Todos os capítulos de วิวาห์บาปทาสเสน่หา: Capítulo 1 - Capítulo 10

ภายในห้องหอ ‘พรนับพัน’ หรือ ‘เค้ก’ อยู่ในชุดเดรสสีขาวที่มีระบายลูกไม้แต่งแต้ม กำลังนั่งนิ่งอย่างเป็นกังวลโดยมีสายตาของเจ้าบ่าวอย่าง ‘ภัสกร’ มองเธอด้วยสายตาที่คาดเดาอารมณ์ไม่ถูกงานแต่งงานที่ผ่านพ้นไปเป็นเพียงพิธีเล็กๆ เพื่อให้เป็นไปตามขนบธรรมเนียม ไม่มีแม้แต่แขกที่มาร่วมงาน ไม่มีชุดเจ้าสาวอย่างที่เธอใฝ่ฝัน ไม่มีงานเลี้ยงใดๆ คนในงานมีเพียงพ่อแม่ของเธอและผู้ใหญ่ฝ่ายเขา กับนายทะเบียนที่มาเป็นสักขีพยานเท่านั้น พอสวมแหวนแต่งงานและจดทะเบียนสมรสต่อหน้านายทะเบียนเสร็จ ก็ถูกส่งตัวเข้าหอตามฤกษ์ในช่วงสายแล้วนั่งมองหน้ากันในห้องนอนของภัสกรที่ใช้เป็นห้องหอของทั้งคู่“น่าจะครบเวลาตามฤกษ์แล้ว ลงไปทานอาหารกลางวันกันเถอะค่ะ” เธอบอกเขาเสียงเบา แล้วลุกขึ้นจะเดินออกไปข้างนอก เพราะนี่เป็นการส่งตัวเข้าหอตามฤกษ์เท่านั้น กลางวันแสกๆ แบบนี้คิดว่าเขาคงยังไม่น่าจะลงมือ ‘เข้าหอ’ กับเธอ“ผมจะอาบน้ำ” เขาพูดเสียงเรียบแล้วปลดเนกไทออกไปพรนับพันจึงใช้จังหวะนั้นรีบออกไปจากห้องหอไป เธอยังไม่พร้อมที่จะเป็นภรรยาทางพฤตินัยของเขาในตอนนี้เธอเดินไปนั่งกับพ่อแม่แล้วยิ้มให้พวกท่านรู้ว่าเธออยู่ได้ เพื่อทำให้ทั้งคู่สบายใจและไ

ที่ห้องทำงานของพรศักดิ์ พรนับพันเอาเอกสารสรุปค่าใช้จ่ายมาให้บิดาเซ็น ก่อนที่เธอจะเดินออกไปเขาก็เรียกเธอไว้เพื่อสอบถามเรื่องของเธอและภัสกร“เค้ก อยู่คุยกับพ่อก่อนสิ”เธอเดินกลับไปนั่งลงตรงข้ามกับเขาแล้วยิ้มให้ด้วยรอยยิ้มที่ดูเป็นปกติที่สุด“เขารังแกลูกหรือเปล่า” พรศักดิ์ถามอย่างระมัดระวัง“เปล่าเลยค่ะพ่อ เห็นเป็นอย่างนั้นแต่จริงๆ ไม่มีอะไรนะคะ แล้วอีกอย่าง เราก็แยกห้องนอนกันด้วย” เธอบอกบิดาไปตามความจริง“แล้วเรื่องทายาท..” “เขาแค่อยากให้เค้กทำความคุ้นเคยกับเขาก่อนค่ะพ่อ อีกอย่างเค้กก็จะได้มีความเป็นส่วนตัวด้วย” เธอพูดให้บิดาสบายใจ“แบบนั้นก็ดีนะ” พรศักดิ์พูดอย่างเห็นด้วย“งั้นเค้กขอตัวไปทำงานก่อนนะคะ” เธอบอกแล้วลุกเดินออกไปท่ามกลางสายตาของความห่วงใยของผู้เป็นพ่อพอพ้นจากห้องของบิดาเธอก็ทำหน้าสลดลง ก่อนที่จะกำแฟ้มในมือด้วยความรู้สึกเจ็บใจที่ตนเองอ่อนแอและไม่มีอำนาจเหมือนอย่างเขาภัสกรเผยความต้องการของเขามาแล้วว่าตั้งใจจะทำให้เธอทุกข์ทรมานเพื่อให้พรศักดิ์เจ็บปวดเวลาเห็นเธอมีความทุกข์ เธอจะไม่ยอมให้มันเกิดขึ้นอย่างเด็ดขาด************************“หาเกลเจอหรือยัง” ภัสกรถามเลขานุการที่เปร

พรศักดิ์ไปรับลูกสาวกลับพร้อมกับจ่ายเงินค่าอาหารให้ พรนับพันนำอาหารพวกนั้นไปแจกจ่ายให้พนักงาน แล้วเอาขวดไวน์ราคาเหยียบหมื่นมาตั้งที่โต๊ะของตัวเองแล้วมองมันด้วยความเจ็บใจน้ำตาพานจะไหลแต่ก็ต้องทำเป็นว่าเธอไม่รู้สึกอะไรเพื่อความสบายใจของบิดา“พ่อว่าเขาตั้งใจแกล้งเค้ก พ่อดูออก”“ไม่หรอกค่ะพ่อ เขารีบกลับไปทำงานด่วน เค้กผิดเองที่ลืมไปว่าตัวเองไม่ได้เอากระเป๋าไป เลยให้เขากลับไปทั้งอย่างนั้น ขอโทษนะคะที่ต้องรบกวนให้พ่อไปจ่ายให้” หญิงสาวบอกบิดารับความผิดเอาไว้เอง“เฮ้อ ช่างเถอะ” พรศักดิ์ถอนหายใจออกมา แม้ว่าพรนับพันจะลืมว่าตัวเองไม่ได้พกกระเป๋าไปก็จริง แต่เขาควรฝากเงินไว้ให้เธอจ่ายค่าอาหารให้ กานดาที่ออกไปทำบุญกับเพื่อนกลับมาในตอนบ่าย เธอเข้ามาที่ห้องทำงานของลูกสาวหลังจากได้ยินเลขานุการของสามีบอกว่าเขาออกไปรับเธอกลับมาเพราะถูกภัสกรทิ้งไว้ที่ร้านอาหาร“เกิดอะไรขึ้นลูก” กานดาเข้ามาก็ถามในประเด็นที่ตนสงสัยพรนับพันจึงเล่าเรื่องที่เกิดให้มารดาฟังให้เข้าใจแบบเดียวกันกับบิดา“เขาคงไม่ตั้งใจหรอก ถึงจะเคียดแค้นแค่ไหน แต่เป็นถึงนักธุรกิจใหญ่โตอายุอานามก็จะสี่สิบ เขาไม่เอาเวลามากลั่นแกล้งกันด้วยเรื่องเล็

ภัสกรกลับไปที่ห้องของตนด้วยความรู้สึกที่สับสน เขามั่นใจว่าไม่ได้รู้สึกอะไรกับพรนับพันเลยแม้แต่นิด แต่ก็อดไม่ได้ที่จะกังวลกับความต้องการตามธรรมชาติของตนแน่นอนว่าข้อเสนอเหล่านั้นสร้างมาเพื่อที่จะทำให้พรศักดิ์รู้สึกเจ็บปวด แต่ว่าความใกล้ชิดที่เกิดขึ้นมันทำให้เขาเริ่มรู้สึกลำบากใจเธอเองก็ไม่ใช่คนขี้ริ้วขี้เหร่อะไร และเขาเองก็มีสิทธิ์ในตัวเธอเต็มที่ตามข้อตกลง รวมไปถึงสิทธิ์ที่เป็นสามีตามกฎหมาย แต่เพราะไม่อยากทำผิดต่อรัตติกาลจึงไม่ได้ลงมือทำมันลงไป“ให้ตายตอนนั้นคิดอะไรอยู่ถึงได้ทำเรื่องบ้าๆ ลงไป บ้าฉิบ” เขาสบถด่าตัวเองด้วยความโมโหทั้งกลัวใจตัวเองจะเผลอไผลไป และกังวลว่าหากตามตัวคนรักกลับมาได้จะทำให้เรื่องทุกอย่างยิ่งยุ่งยากและวุ่นวายมากกว่านี้หลังจากเดินไปเดินมาภายในห้องอย่างคิดไม่ตก เขาจึงตัดสินใจจะไปหาเครื่องดื่มดับอารมณ์ที่พลุ่งพล่านของตน และความคิดในหูที่ดังขึ้นมาว่าเขาควรจัดการพรนับพันไปให้จบๆ“ไม่มีทาง” ภัสกรพูดออกมาสู้กับความคิดของตนเองเขาดื่มบรั่นดีในมือแล้วรู้สึกโมโหตัวเอง หลายครั้งที่เขาอารมณ์ร้อนแล้วขาดสติทำเรื่องไม่เป็นเรื่องจนเกิดปัญหาตามมาอยู่บ่อยครั้งและครั้งนี้ข้อเสนอท

“อะไรนะคะ คุณจะให้ฉันไปทานข้าวกับคุณทุกวันอย่างนั้นเหรอ” พรนับพันถามอย่างไม่เชื่อหูที่อยู่ๆ เขาก็บอกให้เธอไปทานอาหารกลางวันกับเขาที่บริษัท“อืม ฟังไม่ผิดหรอก” เขาตอบด้วยน้ำเสียงปกติแล้วตักอาหารใส่ถ้วยข้าวของเธอ“เพื่ออะไรคะ คุณมีแผนอะไรจะ...เอ่อ มีแผนจะทำอะไรคะ” เธอเปลี่ยนไปพูดอีกแบบ เกือบพลั้งปากถามว่ามีแผนอะไรจะแกล้งเธออีก“ก็อยากรีบมีลูกแล้วหย่ากับผมไม่ใช่เหรอ อยู่ๆ จะนอนกับคนที่ไม่ได้ทำความรู้จักกันมาก่อนก็คงจะทำใจลำบาก ผมเลยอยากให้เราทำความคุ้นเคยกันไว้ก็เท่านั้น”พรนับพันฟังเหตุผลของเขาแล้วหน้าแดงเรื่อด้วยความเขินที่เขาพูดเรื่องมีลูกกลางโต๊ะอาหาร โชคดีที่เป็นห้องส่วนตัวที่ได้ยินกันแค่สองคน“ว่ายังไงล่ะ” เขาถามแล้วเลิกคิ้วสูงเพื่อรอคำตอบเมื่อเห็นว่าวันนี้เขาดูอารมณ์ดีเธอจึงรีบรับปากเขาเพื่อรักษาอารมณ์ที่เป็นปกติของคนทั่วไปนี้เอาไว้ แม้จะไม่ใช่อารมณ์ปกติของเขาก็ตาม“ได้ค่ะ ฉันจะไปทานอาหารกับคุณทุกวัน”“แล้วอีกอย่างนะ”“อะไรคะ”“ถ้าไม่เป็นการฝืนใจ เรียกแทนตัวเองอย่างที่ผมเคยขอด้วยก็ดีนะ” เขาบอกเธอด้วยน้ำเสียงที่คุมให้นุ่มนวลเพื่อผลประโยชน์ของตัวเอง“ค่ะ” เธอรับปากเขาแล้วยิ้มให้เล็