๑๘ พายุฤดูหนาว และบุรุษลึกลับ

เดือนสิบ ปีวสันต์ รัชศกเทียนเหอปีที่เจ็ดสิบเก้า

ยามลมหนาวเริ่มพัดหวน บรรยากาศของหมู่บ้านซีหลินเริ่มปกคลุมด้วยความเงียบสงบยามค่ำคืน แม้ฤดูหนาวจะนำพาความหนาวเย็นมาเยือน แต่ในใจของตู้เยี่ยนอวี่กลับอบอวลไปด้วยความอบอุ่นและสุขสงบ การได้กลับมาอยู่ท่ามกลางครอบครัวอันเป็นที่รัก และได้ช่วยเหลือผู้คนในหมู่บ้านที่เปรียบเสมือนบ้านเกิดแห่งที่สอง ทำให้จิตใจของนางเปี่ยมด้วยความสุขที่แท้จริง

“คุณหนูเจ้าคะ ท่านควรจะสวมเสื้อหนา ๆ นะเจ้าคะ อากาศเย็นลงมากแล้วเจ้าค่ะ” เสี่ยวจู กล่าวด้วยน้ำเสียงห่วงใย ยามเห็นตู้เยี่ยนอวี่กำลังนั่งอ่านตำราอยู่ริมหน้าต่าง

ตู้เยี่ยนอวี่ยิ้มอย่างอ่อนโยน “มิต้องเป็นห่วงข้าหรอกเสี่ยวจู กายของข้าแข็งแรงขึ้นมากแล้ว” นางยังคงใช้เวลาในยามว่างในการฝึกฝนกำลังภายในอย่างสม่ำเสมอ เพื่อเตรียมรับมือกับภัยคุกคามที่อาจจะเกิดขึ้นได้ในอนาคต

สำนักแพทย์พื้นบ้านที่ตู้เยี่ยนอวี่ริเริ่มขึ้นในหมู่บ้านซีหลิน ได้รับการตอบรับเป็นอย่างดีจากชาวบ้าน ทุกวันจะมีชาวบ้านจากทั่วทุกสารทิศเดินทางมาขอคำปรึกษาและรับการรักษา นางถ่ายทอดความรู้เกี่ยวกับการใช้สมุนไพรพื้นบ้าน และการดูแลสุขภาพให้แก่ชาวบ้านอย่างไม่ปิดบัง

“คุณหนูเยี่ยนอวี่ ช่างมีน้ำใจยิ่งนักขอรับ” ท่านลุงหมิง หัวหน้ากลุ่มแพทย์พื้นบ้าน กล่าวด้วยความชื่นชม “ท่านได้ช่วยให้พวกเราชาวบ้านมีสุขภาพที่ดีขึ้นอย่างแท้จริง”

ตู้เยี่ยนอวี่เพียงยิ้มตอบอย่างถ่อมตน นางมิได้ปรารถนาคำสรรเสริญเยินยอใด ๆ หากแต่ปรารถนาเพียงการได้เห็นผู้คนมีชีวิตที่ดีขึ้น และได้ใช้ความรู้ความสามารถของตนให้เกิดประโยชน์สูงสุด

เดือนสิบเอ็ด ปีวสันต์ รัชศกเทียนเหอปีที่เจ็ดสิบเก้า

ยามหิมะแรกโปรยปรายลงมา อากาศหนาวเย็นยะเยือกจับขั้วหัวใจ ผู้คนต่างพากันเก็บตัวอยู่แต่ในเรือน เพื่อหลบเลี่ยงความหนาวเย็น

ตู้เยี่ยนอวี่และชาวบ้านต่างช่วยกันเตรียมรับมือกับฤดูหนาวที่กำลังจะมาถึง นางแนะนำให้ชาวบ้านเก็บฟืนให้เพียงพอ และเตรียมเสื้อผ้ากันหนาวที่หนาแน่น เพื่อป้องกันการเจ็บป่วย

วันหนึ่ง ในขณะที่พายุหิมะกำลังโหมกระหน่ำอย่างรุนแรง เสียงเคาะประตูดังขึ้นจากด้านนอก เสี่ยวจูรีบวิ่งไปเปิดประตู ก็พบชายผู้หนึ่งยืนอยู่ท่ามกลางพายุหิมะ ร่างกายของเขาปกคลุมไปด้วยหิมะขาวโพลน ใบหน้าซีดเซียว ริมฝีปากเขียวคล้ำ ร่างกายสั่นเทิ้มด้วยความหนาวเย็น

“เกิดอันใดขึ้นเจ้าคะ ?” เสี่ยวจูถามด้วยน้ำเสียงกังวล

ชายผู้นั้นพยายามจะเอ่ยปากพูด แต่ร่างกายของเขากลับสั่นสะท้านจนมิอาจเปล่งเสียงออกมาได้ ตู้เยี่ยนอวี่เดินเข้ามาใกล้ มองดูชายผู้นั้นด้วยความสงสาร นางสัมผัสได้ถึงความร้อนในกายของเขาที่ผิดปกติ

“เขามีไข้สูงมาก” ตู้เยี่ยนอวี่กล่าว “พาเขาเข้ามาในเรือนก่อนเถิดเสี่ยวจู”

นางและเสี่ยวจูช่วยกันพยุงชายผู้นั้นเข้ามาในเรือน และนำผ้าห่มมาคลุมกายให้เขาอย่างเบามือ ตู้เยี่ยนอวี่เริ่มตรวจดูอาการของชายผู้นั้นอย่างละเอียด นางจับชีพจร ตรวจดูลิ้น และดวงตา

“เขามีอาการของไข้ป่า แต่กลับมีอาการที่รุนแรงกว่าปกติมาก” ตู้เยี่ยนอวี่พึมพำกับตนเอง “และมีร่องรอยของการถูกกระตุ้นด้วยพลังงานบางอย่างที่ผิดธรรมชาติ”

นางนึกย้อนถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในเมืองหลวง เมื่อครั้งที่กองทัพเงาอสูรพยายามจะปล่อยพิษร้ายชนิดใหม่ คำกล่าวของแพทย์หลวงชางที่ว่าพิษชนิดนั้นจะทำให้เกิดอาการไข้ป่าที่รุนแรง และมีผลต่อลมปราณภายในร่างกาย

“ท่านคือใคร ?” ตู้เยี่ยนอวี่ถามชายผู้นั้นด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

ชายผู้นั้นพยายามจะเอ่ยปากพูดอีกครา แต่ร่างกายของเขากลับชักเกร็งอย่างรุนแรง เลือดสีแดงฉานไหลรินออกมาจากมุมปาก

“เขาถูกพิษร้ายชนิดใหม่” ตู้เยี่ยนอวี่กล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด “และพิษนี้กำลังแพร่กระจายไปทั่วร่างกายอย่างรวดเร็ว”

นางสั่งให้เสี่ยวจูเตรียมน้ำสะอาดและสมุนไพรบางชนิด นางเริ่มทำการฝังเข็มไปที่จุดลมปราณสำคัญบนร่างกายของชายผู้นั้นอย่างแม่นยำและรวดเร็ว พลางส่งพลังปราณภายในของตนเองเข้าไปช่วยกระตุ้นการไหลเวียนของลมปราณที่ติดขัด และขับพิษออกจากร่างกาย

การรักษาดำเนินไปอย่างยาวนาน ตู้เยี่ยนอวี่ใช้พลังปราณภายในของตนเองอย่างหนัก เพื่อต่อสู้กับพิษร้ายที่กำลังกัดกินร่างกายของชายผู้นั้น เหงื่อกาฬไหลหยดจากใบหน้าของนาง แต่สายตาของนางยังคงแน่วแน่ มุ่งมั่นที่จะช่วยเหลือชีวิตตรงหน้า

ในที่สุด หลังจากผ่านพ้นช่วงเวลาที่ยากลำบากที่สุดไปได้ อาการชักเกร็งของชายผู้นั้นก็เริ่มทุเลาลง ใบหน้าของเขาเริ่มมีสีเลือดฝาดขึ้นเล็กน้อย

“เขาพ้นขีดอันตรายแล้ว” ตู้เยี่ยนอวี่กล่าวด้วยน้ำเสียงเหนื่อยอ่อน แต่ดวงตาเป็นประกายแห่งความโล่งใจ

เสี่ยวจูถอนหายใจเฮือกใหญ่ “ขอบคุณสวรรค์เจ้าค่ะ ที่คุณหนูได้ช่วยชีวิตเขาไว้ได้”

เดือนสิบสอง ปีวสันต์ รัชศกเทียนเหอปีที่เจ็ดสิบเก้า

ยามสิ้นปีใกล้เข้ามา อากาศยิ่งหนาวเย็นยะเยือก ชายผู้นั้นพักรักษาตัวอยู่ในเรือนของตระกูลตู้ อาการของเขาดีขึ้นตามลำดับ แต่เขากลับยังคงมิอาจพูดจาได้ ตู้เยี่ยนอวี่คอยดูแลเขาอย่างใกล้ชิด และพยายามสื่อสารกับเขาด้วยท่าทางและลายลักษณ์อักษร

วันหนึ่ง ขณะที่ตู้เยี่ยนอวี่กำลังตรวจดูอาการของชายผู้นั้น นางก็สังเกตเห็นรอยสักรูปเงาอสูรที่แขนของเขา นางจำได้ทันทีว่ารอยสักนี้คือสัญลักษณ์ของกองทัพเงาอสูร

“ท่านคือสมาชิกของกองทัพเงาอสูรอย่างนั้นรึ ?” ตู้เยี่ยนอวี่ถามด้วยน้ำเสียงประหลาดใจ ดวงตาของนางฉายแววครุ่นคิด

ชายผู้นั้นมองตู้เยี่ยนอวี่ด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัว แต่ก็พยักหน้าช้า ๆ

ตู้เยี่ยนอวี่รู้สึกประหลาดใจยิ่งนัก นางมิเคยคาดคิดว่าจะมีสมาชิกของกองทัพเงาอสูรมาปรากฏตัวที่หมู่บ้านซีหลิน และยังถูกพิษร้ายชนิดใหม่ที่พวกเขาเองเป็นผู้สร้างขึ้น

“แล้วเหตุใดท่านจึงถูกพิษเช่นนี้ ?” ตู้เยี่ยนอวี่ถามอีกครา

ชายผู้นั้นพยายามจะเอ่ยปากพูดอีกครั้ง แต่กลับทำได้เพียงส่งเสียงแหบพร่าออกมาเท่านั้น ตู้เยี่ยนอวี่จึงยื่นกระดาษและพู่กันให้เขา เพื่อให้เขาเขียนสิ่งที่ต้องการจะบอก

ชายผู้นั้นค่อย ๆ เขียนตัวอักษรลงบนกระดาษอย่างยากลำบาก

“ข้า... ถูกพวกเดียวกัน ... หักหลัง”

ตู้เยี่ยนอวี่อ่านข้อความนั้นด้วยใบหน้าเคร่งเครียด ดวงตาของนางฉายแววความเข้าใจ

“พวกเขาหักหลังท่านเพื่ออันใด ?”

ชายผู้นั้นเขียนข้อความต่อไป “พวกเขาต้องการกำจัดข้า เพราะข้ารู้ความลับบางอย่าง”

ตู้เยี่ยนอวี่มองไปที่ชายผู้นั้นด้วยความสงสาร นางรู้ดีว่าเขาตกอยู่ในสถานการณ์ที่ยากลำบากเพียงใด “ความลับอันใด?”

ชายผู้นั้นเขียนข้อความต่อไปอีก

“พวกเขาต้องการยึดครองแผ่นดินนี้ โดยการควบคุมราชสำนัก”

ตู้เยี่ยนอวี่ถึงกับนิ่งอึ้งไปชั่วขณะ นางมิเคยคิดว่าแผนการของกองทัพเงาอสูรจะร้ายกาจและยิ่งใหญ่ถึงเพียงนี้

“แล้วพวกเขาจะทำเช่นไร ?” ตู้เยี่ยนอวี่ถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง

ชายผู้นั้นเขียนข้อความสุดท้ายลงบนกระดาษ

“พวกเขามีอาวุธลับที่สามารถควบคุมจิตใจของคนได้”

ตู้เยี่ยนอวี่อ่านข้อความนั้นด้วยใบหน้าซีดเผือด “อาวุธลับที่สามารถควบคุมจิตใจคนได้ !” ความคิดนี้ทำให้หัวใจของนางเต้นระรัว “นี่คือภัยคุกคามที่ร้ายแรงยิ่งกว่าโรคระบาดหลายเท่าตัว”

นางรู้ดีว่าการต่อสู้กับกองทัพเงาอสูรในครั้งนี้จะมิใช่เรื่องง่าย และอาจจะต้องใช้พลังทั้งหมดที่ตนมีเพื่อปกป้องผู้คนและหยุดยั้งแผนการชั่วร้ายของพวกเขา

ยามราตรี ดวงจันทร์ทอแสงนวลผ่องลงมายังหมู่บ้านซีหลินที่ปกคลุมด้วยหิมะขาวโพลน ตู้เยี่ยนอวี่นั่งอยู่ริมหน้าต่างห้องของตนเอง มองดูแสงจันทร์ที่ทอแสงลงมายังหมู่บ้านที่เงียบสงบ ความจริงอันน่าตกใจที่ได้รับจากชายลึกลับผู้นั้น ทำให้จิตใจของนางวุ่นวายดุจเส้นด้ายที่พันกันยุ่งเหยิง

“อาวุธลับที่สามารถควบคุมจิตใจคนได้...” นางพึมพำกับตนเอง “นี่คือสิ่งที่เราต้องหยุดยั้งให้ได้”

แม้จะรู้สึกหวาดหวั่นเล็กน้อย แต่จิตใจของนางกลับเปี่ยมด้วยความมุ่งมั่นและอดทน นางรู้ดีว่าเส้นทางข้างหน้ายังคงยาวไกล และเต็มไปด้วยอันตรายอีกมากมาย แต่ด้วยความรู้ความสามารถ และจิตใจอันบริสุทธิ์ ตู้เยี่ยนอวี่ก็พร้อมแล้วที่จะเป็นแสงสว่างกลางเงามืดนี้ เพื่อนำพาความหวังกลับคืนสู่แผ่นดินแห่งนี้