๑ เหตุการณ์ในวันนั้น

“ถอยออกไปให้ห่างก่อนที่ข้าจะโมโห”

เซียนหยางชินอ๋องเพ่งมองสตรีใต้ร่าง ดวงตาสีดำคมกริบในยามนี้ดูลุ่มลึกยากจะคาดเดาได้ว่ากำลังคิดสิ่งใดอยู่

ฤทธิ์ของสุราแรงที่ดื่มเข้านั้นยิ่งทำให้เขาขาดสติ แล้วยิ่งมีสตรีงามอยู่ตรงหน้าอีก

เขาเองก็หาใช่ก้อนหินแข็งทื่อ

“ดอกไม้งามอยู่ในมือแล้วไฉนถึงต้องปล่อยไปโดยไม่ทันได้สูดดมเล่า” น้ำเสียงทุ้มแหบพร่าเอ่ยกระซิบข้างใบหูของนาง พร้อมกันโน้มใบหน้าสูดดมความหอมจากซอกคอ

พอได้ยินประโยคนี้พร้อมกับการกระทำที่ล่วงเกิน ฮั่วซูเม่ยไม่อาจสามารถอดทนใจเย็นได้อีกเลย

“เจ้าคนมักมาก!”

ตุบ!! ตุบ!

นางเองก็พอมีแรงอยู่บ้างจึงทำการทุบตีบุรุษร่างโตตรงหน้าที่คร่อมทาบทับไว้ก่อนที่จะอาศัยจังหวะที่บุรุษผู้นั้นงุนงงลุกขึ้นจากเตียงอย่างรวดเร็ว

“ข้าน่าจะปล่อยให้เจ้าตายอยู่ในนี้ผู้เดียว”

สถานที่แห่งนี้แม้ภายนอกบรรยากาศจะหนาวเหน็บเย็นสะท้านเข้ากระดูกแล้วอย่างไร ทว่าภายในกลับร้อนระอุราวกับกำลังถูกแผดเผาให้มอดไหม้

นั่นคือโรงเตี๊ยมไป๋ชานและนางคือนายหญิงของที่นี่

ทุกอย่างไม่ว่าเรื่องใดล้วนอยู่ภายใต้การควบคุมของนาง

ฮั่วซูเม่ยปรายตามองบุรุษผู้นั้นความเกรี้ยวกราด แม้ภายในห้องจะมืดสนิททว่ายังคงมีแสงจันทราที่สาดส่องเข้ามาอย่างริบหรี่ทำให้นางมองเห็นการกระทำทั้งหมดได้

“เข้ามาจับคนผู้นี้โยนออกไปจากโรงเตี๊ยมของข้าซะ!”น้ำเสียงหวานตะโกนดังก้องออกไปหวังให้บ่าวรับใช้ชายที่รออยู่ข้างนอกได้ยิน

หากมีบุรุษเมามายจนหัวราน้ำเช่นนี้ นางก็ไปอาจทำใจปล่อยให้กลับเองในสภาพเช่นนี้เกรงว่าคงจะไม่ถึงจวน

เดิมที่โรงเตี๊ยมของนางก็คือกิจการหนึ่งเช่นกัน

หากไม่ขายเรือนร่างของสตรีก็ต้องการเรือนนอนให้พักผ่อนอย่างไร

ทว่าภายใต้ความมืดนั่นนางหันกลับมองทว่ากับมองไม่ออกเลยว่าบุรุษผู้นั้นมีสีหน้าและอารมณ์อย่างไร เซียนหยางชินอ๋องยกยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ไฉนเลยเขาจะคิดว่านางแรงเยอะเพียงนี้

สตรีที่ดื้อรั้นเป็นม้าพยศสมควรถูกเขาปราบพยศ

“คิดว่าจะหนีข้าพ้นหรือ”

เซียนหยางชินอ๋องขึ้นชื่อเรื่องความเอาแต่ใจอยู่แล้ว หากเขาอยากได้หรืออยากทำอันใดแล้วไฉนจะยังกล้ามีผู้ปฏิเสธอีกอีก

ตุบ!

นางยังไม่ทันได้ตั้งสติให้คิดสติให้คิดอันใด

ในจังหวะนั้นจู่ ๆ ร่างของฮั่วซูเม่ยก็ลอยเหนือขึ้นจากพื้นด้วยความตกใจนางจึงเผลอกอดรัดลำแขนนั้นแน่น แต่พอรู้ตัวอีกที่นางก็ถูกโยนลงกระแทกเตียงอย่างแรงเสียแล้ว

“นายหญิงพวกเจ้ากำลังสนุกกับข้า”

“หากอยากเข้ามาร่วมด้วยก็เชิญ”

น้ำเสียงทุ้มของเซียนหยางชินอ๋องตะโกนตวาดก้องออกไป ขณะที่กำลังปล้นผ้าคาดเอวออกตนเองออกอย่างรวดเร็วมัดยกเรียวแขนของสตรีผู้นี้ขึ้นเหนือหัวแล้วมัดตรึงไว้กับเตียง

“ปล่อยข้า!”

“ข้าบอกให้ปล่อย!”

หัวใจดวงน้อยเต้นกระหน่ำด้วยความตกใจ นางไม่เคยพบเจอกับสถานการณ์เช่นนี้มาก่อน

ลึก ๆ แล้วภายในใจของฮั่วซูเม่ยหวาดกลัวไม่น้อย

สายตาของชินอ๋องยามที่ทอดมองเรือนร่างของสตรีตรงหน้าเต็มไปด้วยความหื่นกระหายราวกับสัตว์ป่าอย่างปิดไม่มิด

“หากอยากให้ผู้อื่นรู้ว่าเจ้ามีความสุข สุขสมกับข้ามากเพียงใดก็จงร้องให้ดังตลอดไป”

ทันทีที่สิ้นสุดประโยคนั้นพลันปลดเปลือยเสื้อผ้าอาภรณ์ของตนเองออกให้หมดสิ้นเผยให้เห็นเรือนร่างกำยำ เดิมที่เซียนหยางชินอ๋องนับได้ว่าเป็นบุรุษที่หล่อเหล่าผู้นี้ย่อมมีสตรีไม่น้อยที่เต็มใจถวายตัวกลายเป็นอนุหลังจวน

ทว่าสตรีเหล่านั้นได้มาง่ายเกินไป

ฮั่วซูเม่ยไม่รู้จะตกใจหวาดกลัวอันใดก่อน

มือทั้งสองข้างของนางถูกมัดตรึงแน่นไม่ว่าขัดขืนอย่างไรก็ไม่หลุดง่าย ๆ และน้ำเสียงหวานที่ตะโกนร้องเรียกขอความช่วยเหลือก็พลันแห้งเหือด

“หากท่านปล่อยข้า ข้าจะมอบเงินให้จำนวนหนึ่ง”

“ข้ามีเยอะแล้ว”

“เช่นนั้นสตรีที่งดงามที่สุดในโรงเตี๊ยมนี้เล่า”

“มิใช่เจ้าหรอกหรือ”

แหวกก!!!

“กรี๊ดดด!!!!” นางหวีดร้องสุดเสียงด้วยความตกใจ

เศษผ้าผืนบางเช่นนี้เพียงแค่เขาออกแรงกระชากนิดเดียวก็ขาดรุ่ยร่ายแล้ว

งดงาม!

งดงามยิ่งนัก!

“หากเจ้าทำให้ข้าพึงพอใจข้าจะตกรางวัลให้อย่างงาม” ในสายตาของเซียนหยางชินอ๋องแล้ว

เขาไม่เคยพบเจอสตรีใดที่งดงามเพียงนี้มาก่อน

ฮั่วซูเม่ยเริ่มตัวสั่นระริกพอนึกถึงเหตุการณ์ต่อจากนี้ที่กำลังจะเกิดขึ้น

ในเมื่อหนีไม่พ้นแล้วก็ทำใจปล่อยให้ผ่านพ้นไปโดยเร็ว

“รีบทำให้เสร็จเร็ว ๆ เถอะ”

“เกรงว่าข้าคงทำเร็ว ๆ ไม่เป็น”

สตรีงามเพียงนี้แค่ครั้งเดียวจะเพียงพอหรือ?

เซียนหยางชินอ๋องเองก็ไม่พร่ำพูดให้เสียเวลา เขาโน้มใบหน้าเข้าใกล้นางก็จะประกบจูบอย่างรุนแรงด้วยความเร่าร้อน รสจูบที่หอมหวานยิ่งเป็นสิ่งกระตุ้นที่ให้ร่างกายของเขาขนลุกซู่ไปทั้งร่าง

“อื้อ…อื้มมมม”

ฮั่วซูเม่ยรับตาพริ้มประจูบตอบรับแต่โดยดี

เอาเถอะ..ในชีวิตของนางก็ไม่มีอันใดเป็นชิ้นเป็นอันอยู่แล้ว เช่นนั้นก่อนตายก็ขอได้เสพสมร่วมกับบุรุษดี ๆ สักคนก่อน

 

ณ จวนสกุลฮั่ว

เซียนหยางชินอ๋องไม่คาดคิดว่าจะเกิดเหตุการณ์นี้กับตน

“คิดจะไม่รับผิดชอบข้าอย่างงั้นหรือ” ฮั่วซูเม่ยเดินไปข้างหน้าสองก้าวอย่างไม่เกรงกลัว ซ้ำยังเชิดใบหน้าขึ้นยกมือกอดอกท่าทางเอาแต่ใจ

บังเอิญเจอนางไฉนจะน่าตกใจกลัวนางกำลังอ้างว่าอุ้มท้องบุตรของเขา

“ข้าจะมั่นใจได้อย่างไรว่าเคยร่วมหลับนอนกับแม่นาง จริง ๆ และไฉนเลยจะมั่นใจได้ว่าในครรภ์ของแม่นางคือบุตรของข้า” น้ำเสียงทุ้มเอ่ยออกมาอย่างนิ่งเฉย

ใบหน้าของฮั่วซูเม่ยขมวดคิ้วมุ่นทันทีเมื่อถูกดูแคลนเข่นนี้

“ชะ..ใช่! หากพี่ใหญ่ไม่พอใจข้าก็มาหาเรื่องข้าเถอะ” ฮั่วหลิงเฟยพลางเดินพุ่งตรงมาหยุดอยู่ข้างฮั่วซูเม่ย

เรื่องเช่นนี้จะเป็นไปได้อย่างไรกัน!

หากไม่ใช่เพราะพี่สาวต่างมารดาผู้นี้ต้องการจะช่วงชิงวาสนาของนางไป!

ฮั่วหลิงเฟยไม่มีทางยอม

“โธ่…ท่านย่อมรู้อยู่แก่ใจ!”

เดิมที่นางเองก็ไม่คาดคิดเช่นกันว่าเพียงแค่ค่ำคืนเดียวจะเปลี่ยนชีวิตของนางไป

ฮั่วซูเม่ยเองก็ไม่พอใจเช่นกัน จากนั้นจึงหันไปปรายสายตามองน้องสาวข้าง ๆ มุมปากยกยิ้มเล็กน้อย

“เจ้ายังคิดจะแย่งบิดาของหลานชายตนเองไปหรือน้องหญิง”

“ไม่ใช่..ข้าไม่ทางทำเช่นนั้นแต่บุรุษที่ดีและเพียบพร้อมเฉกเช่นชินอ๋องหรือจะเป็นเช่นนั้น” ฮั่วหลิงเฟยเสแสร้งเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ มองบุรุษตรงหน้าผ่านม่านน้ำตา

ไม่ว่าอย่างไรในสายตาของเซียนหยางชินอ๋องก็ไม่มีทางเชื่อเช่นกัน

หากนางตั้งครรภ์บุตรของเขาจริง ๆ เหตุใดถึงปล่อยให้เหตุการณ์ผ่านมานานเพียงนี้ตลอดเวลาที่ผ่านมาไฉนไม่เรียกร้อง

“เหอะ! รู้หรือไม่ถ้อยคำโกหกโป้ปดของแม่นางทำให้นางเสื่อมเสียไม่น้อย”

นางเป็นสตรีในหอคณิกาจะมีความน่าเชื่อถือมาเพียงใดกัน

ฮั่วซูเม่ยยิ่งอารมณ์แปรปรวนอยู่แล้วยิ่งเดือดดาลขึ้นไปกันใหญ่ “หากบิดาของลูกข้าเป็นเช่นนี้มิสู้มีบิดาเป็นสุนัขไม่ดีกว่าหรือ” นางสะบัดแขนน้องสาวผู้นี้ออกอย่างแรงจากนั้นจึงเดินไปเบื้องหน้าลวงของสิ่งหนึ่งออกมาจากสาบเสื้อโยน

“ของของ ท่าน เอาคืนไปซะ!”

สายตาของเซียนหยางยังคงจดจ้องของสิ่งนั้นก่อนจะกระจ่างแจ้งในใจทัน

“เจ้ามีของสิ่งนี้ได้อย่างไร”

พู่หยกที่สลักคำว่าเซียนหยางไว้

“เหอะ! โง่ไปแล้วหรอกหรือ” นางตะคอกถาม “มันผู้ใดกันที่ทำตกไว้ในค่ำคืนนั่น”

พอสิ้นสุดประโยคนนั้นฮั่วซูเม่ยพลันเดินหนีออกมาทันที อารมณ์ของนางในตอนนี้ย่ำแย่เป็นที่สุด

ในความทรงจำของเขาเลือนรางทว่าของสิ่งนี้เป็นของจริง

เดิมทีคิดว่าหากพลาดแล้วก็เอาเถอะไม่เรียกร้องสิ่งใดแต่พอเห็นบุรุษผู้นี้ปรากฏอยู่ตรงหน้าความเคียดแค้นภายในค่ำคืนนั่นก็ปะทุขึ้นในอกนางทันที

ถือเสียว่านางกำลังทวงทุกอย่างให้บุตรชายแล้วกัน

ฮั่วซูเม่ยรู้ว่านางเป็นถึงนายหญิงของหอคณิกาไม่สมควรจะพลาดพลั้งอย่างยิ่งแต่เสมือนว่าสวรรค์ได้กำหนดมาแล้ว นางจะถือว่าเป็นเคราะห์กรรมที่สมควรเผชิญหน้าไม่อาจหลีกเลี่ยง

และแน่นอนว่าในสายตาของผู้อื่นนั้นนางได้กลายเป็นตัวร้ายแล้ว

เช่นนั้นนางร้ายผู้นี้จะขอทวงคืน!