03 เก็บตุน [5/5]

เฉินเฟิงกัดปากคิดคำนวณผลได้ผลเสียจากการปรากฏตัว หากกลุ่มคนตรงหน้าที่อ้างตัวว่าเป็นทหารก็เป็นเหมือนพวกโจรที่ปล้นบ้านของเขาล่ะ

“ปล่อยเขาไปเถอะ ถ้าไม่สร้างความเดือดร้อนให้เราก็ไม่ต้องไปวุ่นวายด้วยหรอก” หงส์เห็นว่าคนในทีมไม่สามารถเกลี้ยกล่อมให้คนที่ซ่อนอยู่ในป่าอ้อยออกมาได้ พวกเขาเสียเวลามามากพอแล้ว ขืนชักช้าจะมืดค่ำเสียก่อน ในโรงงานก็ยังไม่ได้เข้าไปดู ซอมบี้ตอนกลางคืนน่ากลัวกว่าตอนกลางวันมากนัก ไหนจะการตะโกนข้ามไปข้ามมานี่อีก เธอได้ยินเสียงซอมบี้เริ่มเดินเข้ามาใกล้โรงงานแห่งนี้มากขึ้นเรื่อย ๆ แล้ว

ถ้าไม่รีบหาที่หลบก็ต้องเสียเวลาจัดการอีกนาน

“พวกเราจะอยู่ที่นี่หนึ่งสัปดาห์ ถ้ามีอะไรก็ไปหาได้” โจเซฟตะโกนบอก เขาเองก็เห็นด้วยกับหญิงสาวว่าควรไปทำภารกิจของตนก่อนจะดีกว่า

คล้อยหลังกลุ่มทหาร เจ้ากระต่ายขาวถึงได้พ่นลมหายใจพร้อมคลายความระมัดระวังลงได้

เขาคงไม่สามารถสำรวจโรงงานน้ำตาลได้แล้วในวันนี้ ถอยไปดูที่อื่นก่อนดีกว่า แยกกันน่าจะปลอดภัยที่สุดสำหรับคนขี้ระแวงอย่างเขา

คิดได้ดังนั้นชายหนุ่มจึงหันหลังกลับไปยังทิศทางเดิมที่ผ่านมา

ฟิ้ว

สายลมที่พัดเข้าหน้าจนเส้นผมสีขาวปลิวไสวทำให้ชายหนุ่มรู้แล้วว่าตนถูกทหารจับได้อย่างไร เป็นเพราะลมเปลี่ยนทิศและซอมบี้ที่บีบให้เขาต้องออกจากที่ซ่อนเพื่อสังหารมัน

ดวงไม่ดีเลยจริง ๆ

หรือเขาควรถอยหลังกลับขึ้นเขาไปก่อน อ่า... ไม่ได้สิ นั่นจะเป็นการเผยที่อยู่ หากถูกติดตามและถูกบีบให้หนีออกจากบ้านอีก ก็ไม่รู้ว่าจะต้องไปอาศัยที่ไหนแล้ว

ในขณะที่สมองกำลังว้าวุ่นและเริ่มครุ่นคิดถึงทางหนีทีไล่ไม่หยุด ความคิดทุกอย่างเป็นอันต้องสลายไปเมื่อเฉินเฟิงตั้งใจจะเดินแยกออกไปอีกทางแล้วได้เจอกับสิ่งที่ไม่อยากเจอที่สุด

กรร…

ซอมบี้ตัวที่สอง !!

ทำไมเขาไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย แถมยังมีถึงสองตัว!! ไม่สิ ตัวที่แล้วก็เป็นแบบนี้?

ไม่มีเสียงอะไรเลย อยู่ ๆ ก็โผล่มา…

หรือว่าหูของเขามีปัญหา?

โธ่เว้ย! ทั้งที่ไม่คิดจะยุ่งกับคนแปลกหน้าแท้ ๆ

ในเวลานั้นสมองของชายหนุ่มฟันธงไปแล้วว่าตนไม่สามารถเอาชนะซอมบี้ตรงหน้าพร้อมกันได้ ฝ่ายสั่งการจึงสั่งให้สองขาวิ่งหนีไปทางโรงงานน้ำตาลทันที

แต่ดูเหมือนความเร็วของซอมบี้ตรงหน้าจะมีบางอย่างแปลกไป มันเร็ว เร็วกว่าตัวที่เขาฆ่าไปก่อนหน้านี้เกือบเท่าตัว!

อะ... อะไรวะ!

เฉินเฟิงตระหนก เมื่อเห็นซอมบี้ใกล้เข้ามา เขาจำต้องเพิ่มสปีดให้เร็วขึ้นเพื่อหลบหลีกมือคู่นั้นของพวกมัน

กร๊าส!

เขาหันขวับไปมองอีกทางด้านหนึ่ง มีอีกตัวมาดักตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่!?

ดวงตากลมโตสีแดงเบิกกว้างขึ้น!

ฟิ้ว ปุ!

เสียงบางสิ่งบางอย่างกรีดอากาศผ่านไปทางด้านหลังเกิดเป็นเสียงเหมือนกระสุนปืนตามงานวัดที่ยิงอัดใส่เป้ากระดาษ ต่างกันแค่น้ำหนักเสียงที่ลงนั้นหนักแน่นกว่า

ปุ! เสียงที่สอง

เฉินเฟิงหันไปทางด้านหลังที่เคยมีซอมบี้ถึงอยู่สองตัว บัดนี้พวกมันต่างทอดกายนอนอยู่บนพื้นไม่มีวันฟื้นขึ้นมาอีกเป็นหนที่สองเนื่องจากรูบนศีรษะสองรอยที่ถูกเจาะตรงกลางระหว่างคิ้วพอดี

กระต่ายขาวเบือนหน้าจากศพหันไปทางโรงงานที่มีระยะใกล้มากขึ้น เขาเห็นชายหนุ่มคนหนึ่งสวมใส่เครื่องแบบทหารสีน้ำเงินลายพราง บนศีรษะสีน้ำตาลเข้มมีหูทรงกลมขนาดใหญ่ที่แค่มองก็รู้แล้วว่าเป็นสัตว์กินเนื้อชนิดหนึ่ง

หมีกริซลี่ชัด ๆ

“เฮ้ คุณคนนั้นน่ะ เข้ามาหลบในโรงงานก่อน” โจเซฟตะโกนเรียกอีกครั้ง การกระทำของลูกทีมอย่างนิโคลัสทำเขาประหลาดใจมาก ไม่คิดว่าจะเป็นคนลงมือช่วยชีวิตคนอื่นก่อนทั้งที่ผ่านมาไม่เคยสนใจอะไรด้วยซ้ำ

เฉินเฟิงกัดปากชั่งใจเป็นครั้งสุดท้าย และยอมออกวิ่งมุ่งหน้าไปยังโรงงาน เขาควรห่วงความปลอดภัยของตนจากซอมบี้ก่อน คิดอีกมุมคนพวกนี้มีปืน หากอยากฆ่าเขาคงทำไปตั้งนานแล้ว

และถ้าเป็นไปได้เขาก็อยากลองพูดคุยเพื่อสอบถามว่าเหตุการณ์เหล่านี้มันคืออะไรกันแน่ พวกเราเจอกับวันสิ้นโลกแล้วจริงเหรอ?

เป็นไปได้ไหมที่จะมีการผลิตวัคซีนออกมารักษา

หรือว่าพวกเราต้องอยู่กับมันไปจนชั่วชีวิต...