๑๑๕ วสันต์คืนสู่หล้า

กลางเดือนสี่ รัชศกเทียนเหอปีที่แปดสิบเอ็ด

หลายสัปดาห์ผ่านไป...

เมฆหมอกอันดำทมิฬที่เคยปกคลุมแผ่นดินต้าเฉินมานานหลายสิบปี ได้ถูกพายุแห่งการพิพากษาพัดพาสลายไปจนสิ้น การประหารชีวิตหลิวเจิ้ง และเหล่าแกนนำกบฏกลางตลาดหลวง เป็นภาพที่สยดสยองแต่ก็สาสมใจ มันคือการผ่าตัดครั้งใหญ่เพื่อควักหนองร้ายออกจากร่างกายของแผ่นดิน แม้จะเจ็บปวด แต่ก็จำเป็นเพื่อการฟื้นฟู

ราชโองการรื้อฟื้นเกียรติยศให้แก่ตระกูลแม่ทัพมู่หรงและตระกูลบัณฑิตหลิน ถูกประกาศก้องไปทั่วทุกหัวระแหง ป้ายวิญญาณของพวกเขาได้รับการอัญเชิญกลับสู่ศาลบรรพชนอย่างสมเกียรติ เสียงร่ำไห้ด้วยความปิติยินดีของทายาทที่ยังหลงเหลืออยู่ คือเสียงแห่งความยุติธรรมที่มาช้าไปหลายสิบปี แต่ในที่สุดก็ได้มาถึง

แผ่นดินต้าเฉิน ได้กลับคืนสู่ความสงบสุขอีกครั้งอย่างแท้จริง

***

ณ ศาลบรรพชนตระกูลมู่หรงที่เพิ่งได้รับการบูรณะขึ้นใหม่

มู่หรงเยี่ยนในอาภรณ์สีเรียบง่าย ยืนสงบนิ่งอยู่เบื้องหน้าป้ายวิญญาณของบิดามารดา นางมิได้สวมผ้าคลุมหน้าอีกต่อไป ดวงตาที่เคยลุกโชนด้วยไฟแค้น บัดนี้กลับนิ่งสงบดุจผืนน้ำในฤดูสารท