บทที่ 13 ใครคือแจ็คเกอลีน คอนราด

“เฮนรี่ ทำไมคุณถึงให้เงินแม่ฉันขนาดนั้นล่ะ?” อีวอนน์ถามในระหว่างที่กำลังเดินลงบันได

ทำไมเฮนรี่ถึงให้เงินแม่มากขนาดนั้นล่ะ?

มันเป็นเพราะเขาเป็นห่วงแม่ของเธอ หรือเขาเพียงแค่คุ้นเคยกับการวัดค่าของใครสักคนด้วยเงินกันแน่?

“ไม่มีเหตุผลอะไรพิเศษหรอก”

ความคิดของเฮนรี่ยังคงเย็นชาเช่นเดิม หลังจากสั่งให้อีวอนน์ขึ้นรถและคาดเข็มขัดนิรภัยแล้ว เฮนรี่ก็สตาร์ทรถ คิ้วของเขาขมวดเข้าหากันตลอดเวลา

เมื่อมองย้อนกลับไป การกระทำของเฮนรี่ไม่อยู่ในความคาดหมายของตัวเองเลย

อันที่จริง เฮนรี่ค่อนข้างแปลกใจที่รู้สึกว่าจริง ๆ แล้วเขาดูจะโกรธผู้หญิงจอมโลภอย่างคุณแม่ของอีวอนน์

ส่วนเงินที่ให้ไป... เดี๋ยวเฮนรี่ก็จะทำให้อีวอนน์ต้องชดใช้ด้วย

"แต่ว่า..."

อีวอนน์อยากจะพูดอย่างอื่น แต่เธอพลันกลืนคำพูดของตัวเองลงไปพร้อมกับความรู้สึกผิดในลำคอทันทีที่เห็นสีหน้าของเฮนรี่

หลังจากได้รับเงินจำนวนมากโดยไม่มีเหตุผลแบบนี้ อีวอนน์เองก็ไม่รู้เลยว่าเธอจะชดเชยเขาอย่างไรดี

เมื่อทั้งสองกลับบ้าน เฮนรี่ก็บอกให้เธอไปพักผ่อน หลังจากนั้น เขาก็ออกไป

อีวอนน์รู้สึกกระวนกระวายใจไม่น้อย เธอพลิกตัวไปมาอยู่บนเตียงทั้งคืน เธอแทบนอนไม่หลับเลย

ในเช้าวันรุ่งขึ้น อีวอนน์ลุกขึ้นจากเตียงพร้อมกับขอบตาดำราวกับแพนด้า

อีวอนน์ครุ่นคิดเรื่องนี้ทั้งคืน ดูเหมือนอีวอนน์จะต้องจ่ายเงินเจ็ดแสนนั่นคืนเฮนรี่ด้วยการทำงานกับเขาไปตลอดชีวิต

“คุณผู้หญิงคะ อาหารเช้าเสร็จแล้วนะคะ คุณตื่นรึยังคะ?" น้ำเสียงของแม่บ้านซูดังออกมาจากอีกด้านหนึ่งของประตู

“ตื่นแล้วจ้ะ ซู ฉันกำลังจะลงไปเดี๋ยวนี้แหละ”

อีวอนน์รีบลุกขึ้น อาบน้ำร้องเนื้อล้างตัวและเปลี่ยนเสื้อผ้า ทว่า ทันทีที่เธอลงไปชั้นล่าง เฮนรี่ก็กำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารกำลังรับประทานข้าวเช้าอยู่

ทันใดนั้น อีวอนน์เริ่มได้สติ

ในตอนนี้ ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเฮนรี่ดูเหมือนจะเปลี่ยนจากสามีภรรยาไปเป็นเจ้าหนี้และลูกหนี้อย่างกะทันหัน แม้ว่าทั้งสองจะไม่เคยเป็นเหมือนคู่สามีภรรยากันตั้งแต่แรกก็ตาม

เฮนรี่เพียงเหลือบมองขึ้นไปชั้นบน เขาไม่สนใจชารอนมากนัก หลังจากรับประทานอาหารเช้าเสร็จแล้ว เฮนรี่ก็ยืนขึ้นและเช็ดมือจนสะอาดด้วยผ้าเช็ดปาก “เดี๋ยวผมจะรอคุณอยู่ข้างนอกนะ” เฮนรี่บอกกับเธอ

“ก็ได้ รอเดี๋ยวนะ!”

อีวอนน์ไม่กล้าปล่อยให้เฮนรี่รอนานเกินไป เธอรีบยัดอาหารเช้าลงท้องและรีบออกไป

เฮนรี่ส่งอีวอนน์ตรงสี่แยกเดิมตามที่ตกลงกันไว้ก่อนหน้านี้

อีวอนน์รีบเดินเข้าไปห้องทำงานของตัวเอง แต่ทว่า ระหว่างที่เธอกำลังตอกบัตรเข้าบริษัท อีวอนน์ก็ได้ยินเสียงบทสนทนาของเพื่อนร่วมงานที่อยู่ด้านข้าง

“ดูนั่นสิ ฉันว่ามีคนหนุนหลังอยู่มันดีอย่างนี้นี่เอง ซีอีโอคนใหม่เลื่อนตำแหน่งเธอเป็นเลขานุการตั้งแต่วันแรกเลย ไม่ใช่ทุกคนที่ได้รับสิทธิพิเศษอะไรแบบนั้นสักหน่อย”

“บางที มันอาจจะไม่ใช่แบบนั้นก็ได้ บางที เธออาจจะมีทักษะและสามารถในการหว่านเสน่ห์ใส่ซีอีโอจริง ๆ ก็ได้"

ลินเนตต์ได้ยินเรื่องซุบซิบนินทาของเพื่อนร่วมงาน ทันใดนั้น เธอก็แทบจะพุ่งตัวเข้าใส่พวกที่กำลังนินทาคนอื่นด้วยความโกรธ

แต่ทว่า อีวอนน์กลับหยุดเธอเอาไว้ได้ทันเวลา “ช่างมันไปเถอะ ลิน! เราบังคับหรือห้ามคนอื่นไม่ได้หรอก"

“คนพวกนี้ก็รู้แต่เรื่องไม่จริงเท่านั้นแหละ!" ลินเนตต์จ้องมอง

“ไปกันเถอะ เราต้องรีบทำงานก่อน”

หลังจากทำงานอยู่ในบริษัทเป็นเวลานาน เธอย่อมรู้ปัญหาภายในบริษัทเป็นอย่างดี เธอคุ้นเคยกับมันมานานมากแล้ว

ในตอนนี้ อีวอนน์กลับไปที่ห้องทำงานและจัดการเอกสารที่เฮนรี่ร้องขอก่อนที่จะส่งเอกสารไป

ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เธอจะต้องทำงานให้หนักขึ้น นั่นก็เพื่อที่จะเธอจะได้ใช้หนี้ให้หมดโดยเร็วที่สุด!

“...เฮนรี่ การผ่าตัดของคุณแจ็คเกอลีน คอนราสใกล้เข้ามาแล้วนะ นายจัดการเรื่องทั้งหมดแล้วหรือยัง? อีกอย่าง นายยังสั่งให้ผู้ช่วยเตรียมเงินก้อนใหญ่ให้กับผู้หญิงคนนั้น นั่นเรียกว่าการตอบแทนบุญคุณของผู้หญิงคนนั้นเหรอ?”

อีวอนน์กำลังจะเคาะประตูห้องทำงานของเฮนรี่ แต่ทว่า เธอพลันได้ยินบทสนทนาดังขึ้นมาจากด้านใน น้ำเสียงนั้นฟังดูค่อนข้างคุ้นเคยไม่น้อยเลย

เสียงนี้... อีวอนน์จำได้เลือนลางว่าเคยได้ยินมาในระหว่างงานแต่งงานของพวกเขาทั้งสอง

พวกเขากำลังพูดถึงอะไรกัน?

มันเป็นอะไรบางอย่างที่เกี่ยวกับการขอให้ผู้ช่วยส่งเงินและบรรเทาความรู้สึกผิดของเขา?

ใครคือ... แจ็คเกอลีน คอนราดกัน?

ทำไมเธอถึงไม่รู้เรื่องพวกนี้เลยล่ะ?

อีวอนน์ระงับความรู้สึกไม่สบายใจที่เกิดขึ้นภายในหัวใจ เธอเอาหูแนบกับประตูและพยายามดักฟังบทสนทนาของทั้งสอง แต่ทันใดนั้น ประตูก็เปิดออก อีวอนน์ถึงกับเสียการทรงตัว

อีวอนน์เกือบล้มไปข้างหน้าด้วยความตกใจ

แต่ทว่า แขนอันทรงพลังของผู้ชายคนหนึ่งพลันคว้าตัวอีวอนน์เอาไว้ หลังจากนั้น อีวอนน์ก็ได้ยินน้ำเสียงเชิงติดตลกดังขึ้น “พี่สะใภ้มาที่นี่ทำไมกัน? พี่แอบฟังพวกเราอยู่เหรอ?”

“มะ-ไม่ใช่นะ... ฉันไม่...”

อีวอนน์หน้าแดงทันทีที่ถูกเรียกว่า 'พี่สะใภ้' เธอรีบลุกขึ้น “อย่ามาเรียกฉันแบบนั้นนะ!”

คนที่อยู่ข้างหน้าอีวอนน์ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากเพื่อนสนิทของเฮนรี่ ชื่อของเขาคือเชน ซัมเมอร์ส!

เธอเหลือบมองไปรอบตัวอย่างประหม่า เธอพลันโล่งใจเมื่อพบว่าไม่มีคนอื่นอยู่รอบตัวเลย โชคดีที่ตัวตนของเธอยังไม่ถูกเปิดเผย

เชนรู้สึกขบขันกับความประหม่าของอีวอนน์ไม่น้อย แต่ถึงกระนั้น เชนเองก็รู้จักบุคลิกของอีวอนน์ดีอยู่แล้ว ไม่มากก็น้อยแหละ

เธอไม่ใช่ผู้หญิงแบบที่เฮนรี่ต้องการ อันที่จริง เฮนรี่ยอมแต่งงานกับเธอเพราะคุณปู่เป็นคนเลือกให้ คุณปู่คิดว่าเธอเป็นผู้หญิงที่ไร้เดียงสาที่สุดแล้ว