06 ซอมบี้เด็ก [3/5]

“ข้อแรก อย่าเหวี่ยงขวานออกไปจนสุดแรง ไม่อย่างนั้นถ้าถูกตลบหลังจะทำให้เปลี่ยนการเคลื่อนไหวไม่ทัน ควรใส่แรงลงไปแค่ 40%” อธิบายเสร็จก็ไปลากซอมบี้มาเป็นหนูทดลองอีกหนึ่งตัว แพทย์หนุ่มใช้เชือกที่เฉินเฟิงเตรียมมาพันรอบคอซอมบี้ไว้ไม่ให้กระโจนไปหาลูกศิษย์ทีเผลอ ส่วนสายตาก็สอดส่องรอบข้างอยู่ตลอดเวลา “แล้วก็อย่าโถมไปข้างหน้าเวลาฟันลงมา อาจทำให้เสียหลักได้”

“...” เฉินเฟิงเม้มปากแน่น มือทั้งสองข้างจับด้ามขวานแน่

“เหวี่ยงจากบนลงล่าง ถ้ามันยังไม่ตายก็ค่อยกลับสันขวานแล้วเหวี่ยงขึ้นอีกที”

เจ้ากระต่ายจินตนาการภาพในสมองครู่หนึ่ง ก่อนพยักหน้าเป็นสัญญาณให้ครูฝึกปล่อยซอมบี้มาใกล้เขาได้

นิโคลัสผ่อนแรงกำเชือกเล็กน้อย ซอมบี้พลันถลันตัวไปหาเฉินเฟิงแทบจะทันที

ซอมบี้ที่ถูกหยิบยกมาเป็นเหยื่อพยายามตะเกียกตะกายมาทางชายหนุ่มหูกระต่าย

มันได้กลิ่น... ได้กลิ่นอาหาร!

เฉินเฟิงกลืนน้ำลายเหนียวลงคอ ในหัวพลันนึกถึงซอมบี้ตัวแรกที่เขาฆ่าไปเมื่อวาน คนคนนั้นก็เหมือนกับคนตรงหน้า สวมใส่ชุดพนักงานของโรงงานอุตสาหกรรมด้านหลัง เคยมีชีวิตและสังคมเป็นของตนเอง แต่มาวันนี้กลับกลายเป็นผีดิบไร้จิตวิญญาณ ได้แต่กัดกินสิ่งมีชีวิตด้วยกันประทังความต้องการอันไม่สิ้นสุด

กลิ่นเนื้อเน่าจากซอมบี้พาให้คนย่นจมูก

‘เหม็นสุด ๆ ไปเลย’

เจ้ากระต่ายกระชับด้ามขวานในมือ เรียกขวัญและกำลังใจ

“หาจุดศูนย์ถ่วงร่างกาย อย่าลืมว่าห้ามโถมตัวมาด้านหน้า” นิโคลัสย้ำ

คนเป็นลูกศิษย์พยักหน้าเชื่อฟัง กางขาออกเล็กน้อย ให้ระยะห่างเหลื่อมกันพอประมาณ จากนั้นก็เงื้อขวานขึ้นฟันลงไปบริเวณเหนือไหปลาร้า ทันทีที่เกิดบาดแผลเลือดสีดำก็ล้นทะลักออกมา

และเป็นอย่างที่ครูฝึกว่า ถ้าเขาไม่ใส่เต็มแรง คอก็จะไม่ขาดออกจากกันทันที เฉินเฟิงชักเท้ากลับไปด้านหลังหนึ่งก้าวเพื่อหลบไม่ให้ตนเองต้องเปื้อนเลือดของซอมบี้ จากนั้นก็พลิกข้อมือตวัดขวานขึ้นฟันย้ำเข้าที่จุดเดิม

ตุบ

ศีรษะซอมบี้กระเด็นไปไกล ส่วนตัวของมันก็ล้มพับนอนแน่นิ่งกับพื้นพร้อมกับเลือดที่ไหลเจิ่งนอง

“แฮ่ก ๆ” แม้ว่าจะเป็นการฆ่าครั้งที่สอง... ก็ไม่ได้ทำให้เขารู้สึกดีขึ้นมาเลยสักนิด

“หายใจเข้าลึก ๆ” นิโคลัสเดินเข้ามาพยุงไม่ให้ลูกศิษย์เป็นลมล้มลงไป เขาพอเดาอาการของคนตัวเล็กกว่าได้ ครั้งแรกที่เขาฆ่าคนในคราบซอมบี้ก็เป็นเช่นนี้

ถึงจะเป็นทหารแลกเปลี่ยน แต่เขาก็ยังไม่เคยฆ่าคนมาก่อน ดังนั้นจึงเข้าใจความรู้สึกเป็นอย่างดี

แพทย์หนุ่มพาคนที่กำลังสะเทือนใจไปพักในร่มไม้ สายตาก็คอยระแวดระวังภัยอยู่ตลอดเวลา

“นั่งพักปรับลมหายใจตรงนี้ก่อน เดี๋ยวค่อยไปสำรวจทีหลัง” ขืนไปทั้งอย่างนี้คงได้กลายเป็นอาหารซอมบี้แทน

“ครับ” เฉินเฟิงเองก็ไม่ดื้อไม่ซน พยักหน้าทำตามคำแนะนำไม่อิดออด

นั่งพักประมาณ 10 นาที อาการคลื่นเหียนชวนอาเจียนก็ดีขึ้น เจ้ากระต่ายกระตุกชายเสื้อคนตัวโตกว่าเป็นนัยว่าพร้อมออกเดินทางต่อแล้ว ขืนพวกเขานั่งพักนานกว่านี้คงได้มีซอมบี้โผล่เข้ามาอย่างไม่รู้ตัว

ระยะห่างจากทางเข้าไปถึงโกดังเก็บสินค้านั้นเกือบสามกิโล ทำให้นิโคลัสพอมีเวลาสอนการต่อสู้พื้นฐานไปได้พอสมควร ทั้งยังเสนอแนะว่าถ้าหากมีซอมบี้เกินสามตัวให้คิดหนีไว้ก่อนถ้าไม่มั่นใจว่ารับมือได้จริง ๆ

เทียบกันแล้ว หากเป็นโรงงานอื่นคงมีซอมบี้เดินเพ่นพ่านมากกว่านี้ แต่ในวันเกิดเรื่องโรงงานนี้กำลังอยู่ในช่วงทำความสะอาดฆ่าเชื้อโรคเนื่องจากมียอดผู้ติดเชื้อโรคระบาดเป็นจำนวนมาก ทำให้มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่ต้องมาอยู่อำนวยความสะดวกให้กับเจ้าหน้าที่สาธารณสุข อีกทั้งในคืนวันที่มนุษย์กลายพันธุ์ ซอมบี้ที่นี่ก็เป็นต้นเหตุที่ทำให้เกิดเพลิงไหม้ จึงมีหลายตัวที่ถูกไฟคลอกกลายเป็นถ่าน

หลังเห็นว่าอีกฝ่ายอาการดีขึ้นแล้ว นิโคลัสก็ไม่ได้จับซอมบี้มาให้ทดลองฆ่าอีก เป็นตัวเขาที่เคลียร์เส้นทางไปจนถึงหน้าโกดังเก็บสินค้า

แพทย์หนุ่มทำสัญญาณว่าให้พวกเขาหยุดก่อนถึงหนึ่งกิโล จากตรงนี้มองเห็นซากซอมบี้นอนเกลื่อนพื้น... หมายความว่ายังไง

พวกมันตายแล้ว?

“แปลกเกินไป” นิโคลัสเองก็สงสัยในจุดนี้

“หรือจะมีคนอื่นมาที่โกดังนี้ก่อนเรา” อาจเป็นพนักงานของโรงงานที่รอดชีวิต

“ไม่น่าใช่” แพทย์หนุ่มมีลางสังหรณ์ว่ามันน่าจะเป็นอะไรที่ยุ่งยากกว่าผู้รอดชีวิตธรรมดา

“ถอยไปดูโรงงานอื่นดีกว่าไหมครับ” เฉินเฟิงเสนอ

“...” ชายหนุ่มชั่งใจ ที่นี่นับว่ามีซอมบี้น้อยมากทำให้พวกเขาไม่ต้องเปลืองแรงกำจัด มีแค่บริเวณโกดังเก็บสินค้าเท่านั้นที่ดูแปลก

ถ้าในเวลานี้เขามากับทีมเดิมคงไม่เป็นกังวลเท่าไรนัก แต่ตอนนี้เขามากับเฉินเฟิงที่ประสบการณ์การต่อสู้ยังน้อยนิดเกินไป

เขาสู้ไหว

แล้วอีกคนล่ะ?

เพราะฉะนั้นถอยก่อนดีกว่า