บทที่ 3

หลายวันมานี้เสิ่นอี้ไม่ได้อยู่เฉย ๆ

ใช้โอกาสที่เครือข่ายอินเทอร์เน็ตยังไม่เกิดปัญหา เขาค้นหากลุ่มแชตใกล้เคียงมากมาย หลังสมัครเข้าไป ก็โพสต์ประกาศรับผู้หญิงเป็นระยะ...

สรุปในสามพยางค์ โพสต์หว่านแห!

มาตรฐานของผู้หญิงที่ระบบจะรับค่อนข้างสูง ดังนั้นจึงทำได้เพียงใช้วิธีงมเข็มในมหาสมุทรแบบนี้

ขอเพียงการหว่านแหกว้างพอ ยังไงจับปลาดี ๆ ได้สัก 2-3 ตัว!

ถึงอย่างไรเขาในตอนนี้ก็ยังไม่มีพลังที่จะปกป้องตัวเองแม้แต่น้อย ไม่อาจออกไปหาเทพธิดาคุณภาพสูงด้วยตัวเอง ทำได้เพียงหาผ่านอินเทอร์เน็ต

เสิ่นอี้รู้สึกว่า ภัยพิบัติครั้งนี้คงไม่จบลงง่าย ๆ

เป็นไปได้สูงว่าจะกลายเป็นวันสิ้นโลกของมนุษยชาติ!

ถ้ามีเพียงหมอกดำที่ทำให้คนหิวกระหาย คงไม่นับเป็นหายนะวันสิ้นโลกอะไร อย่างมากก็แค่ขาดแคลนอาหารกับน้ำ

แต่พืชในหมอกดำเหมือนจะกลายพันธุ์...

แถมตั้งแต่หมอกดำปรากฏก็ผ่านไป 5 วันแล้ว ทว่าความช่วยเหลือของรัฐกลับยังมาไม่ถึง

มีแต่ส่งข้อความทางอินเทอร์เน็ต ให้ทุกคนอย่าออกจากบ้าน และอย่าเอาสัตว์เลี้ยงออกไปนอกบ้านเป็นต้น

แน่นอนว่า ยังมีข้อควรระวังในการแยกแยะน้ำกับอาหารว่าปนเปื้อนหรือไม่ด้วย...

ข้อมูลพวกนี้ ทางการส่งมาหลังจากหมอกดำปรากฏ 4-5 ชั่วโมง

เพียงแต่ ตอนแรกทุกคนไม่ได้สนใจนัก

แม้แต่เสบียงที่เก็บไว้ก็ล้วนไม่ถือว่าเยอะ

จนกระทั่งตอนนี้ หมอกดำก็ยังหนาขึ้นเรื่อย ๆ อาหารกับน้ำส่วนใหญ่ต่างก็ปนเปื้อนเน่าเสีย คิดจะเก็บตุนก็สายเกินไปแล้ว

อีกอย่างคนส่วนใหญ่ก็ไม่กล้าออกไปข้างนอก!

ในหมอกดำตอนนี้ ซ่อนอันตรายที่ถึงชีวิตอยู่!!

หลายวันมานี้ มักจะได้ยินเสียงกรีดร้องดังขึ้นจากในหมอกดำ ไม่รู้มีคนตายไปเท่าไรแล้ว...

ตอนนี้เสิ่นอี้กำลังดื่มน้ำ ขณะที่กำลังคุยกับสาวน้อยที่แอดเพื่อนมา จู่ ๆ ก็มีข้อความไลน์เด้งขึ้น

จินรุ่ย(หัวหน้ารูมเมต) : “เสิ่นอี้ ในมือนายยังมีน้ำอยู่ไหม? ส่งน้ำมาให้ฉันหน่อย ฉันอยู่อาคารเรียนชั้น 8 เร็วเข้า!”

เสิ่นอี้ : “แม่แกเถอะ! ไอ้โง่! ไสหัวไป!”

ด่าจบ ก็ลบเพื่อนไปตรง ๆ

บ้าเอ๊ย ก่อนวันสิ้นโลกก็ถูกรูมเมตโง่เง่ากลุ่มนี้รังแก ตอนนี้ถึงวันสิ้นโลกแล้ว ใครจะกล้ำกลืนฝืนทนอีก?

บนอินเทอร์เน็ตต่างบอกว่าในหอพักชายล้วนเป็นเพื่อนสนิทที่ร่วมเป็นร่วมตายกัน บางทีคนอื่นอาจจะเป็นเหมือนพี่น้องแบบนี้กันจริง ๆ แต่เสิ่นอี้โชคไม่ดี เจอกับทายาทเศรษฐีที่ครอบครัวพอมีเงินคนหนึ่ง

หลังจากนั้น ไอ้เจ้านั่นก็ชอบออกคำสั่ง ชอบรังแกคนอ่อนแอ

เสิ่นอี้ย่อมไม่เต็มใจจะถูกใช้ ดังนั้นจึงเคยทะเลาะกับจินรุ่ยหลายครั้ง จนใจที่รูมเมตสุนัขรับใช้อีก 2 คนเข้าข้างจินรุ่ย 3 รุม 1 รังแกเสิ่นอี้ที่สู้ไม่ได้

เสิ่นอี้เคยคิดจะแลกชีวิตฆ่าอีกฝ่าย แต่เมื่อนึกถึงย่าที่เลี้ยงดูตัวเองจนโต เขายังไม่ทันได้กตัญญูเลย ดังนั้นจึงแลกชีวิตด้วยไม่ได้จริง ๆ

“ไม่รู้ว่าวันนี้ย่ากับน้องเล็กจะเป็นยังไงบ้าง...” เสิ่นอี้โทรหาย่าอีกครั้ง

เมื่อวานเพิ่งคุยกันทางโทรศัพท์ ตอนนั้นย่ากับน้องเล็กกำลังหลบอยู่ในห้องใต้ดิน เนื่องจากห้องใต้ดินที่ชนบทมักจะเก็บอาหารและผักไว้เยอะมาก ดังนั้นจึงไม่ต้องกังวลเรื่องการกินดื่ม

เพียงแต่ย่ากับน้องเล็กยังไม่กล้าออกจากห้องใต้ดิน ดูเหมือนได้ยินว่าสุนัขของเพื่อนบ้านกำลังกินคน! น่ากลัวมาก!

น้องเล็กยังอธิบายสถานการณ์โดยละเอียดไม่ชัดเจน แต่เสิ่นอี้คาดเดาว่า เป็นไปได้สูงที่สัตว์จะกลายพันธุ์เหมือนกัน...

ไม่อย่างนั้นสุนัขเลี้ยง ไม่มีทางกินเจ้าของตัวเองเด็ดขาด

ในขณะเดียวกัน อีกด้านหนึ่ง

ณ ตึกเรียน ในห้องเรียนห้องหนึ่งที่ชั้น 8

จินรุ่ยเห็นข้อความที่เสิ่นอี้ส่งมาก็โกรธจนแทบจะทุบโทรศัพท์

“เวรเอ๊ย! ไอ้สุนัขเสิ่นอี้กล้าด่าฉันเหรอ!”

“แกรอฉันก่อนเถอะ! รอฉันกลับไปจัดการแกที่หอพัก!”

แม้ก่อนหน้านี้เสิ่นอี้จะเคยมีเรื่องทะเลาะกับเขา แต่ถึงอย่างไรก็ไม่กล้าด่าเขาแบบนี้

จินรุ่ยเป็นฝ่ายรังแกคนอื่นตั้งแต่เด็กจะเคยถูกทำให้โกรธแบบนี้ที่ไหนกัน?

ถ้าไม่ใช่เพราะรู้ว่าในหมอกดำมีอันตราย เขาต้องกลับไปสั่งสอนเสิ่นอี้อย่างหนักทันทีแน่

แน่นอนว่าย่อมไม่กล้าฆ่า ถึงอย่างไรก็ไม่รู้ว่ารัฐจะส่งความช่วยเหลือมาเมื่อไร หากฆ่าคนตาย ก็จะต้องชดใช้

แต่เรื่องการซ้อมให้น่วม ตีแขนให้หักสักข้างยังกล้าทำอยู่

อย่างมากก็แค่จ่ายค่าชดใช้ไม่เท่าไร

“พี่จิน อย่าโมโหเลย ไม่จำเป็นต้องไปโกรธไอ้โง่นั่นหรอก”

“ไม่ใช่ว่าเสิ่นอี้มีน้ำแค่ไม่กี่ขวดเหรอ? คิดว่าวันสิ้นโลกจะไม่มีวันจบลงจริงเหรอ? รอให้วันสิ้นโลกจบลง พวกเราค่อยไปสั่งสอนเขาก็ได้! ให้เขาคุกเข่าขอโทษพี่จิน!”

ลูกน้อง 2 คนด้านข้างโน้มน้าวจินรุ่ย

พวกเขาก็เห็นข้อความที่เสิ่นอี้ส่งไปในกลุ่ม จึงมาขอน้ำเสิ่นอี้

ใครจะคิดว่าเสิ่นอี้จะแข็งข้อแบบนี้

ทั้ง 2 คนก็โกรธมากเหมือนกัน แต่ตอนนี้ต้องเลียแข้งเลียขาจินรุ่ยก่อน

เพราะครอบครัวจินรุ่ยมีเงิน มีเส้นสาย ไม่แน่พ่อจินรุ่ยอาจส่งคนมาช่วย ถึงตอนนั้นพวกเขาก็ติดสอยห้อยตามทีมช่วยเหลือออกไปได้

การกระทำเลียแข้งเลียขาทั้งหมด ล้วนมีจุดประสงค์!

......

ฟ้าเริ่มสว่างแล้ว

ทางฝั่งสวีหว่านถิง

เธอยังอดทนอีกคืนหนึ่ง

ตลอดทั้งคืน ไม่ได้ดื่มน้ำสักหยด

ไม่ใช่เพราะไม่อยากดื่ม แต่มันไม่เหลือแล้วสักหยดต่างหาก

เพราะขาดน้ำมากเกินไป เธอจึงปัสสาวะไม่ออก...

เธอขาดน้ำตั้งแต่เช้าเมื่อวานแล้ว

ระหว่างนั้นเธอโทรหากู้ภัยหลายครั้ง โทรหาพ่อแม่นับครั้งไม่ถ้วน แต่ก็ไม่ได้รับการตอบรับ...

สวีหว่านถิงสิ้นหวังเล็กน้อย

ถ้ารอต่อไปแบบนี้ คงกระหายน้ำตายจริง ๆ

กระหายน้ำตาย ความรู้สึกนี้มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่ทนได้

สวีหว่านถิงซึ่งเป็นสาวน้อยตัวคนเดียวยิ่งทนไม่ไหว

ดังนั้นเธอจึงลดทิฐิ ยืนอยู่ตรงระเบียงคิดจะขอให้เสิ่นอี้โยนน้ำมาให้ตัวเองสักขวด

แต่เรียกอยู่นาน เสิ่นอี้ก็ไม่สนใจเธอ

ดูเหมือนนอกจากเธอไปที่หอพักชายแล้ว ก็คงไม่คิดจะเสวนาด้วย

สวีหว่านถิงแอบด่าเสิ่นอี้อยู่หลายชั่วโมง แม้กระทั่งคำหยาบที่ไม่เคยเรียนมาก่อน เธอก็เอามาใช้หมด

แต่ด่าคนไปก็แก้ปัญหาไม่ได้ ทั้งยังดับกระหายไม่ได้ด้วย

ดังนั้น

หลังจากลังเลอย่างหนัก สุดท้ายสวีหว่านถิงก็ตัดสินใจไปที่หอพักชาย

ความจริงการตัดสินใจนี้ถือว่าดีทีเดียว เทียบกับการกระหายน้ำตายแล้ว สวีหว่านถิงรู้สึกว่าการเสียสละร่างกายตัวเองไม่นับเป็นอะไรเลย...

ความรู้สึกกระหายน้ำนี้มีเพียงคนที่เคยผ่านประสบการณ์นี้เท่านั้นจึงจะรู้

แต่ว่า สาเหตุที่ทำให้สวีหว่านถิงรั้งรอไม่ตัดสนิใจ เป็นเพราะเธอยังมีความหวังต่อความช่วยเหลือของรัฐ

หากตัวเองเพิ่งยอมประนีประนอมใช้ร่างกายแลกน้ำ แล้วหลังจากนั้นทีมช่วยเหลือมาถึง นั่นจะขาดทุนอย่างหนัก!

เธอไม่อยากมอบครั้งแรกของตัวเองให้คนธรรมดาอย่างเสิ่นอี้...

ปกติเธอไม่ชายตามองคนธรรมดาอย่างเสิ่นอี้ แม้แต่พูดยังขี้เกียจจะพูดด้วย ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการคบหาหรือขึ้นเตียง

นอกจากนี้ ยังมีเหตุผลที่สวีหว่านถิงตัดสินใจไม่ได้ ก่อนหน้านี้เธอได้ยินเสียงกรีดร้องของผู้หญิงจากด้านล่างตึก แม้จะห่างจากชั้นของตัวเองมาก แต่เสียงกรีดร้องนั้นก็ฟังดูไม่ปกติ

สวีหว่านถิงเดาว่า ในหมอกดำน่าจะมีสัตว์ประหลาดอะไรอยู่...

การคาดเดานี้ของเธอไม่ใช่การคาดเดามั่ว ๆ ในแชตกลุ่มมหาวิทยาลัยมีนักศึกษาโพสต์วิดีโอ ดูเหมือนจะมีพืชและสัตว์จำนวนมากกลายพันธุ์ไปแล้ว

แม้แต่จิ้งจกที่เดิมทีมีขนาดเท่าฝ่ามือ ก็ยังตัวใหญ่ขึ้นหลายเท่า เกือบจะเท่าสุนัขตัวหนึ่ง เห็นแล้วตกใจชะมัดยาด!

ดังนั้นที่ผ่านมาสวีหว่านถิงจึงไม่กล้าเปิดประตูห้อง ถึงขั้นไม่กล้าส่งเสียงดังเกินไป

แต่ตอนนี้ เทียบกับการกระหายน้ำตายอยู่ในห้อง เธอต้องสู้ตายแล้ว!

“ไอ้บ้าเสิ่นอี้”

“โยนน้ำมาให้สักขวดเลยไม่ได้หรือไง? ต้องบังคับให้คุณหนูอย่างฉันไปเสี่ยงอันตราย...”

สวีหว่านถิงสวมถุงน่องสีขาวและรองเท้าผ้าใบพลางด่าเสิ่นอี้

หลังจากแต่งตัวเรียบร้อย สวีหว่านถิงก็เอาขนมไม่กี่ห่อที่เหลือใส่ในกระเป๋าเป้สีชมพู นี่เป็นเสบียงที่ยังเหลืออยู่ของเธอ หากมีน้ำ ความจริงเธอก็ยังทนได้อีก 3-4 วัน และอาจจะทนได้ถึง 5-6 วันเลยด้วยซ้ำ

แต่ไม่มีน้ำ ก็ทนไม่ไหวจริง ๆ...

อีก 1 วันก็ทนไม่ไหวแล้ว

เห็นมีดปอกผลไม้บนโต๊ะ ลังเลครู่หนึ่ง สวีหว่านถิงก็ซุกมันไว้ในอก

หลังจากนั้น เธอก็หยิบโทรศัพท์ หาบันทึกข้อความของเสิ่นอี้ และส่งคำขอเป็นเพื่อนให้เขา

เพียงแต่ ผ่านไปนานก็ยังไม่รับ

สวีหว่านถิงรอครู่หนึ่ง มองไปที่หอพักของเสิ่นอี้จากระเบียง แต่มองเห็นไม่ชัดนัก ในสถานการณ์ที่ไร้หนทาง เธอทำได้เพียงออกไปข้างนอกตอนรุ่งสาง

หวังว่าจะผ่านไปได้อย่างปลอดภัย...

ทางด้านเสิ่นอี้

ตามช่วงเวลาแห่งหายนะที่ยาวนาน

คนที่แอดเขามาก็เยอะขึ้นเรื่อย ๆ

ในบรรดานั้นมีผู้ชายมากกว่าผู้หญิงอีก!

แต่เสิ่นอี้รับเพื่อนแค่ผู้หญิง

ช่วงเวลาสั้น ๆ ไม่กี่วัน มีผู้หญิงเป็นฝ่ายแอดเขามีมากกว่า 200 คน!

นี่คือข้อดีของการโพสต์หว่านแห!

และในผู้หญิง 200 คนนี้ เขาก็เจอคนที่ตรงมาตรฐานของระบบคนหนึ่ง...