บทที่ 7

ยิ่งใกล้เวลานัด ปิติญาดาก็ออกอาการประหม่าอย่างเห็นได้ชัด อยู่ๆจะให้เธอไปออกเดทกับผู้ชายที่ไม่เคยเห็นหน้า ไม่เคยได้ยินเสียง มีเพียงข้อมูลของเขาเท่านั้น ความตื่นเต้นจึงเข้ามาเยือนเป็นระลอก หลังเลิกงานหญิงสาวจึงขับรถตรงไปยังร้านอาหาร ก่อนจะลงจากรถก็แอบสำรวจตัวเองอยู่พักใหญ่ เธอจงใจเข้าไปช้าแต่ไม่มากแค่สองสามนาทีเท่านั้น

“โต๊ะคุณโอมค่ะ”

“เชิญทางนี้ค่ะ” พนักงานต้อนรับเอ่ยขึ้น ก่อนจะผายมือให้เพื่อพาแขกไปยังโต๊ะดังกล่าว 

“เอ่อ...คุณโอมมาหรือยังคะ”

“มาแล้วค่ะ” ได้ยินแบบนั้น ปิติญาดาก็แอบเป่าลมออกปากหนักๆ รู้สึกตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก อย่างน้อยเขาก็มาตรงเวลา เมื่อเดินมาถึงโต๊ะที่จองไว้ เธอก็มองเห็นชายหนุ่มคนหนึ่งนั่งรออยู่ก่อนแล้ว เขาสวมสูทสีเข้มดูภูมิฐาน ใบหน้าคมสัน โดยเฉพาะคิ้วเข้มๆนั่นรับกับจมูกโด่งได้เป็นอย่างดี เนี๊ยบตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า เมื่อเห็นเธอเดินมาเขาก็ลุกขึ้น 

“สวัสดีครับคุณน้ำมนต์” ชายหนุ่มตรงหน้าเอ่ยทักอย่างเป็นกันเอง ขณะที่เธอสำรวจรูปลักษณ์ภายนอกของเขาอยู่นั้น ทินกฤตเองก็แอบสำรวจหญิงสาวตรงหน้าไปด้วย เธอเป็นคนสวยมากทีเดียว มีเสน่ห์ คิดไม่ผิดจริงๆที่ขอนัดพบวันนี้ 

“ขอโทษนะคะ ที่น้ำมนต์มาสายไปหน่อย” คนสวยออกตัว หัวใจดวงน้อยที่แห้งเหี่ยวเพราะขาดการรดน้ำของความรักตอนนี้กลับเต้นไม่เป็นส่ำ ปิติญาดาประหม่า แต่ก็พยายามเก็บสีหน้าไว้ภายใต้ความนิ่ง พึ่งรู้ว่าการออกเดทสร้างความตื่นเต้นให้เธอถึงเพียงนี้ 

“ไม่เป็นไรครับ ผมมาเร็วเอง” ทินกฤตเอ่ยอย่างให้เกียรติเธอ อีกอย่างหญิงสาวตรงหน้าไม่ได้มาสายอะไรมากมาย 

“สั่งอะไรหรือยังคะ”

“ยังครับ ผมรอคุณน้ำมนต์ก่อน” 

“อ้อ...ค่ะ” ปิติญาดาเอ่ยรับ รู้สึกว่าใบหน้าจะร้อนผ่าวๆ ยามสบตากับชายหนุ่มตรงหน้า ถ้าเดทนี้เกิดขึ้นตอนกลางวัน เขาต้องมองเห็นแน่ๆว่าเธอกำลังขัดเขิน แต่สิ่งที่ทำให้ปิติญาดาประหลาดใจมากขึ้น นั่นคือช่อดอกไม้ช่อสวยที่ทินกฤตยื่นมาให้เธอ 

“นี่ครับ สำหรับเดทแรกของเรา”

“สวยจัง ขอบคุณนะคะ” มือเรียวสวยของปิติญาดายื่นออกไปรับก่อนจะส่งยิ้มให้ ถือว่าเป็นการสร้างความประทับใจที่ได้ผลมากทีเดียว 

“ยินดีครับ” เสียงทุ้มๆเอ่ยรับ พนักงานในร้านนำเมนูอาหารมาให้ทั้งสองคน เวลานี้ปิติญาดาลดอาการประหม่าไปมากแล้ว เธอเริ่มผ่อนคลายเป็นกันเองมากขึ้น รวมไปทั้งทินกฤตเองก็ด้วย ชายหนุ่มคอยดูแลเทคแคร์คู่เดทเป็นอย่างดี ตักอาหารให้ ถามนั่นนี่เพื่อทำความรู้จักกันและกันให้มากขึ้น 

“ผมขอตัวเข้าห้องน้ำสักครู่นะครับ” 

“เชิญค่ะ” ปิติญาดาพยักหน้าให้ เมื่อทินกฤตเดินแยกตัวออกไป หญิงสาวก็ก้มมองเวลาบนนาฬิกาข้อมือเรือนสวย ดินเนอร์มื้อนี้ผ่านมาเกือบสองชั่วโมงแล้วเหรอ ทำไมเวลาถึงได้เดินเร็วนักก็ไม่รู้ แต่เธอก็ซุ่มซ่าม มือปัดไปโดนแก้วที่มีน้ำอยู่ครึ่งรดใส่ตัวเองซะอย่างนั้น จนต้องรีบลุกเพื่อจะเข้าห้องน้ำ แต่ก่อนจะเลี้ยวเข้าประตูห้องน้ำ หูกลับได้ยินอะไรแว่วมา 

“นังชะนีที่ฉันมาออกเดทด้วยนะเหรอ ก็สวยดี แต่สงสัยจะโง่ ถึงยังไม่เคยมีแฟน ดูท่ารวยด้วยนะ ถ้าได้เป็นแฟนจะสูบเงินให้เกลี้ยง พ่อกับแม่ฉันก็คงตายตาหลับไม่วุ่นวายเรื่องแต่งงานสักที” สิ่งที่ได้ยินทำให้ปิติญาดาเลือดขึ้นหน้า เธอเป่าลมออกปาก ความประทับใจแรกที่มีตอนนี้หายเกลี้ยง! 

หญิงสาวยืนนิ่งฟังคู่เดทของเธอพูด แต่ละประโยคช่างโหดร้ายและไม่ให้เกียรติเธอเลยสักนิดผิดกับก่อนหน้าลิบลับ   ปิติญาดายิ้มเหยียด รักแท้มีเสียที่ไหน เธอจะมัวหลอกตัวเองอยู่ทำไม หญิงสาวหมุนตัวกลับไปนั่งรอที่โต๊ะไม่มีกระจิตกระใจจะเข้าห้องน้ำอีกต่อไป ทั้งๆที่อยากกลับเลยด้วยซ้ำแต่ก็ไม่ทำ ขอเอาคืนผู้ชายไม่เต็มแมนสักหน่อย ว่าอย่าได้มาหยามอาร์ตตัวแม่อย่างเธอ 

ไม่นานทินกฤตก็กลับมานั่งที่โต๊ะ โปรยยิ้มที่คิดว่ามีเสน่ห์มัดใจผู้หญิงมาให้ปิติญาดาอีกครั้ง ถ้าไม่ได้ยินกับหูว่าชายหนุ่มคนนี้เรียกเธอว่านังชะนีก็คงปลื้มอกปลื้มใจกับรอยยิ้มนี้ไม่น้อย แต่นี่กลับรู้สึกขนลุกเหมือนพบสัตว์ประหลาดนอกโลกก็ไม่ปาน แต่เธอก็ยังส่งยิ้มกลับไปให้

“คุณโอม สั่งอะไรอีกไหมคะ” 

“ไม่ดีกว่าครับ” เสียงทุ้มน่าฟังเอ่ยบอก ก่อนจะสบตาหญิงสาวแบบไม่อ้อมค้อม หวังให้สายตาคู่นี้มัดใจเธอจนอยู่หมัด แต่หารู้ไม่ว่าตอนนี้ปิติญาดากำลังฝึกนับเลขหนึ่งถึงสิบในใจอยู่ 

อดทนไว้ 

อดทนไว้! 

“ค่ะ” ปิติญาดาเอ่ยรับ ก่อนจะเริ่มผลิกบทบาทการแสดงเป็นนางร้ายในมาดของนางเอกผู้ใสซื่อ 

“อืม...ดอกไม้ช่อนี้ดูยากจังนะคะ”

“ดูยาก หมายถึงอะไรครับ” คนฟังออกแนวงงว่าเธอจะมาไม้ไหนกันแน่ แต่ก็อดแปลกใจไม่ได้ ยามสบตากับเธอ แววตาของ  ปิติญาดาเหมือนจะเปลี่ยนไป หรือเขาเข้าใจผิดไปเอง 

“ที่ว่าดูยาก เพราะถ้ามองด้วยตาเปล่าเราแทบไม่รู้เลยนะคะว่าดอกไหนมีตำหนิ มีหนอนชอนไชหรือกำลังเน่าอยู่ ถ้าให้เปรียบก็คงเหมือนผู้ชายสมัยนี้ ภายนอกเป็นผู้ชายแต่ภายในกลับเป็นเก้งกวาง จริงไหมคะ” พูดจบหญิงสาวก็ยิ้มหวานให้แต่กลับทำให้คนฟังร้อนรนจนนั่งแทบไม่ติดที่ เขาทำใจดีสู้เสือ เธออาจแค่ลองใจเขาเท่านั้น เธอมองไม่ออกหรอกว่าภายใต้รูปร่างผู้ชายแสนเท่และมีเสน่ห์ที่เห็นนี้จริงๆ แล้วเขาเป็นอะไรกันแน่ 

“ขะ...ครับ คงจริงอย่างที่คุณน้ำมนต์ว่า”

“ผีย่อมเห็นผี คุณโอมเชื่อประโยคนี้ไหมคะ” ประโยคต่อมาของปิติญาดาเริ่มเข้าใกล้ตัวทินกฤตมากขึ้น เขาก็ยังคงเฉยเข้าไว้ แต่คนพูดกลับแอบยิ้มเยือกเย็น หากมองเห็นคงเสียวสันหลังวาบแน่นอน 

‘เสร็จฉันแน่’ 

“สำหรับผมแล้วเฉยๆครับ”

“อ้อ...เหรอคะ” เสียงเอ่ยรับคล้ายประชดประชันนิดหน่อย ทินกฤตถึงกับคอแห้งเพราะกลัวถูกจับได้ ชายหนุ่มเอื้อมมือไปหยิบแก้วขึ้นมาดื่มก่อนจะลอบมองปิติญาดาไปในตัว เธอยังคงยิ้มให้ ท่าทางใสซื่อน่าจะไม่รู้อะไรมากนัก ที่ถามก็เพราะแค่อยากรู้เท่านั้น ชายหนุ่มปลอบใจตัวเอง 

“เอ่อ...ผมว่าเราอย่าพูดถึงเรื่องนี้เลย เพราะยังไงผมก็เป็นผู้...” 

“เกย์!”