ตอนที่ 10 ตามน้ำ

พรนับพันเตรียมสะพายกระเป๋าเพื่อที่จะออกไปทานอาหารกับสามีเหมือนอย่างเช่นเคย แต่ยังไม่ทันที่จะออกไปจากห้องภัสกรก็เปิดประตูเข้ามาเสียก่อน

“วันนี้ไม่ต้องไป ผมจะมารับคุณไปทานอาหารข้างนอก” เขาบอกเสียงเรียบแล้วยกศอกขึ้นให้เธอควงแขนแต่พรนับพันทำเป็นไม่เห็นแล้วแกล้งทำเป็นเช็กของในกระเป๋าทำให้เขาต้องลดศอกลง

“จะไปได้หรือยัง” เขาถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบและดูหงุดหงิด

“ค่ะ ไปสิคะ” เธอเงยหน้าขึ้นมาแล้วยิ้มให้แก่เขา

ทั้งคู่เดินไปด้วยกันเมื่อผ่านห้องทำงานของพรศักดิ์เขาก็เปิดประตูออกมา สองหนุ่มต่างวัยสบตากันเล็กน้อยแล้วต่างคนก็ต่างเมินกัน

“เค้กไปทานอาหารกับคุณภัสกรนะคะ”

“มีเงินพกไปไหมล่ะ เดี๋ยวพ่อเอาเงินให้”

“ไม่เป็นไรครับ ‘เมีย’ คนเดียวผมมีปัญญาเลี้ยง” ภัสกรปฏิเสธแล้วแสยะยิ้ม

“ครั้งก่อนนี้คงหมดปัญญาสินะ ถึงได้ให้เมียจ่ายเอง” พรศักดิ์พูดเหน็บอีกฝ่ายแล้วยิ้มเยาะกลับไป

พรนับพันเห็นท่าไม่ดีจึงรีบพาภัสกรออกไปจากตรงนั้น

“เค้กไปก่อนนะคะพ่อ เดี๋ยวรถจะติด” เธอบอกบิดาแล้วควงแขนสามีออกไป เพราะหากว่าทั้งสองคนทะเลาะกันคนที่จะได้รับผลกระทบก็คือตัวเธอเอง

ระหว่างทางเขาเอาแต่เงียบ ในขณะที่เธอเองก็เงียบเพราะไม่อยากมีปัญหากับเขา ปกติใบหน้าที่ดูเฉยชาชวนให้เธออึดอัดอยู่แล้ว พอมาเจอใบหน้าที่ดูบึ้งตึงอารมณ์ดูโกรธขึ้งก็ยิ่งทำให้เธอต้องระวังตัวเป็นพิเศษ

แต่เมื่อไปถึงร้านอาหารภัสกรที่หน้าตาดูไม่สบอารมณ์ก็เปลี่ยนเป็นยิ้มแย้มกับพรนับพันจนเธอทำตัวไม่ถูก แล้วยังยื่นเมนูอาหารมาให้เธอเลือก

“คุณอยากทานอะไรก็สั่งเลยนะ ผมทานได้หมด อาหารที่นี่อร่อยทุกอย่าง”

“พี่ภัส มากับใครคะ” เสียงของสิรินาถดังขึ้นมาแล้วถือวิสาสะนั่งร่วมโต๊ะด้วย โดยเลือกนั่งฝั่งเดียวกันกับภัสกร

พรนับพันเริ่มเอะใจเขาขอให้เธอทานอาหารกลางวันกับเขาทุกวันย่อมมีเหตุผลมากกว่าจะทำให้ทั้งคู่คุ้นเคยกันแล้วนำไปสู่การมีทายาทตามที่เขาอ้างไว้แน่

‘ดูแล้วคงจะให้เรามาเป็นไม้กันหมา กันสาวๆ ออกไปจากเขาแน่’ เธอนึกในใจอย่างรู้ทันแต่ก็ยอมตามน้ำไป เพราะการให้ความร่วมมือเป็นวิธีที่ฉลาดที่สุดในการอยู่ร่วมกับเขา

“ใครเหรอคะ พี่ภัส” พรนับพันหันไปถามเขาเสียงเบาแล้วขมวดคิ้วเล็กน้อยเหมือนว่าสงสัยและตัดพ้ออยู่ในที แต่สรรพนามที่เรียกนั้นทำให้ภัสกรเลิกคิ้วสูง

“เอ่อ...”

“ว่ายังไงล่ะคะพี่ภัส” สิรินาถถามต่อด้วยน้ำเสียงที่ดูแง่งอน

“นาถ นี่คือเค้ก...”

“คนรักของพี่ภัสค่ะ แล้วคุณเป็นใครเหรอคะ” พรนับพันถามแทรกในขณะที่สามีในนามยังแนะนำตัวเธอไม่จบ

“นาถเขาเป็นลูกสาวของเพื่อนคุณพ่อผมน่ะ” ภัสกรหันมายิ้มให้เธอด้วยรอยยิ้มที่ดูอบอุ่น จนพรนับพันสงสัยว่าอดีตคนรักของเขาก็คงได้รับรอยยิ้มแบบนี้อยู่เสมอ มันคงเป็นอีกด้านของเขาเวลาแสดงความรักต่อใครสักคน

แต่ตอนนี้มันเป็นเพียงการแสดงละครเท่านั้น

“ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ” พรนับพันหันไปยิ้มให้กับอีกฝ่าย ท่าทีของหญิงสาวที่แสดงออกถึงการควบคุมสภาวะอารมณ์ไม่ได้ก็ไม่แปลกใจเลยที่ภัสกรจะไม่สนใจเธอ

“นาถขอนั่งทานด้วยคนนะคะ” สิรินาถพูดเสียงเหยียด มองหน้าเธอแสดงออกว่าไม่ชอบใจและไม่เชื่อที่ภัสกรแนะนำสถานะว่าอีกฝ่ายเป็นคนรักใหม่

เขากับรัตติกาลรักกันปานจะกลืนขนาดนั้น เวลาที่เขาโสดไม่กี่เดือนจะมีคนรักใหม่อย่างรวดเร็วมันเป็นสิ่งที่เชื่อได้ยาก

“เค้กว่ายังไงครับ” เขาหันไปถามเธอเพื่อให้หญิงสาวช่วยตัดสินใจ ราวกับว่าจะทำอะไรก็ต้องถามเธอก่อนเพื่อให้เกียรติในการตัดสินใจ

“จริงๆ ก็อยากทานกับพี่ภัสสองคนนะคะ แต่ในเมื่อคุณนาถเธอถือวิสาสะนั่งลงขนาดนี้แล้ว หากจะให้เธอลุกไปก็คงเสียมารยาท” พรนับพันหันไปพูดด้วยท่าทียิ้มๆ แบบสบายๆ ไม่ได้คิดอะไร แต่ว่าประโยคที่พูดนั้นทำเอาสิรินาถหน้าชาไม่น้อย

ภัสกรยิ้มอย่างพอใจที่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะรู้ทันว่าเขาต้องการอะไรจากเธอ

พรนับพันสั่งอาหารมาห้าอย่างโดยไม่ได้ยื่นเมนูให้สิรินาถได้เลือก แล้วหันไปยิ้มให้สามี

“พี่ภัส ขยับมานั่งข้างเค้กดีกว่านะคะ เค้กไม่สะดวกใจให้ใครมานั่งข้างพี่ภัส” พรนับพันพูดอย่างเขินอายเล็กน้อย มันรู้สึกกระดากปากแต่ก็รู้ว่ามันคงทำให้เขาพอใจหากเธอทำให้หญิงสาวตรงหน้าถอยห่างออกไปได้

“ดูรักกันดีจังเลยนะคะ” สิรินาถข่มน้ำเสียงพูดออกมาแล้วยิ้มให้แบบไม่เต็มใจนัก

“ก็ต้องรักกันสิคะ ไม่อย่างนั้นจะคบกันทำไม คุณนาถพูดแปลกๆ นะคะ”

ภัสกรมองสองสาวต่อปากต่อคำกัน คิดว่าตัวเองคิดถูกแล้วที่ดึงพรนับพันมาเล่นในเกมนี้ เพราะเขาเกรงใจบิดาของสิรินาถทำให้บางครั้งก็ไม่สามารถปฏิเสธน้ำใจเธอได้

สิรินาถหรี่ตามองทั้งคู่อย่างจับผิด จนถึงตอนนี้เธอก็ยังไม่เชื่อว่าพรนับพันที่แสนจืดชืดและดูไม่มีอะไรน่าสนใจจะเป็นคนรักของผู้ชายที่เธอหมายตา

เมื่ออาหารทยอยนำมาเสิร์ฟ พรนับพันก็ตักอาหารให้สามีอย่างเอาใจ เป็นเมนูที่สิรินาถจำได้ว่าภัสกรไม่ชอบ “นี่เธอไม่รู้เหรอว่าพี่ภัสไม่ทานอาหารรสจัด”

“ตายจริง แสดงว่าที่ผ่านมาพี่ภัสทานอาหารรสจัดเหล่านี้กับเค้กมาตลอด เป็นเพราะว่าต้องการเอาใจเค้กเท่านั้นเหรอคะ” พรนับพันแกล้งทำเป็นว่าใจหาย

“ถ้าไม่ชอบทานก็บอกเค้กสิคะ ไม่จำเป็นต้องฝืนเอาใจเค้กจนลำบากตัวเองแบบนี้”

“พี่ไม่ได้ฝืนนะ อะไรที่เค้กตักให้พี่ทานได้หมดนั่นแหละ” เขาแกล้งพูดอย่างเอาใจทำให้สิรินาถนั้นรู้สึกหมั่นไส้ผู้หญิงตรงหน้าเป็นอย่างมาก เพราะดูก็รู้ว่าอีกฝ่ายตั้งใจยั่วโมโห

แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้ลุกไปจากโต๊ะอาหาร เธอนั่งมองทั้งคู่แสดงความหวานแก่กัน พยายามจับผิดว่าภัสกรมีใจให้แก่อีกฝ่ายมากแค่ไหน

พอถึงเวลาจ่ายเงิน พรนับพันล้วงเข้าไปในเสื้อของสามี เขาปรายตามองเธอเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร สิรินาถมองสิ่งที่พรนับพันทำแล้วรู้สึกใจสั่นด้วยความไม่พอใจที่อีกฝ่ายใกล้ชิดกับภัสกรถึงขั้นล้วงกระเป๋าเงินเขาออกมาจ่ายค่าอาหารเองแบบนี้

พรนับพันหันไปยิ้มให้เธอ แล้วชูกระเป๋าของสามีให้อีกฝ่ายดูเพื่ออวดความใกล้ชิดกับภัสกร ทำให้สิรินาถทนภาพบาดตาบาดใจตรงหน้าไม่ได้ แล้วตัดสินใจขอตัวกลับในตอนนั้น

“ขอตัวนะคะ ขอบคุณสำหรับมื้ออาหาร”

“ด้วยความยินดีค่ะ” พรนับพันรับคำขอบคุณแทนสามี แล้วยิ้มให้อีกฝ่ายอย่างเป็นต่อ สิรินาถจึงรีบเดินกระแทกส้นเท้าออกไปทันที

ภัสกรยิ้มอย่างพอใจที่ภรรยาในนามนั้นทำหน้าที่ได้ดีกว่าที่คิดเอาไว้

************************