บทที่ 2

“เพียะ...”

มีของนุ่มนิ่มตกลงมาที่ข้างเท้าก้อนหนึ่ง ปลุกชิงอี้ที่กำลังเหม่อลอยให้ตื่นขึ้น

เธอก้มลงมองอย่างงุนงง มันคือเค้กฟองดองสีฟ้า

“คุณแม่ ผมบอกแล้วไงว่าไม่เอาเค้กวันเกิดที่แม่ทำ!” เสียงบ่นอย่างไม่พอใจของหนานหนานดังเข้ามาในหู เขาเงยหน้ามองชิงอี้ “ทั้งน่าเกลียดทั้งไม่อร่อย แม่ไม่เข้าใจที่ผมพูดเหรอ?”

นี่เธอ...

ชิงอี้สูดลมหายใจเย็นเยียบ

เธอกลับมาแล้ว?!

เธอกลับมาแล้วจริง ๆ!

กลับมาในงานวันเกิดของหนานหนานเมื่อหนึ่งปีก่อน

หนานหนานยังคงพร่ำบ่นไม่หยุด “ผมจะกินเค้กที่น้าหร่วนทำ!”

“แม่คะ จือจือว่าเค้กที่แม่ทำอร่อยมากเลยค่ะ หนานหนานไม่กิน จือจือกินคนเดียวก็ได้”

เมื่อได้ยินเสียงนุ่มนวลของลูกสาวอีกครั้ง ชิงอี้ก็ก้มลงมองใบหน้าที่ยังเด็กและซูบผอมของลูกสาว น้ำตาบดบังสายตาของเธอ

เธอย่อตัวลง ประคองใบหน้าเล็ก ๆ ของลูกสาวเบา ๆ สัมผัสที่อบอุ่นและสมจริงทำให้เธอเชื่อว่า เธอกลับมาแล้วจริง ๆ

ชาตินี้ เธอจะไม่ยอมให้ลูกสาวต้องเจ็บปวดอีกแม้แต่น้อย!

จือจือมองไปที่หนานหนาน “พี่จะพูดกับแม่แบบนี้ไม่ได้นะ ไม่กลัวว่าต่อไปแม่จะไม่ทำเค้กให้พี่กินเหรอ?”

“เธอกินเองเถอะ ฉันไม่ต้องการหรอก” หนานหนานพูดต่ออย่างไม่ไยดี มือของเขาดึงมือของหร่วนหนิงถัง “ผมอยากให้น้าหนิงถังเป็นแม่ของผม”

“น้าหนิงถังจะทำของอร่อยให้ผมตั้งเยอะแยะ ยังจะพาผมไปขี่ม้าปีนหน้าผาด้วย แต่แม่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าการขี่ม้าคืออะไร น่าอายจริง ๆ”

“พ่อชอบน้าหนิงถัง ผมก็ชอบ!”

โจวเฉาหลี่ขมวดคิ้ว “พูดจาเหลวไหลอะไร?”

หร่วนหนิงถังสวมชุดหนังที่ดูทะมัดทะแมง ยิ้มออกมาอย่างเปิดเผย

มือซ้ายของเธอโอบไหล่ของโจวเฉาหลี่ ทำท่าทางเหมือนเป็นพี่น้องกัน ส่วนมืออีกข้างก็ลูบหัวของหนานหนาน “ภรรยาของพ่อเธอไม่ใช่ว่าเป็นกันง่าย ๆ นะ! น้ากับเขาเป็นพี่น้องร่วมเป็นร่วมตายกัน”

“แล้วก็หนานหนาน น้าหนิงถังไม่ได้สอนเธอเหรอว่าห้ามพูดกับแม่แบบนี้ หรือว่าเธอจะไม่ฟังคำพูดของน้าหนิงถังแล้ว?”

หนานหนานเบะปาก เอนตัวเข้าไปใกล้หร่วนหนิงถังอีก เขาโยนของขวัญวันเกิดที่ชิงอี้ให้ทิ้งลงบนพื้นอีกครั้ง “แต่ของขวัญวันเกิดที่แม่ให้มีแต่ปากกาหมึกซึมราคาถูก ๆ ไม่เห็นให้ของเล่นผมเลย สู้โมเดลเครื่องบินที่น้าหนิงถังให้ก็ไม่ได้ นั่นน้าหนิงถังทำเองกับมือเลยนะ! บินได้ด้วย! มีค่ากว่าของขวัญของแม่ตั้งเยอะ!”

พ่อบอกว่า ในอนาคตน้าหนิงถังจะออกแบบเครื่องบินลำใหญ่ อนาคตยังจะได้นั่งเครื่องบินที่น้าหนิงถังออกแบบด้วย ฟังดูเท่จะตาย

ไม่เหมือนแม่ที่เป็นแค่ยัยบ้านนอกไม่รู้อะไรเลย

ชิงอี้มองดูลูกที่เธอเลี้ยงมากับมือยืนอยู่ข้างกายหร่วนหนิงถังแบบนั้น ในใจก็รู้สึกขบขันเล็กน้อย

ทำไมเมื่อก่อนเธอถึงไม่เคยตระหนักถึงเรื่องพวกนี้เลยนะ?

หนานหนานเป็นลูกแท้ ๆ ของหร่วนหนิงถัง การที่เขาจะสนิทกับเธอจึงเป็นเรื่องที่ควรจะเป็น ถึงแม้ว่าหนานหนานจะไม่รู้ว่าแม่ผู้ให้กำเนิดของเขาคือหร่วนหนิงถังก็ตาม

ชาติที่แล้ว เธอเลี้ยงดูหนานหนานเหมือนลูกในไส้ ปฏิบัติกับเขาเหมือนลูกชายแท้ ๆ ก็เพื่อเอาใจโจวเฉาหลี่

แต่พวกเขากลับคิดว่ามันเป็นสิ่งที่เธอควรทำอยู่แล้ว

ตอนนี้ เธอจะไม่ทนกล้ำกลืนฝืนทนพาลูกไปลำบากอีกแล้ว!

ชิงอี้ก้มตัวลงเก็บปากกาหมึกซึมขึ้นมา บนใบหน้าไม่มีอารมณ์โกรธเคืองใด ๆ เพียงแค่ยิ้มบาง ๆ “คุณหร่วนดูแลเด็กเก่งจริง ๆ งั้นต่อไปหนานหนานกับโจวเฉาหลี่ ก็ฝากคุณด้วยแล้วกันนะคะ”

หร่วนหนิงถังชะงักไปครู่หนึ่ง ดูเหมือนจะไม่คาดคิดว่าชิงอี้จะพูดแบบนี้ ไม่มีการทะเลาะโต้เถียง ไม่มีความต่ำต้อยหรืออ่อนแอ

มีเพียงรอยยิ้มที่สงบนิ่งดั่งผืนน้ำ

วินาทีต่อมา เธอมองไปที่โจวเฉาหลี่ “เหล่าโจว ที่ฉันพูดไปเมื่อกี้ทำให้พี่สะใภ้เข้าใจผิดหรือเปล่า... ถ้างั้นฉันไม่พูดแล้ว เป็นฉันที่ปากมากเอง”

โจวเฉาหลี่ขมวดคิ้ว มองไปที่ชิงอี้ “คุณโตป่านนี้แล้ว ยังจะทำตัวงอแงเป็นเด็ก ๆ คำพูดพวกนี้พูดส่งเดชได้ที่ไหน?”

เขาปกป้องหร่วนหนิงถังอย่างเห็นได้ชัด รู้สึกว่าชิงอี้ไม่ไว้หน้าเธอ

เธอสบสายตากับผู้ชายคนนั้น เย็นชา ไร้เยื่อใย เหมือนเช่นเคย ต่อหน้าคนมากมายขนาดนี้ยังปกป้องหร่วนหนิงถัง ไม่ไว้หน้าเธอแม้แต่น้อย

ก็เพราะเขามั่นใจว่าเธอจะไม่ไปไหน ถึงได้ทำเหมือนเป็นเรื่องปกติแบบนี้!

ครั้งนี้ เธอจะไม่เหมือนชาติที่แล้ว ที่เพื่อจะให้ลูกสาวได้ฉลองวันเกิดกับพ่อ ก็ต้องทนกล้ำกลืนฝืนทน ฝืนยิ้มสารพัด และจำใจอยู่ต่อจนจบงานเลี้ยงวันเกิด

ได้ชีวิตใหม่อีกครั้ง เธอจะไม่โง่แบบนั้นอีกแล้ว!

เธอจะเป็นที่พึ่งและกำลังใจให้ลูกสาว อะไรที่คนอื่นมี เธอก็จะหามาให้จือจือด้วยตัวเอง!

เธอละสายตาอย่างเย็นชา แล้วจูงมือลูกสาว “จือจือ ไปกันเถอะ แม่จะพาลูกไปฉลองวันเกิด”

ชาตินี้ เธอจะไม่ยอมให้ลูกสาวต้องทนรับสายตาดูถูกและการรังแกอย่างไร้เหตุผลอีกแล้ว

จือจือมองโจวเฉาหลี่อย่างอาลัยอาวรณ์ แต่สุดท้ายก็ตัดสินใจที่จะไปกับแม่

พวกเขาเพิ่งเดินไปได้ไม่กี่ก้าว ก็ถูกขวางไว้ “ประธานโจวมีคำสั่ง ก่อนงานวันเกิดของนายน้อยจะจบลง ห้ามใครออกไปทั้งนั้น”

ชิงอี้มองมือที่ขวางอยู่ตรงหน้า ในใจรู้สึกหนักอึ้ง

โจวเฉาหลี่ให้หน้าโจวอวิ๋นเหย่เต็มที่ รักเอ็นดูจนทุกคนคิดว่าโจวอวิ๋นเหย่คือลูกชายของโจวเฉาหลี่ ส่วนจือจือเป็นแค่ลูกนอกสมรสของเธอ

ตอนนี้แม้แต่งานวันเกิดของโจวอวิ๋นเหย่ ก็ยังไม่อนุญาตให้ใครกลับก่อน

แต่ในใจของเขา ยังจำได้อยู่ไหมว่าวันนี้ก็เป็นวันเกิดของจือจือเหมือนกัน

เขาจะจำได้ยังไงกัน?

ตอนที่เธอคลอดจือจืออย่างยากลำบาก เสียเลือดมากจนเกือบจะไม่รอดทั้งแม่ทั้งลูก เขากำลังอยู่เป็นเพื่อนหร่วนหนิงถังคลอดลูก

เขาอ้างอย่างสวยหรูว่าหร่วนหนิงถังโดดเดี่ยวไร้ที่พึ่ง ต้องการคนดูแล เขาต้องอยู่เป็นเพื่อน หลังจากคลอดลูกแล้ว หร่วนหนิงถังก็เดินทางไปต่างประเทศเพื่อศึกษาต่อและมุ่งมั่นไล่ตามเส้นทางอาชีพของตนเอง

ตอนนี้กลับมาประเทศ ก็ได้ปริญญาสองใบทั้งด้านเทคโนโลยีการเงินและวิศวกรรมการบินและอวกาศแล้ว หลังจากกลับมา บริษัทใหญ่ ๆ ต่างก็ยื่นข้อเสนอให้เธอ

เธอไม่สนใจสักที่ ได้ยินมาว่าอยากจะเข้าสถาบันวิจัยเครื่องบินเมืองเป่ยห้าหนึ่งหนึ่ง เพื่อร่วมทีมออกแบบ สถาบันห้าหนึ่งหนึ่งนั้นเข้มงวด มีข้อกำหนดสำหรับคนใหม่สูง โจวเฉาหลี่กำลังช่วยประสานงานให้เธออยู่

ชาติที่แล้ว เธอไม่เคยสนใจเรื่องเหล่านี้เลย เอาแต่ทุ่มเทให้กับโจวเฉาหลี่ ไม่รู้เลยว่าหน้าที่การงานของหร่วนหนิงถังเป็นอย่างไร

ยังโง่เง่าช่วยคนอื่นเลี้ยงลูกมาตั้งห้าปี เพื่อลูก เพื่อผู้ชาย ทิ้งอนาคตของตัวเอง ยอมอยู่บ้านเป็นแม่บ้านแม่เรือน

มาคิดดูตอนนี้ ช่างโง่เง่าน่าสมเพชจริง ๆ

ชิงอี้แค่นยิ้มเย็นชา “กฎของท่านประธานโจวขังฉันไว้ไม่ได้หรอก”

เมื่อก่อน เธอแค่ใส่ใจโจวเฉาหลี่มากเกินไป ยอมเป็นคุณนายโจวที่ดีในบ้านตระกูลโจว

เกิดใหม่ชาตินี้ เธอจะไม่เกาะติดโจวเฉาหลี่เป็นเพียงผู้ช่วยเลขาตัวเล็ก ๆ ข้างกายเขาอีกแล้ว เธอจะต้องพาลูกสาวไปใช้ชีวิตอย่างงดงามให้ได้ กลับคืนสู่วงการงาน กลับสู่จุดสูงสุดอีกครั้ง!

สีหน้าของโจวเฉาหลี่เคร่งขรึมลงอย่างเห็นได้ชัด บรรยากาศรอบตัวยิ่งเย็นเยียบจับใจ

ชิงอี้หัวเราะเยาะในใจ

บางทีเขาอาจจะกำลังแปลกใจ ว่าทำไมภรรยาที่เคยเชื่อฟังและแสนดีถึงได้กล้าขัดใจเขาต่อหน้าทุกคนเช่นนี้ การที่เขาโกรธก็เป็นเรื่องที่ควรจะเป็น

ตอนนี้ เธอจะไม่รับบทภรรยาผู้ยอมเสียสละอีกต่อไปแล้ว

วินาทีต่อมา

ชิงอี้กระชากแหวนแต่งงานออก แล้วขว้างลงพื้นอย่างแรง แหวนกระเด้งบนพื้นมันวาวสองสามครั้ง

เสียงโลหะกระทบกันทำให้ทุกคนโดยรอบสูดหายใจด้วยความตกใจ

“โจวเฉาหลี่ เราหย่ากันเถอะ”

“โจวอวิ๋นเหย่เป็นของคุณ จือจือเป็นของฉัน ข้อตกลงการหย่าพรุ่งนี้เช้าจะถูกส่งไปที่คณะกรรมการบริษัท”

ในเมื่อเขาชอบหนานหนานกับหร่วนหนิงถังมากขนาดนั้น ชาตินี้ เธอก็จะส่งเสริมพวกเขาเอง

ชิงอี้ทำให้โจวเฉาหลี่เสียหน้าต่อหน้าคนมากมายขนาดนี้

ชายหนุ่มจ้องมองเธอด้วยสายตาเคร่งขรึม “ชิงอี้ คุณจะอาละวาดไปถึงเมื่อไหร่? หนานหนานยังเด็ก คุณถึงกับต้องขอหย่าเพราะเรื่องเล็กน้อยแค่นี้เลยเหรอ?”

ในสายตาของผู้ชายที่ไม่รักคุณ ไม่ว่าคุณจะทำอะไรก็คือการหาเรื่องไร้สาระทั้งนั้น

เธอจะไม่ทำผิดซ้ำสองอีก จะไม่พาลูกสาวไปใช้ชีวิตอยู่ใต้ความเย็นชาของเขาอีก จะไม่สั่งสอนลูกชาย อ้อ ไม่ใช่สิ ลูกเลี้ยงอีกต่อไป

โจวเฉาหลี่และลูกเลี้ยง เธอไม่ต้องการทั้งคู่

“อืม ถึงขนาดนั้นแหละ”

เธอเหลือบมองพนักงานรักษาความปลอดภัยด้วยสายตาเย็นชา “หลีกไปเดี๋ยวนี้”

พนักงานรักษาความปลอดภัยเห็นเหตุการณ์เช่นนี้ ก็ตัวสั่นหลีกทางให้ ไม่ได้ขวางต่อไปอีก

มองแผ่นหลังเด็ดเดี่ยวของชิงอี้ที่จูงจือจือจากไป สีหน้าของโจวเฉาหลี่ก็บูดบึ้งจนน่าเกลียดอย่างที่สุด

“พี่สะใภ้เข้าใจอะไรพวกเราผิดไปหรือเปล่า?” หร่วนหนิงถังเอ่ยขึ้น “ฉันจะไปอธิบายกับเธอหน่อย พี่อย่าคิดว่าวันนี้เป็นเรื่องเล็กน้อยนะ ผู้หญิงเวลาโกรธขึ้นมาทำได้ทุกอย่างเลยนะ”

เธอพูดพลางทำหน้าตาร้อนรนเหมือนจะไปอธิบายกับชิงอี้

“ไม่ต้องไปอธิบายกับเธอ” โจวเฉาหลี่เอ่ยขึ้นอย่างเย็นชา “เธอไม่หย่ากับฉันหรอก”