Novels by หมีสีคราม

หาดทรายเงียบสงบ น้ำทะเลสีใส บ้านพักตากอากาศที่ธีรภพซื้อไว้เพื่อเป็นของขวัญวันรับปริญญาของเอมมี่ บ้านชั้นเดียวหลังกว้าง บริเวณรอบบ้านมีสวนหย่อมขนาดเล็ก เอมมี่กำลังนั่งเล่นอยู่ที่ชิงช้าใต้ต้นไม้ใหญ่ ทอดมองทะเลกว้างที่อยู่ตรงหน้า ลมเย็นจากใต้ร่มไม้บวกกับลมจากทะเลปะทะเข้าที่หน้า เสื้อสายเดี่ยวผ้าทักลายดอกไม้ กระโปรงสีขาวผ้าบางปลิวไปตามแรงลม เอมมี่มองวิวตรงหน้า สูดลมหายใจเข้าลึกสุดปอด “สดชื่นจัง” เอมมี่ยิ้มกว้าง “หนู” ธีรภพเดินมาซ้อนด้านหลัง ใช้มือวางลงบนมือของเอมมี่ที่จับเชือกชิงช้าอยู่ “ขา” เอมมี่แหงนหน้าไปสบตา จุ๊บ ธีรภพจุ๊บลงบนริมฝีปากเธอแผ่วเบา “ไม่ร้อนเหรอ” ธีรภพเดินลงไปนั่งบนพื้นหญ้าที่อยู่ข้าง ๆ กับเอมมี่ “ไม่ค่ะ ตรงนี้เย็นสบาย” “ชอบไหม” เอมมี่ก้มลงไปสบตา ยิ้มกว้างก่อนเอ่ย “ชอบค่ะ ชอบมาก ๆ แต่มันคงแพงมากเลยใช่ไหม” “ไม่แพงเลยสักนิด” “โกหก” “เฮียไม่ได้โกหกครับ” “ขอบคุณนะคะ” เอมมี่ไม่พูดเปล่า เธอลุกขึ้นยืน เ

เอมมี่ยิ้มหวานเพราะความมึนเมา ไม่ว่าใครเข้ามาขอชนแก้วเธอก็ชนกลับไปทุกราย“ไม่เอาแล้วโว้ย กลับไปแซ่บแบบเดิมดีกว่า” เอมมี่ยกแก้วขึ้นแล้วพูดออกมาเสียงดัง ยังดีที่เพลงในร้านดังกว่าเสียงของเธอ ไม่อย่างนั้นเรนนี่คงได้หาถุงมาคลุมหัวเพราะความอายแน่ ๆ“หนูจะกลับไปอะไรนะครับ” ธีรภพยื่นหน้าไปใกล้ เขาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงดุ“เฮีย!” เอมมี่ลดมือลง กะพริบตาปริบ ๆ ความมึนเมาเหมือนจะหายไปในทันที“เอ่อ” เรนนี่อึกอักก่อนจะยกมือขึ้นไหว้ “สวัสดีค่ะ หนูชื่อเรนนี่เป็นเพื่อนเอมมี่ค่ะ”“ครับ” ธีรภพยิ้มรับน้อย ๆ “พี่ขอถามน้องเรนนี่ได้ไหมว่าเอมมี่เป็นอะไร” เขาเลือกที่จะไม่ถามเจ้าตัวเพราะตอนนี้เอมมี่นั้นไม่ค่อยมีสติ คำพูดอาจจะเชื่อถือไม่ได้“คือว่า...” เรนนี่กำลังจะพูดแต่เอมมี่ก็แทรกขึ้นมาเสียก่อน“ไอ้เรน ถ้าแกพูดฉันโกรธนะ!” เอมมี่ชี้หน้า“เออ ฉันไม่บอกพี่เขาหรอกว่าแกไปเจออะไรที่ห้องทำงานพี่เขาตอนเที่ยงน่ะ” เรนนี่ตอบติดตลก“ไอ้เรนนี่!” เอมมี่ขึ้นเสียง หวังจะลุกขึ้นไปตีเพื่อนตัวเองแต่ความเมาทำให้เธอขาอ่อนแรง อิงซบลงบนไหล่ของธีรภพที่ยืนซ้อนอยู่ด้านหลัง“อ๋อ จ้า ล้มถูกที่ซะด้วยนะ” เรนนี่แขวะเบา ๆ“เรื่องตอนเที่ยงเหรอ

วันนี้ธีรภพออกจากบ้านตั้งแต่เช้าตรู่ เอมมี่ยังไม่ทันลืมตาตื่นเขาก็ออกไปทำงานเสียแล้ว วันนี้ตอนเย็นเอมมี่มีนัดกับเรนนี่ เพื่อนสาวสุดสวยมาหาเธอทั้งที เธอเลยอยากพาเพื่อนไปเที่ยวแต่เอมมี่พยายามโทรติดต่อหาธีรภพหลายสายอีกฝ่ายก็ไม่ตอบรับ ช่วงพักเที่ยงเอมมี่เลยถือวิสาสะขึ้นไปยังชั้นบริหาร เพราะเวลานี้เป็นเวลาที่คนน้อยและทางสะดวก หากใครถามก็ค่อยตอบออกไปว่าเอางานมาให้เลขาของธีรภพสองเท้าก้าวออกจากลิฟต์ เดินตรงไปยังห้องทำงานของธีรภพแต่ก็ไม่เห็นว่ารุ่งนภาจะอยู่ตรงนี้...หรือว่าออกไปทำงานข้างนอกกันนะเอมมี่ไม่ปล่อยให้ความสงสัยทำงานนาน เพราะเธอไม่ได้อยากเป็นเด็กฝึกงานที่มาป้วนเปี้ยนอยู่ชั้นนี้เท่าไรนัก อย่างน้อยให้เธอแน่ใจว่าธีรภพไม่ได้อยู่ในห้องทำงานแล้วเธอจะรีบลงไปสองเท้าหยุดอยู่หน้าประตูห้องทำงาน ยกมือขึ้นกำลังจะเคาะประตู แต่มองเห็นว่ามันมีกระจกบานเล็กสามารถมองเห็นภายในได้ในทันที เอมมี่จึงค่อย ๆ เคลื่อนหน้าเข้าไปใกล้แต่แล้วภาพที่เธอเห็นก็ทำเอาเธอแทบหยุดหายใจ... ธีรภพนั่งทำงานอยู่บนโซฟาตัวยาวและข้างกายมีรุ่งนภานั่งอยู่ เอมมี่จะไม่คิดมากหรือสงสัยอะไรเลยหากตัวของทั้งคู่ไม่ได้แนบชิดแทบจะไม่เหลือพื

แสงอาทิตย์ในยามเช้าไม่มีโอกาสได้เข้ามาทักทายเอมมี่ที่นอนหลับใหลไม่รู้เรื่องรู้ราวอยู่บนเตียงของเธอธีรภพกลับห้องของตนเองเพื่อไปอาบน้ำแต่งตัวก่อนกลับเข้ามาในห้องของเอมมี่อีกครั้ง เขาเดินไปนั่งลงบนพื้นที่เตียงฝั่งที่เอมมี่นอนอยู่ มือหนาลูบหัวเล็กแผ่วเบา“เฮียเหรอคะ” เอมมี่พึมพำ“เฮียจะไปทำงานแล้วนะ”“วันนี้หนูตื่นสายอีกแล้ว” เอมมี่พยายามจะลุกขึ้นนั่งแต่เธอก็รู้สึกเจ็บช่วงล่างเล็กน้อย เธอเลยนอนลงตามเดิม“เจ็บเหรอ”“นิดหน่อยค่ะ”“เดี๋ยวเฮียให้ป้าน้อยเอายาเข้ามาให้นะ”“ไม่เป็นอะไรค่ะ เดี๋ยวหนูก็ลงไปกินข้าว”“ลุกไหวเหรอ”“น่าจะนะคะ”เอมมี่ใช้มือขยี้ตาสองสามที เรื่องเมื่อคืนไม่ใช่ความฝัน หญิงสาวยกผ้าห่มขึ้นมาปิดครึ่งหน้า...“เขินเฮียเหรอ”“...” เอมมี่ไม่ตอบ เธอกะพริบตารัว“เฮียเห็นหมดแล้ว...”“เฮียไปทำงานได้แล้ว สายแล้วนะ ไปเลยไป” เอมมี่ใช้มือดันขาของธีรภพให้ออกให้ห่างธีรภพหัวเราะในลำคอเบา ๆ “เดี๋ยวเฮียรีบกลับนะ”“โอเค ตั้งใจทำงานนะ”จุ๊บธีรภพโน้มหน้าลงมากดจูบลงบนปากบาง รอยยิ้มประดับบนใบหน้าก่อนเดินหายออกจากห้องไปเอมมี่ตาเบิกโพลง ใจเต้นระรัว เธอกับธีรภพมีอะไรกันไปเมื่อคืน นี่มันคือเรื่องจ

ธีรภพไม่พูดเปล่า เขาเอื้อมมือไปติดกระดุมชุดนอนให้กับเอมมี่ อุ้มเธอในท่าเจ้าสาวไปไว้ตรงกลางเตียงก่อนก้มหน้าลงไปจุมพิตบริเวณหน้าผากเล็ก“ฝันดีครับ” ดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมอกให้เอมมี่แล้วเดินไปทิ้งตัวนอนในที่ว่างข้าง ๆ กัน แต่ธีรภพไม่ได้หันมาสบตาเอมมี่ เขานอนหันหลังให้กับเธอนิ้วชี้เรียวยาวจิ้มลงไปบนไหล่ของเจ้าของห้อง “เฮีย”“ว่าไง” ธีรภพตอบ“จะนอนแล้วเหรอคะ” เอมมี่ถามต่อ“ใช่ หนูก็นอนได้แล้ว”“เฮียไหวเหรอคะ” เอมมี่ขยับเข้าใกล้ มือวางลงบนแขนแกร่งของธีรภพ“…”“มันตุงจนหนูเห็นชัดขนาดนั้น...เฮียหลับลงเหรอคะ”ฟุบแสงสว่างที่มีเพียงน้อยนิดไม่ได้เป็นอุปสรรคของธีรภพเลย เขาหันกลับมาก่อนกดให้เอมมี่นอนหงายลงไปกับเตียง มือทั้งสองข้างของเขากำลังล็อกข้อมือของเธอเอาไว้สายตาดุ ผมสีดำสนิท สำรวจใบหน้าสวยที่เขาหลงใหลมานานหลายปี“หนูก็รู้ว่ามันอันตราย”“หนูชอบค่ะ หนูอยากให้คนแรกของหนูเป็นเฮีย”“…” ธีรภพพูดอะไรไม่ออก หัวคิ้วเขาขมวดเข้าหากัน“เฮียให้หนูได้ไหมคะ หนูอยากให้มันเป็นเฮียจริง ๆ”“ทำไมหนูถึงพูดแบบนี้ครับ” น้ำเสียงเริ่มดุ“…” เอมมี่เม้มริมฝีปากเพราะเธอคิดว่าตนเองคงจะถูกธีรภพดุในไม่ช้าแต่ประโยคต่อมาที่ธ

เอมมี่ยกแก้วไวน์สีเข้มเข้าปากครั้งแล้วครั้งเล่า เหตุการณ์เมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนทำให้เธอนอนไม่หลับ สุดท้ายเธอก็ลงไปหาไวน์มาดื่มเพื่อเรียกสติ แต่ไม่รู้ว่าเรียกสติจริงหรือเปล่า เพราะตั้งแต่ที่เธอดื่มไวน์เข้าไปในหัวก็เอาแต่วนเวียนนึกถึงสัมผัสที่ธีรภพมอบให้จูบที่ร้อนแรง ไอร้อนจากฝ่ามือยังคงอยู่ตามร่างกาย แค่นึกถึงความต้องการมันก็เพิ่มขึ้นมาเสียอย่างนั้น...“อ่า เขินเป็นบ้า” เอมมี่พูดกับตัวเอง พร้อมกับมองไวน์ที่เหลืออยู่ในขวด เธอคิดว่าตอนนี้เธอเริ่มเมาเล็กน้อยตอนที่อยู่มหาวิทยาลัย เธอออกไปดื่มกับเรนนี่เป็นประจำ เธอเลยคอแข็งอยู่บ้าง แต่ตอนนี้ดูท่าทางเธอจะแพ้ให้กับฤทธิ์ของไวน์ตรงหน้า“คิดถึงเฮียจัง...อยากให้เฮียจับอีก” พูดจบก็ไม่ต้องใช้ความคิดให้มากความ ชุดนอนแขนยาวผ้าลื่นสีขาวตัวสั้นที่สวมใส่ ภายในไม่ได้สวมชั้นในเพราะใกล้จะนอนเต็มทีเอมมี่เดินออกจากห้องก่อนจะเดินไปหยุดอยู่หน้าห้องของธีรภพก๊อก ๆ ๆอาจจะเป็นเพราะความมึนเมาทำให้เธอกล้ามารบกวนธีรภพในเวลาตีสองกว่า ๆ รอไม่นานนักประตูห้องก็เปิดออกเสื้อยืดสีขาวตัวบาง กางเกงนอนผ้าเนื้อดีสีดำ ไม่รู้อะไรดลใจให้เอมมี่มองไปยังตรงนั้น...“หนู เมาเหรอ?

[หม่าม้าจะพาป๊าเขาไปทานข้าวแล้วนะลูก]“ค่า เงินเยอะมากเลย ใช้กันเยอะ ๆ นะค้า”[โธ่ ยังโกรธม้าอยู่เหรอลูก]เอวาหัวเราะเล็กน้อย “ไม่โกรธแล้วค่า หนูล้อเล่น”[ม้าใจหายหมดเลย]“ดูแลกันดี ๆ นะคะ เจอกันพรุ่งนี้นะหม่าม้า”[จ้าลูก]เอวาวางสายจากหม่าม้าของเธอ เรื่องที่เธอเอ่ยแซวเมื่อกี้นั่นก็เป็นเพราะไทเลอร์สารภาพความจริง แต่ไทเลอร์ยอมรับผิดเพียงคนเดียว เอวาเชื่อว่าปะป๊ากับหม่าม้าของเธอก็มีส่วน ไม่อย่างนั้นพวกท่านสองคนไม่ยอมร่วมมือง่าย ๆ แน่ ๆหากเป็นก่อนที่เอวาจะรักไทเลอร์ หากเธอรู้ความจริงเรื่องนี้เธออาจจะโกรธมาก ๆ ไปแล้วก็ได้ แต่ทว่าตอนนี้เธอไม่มีเหตุผลจำเป็นที่จะไปคิดเล็กคิดน้อย เพราะตั้งแต่ที่เธอมีไทเลอร์ชีวิตเธอก็ดีขึ้น มีคนที่รักเธอจริง ๆ สักทีความรักที่เคยผ่านมาส่วนมากก็คล้าย ๆ กันหมด คบกับเธอเพราะหน้าตาและสถานะทางสังคม สุดท้ายก็ไปไม่รอด จะมีก็แต่มอสที่เธอคบด้วยนานที่สุด เหตุผลที่เลิกกับมอสเพราะมอสไปมีคนอื่น... มอสให้เหตุผลที่ว่าเพราะเธอนั้นเอาแต่ใจ ติดหรูอย่างเดียวครั้งแรกที่เอวาได้ยินก็ได้แต่ขมวดคิ้ว ร้องไห้เสียใจนานหลายวันติดต่อกันและมอสก็ได้หายไปจากชีวิตเธอ กว่าเอวาจะตั้งหลักได้ก็

“พี่ไท กาแฟเสร็จแล้วนะ”“ครับ เดี๋ยวพี่ไป”“เอาขนมปังด้วยไหม”“เอาก็ได้”“โอเค”ไทเลอร์กำลังเก็บของบนโต๊ะลงกระเป๋าเอกสาร เอวาอาสาชงกาแฟให้เขาเฉกเช่นทุกเช้าร่างหนาเดินเข้าไปที่ห้องครัว เอวายืนหันหลังให้กับเขา รอขนมปังที่ใส่ลงไปในเครื่องปิ้ง ไทเลอร์เดินไปใกล้วาดวงแขนรอบเอวบาง นำจมูกไปคลอเคลียที่แก้มขาว“หอมจัง ไม่อยากไปทำงานแล้ว” ไทเลอร์กระซิบข้างหู“หยุดเลย” เอวารีบห้าม“ตอนเย็นอยากออกไปกินข้าวนอกบ้านหรือเปล่า” ไทเลอร์กลัวว่าเอวาจะเหงาที่วัน ๆ เอาแต่อยู่บ้าน หากช่วงไหนงานไม่ยุ่งจนเกินไปเขาก็มักจะพาภรรยาแสนสวยออกไปพักผ่อนนอกบ้าน“ไม่เอาเปลืองเงิน”“หืม เธอพูดว่ายังไงนะ” ไทเลอร์เอ่ยแซว“พี่ไททำกับข้าวอร่อยอยู่แล้ว กินข้าวที่บ้านนี่แหละ” เอวาไม่ได้พูดเอาใจ อาจจะเป็นความเคยชินหรืออะไรเธอก็ไม่แน่ใจ เธอชื่นชอบฝีมือการทำอาหารของไทเลอร์มากเสียจนหากวันใดไม่ได้ทานเธอรู้สึกเหมือนจะขาดอากาศหายใจตายให้ได้“อ้อนพี่เหรอ”“วาไม่ได้อ้อน”“แต่พี่อยากอ้อนเธอ”“พอ ๆ หยุดเลย ไปนั่งที่เก้าอี้ได้แล้ว” เอวาเอ่ยเสียงดุเมื่อขนมปังดีดเสียงดัง “เดี๋ยวไปทำงานสาย”“ครับ ๆ รู้แล้ว” ไทเลอร์ยิ้มเล็กน้อย เดินไปนั่งตาม

ตอนที่ 16 เรียกพี่ไทดัง ๆ ได้ไหม NCเสียงเฉอะแฉะดังระงมทั่วห้องกว้าง ไทเลอร์ขึ้นคร่อมเอวา บรรจงป้อนจูบอยู่อย่างนั้นไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยน้ำสีใสไหลเปรอะที่มุมปาก บางจังหวะก็ลากยาวเป็นสาย เสียงหอบหายใจของคนใต้ร่างทำให้ไทเลอร์มีความต้องการมากกว่าเพียงแค่การจูบกันยามที่ร่างหนาบดเบียดร่างบางที่อยู่ด้านใต้มันทำให้เขาจินตนาการไปถึงไหนต่อไหน หน้าอกที่ขนาดพอดีมือเขาอยากจะสัมผัสและดูดดื่มมันจนลืมวันลืมคืน“อื้อ” เอวาครางต่ำเมื่อไทเลอร์ขบกัดริมฝีปากล่างของเธอเบา ๆไทเลอร์แนบหน้าผากของตัวเองลงไปบนหน้าผากของเอวา เขาก็หอบหายใจไม่ต่างเพราะเขากำลังควบคุมความต้องการภายในร่างกายของตัวเองเอาไว้“คุณ...”“พี่ไท” ไทเลอร์เอ่ยเสียงเบา “เรียกพี่ว่าพี่ไทได้ไหม”“พี่...”“นะครับ เรียกพี่ว่าพี่ไท”“พี่ไท” เอวาหมดหนทางจะต่อสู้ การกระทำ น้ำเสียงและสายตาของไทเลอร์ราวกับต้องการกักกันเอวาให้อยู่ภายใต้เขา“น่ารัก”“…” เอวาขบกัดริมฝีปาก เธอเขินแต่เธอก็ชอบ...“เธออย่ากัดปากแบบนั้น” ไทเลอร์ใช้มือข้างหนึ่งมาลูบบริเวณปากของเอวาเบา ๆ“ทำไม”“หน้าเธอมันยั่ว”“ไอ้คนลามก” เอวาพูดออกมา“เธอจะตอบสิ่งที่พี่ถามได้หรือยัง” ไทเลอ

แม้ไทเลอร์จะเดินไปคุยโทรศัพท์ไม่นานแต่ทันทีที่เขากลับมาเอวาก็หน้าบึ้งตึงไปเสียแล้วตอนนี้บรรยากาศบนรถจึงถูกปกคลุมไปด้วยมวลบรรยากาศน่าอึดอัด“เธอเป็นอะไร” ไทเลอร์เอ่ยถามครั้งที่สาม“เปล่า”“เธอบอกเปล่าแต่เธอก็เมินพี่”“เปล่า”“เอวา” ไทเลอร์เรียกชื่ออีกคนด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ“จริง ๆ คุณจะทำอะไร จะไปที่ไหนหรือจะคุยกับใครคุณก็ไปได้เลยนะ ไม่ต้องมาบอกฉัน” แขนเรียวยกขึ้นกอดอก“อ๋อ” ไทเลอร์ร้องในลำคอก่อนยิ้มกับตัวเอง เขาพอจะรู้แล้วว่าเอวานั้นเป็นอะไร อาการแบบนี้คือกำลังงอนเขาอยู่ตั้งแต่กลับถึงบ้านเอวาเอาแต่ไปนอนอยู่บนห้อง ไทเลอร์เรียกให้ลงมาช่วยเตรียมของก็ไม่ยอมลงมา จนสุดท้ายไทเลอร์ได้ขึ้นไปอุ้มเอวาลงมาด้านล่างเพราะอาหารถูกเตรียมเสร็จเรียบร้อย“อย่าดิ้น เดี๋ยวร่วง” ไทเลอร์ดุ“คุณก็ปล่อยฉันสิ” เอวาเสียงแข็ง“พี่ปล่อยเธอแน่แต่ไม่ใช่ตอนนี้”“จะตอนนี้หรือตอนไหนก็ปล่อยฉัน!” เอวาไม่พอใจไทเลอร์ไม่ได้สนสิ่งที่เอวาบอก เขาอุ้มอีกคนเดินตรงไปยังหน้าบ้าน เขาได้จัดสถานที่เตรียมไว้เรียบร้อยแต่ทว่าวันนี้ไม่ได้มีเพียงพวกเขาสองคนเท่านั้น“เอวา” โนอา น้องชายของไทเลอร์เอ่ยทักเธอ“หือ” เอวาหันไปตามเสียงเรียกก็เห

เอวากำลังตกอยู่ในภวังค์กับสิ่งที่ไทเลอร์บอกกับเธอก่อนหน้านี้ มันยังคงดังชัดเจน ก้องอยู่ในหัวราวกับมีคนเปิดฉายมันซ้ำไปซ้ำมา“ไม่ ๆ อย่าฟุ้งซ่านสิ” แม้จะรู้ว่าตัวเองก็รู้สึกอะไรบางอย่างกับไทเลอร์ แต่พอเจออีกคนพูดออกมาตรง ๆ แบบนี้มันก็ทำให้เธอไปไม่เป็นอยู่เหมือนกันเอวาตัดสินใจทำงานบ้านในขณะที่ไทเลอร์เข้าไปทำงานอยู่ในห้องทำงานที่อยู่ด้านล่าง ไม่รู้เธอไปเอาเรี่ยวแรงมาจากไหน เอวาล้างจาน ซักผ้าให้ไทเลอร์และตัวเอง กวาดบ้าน ถูบ้าน ใจจริงเธออยากจะลองล้างห้องน้ำแต่เธอไม่เคยทำและเธอคิดว่าเอาไว้ก่อนดีกว่าแค่สิ่งที่เธอทำตอนนี้มันก็มากเพียงพอแล้ว!เอวานอนหมดสภาพกลางโซฟา ตาเหม่อมองเวลา “บ่ายกว่าแล้ว ไม่หิวเลยหรือไง” ความเป็นห่วงที่ส่งผ่านน้ำเสียงทำให้เอวารีบลุกขึ้นเพื่อไปอาบน้ำแต่งตัวเธอกดสั่งอาหารมาและเลือกที่จะสั่งผลไม้มาแทนการสั่งน้ำหวาน เธอตั้งใจคั้นน้ำส้มให้กับไทเลอร์ เมื่ออาหารถูกจัดใส่จาน เธอก็ยกไปวางบนถาด ข้าง ๆ กันมีน้ำส้มวางอยู่เอวาถือถาดไว้ในมือมั่น เดินตรงไปยังห้องทำงานของไทเลอร์ เธอเคยเข้าไปอยู่สองสามครั้ง แต่หากเวลาที่ไทเลอร์ทำงานอยู่เธอไม่เคยเข้าไปเลยก๊อก ก๊อก ก๊อกมือเรียวเคาะประ

เอวามั่นใจว่าไทเลอร์มองเห็นเธอ แต่ไทเลอร์กลับไม่แสดงอาการอะไรออกมาแม้แต่น้อย เอวารู้สึกปวดหน่วงในใจ ไม่ชอบที่เห็นไทเลอร์ยิ้มแย้มให้กับผู้หญิงคนอื่น หรือผู้หญิงที่อยู่กับไทเลอร์ในตอนนี้จะคือผู้หญิงที่คุยกับไทเลอร์ตลอดมา...การรับประทานอาหารตรงหน้าดูไม่น่าสนใจเท่ากับสิ่งที่เอวาอยากรู้ตอนนี้เลย“แกอยากย้ายร้านไหม” มายด์ถามเพราะเป็นห่วง“ไม่เป็นอะไร เขาไม่เห็นฉันในสายตา ฉันก็ไม่จำเป็นต้องทำเหมือนเห็นเขาก็ได้” ปากเก่งไปงั้นแต่ในใจคือทนไม่ไหวจนอยากจะลุกไปถามให้รู้แล้วรู้รอดสุดท้ายเอวาก็เอาชนะความคิดในหัวของตัวเองได้ เธอนั่งทานอาหารจนเสร็จและเดินออกไปก่อน ทั้ง ๆ ที่ไทเลอร์กับผู้หญิงคนนั้นเข้ามาที่ร้านก่อนเธอด้วยซ้ำ จะนั่งแช่อะไรนานหนักหนา ไม่มีเวลาให้เจอกันเลยหรืออย่างไร!เอวาไม่ยอมกลับบ้าน หลังจากที่แยกจากมายด์เธอก็ได้ไปนั่งอยู่ที่บาร์ เป็นการดื่มคนเดียวที่สับสนพอสมควร อะไรในหัวตีกันยุ่งเหยิงไปเสียหมดหรือเอวาต้องยอมรับว่าเผลอใจให้ไทเลอร์ไปตั้งนานแล้ว... การกระทำที่บ่งบอกว่าใส่ใจแม้ปากจะไม่ได้พูด แม้จะอยากให้เอวาทำอะไรหลาย ๆ อย่างด้วยตัวเองแต่สุดท้ายไทเลอร์ก็ยื่นมือเข้ามาช่วยเสมอไม่เคยปล่อ

“หนูจะวางสายแล้วนะ” [หนูทำงานไปด้วยคุยกับพี่ไปด้วยไม่ได้เหรอครับ] “เราคุยกันมาจะชั่วโมงหนึ่งแล้วนะพี่ป่า” [คุยกับหนูทั้งวันพี่ก็ไหว] “อย่าทำเหมือนตัวเองเป็นวัยรุ่นได้ไหม จะสามสิบอยู่แล้วนะ” [เฮ้อ ก็ได้ครับ] “ไว้คุยกันตอนเย็นนะคะ” [ครับ ไว้เจอกัน] “ไว้คุยกัน ไม่ใช่ไว้เจอกัน!” [โอเค...คิดถึงหนูนะ] “หนูก็คิดถึงพี่ป่า” [ครับ งั้นพี่วางสายแล้วนะ] “ค่า วางไปเลย” สายถูกตัดไปทันทีที่เธอเอ่ยบอก เรนนี่นั่งยิ้มให้กับความน่าเอ็นดูของผืนป่า ตอนนี้ก็เข้าเดือนที่ 3 แล้วตั้งแต่ที่เธอรู้จักกับผืนป่ามา ผืนป่าเสมอต้นเสมอปลาย ติดเธอยังไงก็ยังคงติดเธอแบบนั้น วันนี้เป็นวันฝึกงานวันสุดท้าย เรนนี่ตั้งใจว่าพรุ่งนี้เช้าจะรีบเดินทางไปหาผืนป่า ตั้งใจจะไปเซอร์ไพรส์ ตั้งแต่ที่เธอตกลงเป็นแฟนกับผืนป่า เธอก็ลองใจโดยการไปหาเพียงเดือนละครั้งถึงสองครั้ง ก่อนที่เรนนี่จะรักผืนป่าไปมากกว่านี้เธออยากจะแน่ใจว่าระยะทางที่ห่างกันจะมีผลต่อความสัมพันธ์

“พี่ป่า...หนูเหนื่อยแล้วนะ” เรนนี่พึมพำ สะลึมสะลืออยู่ในอ้อมอกของผืนป่า มือหนาที่สาละวนอยู่บนหน้าท้องขาวก็หยุดลง“พี่ป่าไม่ได้จะทำครับ พี่ป่าอยากลูบให้หนูเฉย ๆ”“ไม่จริง พี่ป่าหวังผล” เรนนี่เถียงกลับผืนป่าหัวเราะเล็กน้อย กระชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้น “หนูอยากไปทำงานกับพี่ไหมครับ”“หนูจะไปกวนพี่ป่าไหม” เรนนี่หลับตาตอบ“ไม่กวน ให้หนูไปด้วยพี่น่าจะมีกำลังใจทำงานมากกว่า”“อือ...แต่หนูขอนอนแป๊บหนึ่งได้ไหมคะ”“ครับ นอนพักก่อน”ผืนป่าปล่อยให้เรนนี่พักสายตาชั่วโมงกว่า ๆ ก่อนที่เขาจะเดินเข้าไปปลุกด้วยการระดมหอมแก้มซ้ายทีขวาที เรนนี่รู้สึกจั๊กจี้จึงลืมตาตื่นขึ้นมา มือเรียวคล้องไปที่คอของผืนป่ารอยยิ้มหวานถูกส่งออกมา “พรุ่งนี้หนูต้องกลับแล้วนะ”“...” ผืนป่าเงียบ“ไว้หนูจะมาหาใหม่”“พี่ไม่อยากให้หนูกลับแต่พี่ก็เข้าใจ” เพราะเรนนี่กำลังฝึกงานอยู่ เขาไม่อยากจะขัด แต่เขาก็ไม่ได้อยากให้เรนนี่ห่างจากเขา“หืม พี่ป่างอแงเหรอ” เรนนี่เห็นสีหน้าที่แปลกไปก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยถาม ใบหน้าหล่อเศร้าลงเล็กน้อย มุมปากเบะลงต่ำ“เฮ้อ” ผืนป่าทิ้งตัวลงบนเตียง ใบหน้าหล่อซุกลงที่ลำคอระหงเรนนี่พยายามกลั้นยิ้ม ผืนป่าน่ารัก...น่

เรนนี่สวมชุดเกาะอกสีอ่อน กระโปรงสั้นชนิดที่ขัดใจผืนป่า ผมปล่อยยาวตรง ใบหน้าแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางอย่างดี ริมฝีปากบางน่าสัมผัส ผืนป่าเอ่ยปากชมเรนนี่ไม่ต่ำกว่าสามครั้งก่อนออกจากห้องเธอควงแขนผืนป่าเดินขนาบข้างไปที่ท่าเรือ ผืนป่าเหมาเรือเพื่อพาเรนนี่ดินเนอร์กลางแม่น้ำเจ้าพระยาแม้เรนนี่จะมีฐานะที่พอจะทำอะไรแบบนี้ได้ แต่เชื่อเถอะว่าเธอไม่มีทางทำมันเด็ดขาด แพงเกิน!หญิงสาวเอาแต่ยิ้มอยู่อย่างนั้น เธอดีใจที่ผืนป่าทำให้เธอขนาดนี้ ทำให้เธอโดยที่เธอไม่ต้องเรียกร้องเลยสักอย่าง สุดท้ายแล้วเรนนี่ก็อดไม่ได้ที่จะเอาไปเปรียบเทียบกับพีระ รายนั้นน่ะนอกจากไม่ออกเงินสักบาทยังรบเร้าให้เธอพาไปทานแต่อาหารแพง ๆ“คิดอะไรอยู่” ผืนป่าถามเมื่อเห็นว่าเรนนี่นั่งเหม่อโต๊ะทานอาหารที่อยู่กลางเรือ มีเพียงสองคนที่นั่งอยู่ ส่วนพนักงานต่างรอบริการอยู่ไกล ๆ เพราะผืนป่าบอกเอาไว้ว่าเขาชอบความเป็นส่วนตัว“คิดว่าหนูโชคดีที่ได้เจอพี่ป่า” เรนนี่ออดอ้อน“หนูอยากได้อะไร”“ทำไมเหรอ”“หนูอ้อนพี่ป่าทำไมครับ”“อ่า...” เรนนี่รู้สึกร้อน ๆ ที่หนู เธอแพ้กับคำพูดที่เรียกแทนตัวเองว่าพี่ป่า“หนูอยากดื่มไหม”“อยากค่ะ”“งั้นเดี๋ยวพี่เลือกเ

ร่างบางเปลือยเปล่า ไม่ได้สวมใส่อะไรนอนคว่ำหน้าบนหมอนนุ่ม ข้าง ๆ กันมีผู้ชายร่างสูงกำลังนั่งมองแผ่นหลังขาวเนียน มือหนาวางลงบนกลุ่มผมนุ่มอยู่อย่างนั้นผืนป่ายิ้มออกมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ เขารู้แค่เพียงว่าตอนนี้เขาอิ่มความสุขเสียเหลือเกิน...เรนนี่รู้สึกตัวจึงขยับตัวเล็กน้อย หันหน้ามาทางที่ผืนป่าอยู่ เปลือกตาสีไข่ ๆ ค่อยลืมขึ้น เมื่อเห็นว่ามีผู้ชายที่เปลือยเปล่านั่งอยู่ข้าง ๆ เรนนี่ก็รีบหันหน้าหนี“ทำไมพี่ป่าไม่ใส่เสื้อผ้า” เรนนี่ทักท้วง“หนูยังไม่ใส่ ทำไมพี่ต้องใส่ล่ะครับ” ผืนป่าตอบเสียงเรียบ“งั้นพี่ป่าก็เอาผ้าห่มคลุมไว้สิ” เรนนี่เถียงต่อ“ทำไมพี่ต้องทำแบบนั้น”“ก็...ก็ต้องอายหนูไง”“พี่ไม่อาย”“อายหนูหน่อยก็ได้ หนูยังอายเลย”“ครับ อายนิดเดียวก็ได้” ผืนป่าพูดจบเขาก็ทำสิ่งที่ทำให้เรนนี่ตื่นเต็มตา มือของผืนป่าจับมือของเรนนี่ไปวางไว้บนดุ้นยักษ์ที่กำลังหลับใหล“พี่ป่า!” เรนนี่ลืมตัวจึงหันกลับมาเรียกอีกคนเสียงดังลั่น แต่พอสบตาเข้ากับคนเจ้าเล่ห์ก็ต้องใจอ่อนยวบ ใบหน้าหล่อกำลังมองมาที่เธอด้วยสายตาที่ไม่อาจต้าน“ว่าไงครับ” ยิ่งเจอน้ำเสียงออดอ้อนแบบนั้นเรนนี่ยิ่งอยากยกธงขาว...สุดท้ายเรนนี่ก็ทำในส

สองเท้าหยุดอยู่ตรงหน้าโต๊ะที่เรนนี่นั่งอยู่ เขาส่งสายตาดุไล่คนที่กำลังเดินเข้ามาใกล้หวังจะทักทาย สุดท้ายผู้ชายคนนั้นก็ถอยห่างออกไปเรนนี่เงยหน้ามาสบตา ยิ้มให้เขาเล็กน้อย “พี่ป่าเห็นหนูได้ยังไง”ผืนป่าใช้ลิ้นดุนกระพุ้งแก้ม ไม่เจอกันนานหลายสัปดาห์ โผล่มาอีกทีก็มายิ้มหวานใส่เขาซะงั้น ใครมันจะไปไหนรอด“หนูมาที่นี่ได้ยังไง”“ไม่รู้”“…”“สงสัยความคิดถึงมันพาหนูมามั้ง”คำตอบที่ได้ทำเอาผืนป่ายิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว เขาเดินเข้าไปใกล้ หยิบกระเป๋าใบเล็กของเรนนี่มาถือไว้ในมือ มือหนากอบกุมมือเรียวเอาไว้ก่อนจะพาเรนนี่เดินออกมาจากร้านทันทีคอนโดมิเนียมสุดหรูคือจุดมุ่งหมาย แต่ทว่าต่างฝ่ายต่างนั่งเงียบไม่พูดไม่จา นั่งคนละฝั่งของโซฟา ผืนป่านั่งมองเรนนี่ส่วนเรนนี่เอาแต่ก้มมองเท้าของตัวเอง“พี่ป่าโกรธหนูไหม”ผืนป่าอยากตอบออกไปว่าไม่โกรธ แค่หนูโผล่มาอยู่ตรงนี้และเรียกเขาว่าพี่ป่าด้วยรอยยิ้มแบบนั้นเขาก็โกรธไม่ลงแล้ว แต่ทว่าผืนป่าก็อยากรู้ว่าเรนนี่ต้องการจะคุยอะไรกับเขา เขาเลยเล่นไปตามน้ำ “ให้พี่โกรธหนูเรื่องอะไร”“ที่หนูหายไปไม่บอก”“…” ไม่โกรธครับ พี่ไม่โกรธหนูเลย“โกรธหนูใช่ไหม” เมื่อเห็นว่าผืนป่าไม่ตอบ เ

ฉันกลับแล้วนะ ขอบคุณที่ให้ฉันอยู่ด้วยแล้วก็ขอโทษที่รบกวน-เรนนี่-กระดาษโพสต์อิทแผ่นเล็กแปะไว้บนบานประตูห้องนอนของผืนป่า เขาตื่นมาในช่วงสาย ๆ ของวัน ทันทีที่เปิดประตูห้องแล้วเห็นกระดาษแผ่นเล็กแผ่นนั้นใจเขาก็รู้สึกวาบโหวง แม้จะอยู่ด้วยกันไม่กี่วันแต่เขาก็ชอบมากกว่าเขาอยู่เพียงลำพังร่างสูงเดินไปนั่งลงบนโซฟา มือก็ถือกระดาษแผ่นนั้นเอาไว้ มองมันสลับไปมากับห้องนอนของเรนนี่ที่เปิดค้างอยู่ ไม่รอช้าเขาก็รีบเดินเข้าไปภายในกลิ่นน้ำหอมจาง ๆ ยังคงลอยทั่วห้องนอนเล็ก เสื้อผ้าบางชุดยังคงแขวนอยู่ในตู้ ครีมบางตัวยังวางอยู่ในห้องผืนป่ายกยิ้มขึ้นเบา ๆ หากเจ้าของเขาทิ้งของเอาไว้แบบนี้แสดงว่าเดี๋ยวก็คงกลับมาเอาจากที่จิตใจห่อเหี่ยวก็กลับมาสดใสอีกครั้ง ผืนป่าไปอาบน้ำแต่งตัวก่อนจะนัดเพื่อนออกไปทานอาหารกลางวันร้านอาหารที่มีห้องส่วนตัวคือจุดหมาย ผืนป่าไม่ชอบความวุ่นวาย เวลาเขาจองห้องอาหารเขาจึงเลือกร้านที่มีห้องวีไอพีเขาไปนั่งรอสักพักไม่นานนักเมย์ก็มาถึง“อ้าว ไอ้ธีร์ยังไม่มาเหรอ” เมย์เห็นห้องโล่งก็เอ่ยถาม“ยัง”“แล้วทำไมแกมาคนเดียวล่ะ” เมย์นั่งลงตรงกันข้าม “ธีร์มันโม้ให้ฉันฟังว่าแกมีเด็ก” เพื่อนสาววางกระ

แพรไหมโค้งหัวลาพนักงานที่เดินผ่านไปผ่านมาบริเวณหน้าห้อง เลขาสาวที่นั่งก้มหน้าก้มตาทำงาน รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่ทุกคนต่างทยอยออกจากออฟฟิศ ไม่ต้องเดินเข้าไปถามก็รู้ว่าวันนี้เธอคงต้องอยู่ทำโอทีกับเจ้านายอีกเช่นเคย แม้จะอยู่ด้วยกัน ไปทำงานด้วยกันกลับบ้านด้วยกันทุกวันก็ตามแต่แพรไหมก็ยังไม่ชินสักเท่าไร ชีวิตที่พลิกผันในชั่วข้ามคืน จากพนักงานธรรมดาที่อยู่ในห้องเช่าโทรม ๆ กลับได้ไปอยู่ในบ้านหลังใหญ่ของเจ้านายและคนในบ้านต่างเรียกเธอว่าคุณนาย แม้จะเป็นแบบนี้แต่แพรไหมก็ยังคงเจียมตัว ไม่ทำอะไรที่มันเกินตัวเลยสักครั้ง คนในชั้นบริหารแทบบางตา จะเหลือก็เพียงแค่คนที่อยู่ในห้องทำงาน คงทำงานล่วงเวลาเหมือนเจ้านายของเธอ แพรไหมลุกขึ้นยืน บิดกายไล่ความล้าไปมา เธอตั้งใจจะเข้าไปถามจอมทัพว่ามีอะไรที่อยากทานหรือเปล่า เธอจะได้ลงไปซื้อขึ้นมาให้ ก๊อก ๆ ๆ เสียงเคาะประตูหยุดลงพร้อมกับประตูที่เปิดเข้าไปภายใน “บอสคะ หิวหรือเปล่า” เสียงหวานเอ่ยถามพร้อมกับเดินเข้าไปหยุดอยู่ตรงกันข้าม มีเพียงโต๊ะทำงานตัวใหญ่เพียงเท่านั้นที่คั่นกลางเอาไว้

ความสัมพันธ์ของเจ้านายและเลขาเลื่องลือไปทั้งบริษัท อันที่จริงแพรไหมไม่ได้อยากให้เรื่องมันเป็นแบบนี้ เธอบอกกับจอมทัพไปแล้วด้วยซ้ำว่าเรื่องความสัมพันธ์ของเธอและจอมทัพอยากให้ปิดเป็นความลับก่อน ถึงแพรไหมจะยังไม่รู้ก็ตามว่ามันควรเรียกว่าอะไร แฟนก็ไม่ใช่เพราะจอมทัพไม่เคยขอ จอมทัพก็เอาแต่พูดว่าเธอและเขานั้นเป็นผัวเมียกันแพรไหมไม่รู้ว่าจอมทัพนั้นจริงจังกับเธอมากแค่ไหน แต่ยิ่งเห็นจอมทัพเปิดเผยเรื่องราวของเธอนั้นต่อหน้าคนอื่น จับมือ ถือของให้เวลาเดินไปไหนหรือแม้แต่เดินเพื่อเข้าประชุม ตอนแรกเธอไม่ค่อยชินเท่าไรนัก แต่ตอนนี้ก็ถือว่าทำใจยอมรับได้บ้างมีคนหลายคนพูดถึงเธอด้วยเรื่องเสีย ๆ หาย ๆ อย่างเช่นตอนนี้ที่เธอกำลังจะเดินออกจากห้องน้ำแต่พอได้ยินเสียงคนคุยกันในเรื่องของเธอ เธอเลยเลือกที่จะยังไม่ออกไปปรากฏตัว“เฮ้อ โชคหล่นทำจริง ๆ เลยนะยัยแพรไหมนั่นน่ะ”“ทำไงได้ล่ะแก ก็อยู่ใกล้บอสขนาดนั้นนี่”“แกว่าที่ยัยนั่นได้เป็นเลขาทั้ง ๆ ที่อายุยังน้อยขนาดนี้เป็นเพราะมันเอาตัวเข้าแลกป่ะ”“เฮ้ย แกก็คิดเหมือนฉันเหรอ”แพรไหมนิ่งเงียบและไม่ลืมที่จะบันทึกเสียงเอาไว้เป็นหลักฐาน“ท่านประธานก็นะ ฉันทำงานมาตั้งนาน สวย

ตื่นเช้ามาด้วยความเมื่อยล้า ปวดร้าวไปที่ช่วงล่าง แพรไหมนั่งมองจอมทัพที่กำลังแต่งตัวเพื่อออกไปพบกับลูกค้า แพรไหมเพิ่งจะทราบตอนนี้ว่าวันนี้จอมทัพนั้นนัดคุยงานกับลูกค้าอีกราย เธอเสนอที่จะไปด้วยแต่จอมทัพก็เอาแต่ห้ามและออกคำสั่ง“พี่จอมทัพจะไม่ให้หนูไปด้วยจริง ๆ เหรอคะ” แพรไหมที่นั่งอยู่บนเตียงดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมอกมองหน้าเจ้านายหนุ่มที่กำลังผูกเนกไท“หนูพักผ่อนเถอะ”“แต่นั่นมันหน้าที่ของหนูนี่”“หน้าที่ของหนูตอนนี้คือทำตัวเป็นเมียที่ดีก็พอครับ” จอมทัพไม่พูดเปล่า เขาสาวเท้ามาหาแพรไหม นั่งลงข้างกายยื่นเนกไทไปตรงหน้าเลขาคนสวยเขินอายกับประโยคที่จอมทัพพูดไปก่อนหน้า ใบหน้าขึ้นสีแดงระเรื่อเล็กน้อยแต่มือเรียวก็ยอมยื่นไปเพื่อหยิบเอาเนกไทมาผูกให้กับเจ้านายหนุ่ม“อาบน้ำได้แต่ห้ามใส่เสื้อผ้านะ” จอมทัพใช้มือข้างหนึ่งลูบไล้ไปบริเวณหัวไหล่มนของแพรไหม“ทะ...ทำไมล่ะคะ”“พี่ชอบเวลาที่หนูไม่ใส่อะไรเลย”“แต่หนูไม่ชอบ”“อย่าดื้อ ฟังที่พี่บอกก็พอ” ไม่ใช่น้ำเสียงดุเหมือนเวลาออกคำสั่งเรื่องงาน แต่เป็นน้ำเสียงทุ้มที่กล่อมให้แพรไหมคล้อยตามได้อย่างง่ายดาย“สะ...เสร็จแล้ว” แพรไหมต้านสายตาของผู้ชายตรงหน้าไม่ไหว“เดี๋

แพรไหมจะปฏิเสธ แต่เธอก็โดนจอมทัพอุ้มในท่าเจ้าสาวมาวางบนเตียงเสียอย่างนั้น ครั้งนี้จอมทัพไม่ได้นั่งตรงปลายเตียงหรือลุกหนี เจ้านายหนุ่มใช้สองแขนล็อกแพรไหมให้อยู่ใต้ร่างของเขา“บอสจะทำอะไรคะ”“พี่จะทำให้หนูเป็นของพี่”“ฮะ”“พี่หวง”“หวง? หวงอะไรคะ”“พี่หวงหนู พี่อยากรอให้หนูชอบพี่ให้มากกว่านี้แต่พี่ทนไม่ไหว...หนูสวยมันจึงไม่แปลกเลยที่จะมีคนมาชอบหนู...เพราะพี่ก็ชอบหนู”“คะ?” แพรไหมเสียงดัง“พี่ถึงถามหนูไงว่าหนูชอบพี่หรือเปล่า”“…”“ว่าไงครับเด็กดี...หนูชอบพี่หรือเปล่า” จอมทัพโน้มหน้าลงไปใกล้มากกว่าเดิม กระซิบถามเสียงแหบพร่าข้างหูของแพรไหมเลขาสาวขนลุกชูชันไปทั่วร่างกาย ขบเม้มริมฝีปากเอาไว้แน่น เธอกำลังชั่งใจว่าเธอควรพูดมันออกไปดีหรือเปล่า หากพูดออกไปแล้วมันจะกระทบกับงานของเธอหรือไม่ หากตอนนี้จอมทัพแค่เมา ตื่นเช้าขึ้นมาเรื่องนี้มันจะเป็นอย่างไรต่อ“บะ...บอสคะ” แพรไหมสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อริมฝีปากของจอมทัพค่อย ๆ จูบซับทั่วกรอบหน้าสวย“พี่ชอบหนู ชอบมานานแล้ว...หนูชอบพี่เหมือนกันหรือเปล่า”“…”“ถ้าหนูไม่ชอบพี่จะหยุด” จอมทัพไม่อยากฉวยโอกาส หากแพรไหมไม่ได้รู้สึกแบบเดียวกันกับเขา เขาก็พร้อมจะหยุดทุ

จอมทัพเอาแต่ทำหน้าดุ ไม่พูดไม่จา ไม่ปล่อยให้แพรไหมอยู่ห่างตัวเองเกินสามก้าว ตอนที่จอมทัพคุยกับลูกค้าแต่สายตาก็ยังคงจดจ้องไปที่เลขาสาวจนแพรไหมทำตัวไม่ถูกอยู่ในงานได้ไม่นาน จอมทัพก็ขอตัวกลับก่อน แพรไหมได้แต่งุนงงแต่ก็ไม่ได้ถามอะไรกลับ เจ้านายของเธออยู่ในงานสังคมเก่ง เพราะทุกครั้งจอมทัพก็มักจะได้ลูกค้าจากในงานสังคมที่ไป แต่ทำไมวันนี้จอมทัพถึงพาเธอกลับห้องเร็วขนาดนี้กันนะแพรไหมไม่ได้เอ่ยถาม เธอรู้สึกว่าก็ดีเหมือนกันเพราะรองเท้าที่เธอใส่ในตอนนี้มันเริ่มทำเธอเจ็บเสียแล้ว ไม่ต้องก้มลงไปมองก็รู้ว่าหลังเท้าของเธอคงเป็นแผลไปเป็นที่เรียบร้อยเจ้านายหนุ่มเดินเข้าห้องไป แพรไหมเดินตามเข้าไปติด ๆ แม้ในใจจะอยากหาทางรอดไปนอนที่อื่นแต่อีกใจก็คิดว่าแค่นอนคงไม่เป็นอะไร คงไม่มีอะไรเสียหาย อีกอย่างจอมทัพก็มองเธอเป็นลูกน้องคนหนึ่งเท่านั้นเองจอมทัพเดินไปหยุดอยู่กลางห้อง ถอดเสื้อสูทตัวนอกลงบนโซฟา มือดึงรั้งเนกไท เป็นภาพที่แพรไหมชอบมองทุกครั้ง บอสของเธอในตอนนี้นั้นดูเซ็กซี่จนเธอแอบกรี๊ดอยู่ในใจแพรไหมถอดรองเท้าส้นสูง “ซี้ด” ส่งเสียงร้องออกมาด้วยความเจ็บแสบจอมทัพมองไปที่เธอ ขมวดหัวคิ้วเข้าหากัน “เป็นอะไร”“

“บอสคะ ตอนไหนชุดของฉันจะมาคะ” แพรไหมทนไม่ไหว เอ่ยถามครั้งที่เท่าไรเธอก็ไม่แน่ใจ“กำลังมา” แพรไหมคิดไว้อยู่แล้วว่าจอมทัพต้องตอบเธอมาแบบนี้“บอสพูดแบบนี้มาหลายชั่วโมงแล้วนะ” เลขาคนสวยผ่อนลมหายใจออกอย่างเบื่อหน่าย“ทำไมล่ะ” จอมทัพแสร้งเป็นไม่รู้“ฉันไม่ชอบนี่ มันเหมือนฉันกำลังแก้ผ้าต่อหน้าบอสเลย” ประโยคนี้แพรไหมพูดเสียงเบาหวิว“ฉันไม่ถือ” จอมทัพยักไหล่เล็กน้อย“ถ้าไม่ติดว่าบอสเป็นเจ้านายฉันจะด่าบอสแล้วนะคะ”“ฮึ” เจ้านายหนุ่มหัวเราะในลำคอไม่นานนักเสียงเคาะประตูหน้าห้องก็ดังขึ้น แพรไหมรีบลุกขึ้นยืนตั้งใจจะเดินไปยังประตูห้องแต่มือหนาก็ดึงรั้งแขนของเธอเอาไว้“เธอจะไปไหน”“ไปเอาเสื้อผ้าไงคะบอส”“ออกไปสภาพนี้เหรอ” จอมทัพใช้สายตาไล่มองแพรไหม“ไม่เป็นอะไรค่ะ ฉันไม่ถือ ฉันยังกล้าให้บอสดูเลยนี่นา” แพรไหมตอบออกไปตามตรง เดินห่อไหล่ไม่ให้ยอดอกเด่นสง่าก็น่าจะเพียงพอแล้ว“นั่งลง”“คะ?”“นั่งลงไป”“แต่ว่า”“ฉันบอกให้เธอนั่งลงไป” จอมทัพเอ่ยเสียงดุ ออกคำสั่งกับเลขาสาว แพรไหมไม่กล้าแม้แต่จะเอ่ยเถียง เธอพยักหน้าและนั่งลงตรงที่เดิมเมื่อหญิงสาวทำตามที่เขาสั่ง จอมทัพก็ก้าวเท้าไปยังบานประตูนั้น แพรไหมมองตามหล