ตอนที่ 4 คนใจร้าย

เอวาเดินลากเท้าอยู่ในห้องของตัวเองที่อยู่ฝั่งซ้าย ราวกับห้องนี้ถูกเตรียมการเอาไว้อย่างดีเพราะมีของใช้ครบครัน นิ้วเรียวดีดกันไปมาเพราะกำลังใช้ความคิด เธอไม่อยากอยู่ที่นี่ เธออยากกลับบ้าน แต่เธอก็รู้ดีว่าหากเดินลงไปตอนนี้ไทเลอร์ก็คงแบกเธอกลับมาบนห้องตามเคย

หญิงสาวเหนื่อยเกินกว่าจะเดินไปมา เธอเดินไปนั่งลงบนเตียงนุ่ม หยิบโทรศัพท์เครื่องบางกดโทรออกหาหม่าม้า แต่ไม่ว่าจะโทรออกกี่สายหม่าม้าเธอก็ไม่ยอมรับสาย

“ป๊า” เอวาพูดออกมาเมื่อหน้าจอกำลังแสดงผลว่าปะป๊าโทรหา เอวากดรับสายในทันที “ป๊า ม้าไปไหนคะทำไมไม่รับโทรศัพท์”

[ม้าเขาไม่ว่างลูก] ตงหยางตอบกลับทันที

“ไม่ว่างหรือไม่อยากคุยกับหนูกันแน่”

[ไม่ว่างจริง ๆ ตอนนี้หนูอยู่กับพี่เขาแล้วใช่ไหมลูก]

“แสดงว่าป๊ากับม้ารู้เห็นเป็นใจกันจริง ๆ ใช่ไหมคะ” เอวาพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ

[อย่าโกรธป๊ากับม้าเลยนะลูก]

“ทำไมป๊ากับม้าจะทำอะไรไม่บอกหนูหรือปรึกษาหนูหน่อยล่ะ” เอวาน้อยใจ เธอรู้ว่าเธอเลี่ยงไม่ได้ เธอก็ยอมทำตามที่ปะป๊าต้องการขนาดนี้แล้วแท้ ๆ กับอีแค่การที่จะให้เธอย้ายมาอยู่กับว่าที่สามีแค่นี้บอกให้เธอเตรียมใจหน่อยก็คงจะดีกว่านี้ไหม

[โธ่ โกรธใช่ไหมลูก]

“ตอนแรกหนูอยากกลับบ้าน ตอนนี้หนูไม่อยากกลับแล้วค่ะ ป๊าม้าก็ดูแลกันดี ๆ นะคะ” เอวาพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้ก่อนเอ่ย “หนูวางแล้วนะคะป๊า”

[เดี๋ยวสิลูก...] ตงหยางเหมือนจะเอ่ยรั้งแต่ก็ไม่ทันเสียแล้วเพราะเอวาตัดสายไปเสียก่อน

โทรศัพท์เครื่องบางวางไว้ข้างกาย ยกมือขึ้นมาปิดหน้าก่อนปล่อยให้ความอัดอั้นที่อยู่ภายในระบายออกมา ตั้งแต่ที่เธอรู้ว่าเธอต้องแต่งงานเธอก็ไม่เคยมีความสุขเลยสักวัน

ตลอดชีวิตป๊ากับม้าตามใจเธอมาตลอด เธอเรียนจบมานานหลายปีก็ไม่เคยต้องเดือดร้อนเรื่องหางานทำ เพราะธุรกิจของที่บ้านก็สามารถเลี้ยงให้เธอสบายไปได้ทั้งชีวิต แต่แล้วความสุขเธอก็พังทลาย จากที่เคยซื้อของวันละหลายหมื่นบางวันก็หลายแสน มันไม่มีแบบนั้นอีกต่อไปแล้ว

ราวกับคุณหนูตกอับที่โดนป๊าม้าขายเพื่อแลกกับความเป็นอยู่ของครอบครัว เอวาเชื่อว่าหากเอวาปฏิเสธป๊าม้าก็คงไม่ได้บังคับขู่เข็ญ แต่หนี้หลายสิบล้านขนาดนั้นเธอก็ไม่แน่ใจว่าหากไม่เลือกทางนี้ยังพอจะมีทางอื่นอยู่อีกหรือเปล่า

ปล่อยให้ความเสียใจ น้อยใจ อึดอัดใจระบายผ่านทางน้ำตา...

20.25 น.

โครก

เสียงท้องร้องดังเป็นครั้งที่สามเห็นจะได้ เอวานอนบิดไปบิดมาบนเตียงกว้าง ร้านอาหารที่ไทเลอร์พาเธอไปทาน เอวาก็ตักมันเข้าปากเพียงน้อยนิด เธอไม่มีอารมณ์ที่จะทานอะไรลงนี่

“ไม่ไหวแล้วนะ” เสียงหวานบ่นพึมพำ หยัดตัวลุกขึ้นนั่งก่อนใช้มือวางบนหน้าท้อง “หิวเกิน” เอวาไม่ทรมานตัวเองไปมากกว่านี้ เธอเดินออกจากห้องนอนของตัวเองไป บ้านหลังไม่ใหญ่ แต่พื้นที่โดยรอบบ้านกว้างขวาง ในอนาคตเธออยากจะหาสัตว์มาเลี้ยงสักตัว...ไม่สิ เธอไม่ได้จะอยู่ที่นี่นานเสียหน่อย

“ไอ้บ้า ไม่คิด ๆ” เอวาส่ายหัวไปมา ไล่เรื่องไร้สาระออกจากสมอง เดินลงบันไดไป

สิ่งที่น่าแปลกอย่างหนึ่งคือบ้านหลังนี้เงียบเกินกว่าที่ควร ราวกับมีแค่เพียงไทเลอร์และเอวาอยู่อย่างนั้นแหละ ตั้งแต่มายังไม่เห็นแม่บ้านสักคน

กลิ่นหอมของอะไรบางอย่างลอยแตะจมูก เอวาจึงรีบเร่งเดินให้เร็วขึ้น เดินตามกลิ่นเข้าไปในห้องครัว ไทเลอร์กำลังทำอะไรบางอย่าง

หญิงสาวเดินเข้าไปใกล้จนตัวเกือบจะแนบชิด ยื่นหน้าไปมองไข่เจียวสีเหลืองน่ารับประทานบนกระทะ

“น่ากินจัง” เอวาพูดขึ้นมา

“ของพี่” แต่ไทเลอร์ก็รีบเบรกความคิดของเอวาเอาไว้

“ฉันขอกินด้วยได้ไหม” เอวาอ้อนวอน

“…” ไทเลอร์ไม่ได้ตอบ เขาใช้สายตามองคนข้างกาย

“ฉันหิวอ่าคุณ ตอนบ่ายฉันกินไปนิดเดียว”

“ไม่ได้” ไทเลอร์พูดเสียงหนักแน่น

“อย่างกได้ไหม”

“พี่ไม่ได้งก” ไทเลอร์เถียงกลับพร้อมกับตักไข่เจียวกลิ่นหอมวางลงบนจานที่มีข้าวสวยร้อน ๆ

“นี่ไง คุณกำลังงก”

“อยากกินก็ทำเอง” ไทเลอร์พูดแค่นั้น เดินถือจานข้าวไปวางไว้บนโต๊ะ เดินไปยังตู้เย็นหยิบแก้วน้ำมาริน

“ฉันทำไม่เป็น” แม้จะเสียฟอร์มที่ต้องอ้อนวอนแต่เอวาก็ไม่มีทางเลือก จะให้สั่งอาหารจากแอปพลิเคชันเธอก็ไม่มีเงินติดตัวสักบาท เพราะบัตรทุกใบที่เธอมีก็โดนตัดไปเสียแล้ว

“เธอก็หัดทำ”

“เอาไว้วันหลังได้ไหม ตอนนี้ฉันหิว”

“ไม่ได้ต้องหัดทำตั้งแต่วันนี้”

“…” เอวาพรูลมหายใจออกทางปาก แสดงให้ไทเลอร์ได้เห็นว่าเธอไม่พอใจ แต่ไทเลอร์ก็ไม่ได้สนใจเธอเลยสักนิด ไอแพดที่วางอยู่ข้างกาย ไทเลอร์กำลังทำงานไปด้วย “ไม่ง้อก็ได้” เอวาพูดพร้อมกับเดินไปเปิดหาวัตถุดิบ หม่าม้าเคยบอกว่าไข่เจียวทำง่ายที่สุดใช่ไหมนะ...

ไข่หนึ่งฟองได้แล้ว เครื่องปรุงก็อยู่ตรงนี้ หยิบถ้วยขึ้นมาหนึ่งใบพร้อมกับส้อม ที่เธอรู้ว่าต้องใช้ส้อมก็เพราะเห็นอุปกรณ์ของไทเลอร์วางอยู่ไม่ไกล

เอวาเริ่มลงมือทำ เธอพยายามจะตอกไข่ เธอจำได้ว่าหม่าม้าเคยเอาไข่ไปเคาะ ๆ กับขอบถ้วย

แผละ

เสียงไข่หล่นลงถ้วยพร้อมกับเปลือกไข่อีกหลายชิ้น...

เอวาหยิบถ้วยนั้นขึ้นมามองซ้ายมองขวา ก่อนเดินที่ถังขยะพร้อมกับเทมันทิ้งในทันที เธอกลับมายังตำแหน่งเดิม ทำเหมือนกันอีกครั้ง...แต่ผลลัพธ์ก็เป็นดังเดิม

ไข่ใบที่สอง

สาม

สี่

ห้า

และใบที่หกที่อยู่ในถ้วย มันดูดีขึ้นมาหน่อย แม้จะมีเปลือกไข่อยู่บ้างแต่เอวาก็ใช้ส้อมเขี่ยมันออกไปจนเกือบหมด

เสียงฝีเท้าเดินเข้ามาใกล้ เอวาไม่ได้หันไปสนใจ หลังจากที่เธอเขี่ยเปลือกไข่ชิ้นเล็กอันสุดท้ายออกจากถ้วยได้สำเร็จ เธอตั้งใจจะหยิบถ้วยเพื่อหยิบเครื่องปรุงมาปรุง แต่ถ้วยนั้นดันถูกไทเลอร์แย่งไป

“คุณจะทำอะไร ฉันหิว”

“ไปนั่งรอ”

“จะทำให้ฉันเหรอ”

“ถ้าเธอถามพี่อีกครั้งพี่จะวางถ้วยนี้ลงแล้วนะ”

“…” เอวาเม้มริมฝีปากแน่นเป็นเส้นตรง พยายามกลั้นยิ้มแล้วเดินอย่างอารมณ์ดีไปนั่งลงบนเก้าอี้ที่อยู่ไม่ไกล มองด้านหลังของไทเลอร์ที่หยิบนั่นจับนี่เทลงไปในถ้วยก่อนจะตั้งกระทะและทอดไข่เจียวแสนหอมให้เธอ

ใจดีก็เป็นแล้วก่อนหน้านั้นจะใจร้ายทำไม!