All Chapters of วิวาห์ยัดเยียด: Chapter 1 - Chapter 10

แต่แล้ววันหนึ่งทุกอย่างก็พังลงเมื่อตอนที่ไอวารินอายุได้เพียงสามขวบเศษ วันนั้น นงนุชกับนเรศบอกว่าต้องออกไปส่งของที่ต่างจังหวัด จึงฝากลูกสาวตัวน้อยไว้กับป้าข้างบ้านหนึ่งคืน เธอไม่อยากจะเชื่อว่าวันนั้นจะเป็นวันสุดท้ายที่จะได้เจอพ่อกับแม่ เพราะในคืนนั้นเกิดอุบัติเหตุรถของนเรศพลิกคว่ำ ทำให้ทั้งสองเสียชีวิตคาที่ ตำรวจบอกว่าสาเหตุมาจากคนขับหลับใน เหตุการณ์นี้จึงไม่มีใครต้องรับผิดชอบ มีแต่การสูญเสียที่เด็กหญิงตัวน้อยต้องยอมรับมันเท่านั้นและแน่นอนว่าตอนนั้นไอวารินยังเล็กมาก และรับรู้แต่เพียงว่าพ่อกับแม่หนีไปขึ้นสวรรค์เท่านั้น ไม่ได้เข้าใจความรู้สึกของการจากลา คิดแต่เพียงว่าสักวันคงได้พบเจอพ่อกับแม่อีกครั้ง และตอนนั้นเองปัญหาอีกอย่าที่ตามมาคือ เด็กน้อยไม่มีญาติพี่น้องที่ไหน ผู้ใหญ่ที่เอ็นดูจึงจัดการจะให้เธอไปอยู่ที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าแต่สุดท้าย ไตรภพก็หยิบยื่นความช่วยเหลือมาให้ และขอเลี้ยงดูในฐานะพ่อบุญธรรม ซึ่งไอวารินในตอนนั้นไม่มีทางเข้าใจอะไร ได้แต่ยอมรับในความหวังดีจากผู้ใหญ่ เพราะพอจะคุ้นหน้าไตรภพอยู่บ้าง เนื่องจากอีกฝ่ายเคยมาหาแม่ของเธอที่บ้านนั่นเองวันแรกที่เด็กน้อยเข้าไปที่บ้านหลังใ

“ตาใหญ่รู้เรื่องนี้มาตลอด เพราะคุณไตรภพเป็นคนฝากฝังเรื่องนี้กับตาใหญ่โดยตรง นั่นเลยเป็นเหตุผลว่า ทำไมทุกวันนี้ ตาใหญ่ถึงควงสาวเล่นๆ ไปเรื่อยและไม่คิดจริงจังกับใคร เพราะรู้ไงจ๊ะว่าเจ้าสาวของเขาคือขวัญเท่านั้น” เอมอรพูดด้วยรอยยิ้ม แม้ว่าไอวารินจะเป็นลูกสาวคนรักเก่าของสามี แต่นางก็มีเหตุผลมากพอที่จะรู้ว่าเรื่องนี้ไม่ควรไปถือโทษโกรธเด็ก อีกอย่าง ไอวารินก็เป็นเด็กดี เลยไม่นึกรังเกียจที่จะได้มาเป็นลูกสะใภ้คนโต“ตะ แต่ว่า….” ไอวารินถึงกับพูดไม่ออก ไม่คาดคิดมาก่อนว่าจะต้องอยู่ในสถานการณ์ที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกแบบนี้ เธอไม่ได้รักเตชินท์ ผู้ชายที่ตนเองรักคือเตวิชต่างหาก แล้วจะให้แต่งงานกับอีกคนได้อย่างไรกัน“หรือว่าหนูขวัญมีคนรักอยู่แล้วจ๊ะ” คุณหญิงโสภิตาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงกังวลใจ“เปล่าค่ะ ขวัญยังไม่มีใคร เพียงแต่ขวัญแค่คิดว่าคุณใหญ่ไม่รักขวัญ ส่วนขวัญเองก็ไม่ได้รักคุณใหญ่ มันจะเป็นไปได้เหรอคะ” หญิงสาวเอ่ยปฏิเสธอย่างสุภาพที่สุด เพราะเกรงใจผู้มีพระคุณ“ที่หนูขวัญคิดแบบนี้เพราะเรากับตาใหญ่ไม่ค่อยได้คุยกัน ย่าเลยอยากให้หนูไปเป็นเลขาฯ ให้ตาใหญ่ไง สองคนจะได้สนิทกันมากขึ้น ส่วนเรื่องไม่ได้รักกันตอนน

เตวิชใช้เวลาไม่นานก็พาไอวารินมาถึงบ้านได้อย่างปลอดภัย ก่อนที่ทั้งคู่จะพากันเดินเข้าไปในครัวใหญ่ของบ้านเพื่อนำขนมที่ซื้อมาฝากคนทั้งบ้านไปเก็บให้เรียบร้อย“ที่จริง คุณเล็กไม่ต้องเข้ามาในครัวก็ได้นะคะ ขวัญถือมาคนเดียวได้” พูดอย่างเกรงใจ เพราะถึงจะสนิทกันแค่ไหน แต่เตวิชก็ถือว่าเป็นลูกชายของเจ้าของบ้านหลังนี้อยู่ดี“พูดเหมือนฉันเป็นเด็กทำอะไรไม่เป็นอย่างนั้น” เตวิชพูดด้วยน้ำเสียงเขียว รู้ว่าหญิงสาวเกรงใจ และนั่นคือสิ่งที่เขาไม่ค่อยพอใจนัก“ไม่ใช่อย่างนั้นค่ะ ขวัญแค่คิดว่าคุณเล็กรอที่ห้องรับแขกน่าจะสบายกว่า เดี๋ยวขวัญยกขนมไปให้...” หญิงสาวพูดพลางคลี่ยิ้มสดใส เพราะไม่อยากให้ชายหนุ่มไม่พอใจ“หือ?” เตวิชยังคงจ้องตา แสร้งทำสายตาดุเล็กๆ หยอกล้อเล่นเหมือนทุกครั้ง ทว่า...“ของขวัญ…”ไม่ทันที่ไอวารินจะได้อธิบายอะไรต่อ เสียงของคนที่หญิงสาวกลัวการเผชิญหน้าที่สุดก็ดังขึ้น น้ำเสียงนั้นนิ่งและทรงอำนาจ และนี่คงเป็นครั้งแรกละมั้งที่เขาเรียกชื่อเธอ เพราะที่ผ่านมา เตชินท์แทบไม่สนใจเธอเลยด้วยซ้ำ“อ้าว พี่ใหญ่ ทำไมวันนี้กลับเร็วจังล่ะ”เตวิชหันไปทักทายพี่ชายหนุ่มด้วยสีหน้าร่าเริง โดยไม่ทันสังเกตสายตาตึงเครียด

“ย่าก็แก่ขึ้นทุกวัน ไม่รู้ว่าจะมีโอกาสได้เลี้ยงเหลนกับเขาบ้างไหม ถ้าหนูขวัญปฏิเสธ ย่าก็คิดว่าคงไม่มีบุญได้เลี้ยงเหลนแล้วละ” ไม่ทันที่ไอวารินจะพูดจบ คุณหญิงโสภิตาก็พูดราวกับรู้ว่าอีกฝ่ายจะพูดอะไรออกมา“คุณแม่อย่าพูดแบบนั้นสิคะ ขวัญยังไม่ได้ปฏิเสธเลย คุณแม่กับฉันอยากให้ขวัญกับตาใหญ่แต่งงานกันแล้วก็มีทายาทสืบตระกูลต่อ จริงๆ มันก็เป็นเรื่องที่ดีไม่ใช่เหรอจ๊ะที่สองคนจะได้ลงเอยกัน” เอมอรพูดด้วยรอยยิ้ม แต่ลึกๆ ก็อดหวั่นใจไม่ได้ เพราะสีหน้าของไอวารินนั้นไม่สู้ดีเลย“ขวัญขอบคุณความกรุณาของคุณหญิงย่ากับคุณเอมอรมากนะคะ ที่ผ่านมา ขวัญมีวันนี้ได้ก็เพราะความเมตตาของคุณไตรภพ และคุณๆ ในบ้านนี้ทุกคน ถ้านี่เป็นสิ่งที่ขวัญจะตอบแทนคุณๆ ได้ ขวัญก็เต็มใจค่ะ”ไอวารินพูดคำว่า ‘เต็มใจ’ ออกไป ทั้งที่สีหน้าแทบจะร้องไห้ออกมา เธอไม่เคยคิดมาก่อนว่าตนเองจะต้องมาตัดสินใจอะไรกับเรื่องที่ยุ่งยากเช่นนี้ แต่ในเมื่อนี่เป็นทางเดียวที่จะทำเพื่อคนในตระกูลอารยรุ่งโรจน์ได้ มันก็ไม่มีทางเลือกอื่นอีกแล้ว เพราะพวกเขาร่ำรวย พร้อมพรั่งไปแล้วทุกอย่าง มีสิ่งเดียวที่ต้องการจากเธอนั่นคือการเป็นสะใภ้ และมีทายาทสืบตระกูลให้เท่านั้น“ขอบ

“ค่ะ ขวัญขอให้คุณใหญ่รู้ไว้นะคะ ว่าขวัญยอมทำทุกวันนี้ก็เพราะคำว่าบุญคุณ และเมื่อวันนั้นมาถึง หวังว่าคุณใหญ่จะช่วยพูดกับคุณๆ ท่านยอมให้เราหย่ากันนะคะ” พูดอย่างทำใจ ด้วยไม่รู้ว่าอนาคตจะเป็นอย่างไร แต่ที่ไอวารินมั่นใจคือ เธอไม่มีทางมีความสุขกับการได้เป็นภรรยาของเตชินท์อย่างแน่นอน และนอกเหนือไปกว่านั้น ทั้งเขาและเธอไม่มีทางรักกันได้เหมือนที่คุณๆ ทั้งสองคนบอก“ฉันเองก็ทำทุกอย่างเพื่อคุณพ่อเหมือนกัน” เตชินท์พูดด้วยสีหน้าจริงจังไม่ต่างกัน“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ขวัญขอตัวนะคะ” เมื่อเริ่มรู้สึกตาร้อนผ่าวจนอยากจะร้องไห้ขึ้นมา หญิงสาวก็รีบเบี่ยงหน้าหลบสายตาอีกฝ่ายทันที พร้อมกับทำท่าจะเดินจากเขาไป“เดี๋ยว…พรุ่งนี้มากินข้าวเช้าด้วยกันก่อนออกไปทำงาน และก็...” เตชินท์นิ่งไปครู่หนึ่ง เพราะสิ่งที่กำลังจะพูดต่อไปนี้คงทำร้ายจิตใจหญิงสาวมาก และที่สำคัญ เขากำลังทำร้ายน้องชายตนเอง“กับนายเล็ก เธอคงไม่ต้องให้ฉันบอกใช่ไหมว่าต้องทำตัวยังไง”เขาพูดด้วยเสียงนิ่ง และคนฟังก็นิ่งไปไม่ต่างกัน เพราะคำพูดนั้นได้กรีดแทงหัวใจเธออย่างไม่มีชิ้นดี“ค่ะ ขวัญรู้ว่าต้องวางตัวยังไง”ไอวารินกลั้นใจพูด พร้อมกับเดินออกจากห้องทำงานของ