…กินอาหารเสร็จก็ถึงคราวขนเสบียงกลับ เนื่องจากปลาตีนมีขนาดใหญ่ เฉินเฟิงไม่อยากเสียเวลากับตรงนี้มากนักจึงขอให้ทหารทั้งสองผู้ไม่เคยจับมีดทำครัวมาช่วยกันแล่ปลาโดยพยายามไม่หันไปมองว่าแต่ละคนลงมีดกันอย่างไร ไม่อย่างนั้นวิญญาณความเป็นพ่อครัวของเขาต้องร้องไห้เป็นสายเลือดแน่“กลับกันเถอะ ดูเหมือนทางฝั่งหัวหน้าโจจะจัดการเรียบร้อยแล้ว” แต่ในขณะที่กำลังก้มหน้าก้มตาทำงานกันอย่างเขม้นขะมัก นิโคลัสก็วางมีดแล้วล้างมือในอ่างน้ำ“สำเร็จสินะครับ” เฉินเฟิงยิ้มแก้มปริ“เอ๊ะ มีอะไรเกิดขึ้นเหรอครับ?” เอหันกลับไปมองคู่รักหมีกระต่าย ในมือของนิโคลัสมีเครื่องมือสื่อสารชนิดไร้สาย“แผนการหลักสำเร็จไปได้ด้วยดีน่ะครับ ไม่มีอะไรหรอก”“ครับ? งั้นที่เราออกมาสำรวจปลาตีนเขี้ยวนี่เป็นแผนลวงสินะ” ลูกชายท่านนายพลเข้าใจในทันที“ก็ไม่เชิง ข้อมูลปลาตีนเองก็จำเป็นเหมือนกัน” อย่างน้อยวันนี้ก็ได้รู้เพิ่มด้วยว่าพวกมันยังติดนิสัยล่าเหยื่อเพียงลำพัง โจมตีระยะไกลได้ และอยู่บนบกได้ไม่นานเหมือนปลาบิน“แต่พวกคุณก็มีแผนซ้อนอยู่อีกชั้น” มนุษย์หมาป่ามีสีหน้าเหลือเชื่อ คนกลุ่มนี้มีเรื่องให้ประหลาดใจเสมอ“มันจะเป็นผลดีกับเราหากทั้งสองฝ่ายเ
ตั้งแต่ที่พวกเขาค้นพบคลังอาวุธลับในห้องใต้ดินลับของฐานปฏิบัติการทางทะเลครั้งนั้น หน่วยวิจัยอาวุธก็พยายามศึกษามาโดยตลอด จนถึงตอนนี้ก็สามารถผลิตอาวุธอานุภาพสูงเหนือล้ำกว่ายุทโธปกรณ์ที่เคยมีไปหลายก้าวได้แล้วทีโอได้เข้าร่วมกับหน่วยวิจัยทางเทคโนโลยีอยู่ช่วงหนึ่งและได้เห็นการทำงานของหน่วยวิจัยยุทโธปกรณ์ จึงเกิดความสนใจเลยขอเข้าไปร่วมศึกษาด้วย อยากลองทำอาวุธที่เหมาะกับสมาชิกในทีมทหารรับจัง แต่จนแล้วจนรอดก็ทำออกมาได้แค่ของโจเซฟเพียงคนเดียว และประสิทธิภาพของมันก็ไม่ได้ทำให้ผิดหวัง จนถึงตอนนี้มนุษย์นกอินทรีคงยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าในร่างกายของตนไม่หลงเหลืออาวุธอยู่อีกแล้วทั้งที่เจ็บปวด… แต่ไม่สามารถหาสาเหตุได้เนี่ย ถ้ามีเวลาอีกสักหน่อยเขาต้องทำอาวุธประจำตัวให้ทุกคนได้แน่!“แต่ความดีความชอบครั้งนี้นอกจากนายก็ต้องยกให้พลายมงคลล่ะนะ” โจเซฟมองวิญญาณช้างใหญ่ที่มีเพียงเขาและทีโอที่มองเห็น แม้แต่กองกำลังพิเศษก็ยังไม่รับรู้ถึงการมีตัวตนอยู่ของเจ้าตัว“ข้าก็ไม่คิดว่าจะทำเช่นนี้ได้เหมือนกัน” ผู้ที่อยู่เบื้องหลังความสำเร็จเชือกใหญ่หัวเราะในลำคอ“น่าเสียดายที่ยิงแสกกลางหน้าผากมันไม่ได้” ทีโอบ่นกระปอดกระแปด
“คุณเอลงมือก่อนได้เลยครับ” นิโคลัสหลีกทางให้ลูกชายท่านนายพลใหญ่ประจำค่าย ไม่ใช่เกรงกลัวในบารมีของคนพ่อ แต่เป็นเพราะกลัวว่าพลังของคุณหมอจะเผารากต้นไม้เจ้ากระต่ายไหม้ไปเสียก่อนดังนั้นเขาขอโจมตีเป็นคนสุดท้ายดีกว่าเปรี้ยง!เอที่สุมความแค้นมาเต็มอกก็ลงมือไม่ยั้ง สายฟ้าเส้นแล้วเส้นเล่าพุ่งใส่สัตว์กลายพันธุ์ขนาดยักษ์อย่างไม่ยั้งมือไว้ไมตรีฟากเฉินเฟิงก็ควบคุมให้รากไม้รัดปลาตีนเขี้ยวแน่นขึ้น คอยเสริมรากเส้นใหม่แทนรากที่ขาดไปอยู่ตลอด ฟังดูเป็นการต่อสู้ที่ไม่หวือหวา แต่เจ้ากระต่ายใช้สมาธิไปมากเพียงใดก็คงมีแต่ตนเองและคนรักเท่านั้นที่รู้รีบตายๆ ไปได้แล้ว จะได้เอาเนื้อไปผัดเผ็ด!เจ้ากระต่ายลอบสบถสาปแช่งอยู่ในใจ หากไม่ใช่ว่าตนคอยฝึกซ้อมใช้พลังอยู่ตลอดในตอนที่ออกไปปลูกป่าเพิ่มออกซิเจนละก็ ป่านนี้คงต้องกลืนคริสตัลเม็ดแรกไปแล้วเปรี้ยง! เปรี้ยง! เปรี้ยง! เปรี้ยง!กร๊าซซซซ!!“แฮ่กๆ” มนุษย์หมาป่าหอบเอาออกซิเจนเข้าทางปากหลังใช้พลังติดต่อกันเป็นเวลานาน ใบหน้าคมเข้มมีร่องรอยของความเหน็ดเหนื่อยอย่างเห็นได้ชัด“อากาศหายใจมีน้อยเกินไป” นิโคลัสประเมินอาการของเอคร่าวๆ จริงอยู่ว่ามนุษย์กลายพันธุ์แทบไม่ได้รับผ
“เคยได้ยินว่าปลาตีนเองก็เป็นอาหารจานหนึ่งของประเทศ C” คุณหมอหมีเปรยขึ้นมาเงียบๆ เส้นทางตรงหน้าเริ่มเห็นอาคารบ้านเรือนประปราย“ต้องบอกว่าถูกยกให้เป็นโสมทะเลเลยล่ะครับ” ทั้งตัวของมันอุดมไปด้วยคุณค่าทางโภชนาการ นับเป็นปลาเศรษฐกิจตัวหนึ่งของพื้นที่แถบชายฝั่งที่มีป่าชายเลน “ราคาก็ไม่เบาด้วย”“หน้าตาอย่างนั้นเนี่ยนะครับ” เอหันหลังกลับไปดูปลาตีนอีกครั้ง อย่างเจ้านี้อะนะเป็นยาบำรุง“ครับ ชาวบ้านบางคนยังเชื่อว่าเป็นยากระตุ้นหรือไวอากร้าชั้นดีด้วยซ้ำ” เป็นอีกสาเหตุหนึ่งที่ทำให้มันราคาแพงและเป็นที่ต้องการของตลาดอย่างมาก“น่าสนใจดีนี่” จากที่มองเป็นแค่สัตว์กลายพันธุ์ตัวใหญ่มีเนื้อเยอะ พอได้ฟังสรรพคุณจบ คนที่มีคนรักความต้องการเรื่องอย่างว่าสูงก็ชักอยากจะโด๊ปตัวเองขึ้นมาบ้างแล้ว“////” ทั้งที่สถานการณ์กำลังหน้าสิ่วหน้าขวาน เจ้ากระต่ายขาวกลับหน้าแดงด้วยเข้าใจความหมายที่คนรักสื่อ นัยน์ตาสีแดงหลุกหลิกมองนั่นมองนี้ไม่กล้าสบตาใคร“พี่ยังต้องโด๊ปอีกเหรอ” เฉินเฟิงบ่นอุบอิบเสียงเบา คุณหมอหมีไม่เย้าแหย่คนรักให้เขินไปมากกว่านี้ ทำเพียงหัวเราะขลุกขลักในลำคอ ให้รู้ว่ากำลังอารมณ์ดีที่ได้หยอกคนรักให้เขินอายได้“
ตึง!!ทุกครั้งที่ปลาตีนเขี้ยวกระโดดตะครุบเหยื่อ ความใหญ่โตของมันทำให้พื้นสะเทือนไปไกลหลายร้อยเมตร และรถของมนุษย์กลายพันธุ์ทั้งสามก็จะกระเด้งกระดอนไปพร้อมกันอีกทั้งมันยังมีความสามารถในการคาบสิ่งของเข้าไปในปากแล้วยิงออกมาราวกับกระสุนปืนใหญ่ สร้างความลำบากให้คนขับรถอย่างคุณหมอหมีไม่น้อยเอที่นั่งด้านหลังจึงต้องคอยบอกทิศทางกระสุนดิน หิน หรือแม้แต่ต้นไม้ที่อาจลอยมาโดนพวกเราเมื่อไหร่ก็ได้“มาทางซ้ายแล้วครับ หักขวาเลย!”ตูม!!ชายหนุ่มหูกระต่ายมองซากรถกระบะถูกปลาตีนเขี้ยวยิงออกมาชนเข้ากับต้นไม้ข้างทาง แรงส่งนั้นทำให้ทั้งรถและต้นไม้หักโค่นเป็นสองท่อน“มาทางซ้ายอีกแล้ว”โครม!!คราวนี้ตู้จราจรถูกหินพุ่งมาชนจนเหลือแต่ซากไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าโดนพวกเขาขึ้นมา จุดจบจะเป็นอย่างไร“เคยเห็นปลาตีนในสารคดีอมดินเลนไว้ในปากตอนทำความสะอาดบ้านของมัน แต่ไม่คิดเลยว่าจะเอามาใช้ทำแบบนี้ได้ด้วย” คุณหมอหมีรู้สึกเหนือความคาดหมายมากๆ“ถ้ารถสะเทือนมากกว่านี้ ผมอ้วกแน่” เฉินเฟิงมีสีหน้าพะอืดพะอมเต็มที ถ้าไม่ติดว่ากำลังหน้าสิ่วหน้าขวานก็อยากจะขอให้คนรักจอดรถปล่อยให้ตนเองนำอาหารเช้าออกมาจากกระเพาะสักหน่อย แต่ในเมื่อทำไ
ปัง!ประตูห้องประชุมถูกเปิดออกกว้างด้วยฝีมือของทหารในค่าย บนใบหน้ามีเหงื่อเกาะเต็มหน้าผาก พร้อมกับสีหน้าวิตกกังวลไปถึงขั้นหวาดกลัว“มีรายงานการเคลื่อนไหวจากหมู่บ้านชาวประมงครับ!”…เฉินเฟิงใช้นัยน์ตาสีแดงมองความรกร้างว่างเปล่าของพื้นที่ชายฝั่งจังหวัด C ด้วยความประหลาดใจ คราวก่อนพวกเขามาในฤดูหนาว ทัศนียภาพถูกหิมะขาวโพลนปกคลุม ทำให้ไม่รู้เลยว่าความเสียหายจากเหล่าสัตว์กลายพันธุ์ต่ออาคารบ้านเรือนและถนนหนทางนั้นเลวร้ายเป็นอย่างมาก“หัวโยกเป็นตุ๊กตาหน้ารถเลย” หลุมบ่อเยอะเกินไปแล้ว!สุดท้ายจากที่ตั้งใจว่าจะให้ทหารอีกหลายนายมาลาดตระเวนเป็นเพื่อนก็ต้องพับเก็บไป สำหรับคู่รักหมีกระต่าย หากเป็นสถานการณ์เสี่ยงอันตราย ถ้าไม่ใช่สมาชิกในทีมที่รู้ใจกันดีแล้วละก็ การพาคนนอกมาด้วยจะมีแต่ทำให้การทำงานลำบากยิ่งขึ้นดังนั้นบนรถกระบะปรับแต่งสมรรถนะสูงในครั้งนี้จึงมีเพียงเฉินเฟิง นิโคลัส และเอ ลูกชายท่านนายพลอธิเพียงสามคน“เอ่อ เป็นเพราะบริเวณนี้ไม่ค่อยมีประชาชนมาตั้งรกรากก็เลยไม่มีการซ่อมแซมเลยน่ะครับ” เออธิบายสีหน้าจืดเจื่อน“ไม่ใช่ความผิดของคุณนี่ครับ อีกอย่างผมก็บ่นไปเรื่อย” เฉินเฟิงปัดมือไปมาในอากาศ เรื