18

“ขวัญแน่ใจเหรอว่าพี่ใหญ่จะยอม” เอ่ยถามอย่างไม่อยากจะเชื่อ เพราะจากที่คุยกับพี่ชายตนเองเมื่อครู่นี้ ฝ่ายนั้นดูยินดีเสียยิ่งกว่าอะไรที่จะได้แต่งงานกับไอวาริน

“คุณใหญ่ไม่ได้รักขวัญ หรือแม้แต่ตอนที่แต่งงานกัน ขวัญเองก็ไม่มีสิทธิ์ในตัวคุณใหญ่อยู่แล้ว เพราะฉะนั้นมั่นใจเถอะค่ะว่า พอถึงเวลา คุณใหญ่เองก็พร้อมที่จะเลิกกับขวัญเหมือนกัน” ไอวารินพูดด้วยความมั่นใจ เพราะระหว่างเธอกับเตชินท์จะไม่มีอะไรเกิดขึ้นนอกเสียจากคำว่า ‘หน้าที่’ เท่านั้น

“ฉันไม่อยากให้มันเป็นแบบนี้ แต่ฉันอยากให้ขวัญรู้ไว้นะว่า ไม่ว่ายังไง ฉันก็จะรอขวัญเสมอ” เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายคิดทบทวนมาอย่างดี เตวิชเองก็ไร้หนทางที่จะไปเปลี่ยนความคิดของเธอ

“อย่ารอขวัญเลยค่ะคุณเล็ก ชีวิตคุณเล็กยังมีอะไรอีกมาก อย่าต้องมาเสียเวลากับผู้หญิงอย่างขวัญเลยนะคะ” ไอวารินพูดไปน้ำตาไหลไป รู้สึกซาบซึ้งกับความรักและความหวังดีที่เตวิชมีให้ แต่สุดท้ายความจริงก็คือความจริง และเธอเองก็ไม่อยากขึ้นชื่อว่าเป็นคนที่ฉุดรั้งชายหนุ่มเอาไว้

“ผู้หญิงอย่างขวัญเป็นยังไง ผู้หญิงอย่างขวัญนี่แหละที่ทำให้ฉันรักจนจะบ้าตายอยู่แล้ว” เตวิชดึงร่างบางเข้ามากอดอีกครั้งด้วยความรักใคร่ นึกโกรธตัวเองที่ปล่อยเวลามานานเกินไปจนทุกอย่างเป็นแบบนี้

“อย่าค่ะ…ตอนนี้ ทุกอย่างมันไม่เหมือนเดิมแล้ว ขวัญกำลังแต่งงานกับคุณใหญ่ ระหว่างเรา มันควรจบนะคะ” พูดพร้อมกับดันอกหนาเบาๆ ซึ่งเขาก็ยอมแต่โดยดี

“นี่ฉันต้องยอมรับสภาพนี้จริงๆ ใช่ไหม โอเค ได้ขวัญ แต่จำไว้นะว่าวันไหนที่พี่ใหญ่ทำขวัญเสียใจ ฉันจะไม่ปล่อยไว้แน่ และจำไว้นะว่า ยังไงฉันก็จะรอขวัญอยู่ที่เดิม ตลอดไป…” ยอมปล่อยร่างบาง พร้อมกับสบตาพูดด้วยสายตาจริงจัง

เตวิชมั่นคงกับความรู้สึกของตนเองมาตลอด แม้วันนี้จะยอมปล่อยเธอไป แต่ก็จะยังรอวันที่เป็นของเขากับไอวารินเสมอ ไม่ว่าเธอจะเป็นของใครแล้วก็ตาม

“ขวัญขอบคุณนะคะ แต่ตอนนี้คุณเล็กกลับไปก่อนนะคะ ขวัญไม่อยากให้เกิดเรื่องอะไรขึ้นอีก” ไอวารินเองก็ต้องบอกตัวเองเสมอว่าเรื่องของเธอกับเตวิชไม่มีทางเป็นไปได้ และการอยู่กับเขาสองต่อสองเช่นนี้ย่อมไม่ใช่เรื่องที่ดีนัก

“ขอโทษนะ แต่ว่าฉันคงอยู่ที่นี่และทนเห็นเธอกับพี่ใหญ่ตอนนี้ไม่ได้จริงๆ”

เตวิชยิ้มบางเบาพร้อมสายตาสื่อความหมายมากมายส่งให้หญิงสาวอีกครั้ง ก่อนจะออกจากห้องเธอไปแต่โดยดี และถ้อยคำทิ้งท้ายของชายหนุ่มทำให้ไอวารินใจหายไม่น้อย

แต่จะทำอย่างไรได้ในเมื่อไม่สามารถหลีกเลี่ยงสถานการณ์ที่เป็นอยู่ ความจริงแล้ว ไอวารินเองก็คงต้องใช้เวลาเช่นกัน กว่าสิบปีที่เธอหลงรักเตวิช จะให้ลืมเขาภายในวันสองวัน มันก็คงไม่ใช่เรื่องง่าย คงจะดีกว่าถ้าช่วงนี้เธอกับเขาไม่ต้องพบเจอกันสักพัก

เหมือนกับว่าคุณหญิงโสภิตาและคุณเอมอรจะเข้าใจสถานการณ์ทุกอย่างดี จากตอนแรกที่ท่านสองคนตั้งใจว่าจะให้ไอวารินไปช่วยงานที่บริษัทของเตชินท์ให้เร็วที่สุด กลายเป็นว่ารอให้หญิงสาวได้พักเตรียมตัวเตรียมใจก่อน จนวันนี้ก็ล่วงเลยมาหนึ่งอาทิตย์แล้ว และก็เป็นช่วงเวลาที่เธอไม่ได้ติดต่อหรือพบเจอกับเตวิชอีกเลย ชายหนุ่มหายไปพักที่คอนโดฯ ตั้งแต่คืนนั้น โดยที่คนในบ้านพอจะทราบดีว่าเขารู้สึกอย่างไรกับไอวาริน

ขณะที่เตชินท์เองก็ไม่แม้แต่จะมองหน้าไอวารินเหมือนเช่นเคย เขาทำราวกับว่าไม่ได้มีความจำเป็นต้องข้องเกี่ยวกัน แต่ถึงอย่างนั้น หยิงสาวก็คิดว่ามันเป็นเรื่องที่ดีแล้ว เพราะเธอเองจะได้ย้ำเตือนกับตัวเองเสมอว่า เรื่องระหว่างเธอกับเขา มันเป็นแค่เรื่องหน้าที่เท่านั้น สักวันหนึ่งก็จะจบลงแต่โดยดี

“วันนี้ ขวัญขอตามไปช่วยงานคุณใหญ่ได้ไหมคะ” แม้ว่าจะไม่ค่อยพูดคุยกัน แต่ในทุกเช้าไอวารินก็ยังคงต้องมานั่งกินข้าวกับทั้งคุณหญิงโสภิตา เอมอร และเตชินท์ โดยวันนี้ เธอคิดว่าถึงแก่เวลาแล้วที่จะต้องยอมรับความจริงให้ได้

“ได้สิ! แหม ย่ารอวันที่หนูขวัญจะพูดคำนี้อยู่พอดีเลย” คุณหญิงโสภิตาพูดด้วยความดีใจอย่างห้ามไม่อยู่ ก่อนจะหันไปมองหน้าหลานชายที่ดูไม่ยินดียินร้ายอะไรทั้งนั้น

“ตาใหญ่ดีใจไหมลูก ที่หนูขวัญจะไปช่วยงานแล้ว” เอมอรเอ่ยถามลูกชายที่เอาแต่นิ่งเสียจนน่ากระอักกระอ่วนใจ

“ครับ” เตชินท์ตอบนิ่งๆ พร้อมกับหันไปสบตาว่าที่เจ้าสาวของเขา

“ถ้าอย่างนั้น ขวัญขอตัวไปเปลี่ยนชุดก่อนนะคะ คุณใหญ่จะได้ไม่รอนาน” ไอวารินพูดอย่างรู้หน้าที่ ในเมื่อเตชินท์อนุญาตแล้ว เธอก็ไม่ควรให้เขารอนาน ด้วยความที่เป็นคนเนี้ยบยิ่งกว่าอะไร ชายหนุ่มจะเป็นคนที่ตรงเวลาเสมอ และคงไม่ดีแน่หากเขาต้องมารอเธอแต่งตัว