๑๓ แผนการณ์ลับแห่งกองทัพอสูร

ยามหิมะแรกโปรยปราย อากาศหนาวเหน็บจับขั้วหัวใจ ตู้เยี่ยนอวี่ยืนอยู่ริมหน้าต่างโรงหมอหลวง มองดูเมืองหลวงที่ถูกปกคลุมไปด้วยหิมะขาวโพลน แม้บรรยากาศภายนอกจะดูสงบนิ่ง แต่ในใจของนางกลับมิได้สงบเช่นนั้น

หลังจากเหตุการณ์ในโรงน้ำชาคืนนั้น ตู้เยี่ยนอวี่ตระหนักดีว่าตนเองได้ก้าวเข้าสู่สมรภูมิที่แท้จริงแล้ว กองทัพเงาอสูรมิใช่เพียงแค่กลุ่มโจรผู้ร้ายธรรมดา หากแต่เป็นองค์กรลับที่มีเป้าหมายอันชั่วร้าย และมีกำลังคนที่แข็งแกร่งเกินกว่าที่นางจะรับมือได้เพียงลำพัง

“คุณหนูเจ้าคะ ท่านดูเหนื่อยล้านักเจ้าค่ะ” เสี่ยวจูกล่าวด้วยน้ำเสียงห่วงใย นางนำน้ำชาอุ่น ๆ มาวางให้คุณหนูของตน “ท่านควรพักผ่อนเสียบ้างนะเจ้าคะ”

ตู้เยี่ยนอวี่ถอนหายใจเฮือกใหญ่ “ข้ามิเป็นอันใดหรอกเสี่ยวจู เพียงแต่กำลังครุ่นคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเท่านั้น” นางรับถ้วยชามาจิบช้า ๆ ไออุ่นจากถ้วยชาช่วยให้ร่างกายของนางอบอุ่นขึ้นบ้าง แต่จิตใจยังคงเย็นยะเยือก

“คุณหนูยังกังวลเรื่องกองทัพเงาอสูรอยู่หรือเจ้าคะ ?” เสี่ยวจูถามอย่างระมัดระวัง

“ใช่แล้วเสี่ยวจู” เยี่ยนอวี่ตอบ “พวกเขามิได้เพียงแค่ก่อโรคระบาด แต่ยังวางแผนการใหญ่บางอย่างที่ร้ายกาจกว่านั้นนัก”

นางเล่าเรื่องราวทั้งหมดที่ได้ยินจากแพทย์หลวงชาง และสิ่งที่พบเจอจากการสืบหาข้อมูลให้เสี่ยวจูฟังอย่างละเอียด เสี่ยวจูรับฟังด้วยใบหน้าที่ซีดเผือดดุจกระดาษขาว นางมิเคยคิดว่าเรื่องราวจะร้ายแรงถึงเพียงนี้

“แล้วเราจะทำอย่างไรต่อไปเจ้าคะคุณหนู ?” เสี่ยวจูถามด้วยน้ำเสียงกังวล

“เราต้องหาทางสืบให้ได้ว่าแผนการของพวกเขาคืออันใด” ตู้เยี่ยนอวี่กล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ดวงตาฉายแววแน่วแน่ “และเราต้องหาวิธีหยุดยั้งพวกเขาให้ได้ก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไป”

หลังจากนั้นตู้เยี่ยนอวี่ และแพทย์หลวงชางก็เริ่มวางแผนการอย่างละเอียดรอบคอบ ตู้เยี่ยนอวี่ใช้ความรู้ทางการแพทย์และกำลังภายในของตนเอง เพื่อวิเคราะห์ลักษณะของพิษที่ใช้ และหาวิธีการรักษาที่เหมาะสมที่สุด พร้อมทั้งพยายามหาสมุนไพรหายากที่สามารถต้านพิษชนิดนั้นได้ ส่วนแพทย์หลวงชางก็ใช้เส้นสายและอำนาจของตนเอง เพื่อสืบหาเบาะแสเกี่ยวกับกองทัพเงาอสูรจากภายในวังหลวงและหน่วยงานลับของทางการ

“ได้ยินว่ากองทัพเงาอสูรมีเครือข่ายกว้างขวางนัก” แพทย์หลวงชางกล่าวด้วยน้ำเสียงกังวล “พวกเขามิได้มีเพียงกำลังคน แต่ยังแทรกซึมอยู่ในทุกหนแห่ง”

“เช่นนั้นเราก็ต้องยิ่งระมัดระวังให้มากยิ่งขึ้น” ตู้เยี่ยนอวี่กล่าว “และเราต้องหาผู้ร่วมอุดมการณ์ให้ได้มากที่สุด”

–

ยามสิ้นปีใกล้เข้ามา อากาศยิ่งหนาวเย็นยะเยือก

ตู้เยี่ยนอวี่มิได้หยุดนิ่ง นางยังคงมุ่งมั่นในการสืบหาข้อมูลเกี่ยวกับกองทัพเงาอสูร และพัฒนาวิชาการแพทย์และกำลังภายในของตนเองอย่างไม่หยุดหย่อน

วันหนึ่ง แพทย์หลวงชางได้รับข่าวสารลับจากสายสืบในวังหลวงว่า กองทัพเงาอสูรได้เตรียมการที่จะปล่อยพิษร้ายชนิดใหม่ในยามตรุษวสันต์ที่จะมาถึง พิษชนิดนี้รุนแรงยิ่งกว่าโรคระบาดอัคคีหลายเท่าตัว และจะทำให้ผู้คนล้มตายไปนับหมื่นนับแสน หากมิได้รับการหยุดยั้งอย่างทันท่วงที

“แม่นางตู้ นี่เป็นข่าวร้ายยิ่งนัก !” แพทย์หลวงชางกล่าวด้วยน้ำเสียงตื่นตระหนก ใบหน้าของเขาซีดขาวดุจกระดาษ “พิษชนิดนี้ร้ายแรงยิ่งนัก หากถูกปล่อยออกมาจริง ๆ เมืองหลวงแห่งนี้คงจะต้องล่มสลายเป็นแน่ !”

ตู้เยี่ยนอวี่ฟังด้วยใบหน้าเคร่งเครียด ดวงตาของนางฉายแววความมุ่งมั่นและเด็ดเดี่ยว “เราต้องหาทางหยุดยั้งพวกเขาให้ได้ ก่อนที่พวกเขาจะกระทำการใด ๆ ที่เลวร้ายไปมากกว่านี้”

นางและแพทย์หลวงชางเริ่มวางแผนการอย่างเร่งด่วน ตู้เยี่ยนอวี่ใช้ความรู้ทั้งหมดที่ตนมีเพื่อวิเคราะห์ลักษณะของพิษชนิดใหม่ และหาวิธีการป้องกันและรักษา ส่วนแพทย์หลวงชางก็พยายามรวบรวมกำลังคนจากภายในวังหลวงและหน่วยงานลับ เพื่อเตรียมรับมือกับภัยคุกคามที่กำลังจะมาถึง

“เราต้องหาแหล่งผลิตพิษของพวกเขาให้เจอ” ตู้เยี่ยนอวี่กล่าว “หากเราสามารถทำลายแหล่งผลิตพิษได้ เราก็จะสามารถหยุดยั้งแผนการของพวกเขาได้”

แพทย์หลวงชางพยักหน้าอย่างเห็นด้วย “ข้าจะพยายามสืบหาเบาะแสให้ได้มากที่สุด”

หลังจากนั้น ตู้เยี่ยนอวี่ก็เริ่มฝึกฝนกำลังภายในของตนเองอย่างหนักยิ่งกว่าเดิม นางรู้ดีว่าการเผชิญหน้ากับกองทัพเงาอสูรในครั้งนี้จะมิใช่เรื่องง่าย และอาจจะต้องใช้พลังทั้งหมดที่ตนมีเพื่อปกป้องผู้คนและหยุดยั้งแผนการชั่วร้ายของพวกเขา

ยามราตรี ดวงจันทร์ทอแสงนวลผ่องลงมายังเมืองหลวงที่จมดิ่งในความทุกข์ระทม ตู้เยี่ยนอวี่นั่งอยู่ริมหน้าต่าง มองดูแสงจันทร์ที่ทอแสงลงมายังหิมะขาวโพลน ความเหน็ดเหนื่อยจากการฝึกฝนและการครุ่นคิดถึงแผนการต่าง ๆ มิได้ทำให้นางรู้สึกท้อถอย หากแต่กลับทำให้ใจนางเปี่ยมไปด้วยความมุ่งมั่นที่จะช่วยเหลือผู้คนให้พ้นจากภัยพิบัติที่กำลังคุกคาม

“การช่วยเหลือผู้คนคือหน้าที่ของข้า” นางรำพึงรำพันกับตนเอง “ไม่ว่าเส้นทางข้างหน้าจะเป็นเช่นไร ข้าจะมิมีวันท้อถอย”

นางหลับตาลงช้า ๆ ในห้วงความคิดของนางมีเพียงภาพของเมืองหลวงที่กลับมาสงบสุขอีกครา และรอยยิ้มของผู้คนที่พ้นจากความทุกข์ระทม