๑๑ วิกฤตการณ์เมืองหลวง

ยามตะวันทอแสงเรืองรองเหนือน่านฟ้าเมืองจิ่นหยาง ตู้เยี่ยนอวี่ และเสี่ยวจูยังคงปักหลักอยู่ในเมืองใหญ่แห่งนี้ หลังจากผ่านพ้นวิกฤตการณ์โรคระบาดอัคคีที่เกือบจะกลืนกินเมืองจิ่นหยางไปทั้งเมือง บัดนี้เมืองจิ่นหยางกลับมามีชีวิตชีวาอีกครา เสียงหัวเราะและรอยยิ้มของผู้คนที่เคยจมดิ่งในความทุกข์ระทม กลับมาปรากฏให้เห็นทั่วทุกหนแห่ง

เจ้าเมืองจิ่นหยางได้จัดงานเลี้ยงขอบคุณตู้เยี่ยนอวี่อย่างยิ่งใหญ่ ดุจการเฉลิมฉลองชัยชนะของแม่ทัพผู้เก่งกาจ ผู้คนจากทั่วทุกสารทิศต่างหลั่งไหลมาร่วมงาน เพื่อแสดงความเคารพและชื่นชมในคุณธรรมและสติปัญญาของนาง

“หมอเทวดาตู้ ท่านคือผู้มีพระคุณของเมืองจิ่นหยาง ข้าขอคารวะท่านด้วยใจจริง” เจ้าเมืองจิ่นหยางกล่าวด้วยน้ำเสียงซาบซึ้งใจ พลางยกจอกสุราขึ้นจรดริมฝีปาก

ตู้เยี่ยนอวี่โค้งคำนับเล็กน้อย “ท่านเจ้าเมืองกล่าวเกินไปแล้วเจ้าค่ะ ข้าเพียงทำตามหน้าที่ของมนุษย์เท่านั้นเจ้าค่ะ”

แม้นางจะได้รับคำสรรเสริญเยินยอมากมายเพียงใด ตู้เยี่ยนอวี่ก็มิได้หลงระเริงในเกียรติยศชื่อเสียง นางยังคงถ่อมตนและมุ่งมั่นที่จะช่วยเหลือผู้คนต่อไป

ในช่วงเวลาที่อยู่ในเมืองจิ่นหยาง ตู้เยี่ยนอวี่ได้ใช้โอกาสนี้ในการศึกษาตำราแพทย์และสมุนไพรหายากเพิ่มเติม นางเดินทางไปยังร้านตำราและร้านสมุนไพรต่าง ๆ เพื่อค้นหาสิ่งที่ตนปรารถนา เสี่ยวจูคอยติดตามนางไปทุกหนแห่ง

วันหนึ่ง ขณะที่นางกำลังเดินสำรวจร้านขายยาเก่าแก่แห่งหนึ่ง ก็ได้ยินเสียงพูดคุยของผู้คนกลุ่มหนึ่งดังขึ้นอย่างแผ่วเบา บทสนทนาเหล่านั้นทำให้ตู้เยี่ยนอวี่รู้สึกสนใจยิ่งนัก

“ได้ยินว่าในเมืองหลวงเกิดโรคระบาดประหลาดขึ้นอีกแล้วนะ” ชายผู้หนึ่งกล่าวด้วยน้ำเสียงกังวล

“จริงหรือขอรับ ? มิใช่ว่าเมืองหลวงมีหมอผู้เก่งกาจมากมายหรอกหรือ ?” อีกคนถามด้วยความแปลกใจ

“ได้ยินว่าโรคระบาดครั้งนี้รุนแรงยิ่งนัก ผู้คนล้มตายไปหลายคนแล้ว แม้แต่หมอหลวงก็มิอาจรักษาได้เลยขอรับ” ชายคนแรกกล่าวด้วยน้ำเสียงหม่นหมอง “ดูท่าทางแล้วคงจะเป็นภัยพิบัติจากฟากฟ้าเป็นแน่”

ตู้เยี่ยนอวี่ได้ยินดังนั้น หัวใจของนางก็พลันเต้นระรัว “โรคระบาดประหลาดในเมืองหลวง” นางพึมพำกับตนเอง

ความรู้สึกวิตกกังวลเข้าครอบงำจิตใจของนาง แม้เมืองหลวงจะอยู่ห่างไกลจากเมืองจิ่นหยางมาก แต่หากโรคระบาดครั้งนี้รุนแรงจริง ย่อมส่งผลกระทบต่อผู้คนนับหมื่นนับแสนชีวิต

นางตัดสินใจที่จะสืบหาข้อมูลเกี่ยวกับโรคระบาดในเมืองหลวงให้มากขึ้น นางสอบถามจากผู้คนในตลาด ร้านค้า และโรงเตี๊ยมต่าง ๆ ข้อมูลที่ได้มานั้นล้วนยืนยันว่าข่าวลือเป็นความจริง โรคระบาดในเมืองหลวงรุนแรงกว่าที่คิดไว้มาก

“คุณหนูเจ้าคะ คุณหนูจะไปเมืองหลวงหรือเจ้าคะ ?” เสี่ยวจูถามด้วยความกังวลใจ ยามเห็นตู้เยี่ยนอวี่มีสีหน้าครุ่นคิด

ตู้เยี่ยนอวี่ถอนหายใจเฮือกใหญ่ “ข้ามิแน่ใจเสี่ยวจู แต่หากโรคระบาดครั้งนี้รุนแรงจริง ข้าก็มิอาจนิ่งดูดายได้”

–

ยามฤดูร้อนมาเยือน อากาศร้อนระอุ

ตู้เยี่ยนอวี่ตัดสินใจที่จะเดินทางไปยังเมืองหลวง แม้จะรู้ว่าหนทางข้างหน้าเต็มไปด้วยอันตรายและอุปสรรคมากมาย แต่จิตใจของนางกลับเปี่ยมด้วยความมุ่งมั่นที่จะช่วยเหลือผู้คน

“ท่านพ่อ ท่านแม่ ข้าตัดสินใจแล้วว่าข้าจะเดินทางไปเมืองหลวงเจ้าค่ะ” เยี่ยนอวี่กล่าวกับท่านผู้เฒ่าตู้และฮูหยินตู้ ที่เดินทางมายังเมืองจิ่นหยางเพื่อมารับนางกลับบ้าน

ฮูหยินตู้ถึงกับหน้าซีดเผือด “อะไรนะลูก ?! เมืองหลวงนั้นอันตรายนัก ยิ่งยามนี้มีโรคระบาดรุนแรง แม่มิอนุญาตให้เจ้าไปหรอกลูก !”

ท่านผู้เฒ่าตู้ถอนหายใจเฮือกใหญ่ “อวี่เอ๋อร์ พ่อรู้ว่าเจ้ามีจิตใจเมตตา แต่เมืองหลวงนั้นมิใช่สถานที่ที่เจ้าจะเข้าไปได้โดยง่าย ยิ่งมีโรคระบาดเช่นนี้ ยิ่งอันตรายนัก”

ตู้เยี่ยนอวี่กุมมือของบิดามารดาของร่างนี้ไว้แน่น

“ท่านพ่อ ท่านแม่ ลูกรู้ว่าท่านเป็นห่วง แต่ลูกมิอาจนิ่งดูดายได้ หากลูกมีความรู้ความสามารถที่จะช่วยเหลือผู้คนได้ ลูกก็ควรจะทำมิใช่หรือเจ้าคะ ?”

นางอธิบายถึงความรุนแรงของโรคระบาดในเมืองหลวง และความมุ่งมั่นที่จะใช้ความรู้ความสามารถของตนให้เกิดประโยชน์สูงสุด ท่านผู้เฒ่าตู้และฮูหยินตู้มองหน้ากันอย่างหนักใจ ท้ายที่สุดด้วยความรักและความเข้าใจในตัวบุตรสาว พวกเขาก็จำต้องยอมอนุญาต

“เช่นนั้นก็เดินทางปลอดภัยนะลูก หากมีอันใดเกิดขึ้น ให้รีบส่งข่าวมาให้พ่อและแม่ทันที” ฮูหยินตู้กล่าวด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ น้ำตาคลอเบ้า

“เจ้าค่ะท่านแม่” ตู้เยี่ยนอวี่กอดมารดาของร่างนี้แน่น “ข้าจะดูแลตนเองให้ดีเจ้าค่ะ”

ตู้เยี่ยนอวี่และเสี่ยวจูออกเดินทางไปยังเมืองหลวงในวันรุ่งขึ้น การเดินทางครั้งนี้ใช้เวลาหลายวัน พวกนางต้องเผชิญกับสภาพอากาศที่ร้อนระอุ และเส้นทางที่ค่อนข้างทุรกันดาร แต่ตู้เยี่ยนอวี่ก็มิได้หวั่นไหว จิตใจของนางเปี่ยมด้วยความมุ่งมั่นที่จะช่วยเหลือผู้คน

ระหว่างทางที่เดินทางไปยังเมืองหลวง ตู้เยี่ยนอวี่ก็ยังคงฝึกฝนกำลังภายในอย่างสม่ำเสมอ นางเชื่อว่าพลังเหล่านี้จะเป็นสิ่งสำคัญที่ช่วยให้นางสามารถช่วยเหลือผู้คนในเมืองหลวงได้อย่างมีประสิทธิภาพ

ยามฤดูใบไม้ร่วงเริ่มมาเยือน ท้องฟ้าเริ่มมีสีหม่นหมอง

ตู้เยี่ยนอวี่ และเสี่ยวจูได้เดินทางมาถึงชานเมืองหลวงโดยสวัสดิภาพ บรรยากาศของเมืองหลวงแตกต่างจากเมืองจิ่นหยางลิบลับ แม้จะเป็นเมืองใหญ่ แต่กลับเงียบสงัดผิดปกติ สองข้างทางเต็มไปด้วยผู้คนที่ล้มป่วยนอนกองอยู่ตามพื้นถนน ใบหน้าซีดเซียว ร่างกายอ่อนแรง กลิ่นอายของความเจ็บป่วยและความสิ้นหวังแผ่คลุ้งไปทั่ว

“คุณหนูเจ้าคะ นี่มันอันใดกัน ?” เสี่ยวจูร้องอุทานด้วยความตกใจ ดวงตาเบิกกว้างมองภาพที่เห็นตรงหน้า ดุจผู้ที่เห็นฝันร้าย

ตู้เยี่ยนอวี่มิได้ตอบอันใด ใบหน้าของนางฉายแววความกังวลอย่างเห็นได้ชัด ดวงตาของนางกวาดมองไปรอบ ๆ พยายามทำความเข้าใจสถานการณ์ที่เกิดขึ้น

“โรคระบาดครั้งนี้รุนแรงกว่าที่คาดไว้มาก” นางพึมพำกับตนเอง “ต้องรีบช่วยเหลือผู้คนให้เร็วที่สุด”

นางและเสี่ยวจูรีบรุดเข้าไปในเมืองหลวงทันที พวกนางตรงไปยังโรงหมอหลวงที่อยู่ใจกลางเมือง เมื่อมาถึงก็พบว่าโรงหมอหลวงเต็มไปด้วยผู้ป่วยจำนวนมหาศาล แพทย์หลวงและผู้ช่วยต่างวิ่งวุ่นกันอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย แต่ก็ดูเหมือนจะมิอาจรับมือกับจำนวนผู้ป่วยที่เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วได้

“ท่านหมอ ! โปรดช่วยบุตรชายของข้าด้วยเถิดขอรับ !” ชายชราผู้หนึ่งร้องขอความช่วยเหลือด้วยน้ำตาอาบแก้ม บุตรชายของเขานอนซมอยู่บนพื้น ใบหน้าซีดขาว ริมฝีปากเขียวคล้ำ

แพทย์หลวงผู้หนึ่งซึ่งมีใบหน้าเหนื่อยล้าจนแทบจะหมดสิ้นเรี่ยวแรง เดินเข้ามาใกล้ชายชราผู้นั้น “ท่านลุง ข้าพยายามอย่างเต็มที่แล้ว แต่โรคระบาดครั้งนี้ช่างร้ายกาจยิ่งนัก มิมีผู้ใดสามารถรักษาได้เลยขอรับ”

ตู้เยี่ยนอวี่ได้ยินดังนั้น ก็ก้าวเข้าไปหาแพทย์หลวงผู้นั้นทันที “ท่านหมอหลวง ข้าขออนุญาตช่วยรักษาผู้ป่วยเหล่านี้ด้วยเถิดเจ้าค่ะ”

แพทย์หลวงผู้นั้นมองตู้เยี่ยนอวี่ด้วยความแปลกใจ “เจ้าเป็นใคร ? เจ้ามีความรู้ทางการแพทย์หรือ ?”

“ข้ามาจากหมู่บ้านซีหลินเจ้าค่ะ” เยี่ยนอวี่ตอบด้วยน้ำเสียงสุภาพ “ข้าพอมีความรู้เรื่องการแพทย์อยู่บ้าง และเคยรักษาโรคระบาดที่คล้ายคลึงกันที่เมืองจิ่นหยางมาแล้วเจ้าค่ะ”

แพทย์หลวงผู้นั้นมองตู้เยี่ยนอวี่อย่างไม่เชื่อถือ แต่เมื่อเห็นแววตาที่มุ่งมั่นและแน่วแน่ของนาง เขาก็รู้สึกเหมือนมีบางสิ่งบางอย่างดลใจให้เชื่อมั่นในตัวเด็กสาวผู้นี้

“เช่นนั้นก็เชิญเถิด” แพทย์หลวงผู้นั้นกล่าวด้วยน้ำเสียงเหนื่อยอ่อน “แต่หากเกิดสิ่งใดขึ้น เจ้าจะต้องเป็นผู้รับผิดชอบทุกอย่างเอง”

ตู้เยี่ยนอวี่พยักหน้าเล็กน้อย นางเริ่มลงมือตรวจดูอาการของผู้ป่วยแต่ละคนอย่างรวดเร็ว ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นที่จะช่วยเหลือผู้คนให้ได้มากที่สุด

“โรคระบาดอัคคี แต่ครั้งนี้กลับมีอาการที่รุนแรงกว่าที่เมืองจิ่นหยางมากนัก” นางพึมพำกับตนเอง “พิษไข้สะสมอยู่ในเส้นลมปราณ และแพร่กระจายไปอย่างรวดเร็ว”

นางรู้ดีว่าการรักษาโรคระบาดครั้งนี้จะยากลำบากกว่าที่ผ่านมามากนัก แต่ตู้เยี่ยนอวี่ก็มิได้หวาดหวั่น นางพร้อมแล้วที่จะเผชิญกับทุกสิ่งทุกอย่างที่รออยู่เบื้องหน้า