บทที่ 01 หุ้นส่วนไร้หัวใจ [3]

“ปล่อยกูสิวะ”

เสียงโวยวายของอีกฝ่ายทำให้เธอต้องค่อยๆ ยื่นหน้ามองออกไป

สองตาเบิกโพลงเมื่อเห็นปัตถ์พงษ์ถูกผู้ชายสองคนล็อกตัวเอาไว้ แต่ที่ทำให้เธอตกใจยิ่งกว่าเห็นปัตถ์พงษ์กำลังจะถูกซ้อม ก็คือคนที่ยืนอยู่ตรงข้ามกับปัตถ์พงษ์ตอนนี้คือภากร เมื่อครู่ตอนเดินออกมาเธอไม่ทันสังเกตว่าเขาเองก็ลุกออกมาเหมือนกัน

ภากรถอนหายใจก่อนจะยกมือขึ้นสะบัดสองสามที คล้ายจะออกคำสั่งให้คนของเขาลากตัวปัตถ์พงษ์ออกไปอีกทาง

“ถ้ามึงกล้าแตะต้องเมียกู กูก็ไม่ปล่อยน้องมึงไว้เหมือนกัน”

คำขู่ที่แฝงความอาฆาตเอาไว้ทำคาริสาคิดตามในทันที

ที่ผ่านมาเธอไม่เคยรู้เลยว่าปัตถ์พงษ์ซ่อนตัวตนที่ร้ายกาจอะไรเอาไว้บ้าง แต่ต่อให้จะไม่รู้ต้นสายปลายเหตุ เธอก็รู้ว่าปัตถ์พงษ์มีความเสี่ยงที่จะตายเพราะปาก เพราะหากเป็นเธอ เธอคงไม่พูดอะไรอย่างนั้นออกมาทั้งที่ถูกล็อกตัวเอาไว้จนดิ้นไม่หลุด

พลั่ก!

ผิดจากที่คิดเสียที่ไหน ไม่ทันกะพริบตาปัตถ์พงษ์ก็ถูกพาตัวกลับมาก่อนจะถูกภากรชกเปรี้ยงเข้าที่ใบหน้า เธอยืนอยู่ตั้งไกลยังเห็นเลือดกระเซ็นออกจากปาก

ถุย!

ปัตถ์พงษ์ถ่มน้ำลายปนเลือดลงกับพื้น ก่อนจะหันมาแสยะยิ้ม สายตาดูโรคจิต

“แล้วมึงจะได้รู้ว่ากูทำอะไรได้บ้าง น้องสาวมึง เชื่องกับกูยิ่งกว่าหมา”

ได้ยินปัตถ์พงษ์พูดถึงน้องสาวของภากรอีกครั้ง ทำให้เธอนึกไปถึงเรื่องที่กันตพงษ์เล่าให้ฟัง

“เออ ชื่อคุณภากานต์ ตอนนี้เข้าโรงพยาบาลเพราะเธอพยายามฆ่าตัวตาย”

“แว่วๆ ว่าอกหักน่ะนะ แต่ฉันเองก็ไม่แน่ใจหรอก รู้แต่ว่าไม่เห็นคุณภากานต์ที่บริษัทมาสักพักแล้ว”

ทบทวนอยู่ไม่นานเธอก็ปะติดปะต่อเรื่องได้ มั่นใจว่าคนที่ทำให้ภากานต์อกหักจนคิดฆ่าตัวตายคือปัตถ์พงษ์!

คาริสามองกำปั้นของภากรที่ตอนนี้กำแน่นจนสั่นอยู่ข้างลำตัว ก่อนจะสะดุ้งเฮือกเมื่อเห็นเขาคลายมันออกแล้วยกขึ้นบีบรอบคอของปัตถ์พงษ์เอาไว้แน่น

ใบหน้าของปัตถ์พงษ์เริ่มแดงขึ้นเรื่อยๆ แม้จะพยายามสะบัดตัว แต่ภากรกลับไม่ขยับเขยื้อนสักนิด สองมือไม่หลุด ไม่คลายออกจากรอบคอเลยด้วยซ้ำ นิ่งมากจนน่ากลัว

“แคกๆๆๆ”

กระทั่งเขาเป็นคนยอมปล่อยมันออกเอง

ปัตถ์พงษ์หอบหายใจถี่ กัดฟันกรอดด้วยความโกรธจนเส้นเลือดที่ขมับปูดโปนออกมา

“คนอย่างมึง ตายเร็วไปก็เป็นภาระยมบาล” ภากรยกมือขึ้นบีบปลายคางของปัตถ์พงษ์แน่น คนบีบดูไม่ได้ออกแรง แต่คนถูกบีบหน้าบิดหน้าเบี้ยว

“กูจะทำให้มึงได้รู้จักรสชาติของชีวิตที่ขมจนมึงต้องกระอักเป็นเลือด!”

คาริสารับรู้ได้ถึงความเจ็บปวดผ่านทางดวงตาของเขา ก่อนที่ใบหน้าหล่อเหลาสะอาดสะอ้านของปัตถ์พงษ์จะถูกสะบัดออก รุนแรงจนได้ยินเสียงฟันในปากกระทบกันดังมาจนถึงจุดที่เธอยืนอยู่

ในหัวใจของคาริสาหวาดหวั่นกับภากรอยู่ไม่น้อย แต่ในทางกลับกัน เธอไม่มีความรู้สึกสงสารปัตถ์พงษ์อยู่เลยสักเสี้ยวเดียว

ทั้งหมดอาจฟังดูเลือดเย็น ไร้มนุษย์ธรรม แต่เธอที่เคยถูกผู้ชายคนนั้นหักหลังย่อมรู้รสชาติของความเจ็บปวดนั้นดี และหากเธอมีพี่ชาย เธอคิดว่าเขาก็คงจะปกป้องเธออย่างที่ภากรทำ

“บอกแล้วไงคะว่ากลับไม่ดึก”

แต่ในเมื่อเธอไม่มีพี่ชาย เธอก็ต้องปกป้องตัวเอง ดูแลตัวเอง และแก้แค้นด้วยตัวเอง

การปรากฏตัวของเธอทำให้ปัตถ์พงษ์เบิกตาโพลง แม้แต่ภากรยังหันมามองด้วยสายตาคาดไม่ถึง

คาริสาเดินไปหยุดยืนอยู่ข้างๆ เขา ยกมือขึ้นคล้องแขนเขาแล้วยิ้มให้ แม้ตอนก่อนหน้านี้เธอจะเข้าใจผิดคิดว่าเขาอาจจะแอบชอบเธอเหมือนอย่างที่เพื่อนแซว แต่ตอนนี้เธอเข้าใจแล้วว่าเขาคงอยากจะเข้าหาเธอเพราะต้องการแก้แค้นปัตถ์พงษ์

“คิดถึงจังเลยค่ะ” เธอยิ้มให้ภากรพร้อมกับเขย่งปลายเท้าขึ้นไปจูบแก้มเขาเบาๆ

นับเป็นครั้งที่สองที่เธอฉวยโอกาสเข้าหาเขาอย่างหน้าไม่อาย กอดแขนเขาอย่างสนิทสนมก่อนจะหันหน้ากลับไปส่งยิ้มให้ปัตถ์พงษ์ที่โกรธจนตัวสั่นเทิ้ม

“คริส!”

คาริสาเลิกคิ้วสูงแล้วฉีกยิ้มยั่วโมโหกลับ เอียงคอซบไหล่ภากรเพราะรู้ว่ามันจะยิ่งทำให้ปัตถ์พงษ์เดือดดาล

ยั่วโมโหจนพอใจเธอก็ยกมือขึ้นเล็กน้อยแล้วสะบัดเบาๆ สองสามครั้ง เลียนแบบท่าทีของภากรที่เธอเคยเห็น

ไม่น่าเชื่อว่าจะได้ผล เพราะคนของภากรก้มหัวรับคำสั่งของเธอ รีบพาตัวปัตถ์พงษ์ออกไปพ้นสายตาทันที