03 เก็บตุน [4/5]

เจ้ากระต่ายต้องออกจากที่ซ่อนอย่างกะทันหันเพื่อหลบหลีกซอมบี้ที่มีความเร็วมากกว่าซอมบี้ที่เคยเห็นในหมู่บ้าน

ลักษณะซอมบี้ตรงหน้าคงเป็นพนักงานคนหนึ่งในโรงงาน ที่คอของอีกฝ่ายมีแผลเหวอะหวะ คาดว่าน่าจะเป็นต้นเหตุของการเสียชีวิต เนื้อบริเวณนั้นส่งกลิ่นเหม็นชวนคลื่นเหียน ไม่รอให้ตั้งตัวได้ศพตรงหน้าก็ปรี่เข้ามา มันพยายามยืดแขนออกมาจนสุดหมายจะคว้าอาหารให้ได้ในครั้งเดียว

กร๊าซซ!!

มือนุ่มที่ผ่านการวิวัฒนาการกระชับจับด้ามขวานแน่น เบี่ยงตัวหลบแขนยาวคู่นั้นออกไปด้านข้าง จากนั้นเหวี่ยงขวานไปที่คอด้านข้างของมันสุดแรง

ตุบ

ทันทีที่ศีรษะของซอมบี้ตกลงพื้น ตัวของมันก็คล้ายกับตุ๊กตาที่ขาดเชือก ล้มแน่นิ่งไปกับพื้นพร้อมกับเลือดสีดำที่สาดกระจาย

“แฮ่ก ๆ”

ดวงตากลมสั่นระริกจ้องมองสิ่งที่เคยเรียกว่าคนตรงหน้า สัมผัสของขวานกระทบเนื้อยังตราตรึงราวกับเทปวิดีโอที่ถูกกรอซ้ำไปมา เลือดในกายเย็นเฉียบ ใบหูอื้ออึงไม่ได้ยินเสียงสรรพสิ่งรอบกาย

“แฮ่ก ๆ”

ลมหายใจถี่กระชั้นเมื่อเห็นว่าร่างตรงหน้ามีเลือดสีดำข้นคลั่กไหลนองพื้นจากปากแผลที่เขาเป็นผู้กระทำ

หลายวันก่อนหน้านี้เขายังคงเป็นเพียงคนธรรมดา ไม่รู้จักศิลปะป้องกันตัว ไม่รู้จักการทำร้ายสิ่งมีชีวิต หรือแม้แต่การหนีหัวซุกหัวซุน… แต่วันนี้ เวลานี้

เขาได้จบชีวิตของคนคนหนึ่ง ถึงจะมีสภาพเป็นอย่างไรแต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าคนที่นอนอยู่นั้นเคยมีลมหายใจ เคยมีสังคม เคยเป็นส่วนหนึ่งของห่วงโซ่อาหารเดียวกัน

เคยมีเลือดเนื้อเป็นสีแดง มีสติสัมปชัญญะครบถ้วน

เคยมีชีวิตจนถึงเมื่อครู่

“อ่อก! ... อ้วก! แค่ก ๆ อึก” เฉินเฟิงปาดน้ำลายออกจากริมฝีปาก เขาทิ้งตัวลงนั่งไม่ไกลจากศพซอมบี้ที่ฆ่าเป็นครั้งแรก แม้จะมีกลิ่นเลือดเหม็นเน่าพัดมา แต่ขาไม่มีเรี่ยวแรงจะก้าวเดินออกจากตรงนี้เลย ราวกับบางสิ่งบางอย่างที่ยึดถือมาตลอดนั้นกำลังแตกสลายไปทีละน้อย

ชายหนุ่มต้องใช้เวลาครู่ใหญ่กว่าอาการวิงเวียนจะหายไป เขาจะหมดสติตอนนี้ไม่ได้ เฉินเฟิงใช้พละกำลังที่มีเหลือน้อยนิดกัดลิ้นตนเองเพื่อไม่ให้เป็นลมล้มพับไป ต้องกำหนดลมหายใจเข้าออกเป็นจังหวะอยู่นานจึงจะเรียกสติกลับมาได้

พอจิตใจเริ่มสงบ ใบหูถึงสามารถรับรู้เสียงรอบตัวได้อีกครั้ง ใบหน้าที่หลั่งเหงื่อเย็นก็พลอยได้รับความอบอุ่นขึ้นมาบ้าง

ต้องลุกออกไปจากที่นี่

หลังประสาทสัมผัสในร่างกลับมาเป็นปกติ เขาก็ทนกลิ่นของเนื้อเน่าไม่ไหวจริง ๆ หูได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวจากทางโรงงานน้ำตาล ก็ต้องพบกับกลุ่มคนที่คาดว่าเป็นทหารกำลังมุ่งหน้ามาทางนี้

เฉินเฟิงกัดปากแน่น ถ้าหากเขาหันหลังวิ่งหนี คนกลุ่มนั้นจะทำร้ายเขาหรือไม่?

หรือจะปล่อยเขาไปไม่สนใจ ไม่มีใครสามารถให้คำตอบนี้ได้ จิตใจที่เพิ่งกลับมาสงบก็ถูกคลื่นลูกใหม่ถาโถมจนแทบยืนไม่อยู่

ทำยังไงดี

ทำยังไงดี!!

“ตรงนั้นมีคนอยู่หรือเปล่าครับ” โจเซฟตะโกนเรียก นิโคลัสกับตุ่นบอกว่าได้ยินเสียงความเคลื่อนไหวมาจากป่าอ้อยด้านหลังพร้อมกับเสียงอาเจียน พวกเขาคิดว่านั่นคงจะเป็นผู้รอดชีวิต

เฉินเฟิงค่อย ๆ ยันตัวขึ้นนั่งในท่าที่สามารถหันหลังหนีได้อย่างทันท่วงที

“พวกเราเป็นทหารจากในเมือง ถ้าเป็นผู้รอดชีวิตก็ตอบด้วยนะครับ” โจเซฟถามอย่างขอไปที ถ้าหากคนตรงหน้าอยากได้ความช่วยเหลือหรืออาหาร พวกเขาก็ยินดีช่วยในฐานะเพื่อนมนุษย์คนหนึ่ง

เจ้าตัวคงคิดว่าซ่อนอย่างดีแล้ว แต่ก็ไม่พ้นจมูกของนักล่าอย่างนิโคลัส

‘ก็เล่นอยู่ต้นลมเสียขนาดนั้น’ นิโคลัสคิด น่าแปลก ทั้งที่ปกติแล้วผู้รอดชีวิตจะมีกลิ่นตัวรุนแรงเนื่องจากประสบการณ์หนีตายและสถานการณ์บังคับที่ทำให้ไม่สามารถทำตัวตามสบายได้ การอาบน้ำจึงลืมไปได้เลย แต่คนในป่าอ้อยนั้นกลับให้กลิ่นเย็นสบายของต้นไม้ใบหญ้าราวกับขุนเขาลูกใหญ่

อ่า… กลิ่นเหมือนภูเขาด้านหลังนี่เอง

“พวกเราไม่ได้มีเจตนาไม่ดี แค่มาทำภารกิจเท่านั้น” นิโคลัสเอ่ยขึ้น และนั่นก็เรียกสายตาแปลกใจของคนในกลุ่มได้เป็นอย่างดี

หมอนี่เริ่มพูดกับคนอื่นก่อน!