77

นี่มันอาวุธอันใดกัน แน่นอนว่านี่คือปืนสั้นที่มาจากห้องวิเศษของถังลี ถังลีมอบปืนสั้นนับพันกระบอกให้แม่ทัพเซี่ยท่านตาของหนิงอ๋องให้ไปรบกับองค์ชายรองตงเปยแล้ว

"เจ้า..."

"ข้าได้มอบให้ท่านแม่ทัพเซี่ยแล้ว เกรงว่าองค์ชายรองตงเปยต้องแพ้กลับไป อีกทั้งยังคงต้องโดนประหาร" 

สวีไทเฮาอุตส่าห์วางแผนมาหลายปี มาล่มจมเพราะนังแพศยาน้อยนี่

"สวีไทเฮาท่านยอมรับความพ่ายแพ้เถอะ พิษในตัวรัชทายาทกับหนิงอ๋องถูกกำจัดหมดแล้ว อีกทั้งหนอนกู่หนิงอ๋องก็ไม่ได้กินเข้าไป แม่นมหงสารภาพหมดแล้ว" ถังลียิ้มอย่างสะใจ

ว่านฮองเฮาตกใจไม่คิดว่านังแก่สารเลวกล้างวางยาพิษรัชทายาท

"คนของท่านในจวนรัชทายาทถูกสังหารแล้ว" 

"เสด็จย่าพิษกู่อยู่ในร่างกายท่าน" หนิงอ๋องยิ้มเย็น

"พวกเจ้ามันสมควรตาย" 

"ไท่ชางหวงโดนวางยาก็เป็นฝีมือท่าน ท่านตาของข้าโชคดีนักที่มิได้ท่านเป็นภรรยา ท่านจึงถูกส่งตัวเป็นสนม" ทุกคนกระจ่างแล้วสวีไทเฮารักนายผู้เฒ่าเซี่ยฝ่ายเดียว นางไม่ได้รักไท่ชางหวง

"พวกเจ้าทำลายแผนการดี ๆ ของข้า นังสารเลวถังลีตายเสียเถอะ" สวีไทเฮานำมีดสั้นออกมาหมายจะแทงถังลี แต่ทว่าอาวุธอันใดจะไวกว่าปืนสั้นของถังลี

สวีไทเฮาโดนยิงที่หน้าผากร่างบางล้มลงกับพื้นเต็มไปด้วยโลหิตชั่วที่ไหลออกมา 

"สวีไทเฮา" เมิ่งฉี คังอ๋อง

"ท่านยาย" ฮวาหรง

ทั้งสามคนรีบเข้ามาในท้องพระโรง เมิ่งฉีอาศัยจังหวะที่ถังลีเผลอหมายจะแทงด้านหลังของนาง

ฉึก !!! คังอ๋องรับกระบี่แทนถังลี ฮวาหรงตกใจอย่างมาก

หนิงอ๋องรีบใช้กระบี่ตัดคอเมิ่งฉีทันที ท้องพระโรงในยามนี้จึงเต็มไปด้วยกลิ่นของโลหิต ไท่ชางหวงที่ดูห่าง ๆ ได้แต่ถอยออกไป เขานึกเสียใจนักที่รับนางเข้ามาตั้งแต่แรก...

"ท่านอ๋องไยต้องทำเช่นนี้" ถังเหมยตามมาทีหลังได้แต่กอดสามีไว้ นางรักคังอ๋องด้วยความจริงใจ ตั้งแต่เด็กนางเชื่อฟังเขามาตลอดตั้งแต่หลอกล่อให้หนิงอ๋องรักนาง ถังเหมยทำเพื่อเขาได้ แต่คังอ๋องกลับให้ใจถังลีนังแพศยาคนนั้น

คังอ๋องมองถังลีโอบกอดหนิงอ๋อง ใบหน้าคังอ๋องเปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม

"ลีเอ๋อร์เป็นข้าที่ผิดต่อเจ้า ขอชดใช้ให้เข้าชาตินี้" ถังลีไม่รู้จะเอ่ยอันใดได้แต่ยืนนิ่ง...

เรื่องเลวร้ายเป็นอันจบลงแล้ว สกุลถังโดนเนรเทศไปอยู่ชายแดนที่ไกลแสนไกล สกุลเมิ่งโดนประหารทั้งหมด ชางอ๋องกับจ้าวเฟยก็โดนเนรเทศเช่นกัน 

เปยหานได้อภิเษกกับองค์หญิงห้าฉินเฟยหรงแล้วกลับไปที่แคว้นตงเปย เปยหรันก็ตามเปยหานกลับแคว้น องค์ชายรองเปยเย่โดนประหารข้อหากบฏแผ่นดิน อ้ายเต๋อเฟยถูกขังในตำหนักเย็นชั่วชีวิต 

รัชทายาทกับชายารัชทายาทครองรักกันอย่างมีความสุข แคว้นต้าโจวเป็นแคว้นที่มีความเจริญรุ่งเรื่องอย่างมากโดยเฉพาะด้านอาวุธต่อสู้

ได้เป็นกำลังส่งขายทั่วแว่นแคว้นทำให้ต้าโจวมีกำไรมหาศาล

ถังลีกับหนิงอ๋องมีความสุขอย่างมาก ในทุก ๆ คืนหนิงอ๋องจะมานวดเท้าให้นาง ช่วงนี้นางเริ่มอวบอิ่มเท้าบวมอย่างมาก หนิงอ๋องจึงดูแลนางเป็นพิเศษ

"ชายารักขอบคุณที่อยู่เคียงข้างข้า" 

"เจ้าค่ะข้ารักท่าน"

หนิงอ๋องรู้ว่านางต้องการอันใดท้องโตขนาดนี้ยังมีเรื่องอย่างว่าอีก ถังลีช่างมีกระบวนท่าในการทำนัก...

การเดินทางไปชายแดนนั้นช่างยากลำบากนัก ฮวาหรงต้องร่วมเดินทางไปกับคนสกุลถัง

นางไม่คิดเลยว่าชีวิตนางจะมีความทุกข์เช่นนี้ ไร้ญาติขาดมิตร

จู่ ๆ มีการดักปล้นนักโทษระหว่างทาง ทำให้นักโทษหนีคนละทิศคนละทาง ฮวาหรงวิ่งหนีไปอีกด้านหนึ่ง นายทหารโดนสังหารจนตาย

"อย่าฆ่าท่านพ่อกับท่านแม่ข้าเลย" ถังเหมยอ้อนวอน 

"นายหญิงให้พวกข้านำเงินมามอบให้พวกเจ้าห้าพันตำลึงแล้วไปใช้ชีวิตบนหมู่บ้านบนหุบเขาเสีย เปลี่ยนชื่อแส้แล้วอย่าได้กลับมาเมืองหลวงอีก" ชายชุดดำผู้นั้นมอบตั๋วเงินให้ถังหยวนกับถังฮูหยิน

"ขอบคุณนายท่าน"

"คนที่เจ้าควรขอบคุณคือพระชายาหนิงอ๋องมิใช่พวกข้า" คนชุดดำก็หายไปกับตา ถังหยวนถังฮูหยินกับถังเหมยดีใจอย่างมาก

"บุญคุณความแค้นถือว่าได้จบสิ้นแล้ว พวกเราไปเริ่มต้นกันใหม่" ถังเหมยมองถุงเสื้อผ้าที่คนชุดดำทิ้งให้

"ข้าดีใจนักที่นางไว้ชีวิตพวกเรา" ถังเหมยไม่คิดว่าถังลีจะมีเมตตากับพวกนางนัก ทั้งสามคนละอายใจต่อถังลีอย่างมาก

บนยอดเขาอันสูงชันถังลีกับหนิงอ๋องแต่งกายด้วยชุดดำมองสามคนนั้นเดินขึ้นเขา

"ข้าไม่อยากทำบาป ข้าคิดว่านี่คือสิ่งสุดท้ายที่จะตอบแทนเขาได้" ถังลีคิดว่านางทำดีที่สุดแล้ว

อีกด้านหนึ่งฮวาหรงวิ่งจนเท้าแตกไปหมดแล้ว นางในชุดนักโทษสีขาวหวาดกลัวอย่างมาก นางไม่อยากไปชายแดน

"นังสารเลวข้ามารอเจ้าอยู่นานแล้ว" ชายร่างอ้วนเป็นเจ้าของหอนางโลมแคว้นตงเปยพลันได้รับมอบหมายให้นำตัวหญิงชั่วผู้นี้ไปเป็นนางคณิกาในค่ายทหารตงเปยองค์หญิงเปยหรันกำชับมาให้ดูแลนางให้ดี

"ปล่อยข้านะ ข้าไม่เคยมีความแค้นกับเจ้า"

"เจ้าไม่มีกับข้า แต่เจ้ามีกับองค์หญิงเปยหรัน ยอมจำนนเสียเถอะ องค์หญิงเมตตาเจ้าแล้ว" ฮวาหรงถูกลากตัวไปขึ้นมาในรถม้า

ถังลีกับหนิงอ๋องมองดูอย่างสมเพช นางปล่อยฮวาหรงไปแล้ว แต่เปยหรันไม่ยอมปล่อยใครใช้ให้สวีไทเฮาสร้างศัตรูไว้เยอะเล่า...