Chapter 5

“พึ่งมาถึงผมเห็นคุณนอนเหมือนสบายเลยไม่อยากกวน”เสียงอบอุ่นของชายหนุ่มทำเอาตรีรินทร์เงยหน้ามองก่อนจะรีบปัดความรู้สึกที่บอกไม่ถูกออกไป 

“ขอบคุณนะคะ ที่มาส่ง” ตรีรินทร์พนมมือ ก่อนจะเดินเข้าบ้าน

“นี่คุณจะไม่เลี้ยงน้ำผมสักแก้วหรืออย่างไรน้ำ หรือ กาแฟ ก็ได้”

“ไม่ได้หรอกไปหากินแถวเซเว่นแล้วกันนะคุณ บ้านนี้มีแต่ผู้หญิงแล้วนี่ก็ดึกแล้วฉันไม่อยากเป็นขี้ปากชาวบ้าน ไปนะคะ” แล้วตรีรินทร์ก็รีบเดินผลุบเข้าบ้านไป ปล่อยให้ ธมกานต์ยืนยิ้มกับคำปฏิเสธของหญิงสาว 

ตรีรินทร์รีบเดินเข้าบ้านพร้อมกับปิดประตูก่อนที่จะแอบมองชายหนุ่ม ที่ยืนอยู่สักครู่ก่อนที่จะเดินขึ้นรถแล้วขับออกจากบริเวณบ้านไป หญิงสาวลอบถอนใจด้วยความโล่งอกนึกว่าชายหนุ่มจะดื้อดึงเข้ามาในบ้าน

กริ๊ง ๆ เสียงโทรศัพท์ ดังในห้องทำงานที่บริษัท P.D Builders 

“ฮัลโหล ต้องการพูดกับใครครับ? “ พี่อ๊อด รุ่นพี่สถาปนิกฝีมือระดับต้นๆ ของบริษัทรับโทรศัพท์เพราะอยู่ใกล้มากที่สุด 

“ดิฉันต้องการพูดกับคุณตรีรินทร์ค่ะ” 

“ สักครู่นะครับ รินทร์สายสอง” 

ตรีรินทร์ เอื้อมมือไปรับโทรศัพท์ 

“รินทร์พูดค่ะ” 

“ดิฉันรสสุคนธ์เป็นเลขาของคุณธมกานต์ ท่านให้ดิฉันเรียนให้คุณทราบว่าพรุ่งนี้เก้าโมงเช้าท่านต้องการให้คุณเอางานมาอัพเดทที่บริษัทค่ะ แล้วให้โทรรายงานความคืบหน้าทุกวันค่ะ” 

“คุณว่าอะไรนะคะ” ตรีรินทร์พูดเสียงดังเหมือนไม่เชื่อในสิ่งที่ตนได้ยิน 

“บอสให้คุณเอางานมาให้ท่านดูค่ะ พรุ่งนี้เก้าโมงเช้า ” 

“บ้าแล้ว ดิฉันจะทำทันได้ยังไงค่ะพึ่งรับงานมาได้สองสามวัน บอสของคุณอยู่ไหนดิฉันขอคุยกับเค้าหน่อย” น้ำเสียงตรีรินทร์หงุดหงิด 

“บอสติดประชุม ไม่ทราบจะเลิกกี่โมง แล้วดิฉันจะจดโน๊ตไว้ให้ท่านโทรกลับนะคะ คุณตรีรินทร์” 

สองชั่วโมงผ่านไป ธมกานต์เดินออกมาจากห้องประชุม 

รสสุคนธ์เอาน้ำไปเสิร์ฟ ให้บนโต๊ะพร้อมกับกล่าวว่า

“ดิฉันโทรไปบอกคุณตรีรินทร์แล้วค่ะ เธอว่าอยากคุยกับบอสเป็นการส่วนตัวค่ะ” 

ธมกานต์ยิ้มเป็นไปอย่างที่ตนเองคิดไว้ ผู้หญิงคนนี้ไม่มีวันที่จะทำตามอย่างโดยง่าย 

“คุณต่อโทรศัพท์หาเค้าให้ผมที แล้วเคลียร์งานตลอดเช้าพรุ่งนี้ ผมไม่รับแขกนอก มีเอกสารอะไรให้เซ็นต์ เอาเข้ามาให้เซ็นต์เย็นนี้เลย ผมอาจเสียเวลากับเธอตลอดเช้าถึงบ่าย”

“ค่ะ” รสสุคนธ์รับคำพร้อมกับเดินออกไปต่อสายให้เจ้านายทันที 

“ฮัลโหล ธมกานต์พูด “ เสียงพูดทางโทรศัพท์เสียงดัง ห้วน ทำเอาตรีรินทร์สะดุ้งก่อนจะสูดลมหายใจก่อนพูด 

“นี่คุณ คุณให้เลขาโทรมาบอกอะไรฉันเนี่ย จะดูงานพรุ่งนี้ใครจะไปทำทันคุณ ฉันเพิ่งไปดูบ้านเมื่อวานมีเวลาแค่วันนี้ พรุ่งนี้คุณจะดูงาน อย่างน้อยคุณควรให้เวลาฉันสักสองสามอาทิตย์นะคะ ตกลงคุณอยากได้งานชุ่ยใช่ไหมเนี่ย” ตรีรินทร์ร่ายยาวเป็นชุด 

“ตามที่ผมบอกทุกอาทิตย์คุณต้องมาอัพเดทงานคุณให้ผมฟังแล้วโทรรายงานความคืบหน้าของงานทุกวันหรือสองวัน อย่างน้อยวันละครั้ง งานแรกไม่ใช่เหรอคุณ คุณคงไม่คิดหรอกนะว่างานของคุณจะเพอร์เฟ็คขนาดที่เอามาให้ผมดูแล้วผมจะตกลงใจทันที คนที่เค้าทำงานมานานกว่าคุณเป็นสิบปียังต้องโดนแก้งานไม่รู้จะกี่ครั้ง ผมบอกก่อนว่าผมต้องการงานที่เร็วและต้องดี ถ้าคิดว่าจะยอมแพ้ตั้งแต่ยกแรกก็หลบไปให้คนที่เค้าตั้งใจทำงาน มากกว่านี้มาทำ ผมไม่ชอบทำงานกับเด็กขี้งอแง นั่นก็ทำไม่ได้ นี่ก็ทำไม่ได้ ผมแค่ต้องการดูความคืบหน้าของงาน ไม่ได้บังคับนี่ว่างานต้องเสร็จถึงจุดไหน ตกลงคุณฟังภาษาไทยเข้าใจไหม” ธมกานต์กระแทกเสียงพูดยาวทำเอาตรีรินทร์กัดริมฝีปากที่โดนทั้งจิก ทั้งกัด ทั้งดูถูก 

“ค่ะตกลง คุณเป็นลูกค้านี่คะยังไงฉันก็ต้องทำตาม แค่นี้นะคะ”

“พรุ่งนี้เก้าโมงตรง ถ้าคุณให้ผมรออย่างคราวก่อนอีก รับรองว่าผมเอาคืนคุณสิบเท่า คุณคงต้องมาทำงานที่โรงแรมผมแทนที่จะนั่งที่บริษัทคุณ” ธมกานต์ พูดอย่างรู้เท่าทันหญิงสาว 

“ค่ะ เจ้านาย” น้ำเสียงล้อเลียนทำเอาธมกานต์อมยิ้มก่อนจะวางสาย 

ไม่เข้าใจตนเองเหมือนกันว่าทำไมต้องพยายามหาวิธีที่จะได้ใกล้ชิดหญิงสาวคนนี้

ทั้งที่ก่อนหน้าที่แม่พูดถึงผู้หญิงคนนี้ตนรู้สึกไม่ชอบ รังเกียจ ที่แม่เหมือนจะคลุมถุงชนแต่พอได้สัมผัสตัวจริงแม้เพียงไม่กี่ชั่วโมงก็รู้ทันทีว่าลักษณะผู้หญิงแบบนี้ กิริยาท่าทางแบบนี้คงไม่ยอมให้ใครบังคับง่ายๆ ดูทั้งดื้อ ทั้งรั้น แล้วไหนจะกิริยาที่เหมือนจะไม่อยากเข้าใกล้ตนเอง ยิ่งทำให้ธมกานต์อยากเอาชนะหญิงสาวพร้อมกับรู้สึกเสียเชิงอย่างบอกไม่ถูก 

ตรีรินทร์เสียหัวอย่างบอกไม่ถูก อีตาบ้านี่จะดูงานพรุ่งนี้ เธอเพิ่งเขียนแบบได้ยังไม่ถึงห้าเปอร์เซ็นต์ 

“คืนนี้ไม่ต้องหลับต้องนอนกันพอดี” 

“บ่นอะไร น้องรินทร์”

“ลูกค้าน่ะสิคะ นัดดูงานพรุ่งนี้ วันเดียว หนูยังเขียนแบบไม่ได้ถึงไหน เฮ้อ” 

“ปั่นเข้าน้อง งานคือเงิน เงินคืองาน บันดาลสุข” สงสัยเค้าจะใจร้อน อยากให้งานเสร็จเร็วๆ มั้ง 

ตรีรินทร์ปัดความคิดอื่นออกไป ตั้งหน้าตั้งตาทำงานตรงหน้าอย่างเคร่งเครียด

บ้าน มนัสสุกานต์ 

คุณกรองแก้วนั่งมองลูกสาวที่หอบงานมานั่งทำอยู่ร่วมสองชั่วโมงอย่างสงสัย

“งานเร่งเหรอจ๊ะลูก ทำงานง่วนเชียว” 

“ค่ะแม่ แม่ทานข้าวไปก่อนนะคะ น้องรินทร์ต้องรีบเขียนแบบค่ะ ลูกค้าจะขอดูงานพรุ่งนี้เช้าค่ะ” 

“แม่ยังไม่หิวหรอกลูก รออีกหน่อยก็ได้” 

“อย่าเลยค่ะแม่ นี่ก็เย็นมากแล้ว ทานเถอะนะคะ งานของน้องรินทร์ยังอีกหลายชั่วโมงค่ะ” 

“ให้แม่ตักราดข้าวไหมจ๊ะน้องรินทร์ เหมือนสมัยอ่านหนังสือสอบไง เอาไหมจ๊ะ” 

ตรีรินทร์เข้าใจดีว่าแม่แก้วต้องเป็นห่วง ถ้าเธอไม่ยอมทานข้าวเย็นเลยตอบรับเพื่อไม่ให้แม่เป็นห่วงว่า 

“ก็ดีค่ะแม่ ขอบคุณนะคะแม่” ตรีรินทร์ยกมือไหว้มารดา แม่แก้วยิ้มแล้วเดินเข้าไปในครัว 

แม่แก้วมองลูกสาวที่นั่งทำงานไป รับประทานอาหารไปด้วยความเอ็นดู

โรงแรม Eifelstar 

ระหว่างอยู่ในลิฟท์ ตรีรินทร์รู้สึกตื่นเต้นจนต้องรีบสูดลมหายใจลึก ภาวนาขอให้งานวันนี้ผ่านราบรื่น งานจะได้เสร็จเร็วๆ เธอจะได้ไม่ต้องมาทำงานกับผู้ชายใจร้ายที่เกือบจะคร่าชีวิตของเพื่อนของเธอไป 

“ดิฉันมาพบคุณธมกานต์ค่ะ” 

ผู้หญิงหน้าห้องคนเดิมยิ้มก่อนจะพูดว่า

“คุณตรีรินทร์ใช่ไหมคะ ดิฉันรสสุคนธ์คนที่โทรไปเมื่อวาน ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ” 

“เช่นกันค่ะ” ตรีรินทร์ยิ้มรับ 

“บอสกำลังรออยู่ค่ะ” 

“ดิฉันมาตรงเวลานะคะ” 

“อ๋อ ค่ะ ดิฉันหมายถึงท่านอยู่ในห้อง ไม่มีแขกเหมือนคราวก่อนไงคะ” ก่อนที่สองสาวจะหัวเราะอย่างถูกอัธยาศัย 

ก๊อกๆๆเสียงเคาะประตู 

“เชิญ” เสียงห้วน มีอำนาจดังกังวานทำให้ตรีรินทร์สูดลมหายใจอีกครั้ง 

“สวัสดีค่ะ คุณธมกานต์” 

ธมกานต์รับไหว้จากหญิงสาวก่อนจะพูดว่า 

“ตรงเวลาดีมาก เก้าโมงตรง” 

“เริ่มเลยนะคะ ดิฉันเริ่มจากข้างบนก่อน ดิฉันทำห้องนอนคุณกับห้องนอนแขกอีกสองห้อง ส่วนบริเวณข้างบนเสร็จหมดแล้วค่ะ เชิญดูได้ในส่วนนี้ค่ะ” 

ธมกานต์ก้มลงมองแบบ 

“คุณทำงานเร็วดีนี่ วันเดียวได้ขนาดนี้เลยเหรอ” 

“ฉันอยากทำงานให้เสร็จเร็วๆ” 

“ทำไม ทำงานกับผมมันเป็นยังไง” น้ำเสียงเริ่มหงุดหงิด 

“ก็ไม่ทำไมหรอกค่ะ ฉันก็อยากทำงานชิ้นนี้ให้เสร็จเร็วๆฉันจะได้ทำงานอื่นบ้างสิคะ” 

เอาตัวรอดไปได้อย่างหวุดหวิด ธมกานต์ก้มมองแบบอย่างหงุดหงิด

“ห้องนอนผม ไม่ต้องการมีเฟอร์นิเจอร์อะไรมาก โทรทัศน์ก็ไม่เอา นี่ก็ตัดออก ขอเรียบๆ ไม่ต้องเกะกะหลายชิ้น รูปนี้ก็ไม่เอา ตู้เสื้อผ้าย้ายเอาไปไว้ห้องข้างๆ ผมไม่ชอบแต่งตัวในห้องนอน ห้องนอนผมมีไว้สำหรับพักผ่อนนอนอย่างเดียว โทรทัศน์ วิทยุ โซฟาเอาออกให้หมด” 

“เก่งขนาดนี้ทำไมต้องจ้างมัณฑนากรทำไมให้เปลืองเงิน” น้ำเสียงแดกดันของหญิงสาวทำเอาธมกานต์ยิ้มยั่ว 

“คุณคงไม่คิดว่าตัวเองเก่งจนคนอื่นแก้งานไม่ได้หรอกนะ” น้ำเสียงชายหนุ่มที่ในความรู้สึกของตรีรินทร์เหมือนการเยาะเย้ยทำให้ตรีรินทร์ฉุนกึก 

ตรีรินทร์นับหนึ่งถึงสิบในใจอย่างระงับอารมณ์เต็มที่เพราะงานที่เธออดหลับอดนอนเกือบทั้งคืนถูกแก้เกือบทั้งหมด 

“สรุปคืองานที่ฉันทำเมื่อวานไม่ถูกใจคุณ แล้วตกลงต้องแก้ตามที่คุณบอกทั้งหมดใช่ไหมคะ” 

“อืม ก็ตามนั้นผมอยากได้บ้านที่ผมชอบ ไม่ใช่ตามที่คุณเห็นว่าเหมาะสม” 

‘อีตาบ้า ถามหน่อยเดียว กวนไปโน่น’ ตรีรินทร์แอบบ่นในใจ 

“ผมอยากดูเดี๋ยวนี้คร่าวๆ คุณช่วยร่างให้ผมดูหน่อย” ธมกานต์ไม่เข้าใจตนเองว่าทำไมต้องยื้อเวลาให้หญิงสาวอยู่ต่อ 

“ทำไมไม่ให้ฉันเอาไปแก้ที่บริษัทคะ มันต้องใช้เวลา อีกอย่างฉันไม่อยากกวนเวลางานของคุณ” 

“วันนี้ผมว่าง เคลียร์สำหรับดูงานของคุณโดยเฉพาะ เพราะฉะนั้นไม่ต้องเกรงใจเชิญตามสบาย ผมก็จะเซ็นต์งานของผมเหมือนกัน ถ้าคุณร่างเสร็จก็เรียกผมได้” 

ธมกานต์ปล่อยให้ตรีรินทร์นั่งอึ้งที่โซฟารับแขก ก่อนจะเดินไปนั่งที่โต๊ะทำงานพร้อมกับเซ็นต์เอกสารที่เลขาวางไว้ 

ตรีรินทร์เริ่มร่างแบบใหม่ คร่าวๆ ตามจุดที่ชายหนุ่มบอกให้แก้