๒ อารมณ์แปรปรวน

เช้าวันรุ่งขึ้นฮั่วซูเม่ยตื่นขึ้นมาด้วยความเกียจคร้านปนเหนื่อยล้าไปทั่วทั้งร่าง นางสวมใส่อาภรณ์สีฉูดฉาดปักลวดลายเล็กน้อยประดับอย่างประณีตอีกทั้งยังรวบเกล้าผมขึ้นเป็นมวยสูงเฉกเช่นกับสตรีออกเรือนแล้ว

ฮั่วซูเม่ยปล่อยให้พวกสาวใช้จัดการได้อย่างตามใจ เพียงแต่การแต่งแต้มใบหน้านั้นนางเป็นคนลงมือจัดการเอง

อารมณ์วันนี้ของนางเบิกบานอย่างเห็นได้ชัด

พวกสาวใช้ที่อยู่บริเวณในห้องนั้นเห็นท่าทางของคุณใหญ่แล้วก็ต่างพากันกลืนน้ำลายอึกใหญ่ด้วยความเกรงกลัว ไม่บ่อยครั้งนักที่จะเห็นคุณหนูใหญ่อารมณ์ดีเช่นนี้

“มีเรื่องยินดีอันใดหรือเจ้าค่ะ” สาวใช้ผู้หญิงใจกล้าเปิดปากถามออกไป

ฮั่วซูเม่นเหลียวมอง “ข้ายิ้มไม่ได้หรือ” นางเอียงคอเลิกคิ้วถามก่อนจะยกมือลูบท้องของตนเอง “หากมารดาอารมณ์ดีบุตรในท้องก็อารมณ์ดีด้วยมิใช่หรือ”

“เจ้าค่ะ!” สาวใช้ผู้นั้นพยักหน้าหงึก ๆ เห็นด้วย ถึงแม้ภายในใจจะรู้แล้วว่าเป็นเรื่องอันใดก็ตาม นางพอปะติดปะต่อได้ว่าคงเป็นเหตุการณ์ที่คุณใหญ่ยกเลิกงานหมั้นหมายจองคุณหนูรองเป็นแน่

แม้ทั้งคู่จะเป็นพี่น้องร่วมบิดากันแล้วอย่างไร

คุณหนูใหญ่ดันเกิดก่อนคุณหนูรองที่มีมารดาเป็นฮูหยินเอกมีผู้ใดบ้างจะพึงพอใจยอมรับเรื่องนี้ได้ อีกทั้งตั้งแต่เด็กยังเป็นนิสัยร้ายกาจคอยกลั่นแกล้งคุณหนูรองอยู่บ่อยครั้งทว่ากับยังมีฮูหยินผู้เฒ่าที่เอ็นดูคอยให้ท้ายอยู่เสมอ

ใบหน้าของฮั่วซูเม่ยเจื่อนด้วยรอยยิ้มจาง ๆ “วันนี้พวกเจ้าทำได้ดี” นางพลางเบิกลิ้นชักลวงถุง ๆ หนึ่งออกมาก่อนจะวางลงบนโต๊ะ

“เอาไปแบ่งกันเสีย” นางพูดพลางลุกขึ้น

พวกสาวใช้เห็นแล้วก็พลันตาลุกวาวแต่กลับไม่มีผู้ใดใจกล้าหยิบจับแตะต้องถุงเงินนั้นเลย เกรงว่าจะเป็นสิ่งของที่ขโมยมาจากผู้อื่น

ว่ากันตามตรงมารดาของคุณหนูใหญ่หรือฮูหยินรองนั้นเป็นเพียงตระกูลพ่อค้าธรรมดาเท่านั้นมิได้มีฐานะร่ำรวยอันใดและถึงแม้ตอนจากไปจะทิ้งสินเดิมไว้ให้คุณหนูใหญ่แต่นั้นก็เป็นเพียงเศษเงินสำหรับพวกคนรวยเท่านั้น

แต่คุณหนูใหญ่มองดูแล้วกับใช้เงินมือเติบสวนทางกับสิ่งที่เป็นอยู่นัก

ฮั่วซูเม่ยเลิกคิ้วถาม “ไม่เอาหรอกหรือ”

“…..”

“เงินพวกนี้หากพวกเจ้าแบ่งกันแล้วอย่างไรก็มากกว่าเงินทั้งเดือนที่สกุลฮั่วมอบให้อยู่ดี” สายตาของนางปรายมองสาวใช้พวกนี้ที่เอาแต่ก้มหน้ามองเท้า ฮั่วซูเม่ยยกยิ้มมุมปาก “เช่นนั้นก็ออกไปซะ”

“ขอบคุณเจ้าค่ะคุณหนูใหญ่!”

จู่ ๆ สาวใช้ใจกล้าผู้หนึ่งก็พุ่งเข้ามาคว้าถุงเงินไว้ในมือก่อนจะทำความเคารพแล้วจึงออกไปจากห้องอย่างรวดเร็วทันที

ฮั่วซูเม่ยได้แต่หัวเราะคิกคักอย่างอารมณ์

เมื่อก่อนนางใช้ชีวิตอย่างลำบากจริง ๆ ถึงจะมีฐานะเป็นคุณหนูใหญ่แต่กลับไม่ได้รับการปฏิบัติอย่างที่ควร ซ้ำตอนมารดาจากไปแล้วนางมิต่างกับเป็นภาระของจวนสกุลฮั่ว

ผ่านไปครู่ใหญ่ท้องของนางก็พลันส่งเสียงร้องดังโครกครากเสียแล้ว ฮั่วซูเม่ยเบื่อที่จะกินข้าวผู้เดียวดังนั้นในความคิดของนางจึงออกไปจวนไปประจบพบเจอฮูหยินผู้เฒ่าเสียหน้า

“คุณหนูจะไปที่ใดหรือเจ้าค่ะ”

ฮั่วซูเม่ยก้าวเท้ายังไม่พ้นขอบประตูก็พลันมีสาวใช้ผู้หนึ่งยืนกางแขนขวางทางไว้เสียแล้ว

นางขมวดคิ้วมอง “หลีกไป”

“บ่าวทำเช่นนั้นไม่ได้เจ้าค่ะ”

พอได้ยินถ้อยคำนี้นางเข้าใจความมหายกระจ่างแจ้งทันที “ฮั่วฮูหยินสั่งให้เจ้าเป็นสุนัขจับตามองข้าหรือ”

ประโยคของคุณหนูตรงหน้าทำเอานางเจ็บแสบไม่น้อย “บ่าวมิใช่สุนัขเจ้าค่ะ” สาวใช้ผู้นี้ทำท่าอวดดียกมือเท้าสะเอวเชิดใบหน้ามองเหยียดสตรีตรงหน้า

“คนนิสัยใจคอร้ายกาจเฉกเช่นคุณหนูใหญ่สมควรอยู่ในเรือนไม่พบผู้ใดเลยจะดีกว่า”

“อืม” ฮั่วซูเม่ยขานรับ

“ฮั่วฮูหยินนับว่าเลี้ยงสุนัขตัวนี้ได้ดี”

สตรีผู้นั้นคิดหรือว่าอำนาจเพียงเท่านี้จะจัดการนานได้ เช่นนั้นนางก็คงไม่อยู่รอดมาได้นานเพียงนี้ จากที่เดิมที่อารมณ์ของนางดี ๆ กลับย่ำแย่ลงเล็กน้อย

ใบหน้าของฮั่วซูเม่ยเคร่งขรึมขึ้นทันที พลางเสแสร้งถอนหายใจเฮือกใหญ่ “เช่นนั้นบุตรชายของเซียนหยางชินอ๋องคงต้องทนหิวโหยตลอดทั้งวันแล้วกระมัง”

 

ครั้งล่าสุดที่ไหวห่าวซีมาเหยียบจวนชินอ๋องคงจะเป็นช่วงเมื่อหนึ่งเดือนก่อนได้ เมื่อสังเกตมองดูรอบ ๆ จวนแล้วเหมือนไม่มีอันใดเปลี่ยนไปมากนักนอกจากอารมณ์ขุ่นมัวของสหายเบื้องหน้า

“ข่าวดีเช่นนี้ปล่อยให้ข้าได้ยินจากปากผู้อื่นได้อย่างไร”

ไหวห่าวซีมีฐานะเป็นผู้ตรวจตราแผ่นดิน เขาจึงออกไปว่าราชการต่างอำเภออยู่บ่อยครั้งและวันนี้พอกลับถึงจวนยังไม่ทันจะได้พักเหนื่อยหายใจแต่กลับได้ยินข่าวหนึ่งแว่วผ่านหูจึงเร่งรีบควบม้ามายังจวนชินอ๋องทันที

“เหตุใดไม่พานางมาให้ข้ารู้จักหน่อยเล่าเซียนหยาง”

ในขณะที่เซียนหยางชินอ๋องนั้นกลับมีสีหน้าอึมครึมไม่สู้ดี ทั่วทั้งตัวแฝงกลิ่นอายสังหารอย่างกระอักกระอ่วน

“ออกไปจากจวนของข้าซะ!” แววตาของเขาแข็งกร้าว

ไม่ต้องเอ่ยปากพูดเขาก็รู้ว่าบุรุษตรงหน้าหมายถึงเรื่องอันใดกัน วันนี้เซียนหยางชินอ๋องเข้าวังหลวงประชุมท้องพระโรงตั้งแต่เช้าตรู่แต่กลับถูกถามคาดคั้นถึงประเด็นเรื่องทำคุณหนูใหญ่จวนสกุลฮั่วตั้งครรภ์แทน

ไหวห่าวซียิ้มกว้างราวกับกำลังยียวนอารมณ์อีกฝ่าย “ดูท่าแล้วเจ้าคงทำคุณหนูจวนฮั่วตั้งครรภ์จริง ๆ”

คราแรกเขาคิดว่าเป็นเพียงข่าวลือจอมปลอมเท่านั้นแต่พอเห็นท่าทางของสหายแล้ว

นี่เป็นเรื่องจริงแน่!

“หึ! บุตรในครรภ์ของนางจะใช่ลูกข้าจริงหรือ” เซียนหยางหันขวับมองสหายตาขวาง

ไม่ว่าอย่างไรเขาก็ไม่มีทางเชื่อเด็ดขาด

“บางทีอาจเป็นแผนการของคุณสกุลฮั่ว”

“เพ่ย! เรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่นัก คุณหนูฮั่วหรือจะกล้าเอาชื่อเสียงของตนเองมาเดิมพันกับเจ้า!”

“ทำไมจะไม่ได้เล่า”

เรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นหรือช่วงเวลาย้อนกลับไปนั้น เซียนหยางเชื่อว่าสตรีผู้นั้นจงใจโกหกเพื่อหลอกลวงเขาแน่

ไหวห่าวซีกลอกสายตามองบนถอนหายใจเฮือกใหญ่

“เจ้าเองก็กำลังจะคิดจะตบแต่งคุณหนูรองสกุลฮั่วมิใช่หรอกหรือ…เช่นนั้นหากได้ตบแต่งคนพี่แทนจะเป็นไรไป”

“นางทำงานอยู่หอคณิกา”

“…..”

“ข้าพบเจอนางที่นั่น”

มิใช่ว่าในครรภ์ของนางเป็นบุตรของผู้อื่นหรือ ความสงสัยนี้ทำให้ภายในใจของหยางเซียนชินอ๋องว้าวุ่นไม่สงบนิ่ง เขาอยากจะเร่งไปจวนสกุลฮั่วถามให้รู้เรื่องแน่ชัดทว่าการกระทำเช่นนั้นเสมือนกับยิ่งเป็นการตอกย้ำ

เซียนหยางถอนหายใจฮึดฮัดไม่พอใจอยู่เฮือกใหญ่

“เป็นหญิงคณิกาแล้วอย่างไรกัน ค่ำคืนนั้นมีเพียงเจ้าและนางต่างรู้ดีมิใช่หรือ” ไหวห่าวซีกล่าวอย่างตรงไปตรงมา

หากเขาจำไม่ผิดสหายตรงหน้าเพียงแต่ต้องการตบแต่งสตรีสกุลฮั่วเพียงเพราะต้องการผลประโยชน์เท่านั้น ในเมื่อเรื่องเป็นเช่นนี้แล้วเปลี่ยนน้องเป็นพี่นับว่าไม่ขาดทุน

ประโยคนั้นเท่านั้นเซียนหยางพูดไม่ออกทันที

หากในครรภ์นางเป็นบุตรของเขาจริง…จะทำอย่างไรดี

ถึงแม้จะเป็นเพียงแค่ค่ำคืนเดียวแต่ภายหลังจากนั้นเขายังมีความรู้สึกว่ากลิ่นกายของนางยังคงไม่จางหาย

สตรีผู้นั้นมีความหอมมิต่างจากดอกไม้

ซ้ำเขายังเป็นคนแรกของนาง…

ไหวห่าวซีแค่นเสียงเยาะเย้ย “เหอะ! ดูท่าทางของเจ้าแล้ว ข้าสมควรจะต้องเตรียมของรับขวัญหลานผู้แรกเลยหรือไม่”

“กับผีน่ะสิ!”

ในใจของเซียวหยางชินอ๋องยังหวังว่าสตรีผู้นั้นตั้งใจจะยกเลิกงานหมั้นของน้องสาวหรือทำให้คนสกุลฮั่วขายหน้าเท่านั้น

“ข้าจะไปจวนสกุลฮั่ว!”