76

แผนซ้อนแผน

          ได้ยินว่าจะมีการล่าสัตว์ช่วงนั้นสวีไทเฮาจะให้คนสังหารเปยหานแล้วโยนความผิดให้รัชทายาทต้าโจว สวีไทเฮาช่างวางแผนได้ล้ำลึกยิ่งนัก ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว...

เช้าของวันถัดมาในลานพระราชวังฤดูร้อนรัชทายาทตงเปยแม้จะเสียใจแค่ไหน แต่เขาก็ต้องเข้าร่วมงานเลี้ยงล่าสัตว์ในครั้งนี้

ถังลีกับหนิงอ๋องสบตากัน รัชทายาทตงเปยควงม้าตามหลังรัชทายาทต้าโจวเข้าไปในป่าด้านใน

สวีไทเฮาที่พักในตำหนักใหญ่จิบน้ำชาอย่างสบายใจ พระนางกำลังรอฟังข่าวดี 

"บอกให้เมิ่งฉีจัดการได้" นางกำนัลรับคำของสวีไทเฮา วันนี้จะเป็นวันตายของรัชทายาทตงเปยและคนรับกรรมคือรัชทายาทต้าโจว เขาไม่ใช่สายเลือดโดยตรงของนางกระนั้นนางจึงไม่สนใจอะไรทั้งนั้น...

เปยหานกับฉินเทียนต่างแยกกันเพื่อล่าสัตว์ เปยหานมาป่าด้านหนึ่งในหัวสมองหวนคิดแต่คำของชายาเอกหนิงอ๋องและหนิงอ๋องเท่านั้น

ตุบ !!!

ร่างของเปยหานล่วงจากหลังม้ามีธนูปักที่กลางอกเลือดไหลออกจากอกดวงตาเบิกกว้าง

"แย่แล้วรัชทายาทต้าโจวสังหารรัชทายาทตงเปย" เสียงคนตะโกนขึ้นดังลั่นในป่า

ทางด้านฉินตี้กับเหล่าสนมและฮองเฮาที่กำลังสำราญอยู่กับการรายรำของเหล่าสาวงามได้ยินมาว่าร้ชทายาทตงเปยสิ้นใจตายแล้ว 

ว่านฮองเฮาถึงกับเป็นลมลงกับพื้น เซี่ยกุ้ยเฟยไม่คิดว่ารัชทายาทจะกล้าสังหารเปยหาน เต๋อเฟยแววตาลุ่มลึกนึกถึงคำสวีไทเฮาที่เอ่ยกับนาง นางดีใจไม่น้อยจริง ๆ

ศพของรัชทายาทตงเปยถูกตรวจสอบว่าตายจริงโดยหมอหลวงจาง อีกทั้งลูกธนูของฉินเทียนปักกลางอกของเปยหานจริง ๆ เรื่องนี้ทำให้ฉินตี้ถึงกับปวดหัว งานพระราชวังฤดูร้อนเป็นอันต้องจบสิ้น เมื่อมีการสังหารกันเกิดขึ้น

เมื่อมาถึงเมืองหลวงต้าโจว ฉินเทียนถูกนำตัวเข้าคุกหลวง ส่วนชายารัชทายาทนั้นนางเป็นลมยังไม่ได้สติ

ถังลีกับหนิงอ๋องกลับมาถึงจวนกำลังปรึกษากันในเรื่องนี้

"ชายาเอกหนิงอ๋องช่วยพี่ข้าด้วย" เปยหรันของร้องถังลี

"พี่ชายท่านยังไม่ตาย ที่เห็นนั้นเป็นเพียงถุงเลือด ส่วนหมอหลวงจางก็เล่นละครให้คนพวกนั้นดู ศพนั้นก็ศพปลอม ยามนี้รัชทายาทอยู่ในที่ปลอดภัยแล้ว พวกเรามาดูแผนของสวีไทเฮาพระนางจะทำอันใดต่อไป"

"รอดูอย่างที่เจ้าว่า" หนิงอ๋องเห็นด้วยกับชายารัก บัดนี้มีข่าวว่ารัชทายาทตงเปยกับองค์หญิงตงเปยเสียชีวิตที่ต้าโจวถูกแพร่ไปถึงตงเปยแล้ว

ฉินตี้ออกว่าราชการยามเช้า มีขุนนางเกินครึ่งที่ถวายฎีกาให้ประหารฉินเทียน เพื่อขอโทษชาวตงเปย

องค์ชายรองตงเปยกำลังนำกำลังทหารบุกมาที่เมืองต้าโจวแล้ว 

"ฝ่าบาทต้องสังหารรัชทายาทพ่ะย่ะค่ะ" เมิ่งฉีเอ่ยขึ้นเป็นคนแรกตามด้วยขุนนางคนอื่น ๆ ทำให้ฉินตี้เลือกไม่ถูกจริง ๆ

"ไทเฮาเสด็จ" เสียงตะโกนขึ้นมาที่หน้าประตู พบว่าสวีไทเฮาเสด็จ เหล่าขุนนางต่างถวายการคำนับพระนาง

"ลูกแม่ยามนี้บ้านเมืองวุ่นวายนัก เจ้าทำตามที่ขุนนางถวายฎีกาเถอะ มิเช่นนั้นจะเกิดสงครามเอาได้ ในเมื่อฉินเทียนทำผิดก็ต้องให้เขารับโทษ" พระนางเอ่ยอย่าลมั่นใจ แววตาฉินตี้ฉงนนึกถึงคำของหนิงอ๋อง

"เสด็จแม่จะให้ผู้ใดเป็นรัชทายาท"

"คังอ๋องเป็นรัชทายาท ชางอ๋องเป็นแต่งตั้งเป็นชินอ๋อง" 

"ประหารรัชทายาท" 

"มิได้นะเพคะ" ว่านฮองเฮาวิ่งเข้ามาในท้องพระโรงจะประหารเทียนเอ๋อร์ของนางได้อย่างำร

"ในเมื่อรัชทายาททำผิดก็ต้องได้รับโทษเช่นประชาชน" ราชครูถังหยวนเห็นด้วย

"หากรัชทายาทตงเปยยังมีชีวิตอยู่เล่า" หนิงอ๋องสาวเท้าเข้ามาอย่างสง่าผ่าเผยในอาภรณ์สีฟ้าถือพัดหยกพัดไปมาอย่างสบายตา

"กระหม่อมยังไม่ตาย" หนิงอ๋องหลบให้รัชทายาทตงเปยก้าวเข้ามาทุกคนตกใจมาก

"ผีหลอก!!!" ขุนนางตกใจเกือบตายแล้ว เป็นไปได้อย่างไร ใบหน้าของสวีไทเฮากับเมิ่งฉีแข็งค้างทันที

"หม่อมฉันก็ยังไม่ตาย" เปยหรันสาวเท้าเข้ามาด้านในมองไปที่สวีไทเฮา 

เป็นไปได้อย่างไรที่เปยหรันไม่ตาย วันนั้นสวีไทเฮายืนมองเปยหรันนอนลงโลงกับมือ 

"เจ้ายังไม่ตาย" 

"หม่อมฉันก็ยังไม่ตาย" เสียงนี้ทุกคนหันไปมองหน้าประตูเป็นองค์หญิงห้าฉินเฟยหรง 

นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันสวีไทเฮาตกใจกว่าเดิม

"เสด็จพ่อ ท่านย่าสังหารลูกในพระราชวังฤดูร้อน ลูกไปรู้ความลับของนางเข้า วันนั้นลูกเดินเล่นสวนด้านหลัง บังเอิญเจอพระนางกำลังลากองค์หญิงเปยหรัน พระนางเห็นลูกสั่งให้นางกำนัลไปสังหารลูก โชคดีที่หนิงอ๋องกับพี่สะใภ้ช่วยไว้เพคะ" ฉินเฟยหรงสารภาพหมดเปลือก

ฉินตี้ไม่คิดว่าคนที่เลี้ยงดูเขาตั้งแต่เขาเป็นองค์ชาย นางจะใจร้ายเพียงนี้

"ฝ่าบาทหม่อมฉันถูกใส่ร้ายเพคะ"

"ใส่ร้ายรึ พระนางร่วมมือกับองค์ชายรองของตงเปย สังหารรัชทายาทตงเปยหม่อมฉันได้ยินเข้าพอดี พระนางสั่งสังหารหม่อมฉันโชคดีที่องค์หญิงห้ากับหนิงอ๋องไปช่วยได้ทัน" เปยหรันไม่ยอมให้สวีไทเฮารอดตัวไปได้แน่นอน

ฉินตี้มองสวีไทเฮา "ท่านมีอะไรจะแก้ตัวรึไม่" ฉินตี้เสียใจมาก

"ข้าทำแล้วอย่างไร ไม่ว่าอย่างไร องค์ชายรองก็จะมาตีต้าโจวแล้วพวกเจ้าไม่มีวันชนะ" 

ไทเฮาหัวเราะอย่างคนบ้า พวกมันจะไม่มีผู้ใดรอดไปสักคน

"หรือเพคะ" ถังลีเดินมาพร้อมกับกระบอกปืนสั้นที่ยิงขึ้นบนฟ้าสร้างความตกใจให้เหล่าขุนนางและฝ่าบาทไม่น้อย