All Chapters of วันแห่ศพคุณไม่ว่าง พอฉันเกิดใหม่แล้วได้ดีคุณกลับคลั่ง: Chapter 1 - Chapter 10

“เสียใจด้วยครับคุณชิง ลูกสาวของคุณเสียชีวิตเมื่อเวลาตีหนึ่งสิบสามนาทีของวันที่สิบห้า กุมภาพันธ์ หลังการช่วยชีวิตล้มเหลว”ในมือของชิงอี้กำตุ๊กตากระต่ายตัวหนึ่งไว้แน่น ดวงตาจับจ้องไปยังห้องผ่าตัดอย่างเหม่อลอยเธอเข้าไปส่งลูกสาวเป็นครั้งสุดท้ายบนเตียงผ่าตัด ชิงอี้กุมมือน้อย ๆ ที่แห้งเหี่ยวของลูกสาวไว้มันเย็นเฉียบไร้ซึ่งอุณหภูมิเธอจัดแต่งเส้นผมให้ลูกสาวในหัวของเธอดังก้องไปด้วยเสียงแผ่วเบาของลูกสาวก่อนที่จะถูกส่งตัวเข้าห้องฉุกเฉิน“แม่คะ คุณอายังไม่มาอีกเหรอคะ?”‘คุณอา’ ที่ลูกสาวเอ่ยถึง คือโจวเฉาหลี่ พ่อผู้ให้กำเนิดของเธอเอง เขาไม่เคยอนุญาตให้ลูกสาวเรียกเขาว่าพ่อ แต่กลับให้ลูกชายของรักแรกเขาเรียกพ่อได้ความปรารถนาสูงสุดในวันเกิดของจือจือ คือการได้ฉลองกับพ่อ และหวังว่าพ่อจะอนุญาตให้เธอได้เรียกเขาว่าพ่อสักครั้งเนื่องจากจือจือมีภูมิคุ้มกันต่ำ เมื่อปีที่แล้วเธอต้องยืนรอโจวเฉาหลี่กลับมากินข้าวท่ามกลางลมหนาวจนเป็นไข้หวัดใหญ่และกลายเป็นโรคปอดบวม ปีนี้อาการของเธอก็ทรุดลงอย่างรวดเร็วจนต้องนอนโรงพยาบาลมาตลอดและในวันนี้ ซึ่งเป็นวันในฤดูหนาวอันเย็นยะเยือกอีกครั้ง จือจือก็แอบเธอไปยืนรอโ

ตอนกลางคืน งานเลี้ยงวันเกิดได้จบลงหนานหนานยังคงกระโดดโลดเต้นอย่างมีความสุขอยู่บนรถ เพราะว่าเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นไม่บ่อยนัก คืนนี้คุณแม่ไม่อยู่ และไม่มีใครคอยควบคุมเขา เขาจึงสามารถกินอะไรก็ได้ที่อยากกินในงานเลี้ยงวันเกิดแถมยังมีน้าหนิงถังคอยเอาใจเขาอีก ดีกว่าคุณแม่ตั้งเยอะแยะหลังจากที่รถมายบัคจอดลงตรงหน้าวิลล่าหนานหนานทำบุ้ยปาก จูงมือของโจวเฉาหลี่ลงจากรถอย่างไม่ค่อยเต็มใจนักทุกครั้งที่เขาออกไปเล่นข้างนอกเสร็จแล้ว ก็จะไม่อยากกลับบ้าน เพราะคุณแม่อยู่แต่น้าหนิงถังบอกว่า ต้องเคารพทุกผลงานทุกอย่างของคุณแม่ เขาต้องเชื่อฟังคำพูดของน้าหนิงถัง ครั้งหน้าถึงจะได้เล่นอะไรที่สนุกกว่านี้อีกเยอะ ๆคุณพ่อก็บอกว่าถ้าไม่เชื่อฟัง ครั้งหน้าจะไม่พาเขาไปเล่นกับน้าหนิงถังอีก ในที่สุดเขาจึงต้องกลับมาอย่างไม่เต็มใจเท่าไหร่นัก“คุณพ่อครับ พรุ่งนี้ผมยังอยากเล่นกับน้าหนิงถังอีก อย่าให้น้าหนิงถังไปต่างประเทศเลยได้ไหมครับ? แบบนี้ต่อไปคุณแม่ก็จะไม่มาวุ่นวายกับผมแล้ว”โจวเฉาหลี่พูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ฟังไม่ออกว่ารู้สึกอย่างไร “อีกไม่นานเธอก็จะไปต่างประเทศสักพัก แล้วพอกลับมาก็จะไม่ไปไหนแล้ว จะอยู่เป็นเพ

“ต่อไปนี้เรื่องของโจวอวิ๋นเหย่ กรุณาติดต่อพ่อของเขานะคะ” น้ำเสียงของชิงอี้สงบนิ่ง “ฉันไม่ใช่แม่ของเขา”คุณครูขมวดคิ้วแน่น คิดว่าเป็นเรื่องสามีภรรยาทะเลาะกัน พอโกรธขึ้นมาก็เลยไม่อยากจะสนใจลูกแล้ว“คุณแม่ของโจวอวิ๋นเหย่คะ ตอนนี้อาการของเด็กน่าเป็นห่วง ไม่ใช่เวลามางอนกันนะคะ รีบมาที่นี่โดยเร็วที่สุดเถอะค่ะ”“เดี๋ยวฉันจะส่งเบอร์โทรศัพท์ของพ่อเด็กไปให้นะคะ” เธอพูดจบก็วางสายไปทันทีจากนั้น เธอก็รีบส่งต่อเบอร์โทรศัพท์ของโจวเฉาหลี่ไปให้คุณครูทันทีตอนที่ลู่จินอันเห็นชิงอี้รับโทรศัพท์ เขาก็ลุกขึ้นหลบไปแล้วชิงอี้เงยหน้าขึ้นมองลู่จินอัน เขากำลังยืนมองทิวทัศน์ด้านล่างอยู่ที่หน้าต่างซึ่งอยู่ไม่ไกลนักเธอก้าวเท้าเดินเข้าไป “วันนี้ขอบคุณรุ่นพี่นะคะ”“คุยโทรศัพท์เสร็จแล้วเหรอ?”ชิงอี้พยักหน้าลู่จินอันมองเธออย่างจริงจัง “ชิงอี้ ยินดีต้อนรับกลับมานะ”เธอยิ้มจาง ๆ “งั้นรุ่นพี่ก็ช่วยภาวนาให้เรซูเม่ของฉันผ่านด้วยแล้วกัน”ข้อกำหนดของสถาบันห้าหนึ่งหนึ่งนั้นสูงมาก เธอห่างหายจากวงการนี้ไปนานมากแล้ว เรซูเม่ของเธออาจจะไม่ผ่านก็ได้ลู่จินอันพูดอยากล้อ “ถ้าไม่ผ่านจริง ๆ เดี๋ยวฉันรับเธอเข้ามาเป็นผู้ช

เสียงอันเย็นชาของชายหนุ่มดังเข้ามาในหู ช่างเสียดแทงแก้วหูเป็นพิเศษชิงอี้หันกลับไป ก็สบเข้ากับดวงตาสีดำสนิทคู่นั้นของเขา เย็นชาและเฉยเมย แทบจะไม่มีอารมณ์ความรู้สึกใด ๆเขายังคงเป็นเหมือนเดิม ไม่แยกแยะผิดชอบชั่วดี คิดว่าเธอและลูกสาวเป็นฝ่ายผิด และเข้าข้างหร่วนหนิงถังกับหนานหนานอย่างไม่มีเงื่อนไขโจวเฉาหลี่ไม่รอให้ชิงอี้ได้เอ่ยปากพูดอะไร สายตาก็มองตรงไปยังหร่วนหนิงถัง น้ำเสียงที่แข็งกระด้างอ่อนลงเล็กน้อย “เข้าไปกินข้าวเช้ากันเถอะ”เขาไม่แม้แต่จะมองจือจือสักแวบเดียว ก้าวเท้าตามพวกเขาเข้าไปในห้องผู้ป่วยโดยตรง แล้วปิดประตูห้องลงชิงอี้มองดูประตูห้องผู้ป่วยที่ถูกปิดลง กำหมัดแน่นจนเล็บแทบจะจิกเข้าไปในเนื้อเมื่อเผชิญกับท่าทีที่เย็นชาของโจวเฉาหลี่ แววตาของเธอก็ยิ่งเย็นชาลงไปอีกหลายส่วนเธอทนอยู่กับท่าทีเมินเฉยแบบนี้มาหลายปีได้อย่างไรกัน?คิดดูแล้วก็น่าขันถ้าหากเธอไม่ดึงดันที่จะได้รับการตอบสนองจากโจวเฉาหลี่ พาลูกสาวจากไปให้เร็วกว่านี้สักหน่อย บางทีชาติที่แล้ว ลูกสาวก็คงจะไม่ต้องพบกับโศกนาฏกรรมเช่นนั้น“คุณแม่คะ ตอนนี้หนูรู้สึกดีขึ้นมากแล้ว วันนี้เราออกจากโรงพยาบาลกันเถอะค่ะ”ชิงอี้ก

เฉินเซิ่งจ้องมองชิงอี้ด้วยสายตาดูแคลน “ไม่รู้จริง ๆ ว่าจะมาวุ่นวายอะไรที่นี่ มาเรียกร้องความสนใจต่อหน้านายหรือไง?”สายตาของโจวเฉาหลี่กวาดมองชิงอี้อย่างเรียบเฉย โดยไม่ได้พูดอะไรเมื่อเทียบกับหร่วนหนิงถังที่เป็นที่สนใจของทุกคนแล้ว ถึงแม้ชิงอี้จะมีหน้าตาสะสวยน่าทึ่ง แต่ก็เป็นแค่คนไร้ประโยชน์โดยสิ้นเชิง เมื่อไปยืนอยู่ข้าง ๆ หร่วนหนิงถังที่เปล่งประกายเจิดจ้า ก็ยิ่งทำให้เธอดูด้อยค่าลงไปอีก“ฉันพอจะเข้าใจแล้วว่าทำไมนายถึงไม่ชอบกลับบ้าน ถ้าฉันเป็นนาย ฉันก็คงคิดว่าหนิงถังดีกว่า การศึกษาก็ดี ความสามารถก็สูง ตัวเองก็โดดเด่นแถมยังขยันพัฒนาตัวเอง ทุกอย่างล้วนเหนือกว่าชิงอี้ทั้งนั้น”“เธอทำเป็นแค่ผลาญเงินของนายอยู่ที่บ้าน ไม่ทำอะไรเลยสักอย่าง”เฉินเซิ่งเป็นคนในแวดวงเดียวกับโจวเฉาหลี่ ตั้งแต่ที่ทั้งสองแต่งงานกัน เขาก็ดูถูกชิงอี้มาจากก้นบึ้งของหัวใจผู้หญิงที่ใช้เล่ห์เหลี่ยมปีนขึ้นเตียงผู้ชาย จะดีได้สักแค่ไหนกันเชียว?ตอนนี้พอเห็นเธอหน้าด้านหน้าทนตามมาถึงที่นี่ ก็ยิ่งรู้สึกว่าไร้สาระสิ้นดี“นั่นเธอยังจะยืนดูสัมภาษณ์อะไรอีก? ฟังรู้เรื่องหรือไง? คนไม่รู้คงนึกว่าเธอจะเข้าวงการการบินกับเขาด้วยนะนั