๐๓ หยกงามซ่อนประกาย เปล่งรัศมีในความเงียบงัน

ยามตะวันคล้อยต่ำ แสงสีทองสาดส่องกระทบผืนน้ำในลำธารซีหลิน ทำให้ผิวน้ำเป็นประกายระยิบระยับ ดุจดวงดาวนับร้อยที่ร่วงหล่นจากฟากฟ้า

ตู้เยี่ยนอวี่ยืนอยู่ริมท่าน้ำ มือเรียวบางกำลังซักผ้าอย่างคล่องแคล่ว ท่ามกลางเสียงเจื้อยแจ้วของเหล่าสตรีในหมู่บ้านที่กำลังทำกิจวัตรประจำวัน การเรียนรู้งานบ้านงานเรือนเหล่านี้เป็นดั่งบทเรียนสำคัญที่ทำให้นางเข้าใจชีวิตของผู้คนในยุคสมัยนี้อย่างลึกซึ้งขึ้นทีละน้อย

“คุณหนูเยี่ยนอวี่ ช่างขยันขันแข็งยิ่งนัก” หญิงชราผู้หนึ่งเอ่ยขึ้นขณะเดินผ่านไป นางมีใบหน้ายิ้มแย้ม และแววตาที่เต็มไปด้วยความชื่นชม

“ท่านป้ากล่าวเกินไปแล้วเจ้าค่ะ” เยี่ยนอวี่ตอบด้วยรอยยิ้มงดงาม ดุจดอกเหมยยามแรกแย้ม “ข้าเพียงช่วยแบ่งเบาภาระของท่านแม่เท่านั้นเจ้าค่ะ”

คำพูดของนางดูเป็นธรรมชาติยิ่งนัก ยากที่จะมีใครล่วงรู้ว่าเบื้องลึกในจิตใจของสตรีผู้นี้ ยังคงหลงเหลือเศษเสี้ยวความทรงจำจากโลกที่ห่างไกลออกไปนับพันปี

หลังจากกลับจากท่าน้ำเยี่ยนอวี่ก็ตรงไปยังห้องสมุดของตระกูลทันที ห้องสมุดแห่งนี้เปรียบเสมือนหลุมหลบภัยชั้นดีสำหรับนาง เป็นสถานที่ที่นางสามารถดำดิ่งลงไปในโลกที่เต็มไปด้วยความรู้ และค้นพบหนทางที่จะใช้ชีวิตในยุคสมัยนี้ได้อย่างมีคุณค่า

“ตำราเล่มนี้ช่างน่าสนใจยิ่งนัก” นางพึมพำกับตนเอง ขณะหยิบม้วนคัมภีร์เก่าแก่เล่มหนึ่งออกจากชั้นวาง ม้วนคัมภีร์นั้นมีกลิ่นอายของกาลเวลา ห่อหุ้มด้วยผ้าไหมสีน้ำตาลที่ซีดจางลงไปตามกาลเวลา

นางคลี่ม้วนคัมภีร์ออกอย่างระมัดระวัง ภายในเป็นตัวอักษรโบราณที่เขียนด้วยพู่กันอย่างวิจิตรบรรจง ไม่ใช่ตำราปรัชญา ไม่ใช่ตำราประวัติศาสตร์ แต่เป็นตำราว่าด้วยการบำบัดรักษาโรคด้วยวิชาธาตุและเส้นลมปราณ

ตู้เยี่ยนอวี่ผู้ซึ่งเคยร่ำเรียนวิชาแพทย์แผนปัจจุบันมาอย่างเชี่ยวชาญ ถึงกับนิ่งงันไปชั่วขณะ

เมื่อพิจารณาเนื้อหาในตำราแล้ว นางก็พบว่าหลักการบางอย่างนั้นคล้ายคลึงกับหลักการทำงานของระบบประสาทและอวัยวะภายในของมนุษย์ที่นางเคยศึกษามา เพียงแต่ถูกอธิบายด้วยภาษาและแนวคิดที่แตกต่างกันออกไปโดยสิ้นเชิง

“ลมปราณ เส้นชีพจร ธาตุทั้งห้า...” นางไล่อ่านตัวอักษรเหล่านั้นช้า ๆ แต่ละคำเปรียบดั่งสถานที่ที่เต็มไปด้วยความรู้แปลกใหม่ “นี่อาจจะเป็นวิชาการแพทย์ในยุคนี้ก็เป็นได้”

จากความทรงจำเดิมของร่างนี้ที่เสี่ยวจูเล่าให้ฟัง ตู้เยี่ยนอวี่เจ้าของร่างคนเดิมนั้นเป็นเด็กที่ใฝ่รู้ และมักจะใช้เวลาในห้องสมุดอยู่เสมอ การที่นางสนใจตำราแพทย์จึงมิใช่เรื่องแปลกอันใด

ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา นอกจากกิจวัตรประจำวันที่นางต้องเรียนรู้แล้ว ตู้เยี่ยนอวี่ก็ได้เพิ่มการศึกษาตำราเล่มนี้เข้าไปด้วย นางจะจุดตะเกียงน้ำมันเบา ๆ และอ่านตำราเล่มนั้นอย่างตั้งใจ แม้จะยังไม่เข้าใจทั้งหมด แต่ทุกตัวอักษรก็เป็นดั่งเมล็ดพันธุ์ที่เพาะบ่มความรู้ในจิตใจของนาง

“ลมปราณแห่งชีวิต เปรียบดุจสายน้ำที่หล่อเลี้ยงสรรพสิ่งในร่าง” นางพึมพำกับตนเองขณะอ่านบทหนึ่งในตำรา “หากสายน้ำติดขัด ย่อมเกิดโรคภัยไข้เจ็บขึ้นได้”

หลักการนี้คล้ายคลึงกับการไหลเวียนของโลหิตในร่างกายมนุษย์ที่นางเคยเรียนรู้มา ทำให้ตู้เยี่ยนอวี่รู้สึกตื่นเต้น

-

เดือนแปด รัชศกเทียนเหอปีที่เจ็ดสิบหก

ยามย่างเข้าสู่ฤดูใบไม้ร่วง ใบไม้ที่เคยเขียวชอุ่มก็เริ่มแปรเปลี่ยนเป็นสีเหลืองทองและแดงก่ำ ดุจภาพวาดที่งดงาม

ตู้เยี่ยนอวี่ใช้เวลาศึกษาตำราวิชาธาตุและเส้นลมปราณอย่างจริงจัง นางพยายามเชื่อมโยงความรู้ทางการแพทย์แผนปัจจุบันเข้ากับหลักการโบราณเหล่านี้ แม้จะแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง แต่ก็มีจุดร่วมบางอย่างที่สามารถนำมาประยุกต์ใช้ได้

วันหนึ่งขณะที่นางกำลังนั่งอ่านตำราอยู่ในห้องสมุด เสียงร้องไห้คร่ำครวญก็ดังมาจากนอกเรือน ดุจเสียงกรีดร้องของวิญญาณที่ทุกข์ทรมาน เสี่ยวจูรีบวิ่งเข้ามาในห้องด้วยใบหน้าที่ตื่นตระหนก

“คุณหนูแย่แล้วเจ้าค่ะ ! อาเหยาบุตรชายของป้าเหมยที่อยู่ท้ายหมู่บ้านล้มป่วยหนัก ตัวร้อนจัดจนชักเกร็งไปแล้วเจ้าค่ะ !”

ตู้เยี่ยนอวี่ได้ยินดังนั้นก็รีบผุดลุกขึ้นยืนทันทีด้วยความตกใจ “พาข้าไปดูเดี๋ยวนี้ !”

นางลืมไปเสียสิ้นว่าตนมิใช่แพทย์ผู้เชี่ยวชาญจากโลกเดิมอีกต่อไป หากแต่เป็นเพียงเด็กสาววัยสิบสี่ปีในยุคโบราณ แต่สัญชาตญาณของการเป็นผู้ช่วยเหลือชีวิตมิได้จางหายไปจากจิตใจของนางเลยแม้แต่น้อย

เมื่อมาถึงเรือนของป้าเหมยก็พบว่ามีชาวบ้านหลายคนยืนมุงดูด้วยความเป็นห่วง อาเหยานอนอยู่บนพื้น ตัวสั่นเทิ้ม ใบหน้าซีดขาว ริมฝีปากเขียวคล้ำ ข้าง ๆ กันมีป้าเหมยที่กำลังนั่งร่ำไห้แทบขาดใจ

“คุณหนูตู้เยี่ยนอวี่มาแล้ว !” เสียงใครคนหนึ่งตะโกนขึ้น ทำให้ผู้คนหันมามองด้วยความหวัง

ตู้เยี่ยนอวี่มิได้สนใจสายตาของใคร นางคุกเข่าลงข้างกายอาเหยาทันที มือเรียวบางสัมผัสหน้าผากที่ร้อนระอุของเด็กน้อย

“ตัวร้อนจัดจริง ๆ” นางพึมพำ “เสี่ยวจูเจ้าไปนำน้ำสะอาดกับผ้ามาให้ข้าเดี๋ยวนี้ !”

เสี่ยวจูรีบไปตามคำสั่ง ในขณะที่ตู้เยี่ยนอวี่ก็เริ่มตรวจดูอาการของอาเหยาอย่างละเอียด ดุจหมอผู้เชี่ยวชาญที่กำลังวินิจฉัยโรค นางจับชีพจร ตรวจดูลิ้น และพยายามฟังเสียงหายใจที่แผ่วเบาของเด็กน้อย

“อุณหภูมิกายสูงมาก ลมปราณติดขัด มีอาการชักเกร็ง” นางรำพึงกับตนเอง พร้อมกับนึกย้อนถึงตำราวิชาธาตุและเส้นลมปราณที่เพิ่งศึกษามา “ลมปราณของเขาถูกปิดกั้น ต้องทำการเปิดทางลมปราณ”

เมื่อได้น้ำและผ้าแล้ว ตู้เยี่ยนอวี่ก็ใช้ผ้าชุบน้ำเช็ดตัวให้อาเหยาอย่างรวดเร็วและใจเย็น ก่อนที่นางจะหันไปหาป้าเหมย “ป้าเหมย ในเรือนมีขิงแห้งหรือไม่เจ้าคะ ?”

ป้าเหมยพยักหน้าทั้งน้ำตา “มีเจ้าค่ะ มีอยู่ในครัว”

“นำมาให้ข้าเดี๋ยวนี้เจ้าค่ะ” เยี่ยนอวี่กล่าว

เมื่อได้ขิงมาแล้ว ตู้เยี่ยนอวี่ก็ใช้มีดฝานขิงเป็นแผ่นบาง ๆ แล้ววางลงบนจุดชีพจรบางแห่งตามตำราที่ได้ศึกษามา พลางใช้ปลายนิ้วกดคลึงเบา ๆ

“คุณหนูจะทำอันใดเจ้าคะ ?” ป้าเหมยถามด้วยความสงสัยระคนกังวล

“ข้ากำลังจะช่วยเปิดทางลมปราณให้อาเหยาเจ้าค่ะ” เยี่ยนอวี่ตอบด้วยน้ำเสียงมั่นคง ดวงตาฉายแววแน่วแน่ “เพื่อให้ความร้อนในกายของเขาคลายลง”

ชาวบ้านที่มุงดูต่างส่งเสียงซุบซิบนินทาดุจผึ้งที่แตกรัง หลายคนมิเข้าใจในสิ่งที่เยี่ยนอวี่กระทำ เพราะมิเคยเห็นการรักษาเยี่ยงนี้มาก่อน มีเพียงหมอหลี่ผู้ชราที่ยืนอยู่ไม่ไกลนัก กำลังมองเยี่ยนอวี่ด้วยแววตาครุ่นคิด

ตู้เยี่ยนอวี่มิได้สนใจเสียงซุบซิบเหล่านั้น นางยังคงกดคลึงจุดชีพจรของอาเหยาอย่างต่อเนื่อง พร้อมกับท่องจำบทคัมภีร์ที่ได้ศึกษามาในใจ

ผ่านไปไม่นานอาการชักเกร็งของอาเหยาก็เริ่มทุเลาลง ใบหน้าของเด็กน้อยที่เคยซีดขาวก็เริ่มมีสีเลือดฝาดขึ้นทีละน้อย

“คุณหนู ! อาการอาเหยาดีขึ้นแล้วเจ้าค่ะ !” เสี่ยวจูร้องอุทานด้วยความยินดี

ป้าเหมยถึงกับทรุดลงคุกเข่าต่อหน้าตู้เยี่ยนอวี่

“ขอบคุณคุณหนูยิ่งนักเจ้าค่ะ ! คุณหนูคือผู้มีพระคุณของข้าและบุตรชาย !”

ตู้เยี่ยนอวี่รีบพยุงป้าเหมยขึ้น “ป้าเหมยมิต้องทำเช่นนั้นเจ้าค่ะ ข้าเพียงทำตามหน้าที่ของมนุษย์เท่านั้น” นางหันไปหาชาวบ้านที่มุงดู “อาเหยายังต้องพักผ่อนให้มาก และดื่มน้ำขิงอุ่น ๆ เพื่อขับพิษไข้เจ้าค่ะ”

หมอหลี่ผู้ชราเดินเข้ามาใกล้ตู้เยี่ยนอวี่ เขามองนางด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความทึ่ง

“แม่นางน้อยตู้ วิชาการแพทย์ของเจ้าช่างล้ำลึกยิ่งนัก ข้ามิเคยพบพานผู้ใดรักษาด้วยวิธีนี้มาก่อน”

ตู้เยี่ยนอวี่โค้งคำนับเล็กน้อย

“ข้าเพียงอาศัยความรู้ที่ได้ศึกษาจากตำราเก่าแก่ของตระกูลเจ้าค่ะ” นางมิอาจบอกความจริงได้ว่าความรู้บางส่วนนั้นมาจากโลกที่ไกลแสนไกล

หลังจากเหตุการณ์ในวันนั้น ชื่อเสียงของตู้เยี่ยนอวี่ก็เป็นที่เลื่องลือไปทั่วหมู่บ้านซีหลินและหมู่บ้านใกล้เคียง ดุจกระแสลมที่พัดพาลอยไปไกล ผู้คนต่างเรียกขานนางว่าหมอเทวดาตู้ แม้จะยังเด็กนัก แต่ความสามารถและจิตใจอันเมตตาของนางก็เป็นที่ประจักษ์แก่สายตาผู้คน

ยามรัตติกาลอันเงียบสงัด ตู้เยี่ยนอวี่นั่งอยู่ริมหน้าต่าง จ้องมองดวงจันทร์ที่ส่องสว่างบนฟากฟ้า เสียงแมลงครางระงม

ความสำเร็จในวันนี้ทำให้ใจนางเปี่ยมไปด้วยความสุข แต่ก็มิได้หลงระเริง

“การช่วยเหลือผู้อื่นช่างเป็นความรู้สึกที่วิเศษยิ่งนัก” นางพึมพำกับตนเอง “ไม่ว่าโลกนี้จะเป็นเช่นไร ขอเพียงได้ทำสิ่งที่ตนรัก ก็เพียงพอแล้ว”