๑๒ การเผชิญหน้าในโรงหมอหลวง

ยามรัตติกาลมาเยือนเมืองหลวง ดุจม่านไหมสีดำที่คลี่คลุมผืนปฐพี เสียงกรีดร้องและเสียงไอโขลกของผู้ป่วยดังก้องไปทั่วโรงหมอหลวง ตู้เยี่ยนอวี่มิได้หลับมิได้นอน นางยังคงทำงานอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ใบหน้าของนางมีหยาดเหงื่อผุดพราย แต่แววตายังคงฉายแววความมุ่งมั่นและเด็ดเดี่ยว

เสี่ยวจูที่คอยอยู่เคียงข้างคุณหนูของตนตลอดเวลา เริ่มแสดงความเหนื่อยล้าออกมาบ้าง ใบหน้าของนางซีดเซียว ร่างกายอ่อนแรง

“คุณหนูเจ้าคะ ท่านควรจะพักผ่อนเสียบ้างนะเจ้าคะ บ่าวเห็นท่านมิได้หลับมิได้นอนมาหลายวันแล้วเจ้าค่ะ”

ตู้เยี่ยนอวี่หันมายิ้มอย่างอ่อนโยน “มิต้องเป็นห่วงข้าหรอกเสี่ยวจู ข้ามิเป็นอันใด” นางลูบศีรษะของเสี่ยวจูอย่างแผ่วเบา “เจ้าไปพักผ่อนเสียเถิด คืนนี้ข้าจะเฝ้าผู้ป่วยเอง”

“มิได้เจ้าค่ะ ! บ่าวจะอยู่เคียงข้างคุณหนูเจ้าค่ะ” เสี่ยวจูยืนกรานด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “บ่าวจะช่วยคุณหนูให้ถึงที่สุดเจ้าค่ะ”

ตู้เยี่ยนอวี่มองเสี่ยวจูด้วยความซาบซึ้งใจ นางรู้ดีว่าเสี่ยวจูจงรักภักดีต่อนางเพียงใด

“เช่นนั้นก็ดี” นางกล่าว “เจ้าช่วยข้าเตรียมสมุนไพรสำหรับปรุงยาชุดต่อไปด้วยเถิด”

นางยังคงวินิจฉัยอาการของผู้ป่วยแต่ละคนอย่างรวดเร็วและแม่นยำ พลางฝังเข็มและส่งพลังปราณภายในเข้าสู่ร่างกายของผู้ป่วยเพื่อกระตุ้นการไหลเวียนของลมปราณที่ติดขัด อาการของผู้ป่วยหลายคนเริ่มดีขึ้นตามลำดับ

ท่ามกลางความวุ่นวายในโรงหมอหลวง แพทย์หลวงชาง ผู้เป็นหัวหน้าแพทย์หลวงของเมืองหลวง ได้เดินเข้ามาหาตู้เยี่ยนอวี่ด้วยใบหน้าเคร่งเครียด

“แม่นางตู้ ขอข้าปรึกษาเรื่องสำคัญบางอย่างกับท่านได้หรือไม่ ?” แพทย์หลวงชางเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงกระซิบ

ตู้เยี่ยนอวี่พยักหน้าเล็กน้อย “เชิญเถิดท่านหมอหลวงชาง”

แพทย์หลวงชางพาตู้เยี่ยนอวี่ไปยังมุมหนึ่งของโรงหมอที่เงียบสงบ “แม่นางตู้ ท่านสังเกตหรือไม่ว่าโรคระบาดครั้งนี้ มีความผิดปกติบางอย่าง ?”

ตู้เยี่ยนอวี่ขมวดคิ้วเล็กน้อย “ข้าเองก็รู้สึกเช่นนั้นเจ้าค่ะ อาการของผู้ป่วยบางรายดูผิดแผกไปจากโรคระบาดอัคคีที่เคยเกิดขึ้นในเมืองจิ่นหยาง”

“ถูกต้อง !” แพทย์หลวงชางกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง “อาการของพวกเขาหนักหน่วงยิ่งกว่า และยาที่เราปรุงก็ดูเหมือนจะมิได้ผลดีเท่าที่ควร” เขาหยุดชั่วครู่ ก่อนจะกล่าวต่อด้วยน้ำเสียงที่ลดต่ำลง “ข้าสงสัยว่าอาจจะมีผู้ไม่หวังดีอยู่เบื้องหลังเรื่องนี้”

คำกล่าวของแพทย์หลวงชางทำให้ตู้เยี่ยนอวี่หัวใจพลันเต้นระรัว “ท่านหมอหลวงชางหมายความว่าอย่างไรเจ้าคะ ?”

“ข้าได้ยินข่าวลือบางอย่างจากในวังหลวง” แพทย์หลวงชางกล่าวด้วยน้ำเสียงกระซิบ “ได้ยินว่ามีกลุ่มคนลึกลับที่เรียกว่ากองทัพเงาอสูร กำลังเคลื่อนไหวอยู่เบื้องหลังความวุ่นวายทั้งหมด พวกเขาเชื่อว่าสามารถควบคุมโรคระบาดได้ และกำลังใช้โรคระบาดนี้เป็นเครื่องมือในการก่อกวนบ้านเมือง”

ตู้เยี่ยนอวี่ถึงกับนิ่งอึ้งไปชั่วขณะ นางมิเคยคาดคิดว่าเรื่องราวจะซับซ้อนถึงเพียงนี้ “กองทัพเงาอสูร พวกเขามีจุดประสงค์อันใดกันแน่เจ้าคะ ?”

“ข้าเองก็มิอาจล่วงรู้ได้” แพทย์หลวงชางถอนหายใจเฮือกใหญ่ “แต่ข้าเกรงว่าพวกเขาอาจจะกำลังวางแผนการใหญ่บางอย่าง” เขาหันมามองตู้เยี่ยนอวี่ด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความหวัง “แม่นางตู้ ความรู้ความสามารถของท่านล้ำเลิศยิ่งนัก ข้าขอร้องท่าน โปรดช่วยพวกเราสืบหาความจริงเบื้องหลังเรื่องนี้ด้วยเถิดขอรับ”

ตู้เยี่ยนอวี่รับปากโดยมิลังเล นางรู้ดีว่าภัยพิบัติครั้งนี้มิใช่เพียงแค่โรคระบาดธรรมดา หากแต่เป็นการคุกคามที่ร้ายแรงกว่ามาก นางตัดสินใจที่จะใช้ความรู้ความสามารถทั้งหมดที่ตนมี เพื่อปกป้องผู้คนและไขปริศนาเบื้องหลังเรื่องนี้ให้กระจ่าง

–

ยามลมหนาวเริ่มพัดหวน ตู้เยี่ยนอวี่เริ่มสืบหาข้อมูลเกี่ยวกับกองทัพเงาอสูรอย่างลับ ๆ นางสอบถามจากผู้ป่วยบางรายที่อาการดีขึ้นแล้ว และจากผู้คนในตลาดมืดที่พอจะมีข่าวคราวแปลก ๆ เล็ดลอดออกมาบ้าง

“คุณหนู ท่านระวังตัวด้วยนะเจ้าคะ” เสี่ยวจูกล่าวด้วยความเป็นห่วง “หากกองทัพเงาอสูรเหล่านั้นรู้ว่าท่านกำลังสืบเรื่องของพวกเขา ท่านอาจจะตกอยู่ในอันตรายได้เจ้าค่ะ”

“มิต้องเป็นห่วงหรอกเสี่ยวจู ข้าจะระมัดระวังตนเองให้ดี” เยี่ยนอวี่กล่าวด้วยน้ำเสียงมั่นคง ดวงตาของนางฉายแววแน่วแน่

จากการสืบค้นข้อมูล ตู้เยี่ยนอวี่พบว่ากองทัพเงาอสูรนั้นเป็นกลุ่มคนลึกลับที่มีเครือข่ายกว้างขวาง มิได้จำกัดอยู่เพียงแค่ในเมืองหลวงเท่านั้น พวกเขามักจะปรากฏตัวในยามวิกฤตการณ์ และใช้ความวุ่นวายที่เกิดขึ้นเป็นเครื่องมือในการกระทำความผิดบางอย่าง

วันหนึ่ง ตู้เยี่ยนอวี่และแพทย์หลวงชางได้ค้นพบว่ามีผู้ป่วยบางรายที่มีอาการแปลกประหลาดกว่าคนอื่น ๆ ลมปราณในกายของพวกเขาถูกปิดกั้นอย่างรุนแรง และมีร่องรอยการถูกกระตุ้นด้วยพลังงานบางอย่างที่ผิดธรรมชาติ

“นี่มิใช่แค่โรคระบาดธรรมดาแล้วเจ้าค่ะท่านหมอหลวงชาง” ตู้เยี่ยนอวี่กล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ข้าเกรงว่าจะมีคนจงใจใช้พิษบางอย่าง เพื่อทำให้โรคระบาดนี้รุนแรงยิ่งขึ้น

แพทย์หลวงชางถึงกับหน้าซีดเผือด “เช่นนั้นพวกเขาก็เป็นคนร้ายตัวจริงแล้วสิ !”

ตู้เยี่ยนอวี่พยักหน้าช้า ๆ “เราต้องหาวิธีหยุดยั้งพวกเขาให้ได้ ก่อนที่เมืองหลวงแห่งนี้จะล่มสลายไปมากกว่านี้”

นางและแพทย์หลวงชางเริ่มวางแผนการอย่างรอบคอบ ตู้เยี่ยนอวี่ใช้ความรู้ทางการแพทย์และกำลังภายในของตนเอง เพื่อวิเคราะห์ลักษณะของพิษที่ใช้ และหาวิธีการรักษาที่เหมาะสมที่สุด ส่วนแพทย์หลวงชางก็ใช้เส้นสายและอำนาจของตนเอง เพื่อสืบหาเบาะแสเกี่ยวกับกองทัพเงาอสูร

ยามหิมะแรกเริ่มโปรยปรายลงมา อากาศหนาวเย็นยะเยือกจับขั้วหัวใจ

ตู้เยี่ยนอวี่ได้รับข่าวสารจากแพทย์หลวงชางว่ากองทัพเงาอสูรจะทำการประชุมลับในคืนนี้ที่โรงน้ำชาแห่งหนึ่งในย่านชานเมืองหลวง

“คุณหนูเจ้าคะ ท่านจะไปจริง ๆ หรือเจ้าคะ ?” เสี่ยวจูถามด้วยน้ำเสียงกังวล “มันอันตรายนักนะเจ้าคะ”

“ข้าต้องไปเสี่ยวจู” ตู้เยี่ยนอวี่ตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “นี่คือโอกาสเดียวที่เราจะสามารถหยุดยั้งพวกเขาได้”

นางสวมชุดที่เรียบง่าย ซ่อนอาวุธเล็ก ๆ น้อย ๆ ไว้ใต้แขนเสื้อ และพกยาถอนพิษที่ปรุงขึ้นมาเป็นพิเศษติดตัวไปด้วย

เมื่อมาถึงโรงน้ำชาที่แพทย์หลวงชางบอก ตู้เยี่ยนอวี่และแพทย์หลวงชางก็แอบซุ่มอยู่ใกล้ ๆ เสียงพูดคุยจากภายในโรงน้ำชาดังแว่วออกมาอย่างแผ่วเบา แต่ก็เพียงพอที่จะทำให้พวกนางได้ยินสิ่งที่กำลังเกิดขึ้น

“แผนการของเราดำเนินไปอย่างราบรื่นดี” เสียงชายคนหนึ่งกล่าวขึ้น “เมืองหลวงแห่งนี้กำลังจมดิ่งในความทุกข์ระทม อีกไม่นานก็จะถึงเวลาที่เราจะเข้าครอบครองทุกสิ่ง”

“แต่มีหมอเทวดาผู้นั้นคอยขัดขวาง” อีกคนกล่าวขึ้น “นางทำให้แผนการของเราล่าช้าไปมาก”

“มิต้องเป็นห่วง” ชายคนแรกกล่าว “อีกไม่นานนางก็จะต้องจบสิ้นลง”

ตู้เยี่ยนอวี่ได้ยินดังนั้น ใบหน้าของนางก็พลันเปลี่ยนเป็นเย็นชา นางรู้ดีว่าบุคคลที่พวกเขาพูดถึงคือนางเอง และพวกเขากำลังวางแผนร้ายที่จะกำจัดนางให้พ้นทาง

ในขณะที่พวกนางกำลังจะเข้าไปดำเนินการบางอย่าง จู่ ๆ ก็มีเสียงฝีเท้าดังขึ้นจากด้านหลัง ตู้เยี่ยนอวี่หันกลับไปมองก็พบว่ามีกลุ่มชายฉกรรจ์ชุดดำปรากฏกายขึ้น พวกเขาคือสมาชิกของกองทัพเงาอสูร

“พวกเจ้าบังอาจมาแอบสืบเรื่องของพวกเราหรือ ?” ชายคนหนึ่งกล่าวด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น ดวงตาของเขาฉายแววอำมหิต

ตู้เยี่ยนอวี่มิได้ตอบอันใด นางก้าวออกมาข้างหน้า ปกป้องแพทย์หลวงชางไว้ด้านหลัง “พวกเจ้าคือผู้ที่อยู่เบื้องหลังโรคระบาดทั้งหมดใช่หรือไม่ ?”

ชายผู้นั้นหัวเราะเสียงดัง “เจ้ามิมีสิทธิ์รู้หรอก ! วันนี้เจ้าจะต้องจบชีวิตลงที่นี่ !”

กล่าวจบ ชายฉกรรจ์เหล่านั้นก็พุ่งเข้าใส่ตู้เยี่ยนอวี่ทันที

ตู้เยี่ยนอวี่มิได้หวาดหวั่น นางเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วและคล่องแคล่ว แต่แฝงด้วยพลังที่แข็งแกร่ง กำลังภายในที่ฝึกฝนมาตลอดถูกนำมาใช้อย่างเต็มที่

แพทย์หลวงชางพยายามเข้าช่วยเหลือ แต่เขามิได้มีวรยุทธ์เช่นนาง ทำได้เพียงป้องกันตนเองเท่านั้น

การต่อสู้ดำเนินไปอย่างดุเดือด ตู้เยี่ยนอวี่พยายามใช้กำลังภายในของตนเองเพื่อรับมือกับชายฉกรรจ์เหล่านั้น แต่พวกเขามีจำนวนมาก และแต่ละคนล้วนมีวรยุทธ์ที่ไม่ธรรมดา

ตู้เยี่ยนอวี่หลบหลีกได้อย่างหวุดหวิด แต่ก็รู้สึกได้ถึงความอ่อนล้าที่เริ่มเข้าครอบงำร่างกาย

“พวกเจ้ามิมีทางเอาชนะข้าได้หรอก !” ชายคนหนึ่งกล่าวด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ย “เจ้าควรจะยอมแพ้เสียดี ๆ”

ตู้เยี่ยนอวี่มิได้ตอบอันใด นางรู้ดีว่าหากต่อสู้ต่อไปเช่นนี้ อาจจะต้องเพลี่ยงพล้ำได้ นางตัดสินใจที่จะใช้กลยุทธ์ที่แตกต่างออกไป

นางพุ่งเข้าใส่ชายที่พูดเยาะเย้ยอย่างรวดเร็ว และใช้ปลายนิ้วแทงไปที่จุดลมปราณสำคัญของเขาอย่างแม่นยำ ชายผู้นั้นถึงกับทรุดลงกับพื้นด้วยความเจ็บปวด ดวงตาของเขาเบิกกว้างด้วยความตกใจ

“เจ้า ! เจ้าทำอันใดกับข้า !” ชายผู้นั้นร้องด้วยความเจ็บปวด

“นี่คือบทเรียนสำหรับพวกเจ้า” ตู้เยี่ยนอวี่กล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา “หากพวกเจ้ายังคงกระทำความชั่วเช่นนี้ ต่อไปจะมิมีที่ยืนในแผ่นดินนี้อีกต่อไป”

ชายฉกรรจ์ที่เหลือต่างตกตะลึงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น พวกเขามิคาดคิดว่าตู้เยี่ยนอวี่จะสามารถใช้กำลังภายในได้อย่างชาญฉลาดและรุนแรงถึงเพียงนี้

ตู้เยี่ยนอวี่มิได้สนใจพวกเขา นางหันไปหาแพทย์หลวงชาง “ท่านหมอหลวงชาง เราต้องรีบกลับไปที่โรงหมอหลวงเดี๋ยวนี้เจ้าค่ะ”

แพทย์หลวงชางพยักหน้าอย่างเข้าใจ ทั้งสองรีบรุดออกจากโรงน้ำชาทันที ทิ้งให้ชายฉกรรจ์เหล่านั้นยืนตะลึงงันอยู่เบื้องหลัง

ยามราตรี ดวงจันทร์ทอแสงนวลผ่องลงมายังเมืองหลวงที่จมดิ่งในความทุกข์ระทม ตู้เยี่ยนอวี่และแพทย์หลวงชางกลับมายังโรงหมอหลวงโดยสวัสดิภาพ แม้จะเหน็ดเหนื่อยจากการต่อสู้ แต่จิตใจของนางกลับเปี่ยมด้วยความมุ่งมั่นที่จะช่วยเหลือผู้คนให้พ้นจากภัยพิบัติที่กำลังคุกคาม

“ท่านหมอหลวงชาง เราต้องเร่งมือในการรักษาผู้ป่วยให้มากขึ้น” ตู้เยี่ยนอวี่กล่าว “และเราต้องหาวิธีหยุดยั้งกองทัพเงาอสูรให้ได้ก่อนที่พวกเขาจะกระทำการใด ๆ ที่เลวร้ายไปมากกว่านี้”

แพทย์หลวงชางพยักหน้าอย่างเห็นด้วย “ข้าจะทำทุกวิถีทางเพื่อช่วยเหลือท่านแม่นางตู้”