ตอนที่ 9 ผลประโยชน์

“อะไรนะคะ คุณจะให้ฉันไปทานข้าวกับคุณทุกวันอย่างนั้นเหรอ” พรนับพันถามอย่างไม่เชื่อหูที่อยู่ๆ เขาก็บอกให้เธอไปทานอาหารกลางวันกับเขาที่บริษัท

“อืม ฟังไม่ผิดหรอก” เขาตอบด้วยน้ำเสียงปกติแล้วตักอาหารใส่ถ้วยข้าวของเธอ

“เพื่ออะไรคะ คุณมีแผนอะไรจะ...เอ่อ มีแผนจะทำอะไรคะ” เธอเปลี่ยนไปพูดอีกแบบ เกือบพลั้งปากถามว่ามีแผนอะไรจะแกล้งเธออีก

“ก็อยากรีบมีลูกแล้วหย่ากับผมไม่ใช่เหรอ อยู่ๆ จะนอนกับคนที่ไม่ได้ทำความรู้จักกันมาก่อนก็คงจะทำใจลำบาก ผมเลยอยากให้เราทำความคุ้นเคยกันไว้ก็เท่านั้น”

พรนับพันฟังเหตุผลของเขาแล้วหน้าแดงเรื่อด้วยความเขินที่เขาพูดเรื่องมีลูกกลางโต๊ะอาหาร โชคดีที่เป็นห้องส่วนตัวที่ได้ยินกันแค่สองคน

“ว่ายังไงล่ะ” เขาถามแล้วเลิกคิ้วสูงเพื่อรอคำตอบ

เมื่อเห็นว่าวันนี้เขาดูอารมณ์ดีเธอจึงรีบรับปากเขาเพื่อรักษาอารมณ์ที่เป็นปกติของคนทั่วไปนี้เอาไว้ แม้จะไม่ใช่อารมณ์ปกติของเขาก็ตาม

“ได้ค่ะ ฉันจะไปทานอาหารกับคุณทุกวัน”

“แล้วอีกอย่างนะ”

“อะไรคะ”

“ถ้าไม่เป็นการฝืนใจ เรียกแทนตัวเองอย่างที่ผมเคยขอด้วยก็ดีนะ” เขาบอกเธอด้วยน้ำเสียงที่คุมให้นุ่มนวลเพื่อผลประโยชน์ของตัวเอง

“ค่ะ” เธอรับปากเขาแล้วยิ้มให้เล็กน้อยแล้วตักอาหารคืนให้เขาบ้าง พลางคิดว่าหากเขาอารมณ์คงที่อยู่ในระดับนี้ได้ตลอดไป ความเป็นไปได้ที่กานดาบอกว่าให้เธอทำให้เขารักเธออาจจะเป็นจริงได้

‘บ้าน่า ไม่ต้องถึงขั้นทำให้เขารักหรอก แค่เลิกเป็นหมาบ้าอาละวาดใส่เราก็พอใจแล้ว’ เธอคิดในใจแล้วทานอาหารอย่างระมัดระวังว่าเขาอาจจะอารมณ์แปรปรวนขึ้นมาอีกได้

“เอ่อ ผมลืมบอกไป คุณไปในฐานะคู่ควงของผมก็พอนะ ผมยังไม่อยากให้ใครรู้เรื่องของเรา”

“ค่ะ เค้กก็ไม่อยากให้ใครรู้เหมือนกัน” เธอบอกให้เขาเข้าใจ ว่าเรื่องสถานะของเธอไม่ใช่เรื่องที่น่าภูมิใจเลยสักนิด

‘ฉันจะใช้โอกาสที่เราได้ใกล้ชิดกัน ทำให้เราลงเอยบนเตียงให้ได้เร็วที่สุด ทุกอย่างจะได้รีบจบเสียที’

‘ผมจะตักตวงประโยชน์จากคุณให้คุ้มค่าที่สุด’

ต่างฝ่ายต่างคิดในใจแล้วยิ้มให้แก่กัน ทำเหมือนว่าเริ่มเป็นมิตรต่อกันมากขึ้น

************************

ท่าทางรีบร้อนของพรนับพันในช่วงสองวันมานี้ทำให้พรศักดิ์และกานดาสงสัยจนต้องเรียกเธอมาถามไถ่

“จะไปทานข้าวข้างนอกกับเพื่อนเหรอเค้ก ดูรีบร้อนจัง”

“เปล่าค่ะ เค้กจะไปทานข้าวกับคุณภัสกร เขาให้เค้กไปทานข้าวกับเขาทุกวัน” เธอบอกบิดาไปตามตรงทำให้เขามองด้วยความเป็นห่วงในขณะที่กานดายิ้มอย่างพอใจ

“ทำไมล่ะ” ผู้เป็นพ่อถามด้วยความสงสัย ยิ่งเห็นท่าทีรีบร้อนของเธอก็ยิ่งทำให้เขาเป็นกังวล

“เขาบอกว่าอยากให้เราทำความคุ้นเคยกันก่อนที่จะ เอ่อ..” เธอไม่ได้พูดต่อเพราะกระดากปาก

“อ๋อ เข้าใจแล้ว รีบไปเถอะอย่าให้เขารอ” กานดาบอกอย่างเข้าใจ

“ทำไม เขาบังคับให้รีบไปให้ตรงเวลาเหรอลูก” พรศักดิ์ถามอย่างมีอคติเล็กน้อย เพราะเขาเชื่อว่าคนอย่างภัสกรไม่น่าจะคิดทำเรื่องดีๆ ได้

“เปล่าหรอกค่ะพ่อ เค้กเองที่อยากรีบไป ช้ากว่านี้รถจะติดช่วงที่คนส่วนใหญ่ออกมาพักเที่ยง เค้กไม่ชอบรถติด” เธอบอกบิดาถึงสาเหตุที่ตนเร่งรีบ

ทำให้เขาพยักหน้าเบาๆ รับทราบเหตุผลของเธอ

“รีบไปเถอะลูก เดี๋ยวรถติด” กานดากำชับบอกเธออีกครั้ง

“งั้นเค้กไปก่อนนะ” เธอพูดอย่างยิ้มแย้มแล้วรีบเดินผ่านทั้งคู่ไป

“ไม่รู้เขามีแผนจะทำอะไรอีกหรือเปล่า”

“โธ่คุณก็คิดมากไป อย่าคิดเยอะสิคะ ไม่แน่นะอยู่กับเค้กมากๆ อาจจะซึมซับความน่ารักของลูกสาวเราแล้วเกิดรักกันขึ้นมาก็ได้” กานดาพูดอย่างมีความหวัง

“คุณก็พูดอย่างกับละคร เพ้อฝันไปเรื่อย” เขาบ่นให้ภรรยา ก่อนจะเจอสายตาที่มองมาแล้วลดท่าทีลง

“เอ่อ งั้นเราก็ออกไปทานข้าวกันบ้างเถอะ ผมหิวแล้ว” เขาปรับน้ำเสียงลงแล้วพาภรรยาออกไปทานอาหารข้างนอกด้วยกันอย่างเอาใจ

************************

พรนับพันไปถึงบริษัทของเขาในตอนใกล้เที่ยง เธอกดลิฟต์ไปยังชั้นที่สิบแปดที่เป็นชั้นที่เขาอยู่ บริษัทของภัสกรอยู่ชั้นที่สิบห้าจนถึงชั้นที่สิบแปดที่เป็นชั้นสูงสุด

พอเธอเดินออกจากลิฟต์วาทินก็รอต้อนรับเธออยู่ก่อนแล้วอย่างเช่นทุกวัน แล้วเดินนำเธอไปยังห้องทำงานส่วนตัวของภัสกรท่ามกลางสายตาที่สงสัยของพนักงานที่ทำงานอยู่ในชั้นนั้น

“คุณเค้กนั่งรอสักครู่นะครับ นายกำลังประชุมอยู่”

“ค่ะ” พรนับพันรับคำแล้วเดินไปนั่งรอเขาที่โซฟา มองไปยังโต๊ะอาหารที่ตั้งอยู่ริมหน้าต่างกระจกอีกมุมของห้องแล้วถอนหายใจออกมา

สามวันแล้วที่เธอมานั่งทานอาหารกลางวันกับเขา จนถึงตอนนี้ก็ยังรู้สึกไม่คุ้นเคยกับเขาเสียที เพราะภัสกรเอาแต่ เงียบ ขรึม และมีใบหน้าที่ดูไร้อารมณ์จนเธอไม่กล้าชวนเขาพูดคุย

“รอนานหรือเปล่า” เสียงของภัสกรดังขึ้นมาจากด้านหลัง ทำให้เธอหันไปมองเขาที่ทักทายเธอต่างจากสองวันแรก

“ยังไม่หิวมากค่ะ” เธอตอบเขาแล้วมองผู้หญิงอีกคนที่เดินตามเข้ามา

วิรากานต์ได้ยินพนักงานพูดถึงผู้หญิงที่มาทานอาหารกับภัสกร วันนี้เธอจึงรบเร้าขอมาทานอาหารกับเขาให้ได้โดยอ้างว่าตนเองเป็นโรคกระเพาะ วันนี้เลิกประชุมช้าจึงอยากจะขอทานอาหารกลางวันด้วยทำให้ภัสกรปฏิเสธไม่ออก

“เค้กครับ นี่คุณวิเป็นผู้จัดการฝ่ายบัญชี” เขาแนะนำวิรากานต์ให้พรนับพันรู้จัก

“คุณวิครับ นี่เค้กเป็นคนรักของผม”

วิรากานต์ถึงกับกำมือแน่นด้วยความไม่พอใจ ในขณะที่พรนับพันหน้าแดงเรื่อ

“คนรักของพี่ภัสเหรอคะ” วิรากานต์ถามออกมาปลายเสียงสั่นเล็กน้อย

“เมื่อกี้ผมพูดไม่ชัดพอเหรอครับ” เขาถามกลับเสียงเรียบ พรนับพันจึงรู้ว่าเขาไม่ได้ปากร้ายแค่กับเธอคนเดียว

“งั้นเรามาทานอาหารกันเลยไหมคะ นี่ก็เที่ยงกว่าแล้ว” เธอรีบชวนทั้งคู่ทานอาหารทำบรรยากาศให้ดีขึ้น

“ขอบคุณนะคะ แต่ฉันลืมไปว่าฝากคนซื้อข้าวให้แล้ว ขอตัวนะคะ” วิรากานต์กระแทกน้ำเสียงเล็กน้อยก่อนจะกลับไป

ภัสกรยิ้มอย่างพอใจแล้วเดินไปที่โต๊ะอาหารดูเมนูบนโต๊ะ เขาดูอารมณ์ดีผิดปกติจนพรนับพันเผลอมองรอยยิ้มบนใบหน้าของเขาด้วยหัวใจที่เต้นแรง ก่อนจะตั้งสติเตือนตัวเองไม่ให้เผลอใจ แล้วเดินไปนั่งร่วมโต๊ะกับเขาเพื่อเริ่มลงมือทานอาหารด้วยกัน

************************