บทที่ 6

เมื่อเห็นลูกน้องร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวร ทำเอาต่อมน้ำตาของเจ้านายก็แทบไหลพรากตามไปอีกคน แต่ปิติญาดาก็อดกลั้นไว้สุดกำลัง ขืนร้องไห้เอาตอนนี้ก็เสียชื่อเธอหมดสิ เมื่อปลอบเลขาเรียบร้อย ทั้งสองคนก็แยกย้ายกันไปทำงานของตัวเองต่อ ปิติญาดานั้นย้ำให้สร้อยสุดาเก็บเรื่องที่รู้เป็นความลับไว้ก่อน เพราะอีกไม่นานเธอจะเป็นคนพูดเอง ซึ่งเลขาสาวก็พยักหน้ารับ

ขณะที่กำลังเปิดอินเตอร์เน็ตเพื่อหาข้อมูลของคู่ค้ารายหนึ่ง ซึ่งเธอสนใจจะนำเข้าสินค้าบางตัวมาขายในประเทศ แต่มือเจ้ากรรมดันไปคลิ๊กเปิดหน้าโฮมเพจโฆษณาหน้าหนึ่งเข้าอย่างไม่ตั้งใจ

“อะไรหว่า” หญิงสาวคิ้วขมวดกับหน้าจอโฆษณาที่เห็น อ่านคร่าวๆ คือบริการจัดหาคู่ให้หนุ่มสาวที่ยังโสด อ่านไปอ่านมารู้สึกจี๊ดหัวใจ เพราะเธอเป็นหนึ่งในคนไร้คู่ที่ว่านั่นแน่นอน หญิงสาวไม่ได้แอนตี้เรื่องพวกนี้ แต่ก็ยังมีความคิดว่าเรื่องคู่ครองมาเมื่อไหร่ก็เมื่อนั้น 

แต่มือกลับสวนทางกับความคิด เพราะเธอเลื่อนไปเปิดอ่านรายละเอียดการสมัครสมาชิกเสียได้ ตั้งใจไว้ว่าจะแค่อ่าน แต่ไปๆ มาๆ ปิติญาดาก็เล่นโทรศัพท์เข้าไปสอบถามข้อมูลกันถึงบริษัทกันเลยทีเดียว หลังจากที่ได้ฟังข้อมูลจากปากของพนักงาน นับว่าเป็นบริษัทที่น่าเชื่อถือ เพราะได้ออกสื่ออยู่หลายสื่อทีเดียว สุดท้ายปิติญาดาก็ตกปากรับคำว่าจะเข้าไปสัมภาษณ์พูดคุยด้วยเสียอย่างนั้น 

และแล้วคนโสดอย่างปิติญาดาก็เข้ามานั่งในห้องรับแขกของบริษัทจัดหาคู่ ตรงหน้ามีชายหญิงคู่หนึ่งซึ่งแต่งตัวภูมิฐานรับหน้าที่มาต้อนรับและพูดคุยกับหญิงสาวด้วยความเป็นกันเอง ก่อนจะเอ่ยถามข้อมูลส่วนตัว ที่ทางบริษัทจะปิดเป็นความลับ ทั้งเรื่องหน้าที่การงาน ครอบครัว สเปคหนุ่มๆในฝัน นิสัยส่วนตัว มีแฟนคนล่าสุดเมื่อไหร่ และอื่นๆอีกหลายข้อ ซึ่งปิติญาดาก็ตอบไปตามตรงแบบไม่อ้อมค้อม ก่อนจะอุทานเมื่อเห็นค่าบริการ ซึ่งแพงกว่าที่คิด 

“หมื่นหก”

“เดทสามครั้งนะคะ นี่เป็นราคาโปรโมชั่นแล้ว” พนักงานสาวเอ่ยบอก 

“อ้อค่ะ” คนฟังยิ้มแห้งๆให้ ก่อนจะถามต่อ 

“แล้วเอ่อ...หมื่นหกนี่พวกคุณทำอะไรบ้างคะ น้ำมนต์ว่าค่าบริการออกจะแพงไปหน่อย” เมื่อลูกค้าถามคำถามนี้มา พนักงานสองคนก็ส่งยิ้มให้แทบจะพร้อมๆกัน ก่อนจะบอกถึงความพิเศษให้สมกับราคา ว่าพวกเขานั้นหาข้อมูลของคู่เดทได้ตรงตามที่ลูกค้าแต่ละคนต้องการมากแค่ไหน ถ้าไม่ใช่ก็จะไม่มีการเสนอโปรไฟล์ให้แน่นอน 

สุดท้ายคนโสดก็ถูกหว่านล้อมแบบงงๆ ก่อนจะมายืนถอนหายใจอยู่หน้าลิฟท์ เงินหมื่นหกเธอจ่ายไปเรียบร้อย หลังจากนี้คือการรอรับโทรศัพท์เพื่อฟังโปรไฟล์ฝั่งตรงข้าม ถ้าโปรไฟล์ดีเธอก็ค่อยไปพบ ถ้าไม่ดีก็ปฏิเสธ แถมถ้าไม่ถูกใจใครสักคนที่เสนอมาก็ขอเงินคืนได้ 

“เรามาทำอะไรวะเนี่ย” ปิติญาดาเอ่ยถามตัวเอง สงสัยจะบ้าเข้าขั้น ถ้าภคมณกับต้องหทัยรู้ว่าเธอเอาเงินหมื่นหกมาทำเรื่องไร้สาระแบบนี้ละก็ มีหวังวีนแตกแน่นอน จะให้ทำไงได้ในเมื่อเธอก็แทบไม่ได้เจอใครเลยนี่นา ทำงานเสร็จก็กลับบ้าน ไม่มีสังคมให้ได้พบปะผู้คนเลย แล้วอย่างนี้จะได้เจอคนที่ใช่เอาตอนไหน

ถ้าเจอแล้วนิสัยใจคอเป็นยังไงก็ต้องศึกษาเรียนรู้ สู้ใช้วิธีลัดให้บริษัทจัดหาคู่กรองข้อมูลมาให้ส่วนหนึ่งก็คงดีไปอีกแบบ คิดซะว่าลงทุนเพื่อลงจากคาน แต่เรื่องนี้เธอคงต้องเหยียบไว้ก่อน ถ้าเจอคนที่มั่นใจว่าใช่แล้วจริงๆ ค่อยบอกใครต่อใคร

 

  วันรุ่งขึ้นปิติญาดากลับได้รับโทรศัพท์จากบริษัทจัดหาคู่เพื่อบอกโปร์ไฟล์ที่น่าสนใจให้เธอฟัง ช่างรวดเร็วเสียนี่กระไร หญิงสาวจดรายละเอียดว่าฝ่ายนั้นชื่ออะไร ทำงานที่ไหน เงินเดือนเท่าไหร่ จบที่ไหนมา ส่วนสูง น้ำหนัก ครอบครัว งานอดริเรกและอื่นๆ ซึ่งล้วนแต่เป็นข้อมูลส่วนตัวทั้งนั้น 

เมื่อโปรไฟล์ขั้นแรกผ่าน สาวโสดผู้ใจกล้าขอตั้งหลักคิดกับตัวเอง ถึงกับเกิดอาการเงียบไปเกือบนาที สมองประมวลผลว่าจะรับนัดครั้งนี้ดีไหม สุดท้ายก็เอ่ยตกลง เพราะข้อมูลที่ได้มาตรงกับที่เธอบอกไปทุกอย่าง แต่เมื่อทราบเวลาที่นัดหมายก็ทำเอาเธอต้องอุทานออกมา 

“หา...เดทเย็นนี้เลยเหรอคะ” 

“ใช่ค่ะ เผอิญว่าคุณโอมจะบินไปต่างประเทศพรุ่งนี้ จึงอยากออกเดทกับคุณน้ำมนต์”

“เร็วไปไหม ตั้งตัวไม่ทัน” คนโสดเริ่มหวั่นใจ ถึงแม้จะมีการการันตีโปรไฟล์และข้อมูลฝ่ายนั้นเธอก็ได้แล้ว แต่อยู่ๆจะให้ออกไปพบกันเลย มันแปลกๆ 

“ถ้าคุณน้ำมนต์ไม่สะดวก จะให้แนนเลื่อนนัดไหมคะ” พนักงานสาวบริษัทจัดหาคู่เสนอทางเลือก คนฟังเงียบเพื่อขอเวลาคิดอีกสักพักก่อนจะเอ่ยตอบ 

“อืม...ไม่เป็นไรค่ะ เย็นนี้ก็เย็นนี้” ปิติญาดาเอ่ยรับปาก เพราะยังไงต้องพบหน้าจะช้าหรือเร็วก็คงมีค่าเท่ากัน 

“ค่ะ...สถานที่เป็นร้านอาหารชื่อ....ทางบริษัทจองโต๊ะชื่อคุณโอมไว้แล้วนะคะ ก่อนเวลาเดทสองชั่วโมงจะส่งข้อความไปบอกหมายเลขโทรศัพท์ของแต่ละฝ่ายให้ทราบ แนนจะส่งแผนที่ร้านให้ทางอีเมลนะคะ”

“ขอบคุณค่ะ” 

“ขอให้พบรักแท้นะคะคุณน้ำมนต์” ประโยคนี้ของพนักงาน ทำเอาคนโสดยิ้มรับ 

“ค่ะ” ปิติญาดาเอ่ยรับก่อนจะวางโทรศัพท์ไป มาถึงขั้นนี้แล้วจะให้ถอยหลังคงไม่ทัน แต่จะว่าไปเวลาที่นัดเดทก็เหลืออีกแค่สองสามชั่วโมงเท่านั้นเอง ไม่นานแผนที่ร้านก็ถูกส่งเข้ามาในอีเมลของหญิงสาว พอเปิดดูก็ต้องแปลกใจ เพราะเป็นร้านอาหารแถวออฟฟิศ ที่เธอไปนั่งมาก็บ่อย 

แต่การไปครั้งนี้ดูจะแตกต่างจากที่ผ่านมา ก่อนเวลานัดหญิงสาวก็ได้รับข้อความจากบริษัทจัดหาคู่ มีเบอร์ของคู่เดทที่ชื่อโอมอยู่ในข้อความนั้น น่าแปลกที่สองตัวท้ายของเบอร์โทรศัพท์ของเขากับเธอจะเหมือนกัน