๑๙ ปริศนาบุรุษไร้นาม

เดือนอ้าย ปีวสันต์ รัชศกเทียนเหอปีที่แปดสิบ

“คุณหนูเจ้าคะ บุรุษผู้นั้นอาการดีขึ้นมากแล้วเจ้าค่ะ” เสี่ยวจูกล่าวด้วยรอยยิ้ม ดวงตาเป็นประกายแห่งความยินดี ยามเห็นบุรุษลึกลับที่ตู้เยี่ยนอวี่ได้ช่วยชีวิตไว้ เริ่มมีสีเลือดฝาดบนใบหน้า และมีเรี่ยวแรงขึ้นเล็กน้อย

ตู้เยี่ยนอวี่เดินเข้ามาใกล้บุรุษผู้นั้น “ท่านรู้สึกเป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ ?” นางถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

บุรุษผู้นั้นมองตู้เยี่ยนอวี่ด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความซาบซึ้งใจ แต่ก็ยังคงมิอาจเอ่ยคำพูดใดออกมาได้ เขาพยายามจะโค้งคำนับ แต่ร่างกายยังคงอ่อนแรง

“มิต้องทำเช่นนั้นหรอกเจ้าค่ะ” ตู้เยี่ยนอวี่กล่าว “ท่านควรจะพักผ่อนให้มาก แล้วอาการก็จะดีขึ้นเองเจ้าค่ะ”

ตลอดหลายวันที่ผ่านมา ตู้เยี่ยนอวี่พยายามรักษาบุรุษผู้นั้นอย่างเต็มที่ ทั้งการใช้สมุนไพรหายาก และการส่งพลังปราณภายในเข้าสู่ร่างกาย เพื่อช่วยขับพิษและฟื้นฟูเส้นลมปราณที่เสียหายจากพิษร้ายชนิดใหม่ที่กองทัพเงาอสูรสร้างขึ้น ดุจแพทย์ผู้เก่งกาจที่พยายามช่วยชีวิตผู้ป่วยที่ใกล้ตาย

วันหนึ่ง ขณะที่ตู้เยี่ยนอวี่กำลังตรวจดูอาการของบุรุษผู้นั้น นางก็สังเกตเห็นรอยสักรูปเงาอสูรที่แขนของเขาชัดเจนยิ่งขึ้น นางรู้ดีว่าบุรุษผู้นี้คือผู้ที่เคยเป็นส่วนหนึ่งขององค์กรชั่วร้ายที่กำลังคุกคามแผ่นดิน

“ข้ารู้ว่าท่านคือผู้ที่เคยอยู่ในกองทัพเงาอสูร” ตู้เยี่ยนอวี่กล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย แต่น้ำเสียงนั้นกลับดังก้องไปทั่วห้อง “ท่านมิใช่ผู้ที่อยู่เบื้องหลังแผนการชั่วร้ายเหล่านี้ใช่หรือไม่ ?”

บุรุษผู้นั้นมองตู้เยี่ยนอวี่ด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัว แต่ก็พยักหน้าช้า ๆ

“ข้า...มิใช่...” เสียงของเขาแหบพร่า ดุจเสียงลมที่พัดผ่านช่องโหว่

“เช่นนั้น เหตุใดท่านจึงถูกพิษเช่นนี้ ? และเหตุใดท่านจึงมาปรากฏตัวที่นี่ ?” ตู้เยี่ยนอวี่ถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง นางรู้ดีว่าคำตอบจากบุรุษผู้นี้จะไขปริศนาสำคัญที่ซับซ้อนนี้ได้

บุรุษผู้นั้นพยายามจะเอ่ยปากพูดอีกครั้ง แต่กลับทำได้เพียงส่งเสียงแหบพร่าออกมาเท่านั้น ตู้เยี่ยนอวี่จึงยื่นกระดาษและพู่กันให้เขา เพื่อให้เขาเขียนสิ่งที่ต้องการจะบอก

บุรุษผู้นั้นค่อย ๆ เขียนตัวอักษรลงบนกระดาษอย่างยากลำบาก ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเจ็บปวดและความทุกข์ระทม

“ข้าคือ กู้เหยียนหลง ผู้ที่ถูกกองทัพเงาอสูรจับตัวไป พวกเขาบังคับให้ข้าทำการบางอย่าง แต่ข้าขัดขืนจึงถูกพิษ และถูกทิ้งไว้ให้ตาย...”

ตู้เยี่ยนอวี่อ่านข้อความนั้นด้วยใบหน้าซีดเผือด

“กู้เหยียนหลง ! ท่านคือบุรุษผู้นั้นเองหรือ !” หัวใจของนางพลันเต้นระรัว นางจำได้ทันทีว่ากู้เหยียนหลงคือบุรุษลึกลับผู้สง่างามที่เคยปรากฏกายช่วยเหลือผู้คนในหมู่บ้านเมื่อครั้งที่นางยังเป็นเด็ก และเป็นผู้ที่นางเคยให้ความช่วยเหลือเล็กน้อยในยามคับขัน

“พวกเขามีแผนการอันใดกันแน่ ?” ตู้เยี่ยนอวี่ถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง

กู้เหยียนหลงค่อยทๆ เขียนข้อความต่อไป

 “พวกเขามีอาวุธลับที่สามารถควบคุมจิตใจของคนได้ และกำลังวางแผนที่จะใช้มันเพื่อยึดครองแผ่นดิน...”

ตู้เยี่ยนอวี่อ่านข้อความนั้นด้วยใบหน้าเคร่งเครียด ดวงตาของนางฉายแววความมุ่งมั่นและเด็ดเดี่ยว “อาวุธลับที่สามารถควบคุมจิตใจคนได้ ! นี่คือภัยคุกคามที่ร้ายแรงยิ่งกว่าโรคระบาดหลายเท่าตัว”

นางรู้ดีว่าการต่อสู้กับกองทัพเงาอสูรในครั้งนี้จะมิใช่เรื่องง่าย และอาจจะต้องใช้พลังทั้งหมดที่ตนมี เพื่อปกป้องผู้คนและหยุดยั้งแผนการชั่วร้ายของพวกเขา

“คุณชายกู้ ท่านรู้ที่ซ่อนของอาวุธลับนั้นหรือไม่เจ้าคะ ?” ตู้เยี่ยนอวี่ถามด้วยความหวัง

กู้เหยียนหลงพยักหน้าช้า ๆ และพยายามเขียนข้อความต่อไปอย่างยากลำบาก “ข้ารู้ที่ซ่อนของมัน แต่...ข้าต้อง...ฟื้นตัวก่อน...”

ตู้เยี่ยนอวี่ยิ้มอย่างอ่อนโยน “มิต้องเป็นห่วงหรอกเจ้าค่ะ ข้าจะช่วยท่านให้ฟื้นตัวโดยเร็วที่สุด”

เดือนสอง ปีวสันต์ รัชศกเทียนเหอปีที่แปดสิบ

ยามลมหนาวเริ่มคลายตัว ดอกท้อเริ่มผลิบานส่งกลิ่นหอมกรุ่น ดุจสัญญาณแห่งความหวังที่กำลังจะมาเยือน กู้เหยียนหลงพักรักษาตัวอยู่ในเรือนของตระกูลตู้ อาการของเขาดีขึ้นตามลำดับ ตู้เยี่ยนอวี่คอยดูแลเขาอย่างใกล้ชิด และยังคงรักษาอาการบาดเจ็บและขับพิษร้ายที่ตกค้างในร่างกายของเขาอย่างต่อเนื่อง

วันหนึ่ง กู้เหยียนหลงสามารถเอ่ยคำพูดออกมาได้แล้ว แม้จะยังคงแหบพร่าเล็กน้อย

“ขอบคุณแม่นางตู้ที่ช่วยชีวิตข้าไว้” กู้เหยียนหลงกล่าวด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ดวงตาของเขาฉายแววความซาบซึ้งใจ

ตู้เยี่ยนอวี่ยิ้มอย่างอ่อนโยน “ท่านมิต้องกล่าวเช่นนั้นหรอกเจ้าค่ะ การช่วยเหลือผู้อื่นคือหน้าที่ของข้า”

ทั้งสองเริ่มสนทนากันมากขึ้น กู้เหยียนหลงเล่าเรื่องราวชีวิตของตนเองให้ตู้เยี่ยนอวี่ฟังอย่างละเอียด เขาเป็นบุตรชายของตระกูลขุนนางเก่าแก่ แต่ไม่ชอบข้องเกี่ยวกับราชสำนัก จึงเลือกที่จะใช้ชีวิตอย่างอิสระท่องเที่ยวไปทั่วแผ่นดิน แต่โชคร้ายที่ถูกกองทัพเงาอสูรจับตัวไป เพราะเขาล่วงรู้ความลับบางอย่างเกี่ยวกับแผนการของพวกเขา

“พวกเขากำลังวางแผนที่จะใช้ผลึกแห่งความมืด ซึ่งเป็นอาวุธลับที่สามารถควบคุมจิตใจของคนได้ เพื่อยึดครองแผ่นดิน” กู้เหยียนหลงกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง “หากพวกเขาทำสำเร็จ ผู้คนในแผ่นดินนี้จะต้องตกอยู่ภายใต้การควบคุมของพวกเขา และแผ่นดินนี้ก็จะจมดิ่งสู่ความมืดมิดไปตลอดกาล”

ตู้เยี่ยนอวี่รับฟังด้วยใบหน้าเคร่งเครียด ดวงตาของนางฉายแววความมุ่งมั่นและเด็ดเดี่ยว

“เราต้องหยุดยั้งพวกเขาให้ได้ก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไป”

กู้เหยียนหลงพยักหน้า “ข้ารู้ที่ซ่อนของผลึกแห่งความมืด แต่ที่นั่นเต็มไปด้วยอันตราย และมีองครักษ์ของกองทัพเงาอสูรคุ้มกันอย่างแน่นหนา”

–

เดือนสาม ปีวสันต์ รัชศกเทียนเหอปีที่แปดสิบ

ยามฤดูใบไม้ผลิผลิบานเต็มที่ ดอกไม้นานาชนิดเบ่งบานส่งกลิ่นหอมกรุ่น ตู้เยี่ยนอวี่และกู้เหยียนหลง เริ่มวางแผนการที่จะบุกเข้าไปในที่ซ่อนของผลึกแห่งความมืด แม้จะรู้ว่าหนทางข้างหน้าเต็มไปด้วยอันตราย แต่ทั้งสองก็มิได้หวาดหวั่น จิตใจของพวกเขามุ่งมั่นที่จะปกป้องแผ่นดินและผู้คนบริสุทธิ์ให้พ้นจากเงื้อมมือของกองทัพเงาอสูร

“คุณหนูเจ้าคะ ท่านจะไปกับบุรุษผู้นั้นจริง ๆ หรือเจ้าคะ ?” เสี่ยวจูถามด้วยน้ำเสียงกังวล “มันอันตรายนักนะเจ้าคะ”

ตู้เยี่ยนอวี่ยิ้มอย่างอ่อนโยน “มิต้องเป็นห่วงข้าหรอกเสี่ยวจู ข้าจะดูแลตนเองให้ดี” นางหันไปหากู้เหยียนหลง “ท่านพร้อมหรือไม่เจ้าคะ ?”

กู้เหยียนหลงพยักหน้า

“ข้าพร้อมแล้วแม่นางตู้” ดวงตาของเขาฉายแววความมุ่งมั่นและเด็ดเดี่ยว

ก่อนออกเดินทาง ตู้เยี่ยนอวี่ได้ขอพบกับบิดาเป็นการส่วนตัว เพื่อบอกกล่าวเรื่องราวที่เกิดขึ้น และขอให้พวกเขาระมัดระวังตัว ท่านผู้เฒ่าหลี่ตกใจยิ่งนักที่ได้ทราบว่ากู้เหยียนหลงยังมีชีวิตอยู่ และได้ล่วงรู้ความลับอันน่าสะพรึงกลัวของกองทัพเงาอสูร

“อวี่เออร์ เจ้าต้องระวังตัวให้มากนะลูก” ท่านผู้เฒ่าหลี่กล่าวด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง “กองทัพเงาอสูรนั้นร้ายกาจนัก”

“ข้าจะระมัดระวังตนเองให้ดีเจ้าค่ะท่านพ่อ” ตู้เยี่ยนอวี่กล่าว “หากมีสิ่งใดเกิดขึ้น ข้าจะส่งข่าวมาให้ท่านทันที”

ตู้เยี่ยนอวี่และกู้เหยียนหลงออกเดินทางจากหมู่บ้านซีหลินในยามค่ำคืน เสี่ยวจูยืนมองตามแผ่นหลังของคนทั้งสองด้วยความกังวลใจ น้ำตาคลอเบ้า แต่ในใจก็เปี่ยมด้วยความเชื่อมั่นในตัวคุณหนูของตน

เส้นทางที่นำไปยังที่ซ่อนของผลึกแห่งความมืดนั้นเต็มไปด้วยความยากลำบากและอันตราย ตู้เยี่ยนอวี่และกู้เหยียนหลงต้องเผชิญกับอุปสรรคนานัปการ ทั้งกับดักที่ซ่อนเร้น และองครักษ์ของกองทัพเงาอสูรที่คอยเฝ้าระวังอยู่ทุกหนแห่ง

แต่ด้วยความร่วมมือและพลังที่แข็งแกร่งของทั้งสอง พวกเขาก็สามารถฝ่าฟันอุปสรรคเหล่านั้นไปได้ทีละน้อย กู้เหยียนหลงผู้มีความรู้เรื่องเส้นทางและวิธีการของกองทัพเงาอสูร คอยนำทางและวางแผนการอย่างชาญฉลาด ส่วนตู้เยี่ยนอวี่ผู้มีกำลังภายในที่แข็งแกร่ง และความรู้ทางการแพทย์ที่ล้ำลึก คอยช่วยเหลือและปกป้องเขาจากอันตราย

ยามราตรี ดวงจันทร์ทอแสงนวลผ่องลงมายังป่าลึกที่เงียบสงัด ตู้เยี่ยนอวี่และกู้เหยียนหลงยังคงเดินทางต่อไป ความเหน็ดเหนื่อยจากการเดินทางและการต่อสู้ มิได้ทำให้นางรู้สึกท้อถอย หากแต่กลับทำให้ใจนางเปี่ยมไปด้วยความมุ่งมั่นที่จะช่วยเหลือผู้คนให้พ้นจากภัยพิบัติที่กำลังคุกคาม

“เราใกล้จะถึงที่หมายแล้ว” กู้เหยียนหลงกล่าวด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “แต่หลังจากนี้จะอันตรายยิ่งกว่าที่ผ่านมานัก”