MasukShare
ตอนที่ 12
Terakhir Diperbarui:
2024-11-23 17:57:18“พี่หนุ่มรออยู่ในรถนะคะ เดี๋ยวเตยเข้าไปพาคุณเจนออกมาเองค่ะ” หล่อนพูดขึ้นเมื่อคนขับรถขับมาจอดที่หน้าบาร์หรูหราแห่งหนึ่งกลางใจเมือง
“ให้พี่ไปด้วยดีกว่ามั้งน้องเตย”
“อย่าเลยค่ะพี่หนุ่ม เดี๋ยวมานะคะ”
“แล้วถ้าคุณเจนเกิดเมาเละล่ะ น้องเตยจะหิ้วปีกมายังไง ให้พี่ไปช่วยดีกว่า”
เตยหอมลังเลเล็กน้อย ก่อนจะยอมให้กรรชัยหรือว่าหนุ่มซึ่งเป็นลูกชายของคนขับรถลงมาด้วย
หล่อนกลั้นใจเดินเข้าไปภายในสถานบันเทิงที่บรรยากาศค่อนข้างมืดสลัว โดยมีกรรชัยเดินตามหลังมาไม่ห่าง
“มืดแบบนี้ จะหาคุณเจนได้ที่ไหนกันล่ะน้องเตย”
กรรชัยบ่นขึ้น ในขณะที่หล่อนพยายามสอดส่ายสายตามองหาเจนจิราไปรอบๆ บาร์หรู แต่เพราะค่อนข้างมืดจึงมองหาลำบากมาก ดังนั้นหล่อนจึงตัดสินใจใหม่
“พี่หนุ่มไปทางนู้นนะ เดี๋ยวเตยไปทางนี้”
“จะดีเหรอน้องเตย”
“เราจะได้หาคุณเจนเจอเร็วๆ ไงคะ”
กรรชัยได้ยินเหตุผลของเตยหอมก็ตอบรับด้วยการผงกศีรษะ “งั้นพี่ไปทางนี้นะ ถ้าใครเจอคุณเจนก่อนก็ให้ไปรอที่รถ”
“ค่ะพี่หนุ่ม”
เตยหอมเดินมุ่งหน้ามาทางซ้าย ซึ่งเป็นส่วนที่ไม่ค่อยมีคนพลุกพล่านนัก ตลอดทางสายตาของนักท่องราตรีกลัดมันจ้องมองมาที่หล่อน แต่หล่อนไม่ได้สนใจ เพราะกำลังมองหาเจนจิราอยู่นั่นเอง
“คุณเจนอยู่ไหนนะ...”
หล่อนพยายามที่จะก้าวให้ไว และใช้สายตาให้ดีในการค้นหา แต่แล้วก็ต้องชะงักกึก เมื่อแขนเรียวถูกมือของนักท่องราตรีคนหนึ่งคว้าเอาไว้
“หาใครหรือครับน้องสาว”
“เอ่อ... ปล่อยค่ะ”
หล่อนพยายามบิดมือออก แต่ผู้ชายเจ้าของมือไม่ยอมปล่อย แถมตัวก็ยังใหญ่ ทำให้หล่อนสู้แรงไม่ได้ ถูกรั้งเข้าไปยืนใกล้ๆ
“ดื่มกับพี่แก้วหนึ่งก่อนสิครับ แล้วพี่จะปล่อยให้น้องไป”
“เอ่อ... ไม่ได้หรอกค่ะ ฉันรีบจริงๆ ต้องตามหาเพื่อนน่ะค่ะ”
ผู้ชายทั้งโต๊ะหัวเราะร่วน ราวกับคำพูดที่หล่อนพูดออกไปนั้นน่าขบขัน หล่อนเริ่มใจคอไม่ดี เพราะสายตาของผู้ชายพวกนี้ดูหื่นกามน่ากลัว
“เอ่อ... ปล่อยเถอะค่ะ ฉันรีบจริงๆ ว้ายยย”
หล่อนพยายามจะบิดมือหนี แต่สุดท้ายแล้วมันกลับกระชากแรงๆ จนหล่อนร่วงลงนั่งบนตักของมัน หล่อนดิ้นรนสุดฤทธิ์ แต่มันเอาแขนกอดรัดเอาไว้
“ปล่อยนะ อย่าทำแบบนี้ ปล่อยสิ!”
“ไม่เอาน่าคนสวย อยากได้เท่าไหร่พี่สู้ไม่อั้น ห้าพัน หรือว่าหกพันล่ะ สำหรับหนึ่งน้ำน่ะ”
หล่อนหน้าตาซีดเผือด เพราะไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าจะต้องมาตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้
“พี่คะ ปล่อยหนูไปเถอะค่ะ หนูไม่ใช่ผู้หญิงอย่างที่พวกพี่เข้าใจ ปล่อยค่ะ...”
“อย่าเล่นตัวนักเลย เอ้า หนึ่งหมื่นบาท แต่พี่ขอสองน้ำ แถมแตกในปากหนึ่งครั้ง”
หล่อนแทบช็อกกับสิ่งที่ได้ยิน นี่หล่อนกำลังเจอะเจออยู่กับอะไรกันเนี่ย
หล่อนกลัวจับหัวใจ...!
“ปล่อย... หนูเถอะค่ะ กรี๊ดดดดด...”
หล่อนถูกมันหอมแก้ม แถมมือไม้ก็พยายามที่จะจับหน้าอกให้ได้ หล่อนดิ้นรนสุดแรงเกิด ร้องให้คนอื่นช่วย แต่ดูเหมือนว่าจะไม่มีใครสนใจเลย ทำเหมือนกับว่าสิ่งที่เกิดขึ้นกับหล่อนในตอนนี้คือเรื่องปกติในบาร์แห่งนี้
“ปล่อย... ช่วยด้วยยยย!”
“โอ๊ยยยย!”
หล่อนก้มลงกัดแขนของมันจมเขี้ยว และก็ได้ผลเพราะมันปล่อยหล่อนทันที
“อีเหี้ยนี่!”
หล่อนจะวิ่งหนี แต่ถูกมันคว้าเอาไว้ พร้อมกับเงื้อมือขึ้นจะฟาดหน้า หล่อนหลับตาเตรียมตัวรับแรงปะทะจากฝ่ามือใหญ่นั้น เพราะไม่มีทางหนีรอดอีกแล้ว แต่...
“ปล่อยเธอซะ”
เสียงกระด้างคุ้นหูดังขึ้นข้างตัว หล่อนลืมตาขึ้นมอง ก่อนจะร้องไห้โฮออกมา
“คุณอเล็ก...”
เขาไม่ได้มองหล่อน แต่จ้องหน้าผู้ชายคนที่กำลังขยุ้มเส้นผมของหล่อนด้วยสายตาดุดัน
“มึงเกี่ยวอะไรด้วย กูกำลังจะจัดการกับอีตัวที่กูซื้อมา”
“ไม่ใช่นะคะ คุณอเล็ก... เตยไม่ได้เป็นอย่างที่เขาพูด...”
หล่อนส่ายหน้าน้ำตาไหลพราก ปฏิเสธสิ่งที่ถูกไอ้สารเลวยัดเยียดให้พัลวัน
“เธอเป็นผู้หญิงของฉัน”
“อ้าว นี่มึงเคยซื้อบริการอีนี่มาก่อนอย่างนั้นเหรอ” แล้วไอ้ผู้ชายน่ารังเกียจก็หัวเราะเยาะลั่น ก่อนจะพูดออกมาอีก “แต่คืนนี้กูขอก่อนวะ มึงรอคิวต่อจากเพื่อนๆ กูนู้น”
ผลัวะ!!!
“โอ๊ยยยย!”
กำปั้นหนาหนักของอเล็กซิสซัดเข้าใส่กึ่งกลางระหว่างปากและจมูกของไอ้คนเลวเต็มแรง จนมันหงายทั้งหน้าทั้งตัวร่วงลงไปกระแทกกับพื้นดังสนั่น
เพื่อนๆ ของพวกมันตั้งท่าจะกรูเข้ามาทำร้ายอเล็กซิส ซึ่งชายหนุ่มก็ไม่มีทีท่าจะหวาดกลัวแต่อย่างใด พวกมันสี่คนรุมต่อยตีกับอเล็กซิสจนกระทั่งมีการ์ดของบาร์มาห้าม ทุกคนจึงแยกย้าย
“คุณอเล็ก... เป็นยังไงบ้างคะ...”
“ฉันสบายดี”
หล่อนถูกเขาลากออกมาจากบาร์ ตรงมายังลานจอดรถ แสงสว่างจากเสาไฟฟ้าทำให้หล่อนเห็นมุมปากของอเล็กซิสมีหยดเลือดเกาะติดอยู่
นี่เขาบาดเจ็บเหรอ...
เพราะหล่อน...
“คุณถูกต่อยปาก เลือดออกค่ะ” น้ำตาของหล่อนไหลออกมาอาบแก้ม “เจ็บมากไหมคะ”
หัวใจของหล่อนเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดบาป มือเล็กยกขึ้นสัมผัสกับมุมปากข้างที่มีหยาดเลือดแผ่วเบา
คนตัวโตจ้องหน้าหล่อน ก่อนจะเอาสองแขนยันเอาไว้กับตัวถังรถ ขังหล่อนเอาไว้ในนั้นอย่างแน่นหนา
หัวใจสาวเต้นแรงระรัว โลหิตในกายค่อยๆ รุ่มร้อนขึ้นเรื่อยๆ ราวกับถูกสุมไฟ
“เป็นห่วงฉันหรือ...”
“เอ่อ...” หล่อนเสหลบสายตาของเขา เพราะหากมองจ้องนานกว่านี้ หล่อนอาจจะเปิดเปลือยความลับของหัวใจต่อเขาก็เป็นได้ ซึ่งมันไม่ควรเป็นแบบนั้น
“บอกฉันหน่อยได้ไหม มาที่นี่ทำไม หรือว่าเธอหัดเที่ยวกลางคืน”
“เอ่อ... เตยมา...”
“มาทำไม”
เขาถามย้ำอีกครั้ง จนหล่อนจำต้องบอกความจริงออกไป
“เตยมาตามคุณเจนกลับบ้านค่ะ”
หล่อนช้อนตาขึ้นสบประสานอย่างกล้าๆ กลัวๆ ก่อนจะตอบออกไป และก็ต้องแปลกใจเมื่อเห็นเขาระบายยิ้มคล้ายโล่งอก
“ฉันดีใจนะที่เธอยังเป็นเด็กดี”
“เอ่อ...”
ทำไมเขาจะต้องมองด้วยสายตาแบบนี้ และเอาหน้าเข้ามาใกล้มากแบบนี้ด้วย นี่เขาจะรู้ไหมนะว่าตัวเองกำลังจะทำให้หล่อนละลาย
“ฉันเจ็บปากมากเลย ไปทำแผลให้หน่อยได้ไหม”
“ทะ... ทำแผลเหรอคะ” หล่อนเบิกตากว้างจนดวงตาที่กลมโตอยู่แล้วโตยิ่งขึ้น
“ใช่... หรือว่าเธอจะไม่รับผิดชอบล่ะ ฉันได้แผลนี้มาเพราะช่วยเธอนะ”
ทำไมเขาจะต้องมาทวงบุญคุณแบบนี้ด้วยเนี่ย
“เตย... ยังไม่ได้จะปฏิเสธสักหน่อยค่ะ”
เขายิ้มกว้างมาก คล้ายกลับลืมไปว่าปากที่ถูกชกมาจนแตกไม่ได้เจ็บแล้วอย่างนั้นแหละ
“งั้นขึ้นรถเถอะ”
“เอ่อ... แถวนี้น่าจะมีเซเว่นอยู่ใกล้ๆ นะคะ”
“ทำไมเหรอ”
“ก็เตยคิดว่าในเซเว่นน่าจะพอมียาน่ะค่ะ งั้นเดี๋ยวเตยมานะคะ”
หล่อนพยายามจะมุดออกไปจากวงแขนของเขา แต่เขาไม่ยอมง่ายๆ แถมยังส่ายหน้าหล่อๆ ไปมา
“เธอคิดจะเอายาราคาถูกๆ ในร้านสะดวกซื้อมาทาหน้าฉันอย่างนั้นหรือ”
“เอ่อ... ยามันก็เหมือนๆ กันไม่ใช่เหรอคะ”
“ไม่เหมือนหรอก”
“เอ่อ...”
“ฉันไม่ยอมเอาหน้าหล่อๆ ของฉันมาเสี่ยงกับยาราคาถูกแบบนี้หรอก ขึ้นรถเดี๋ยวนี้เลย”
“ตะ แต่ว่า...”
เขาไม่สนใจท่าทางขัดขืนของหล่อน เพราะไม่ช้าก็ยัดร่างของหล่อนเข้าไปในรถจนได้ โดยที่หล่อนยากจะขัดขืน จากนั้นเขาก็ก้าวขึ้นมานั่งหลังพวงมาลัยรถ และเอียงหน้ามามองหล่อน
“เธอต้องรับผิดชอบ แผลที่ปากของฉันโอเคไหม”
“ค่ะ...” หล่อนตอบรับอย่างไม่มีทางเลือก ลืมเรื่องตามหาเจนจิราไปชั่วขณะ
หล่อนเห็นเขาอมยิ้ม ก่อนจะขับรถออกไปจากลานจอดรถของบาร์หรูทันที
“คุณอเล็ก... จะไปคลินิกแถวไหนเหรอคะ”
“ใครว่าฉันจะไปคลินิก”
“อ๋อ... งั้นคุณอเล็กคงจะไปโรงพยาบาลเลยใช่ไหมคะ”
เขาส่ายหน้าอีกแล้ว เตยหอมเต็มไปด้วยความมึนงง
“เอ่อ ถ้าไม่ใช่คลินิก ไม่ใช่โรงพยาบาล แล้วคุณอเล็กจะไปทำแผลที่ไหนละคะ” หรือว่าคนร่ำรวยเขามีที่ทำแผลเอ็กซ์คลูซีฟกว่าโรงพยาบาลกันนะ
“โรงแรม”
“คะ?” หล่อนช็อกกับสิ่งที่ได้ยิน สมองค่อยๆ ประมวลผลคำที่เขาพูดออกมาจนเข้าใจ “ไป... ไปทำไมคะโรงแรม”
“ฉันก็จะไปนอนบนเตียง แล้วให้เธอทำแผลให้เพลินๆ ยังไงล่ะ”
“มะ... ไม่ได้นะคะคุณอเล็ก ไม่ได้ค่ะ...”
“ทำไมจะไม่ได้ ก็นี่ไงถึงโรงแรมแล้ว”
“คะ?”
หล่อนมองออกไปนอกรถที่เพิ่งจอด และก็พบว่าตรงหน้าเป็นโรงแรมใหญ่จริงๆ อย่างที่เขาบอก
นี่มันอะไรกันเนี่ย!
“ลงมาเถอะน่า ทำแผลให้ฉันเสร็จแล้วเธอจะได้รีบกลับไง หรือว่าจะนอนค้างด้วยก็ได้ฉันไม่ว่า”
“คุณอเล็ก”
เขาชอบมองใบหน้าของเตยหอมยามที่หล่อนหน้าซีดๆ ตื่นๆ แบบนี้นัก ดูน่าเอ็นดูสุดๆ
“ลงมาสิ หรือว่าต้องให้คนปากเจ็บอย่างฉันอุ้ม”
“มะ... ไม่ต้องค่ะ” หล่อนแทบจะพุ่งหลาวลงไปเสียให้ได้
เขาหัวเราะร่วน ก่อนจะคว้ามือเล็กเอาไว้ และลากเข้าไปภายในตึกสูงระฟ้า
Bab terbaru
วิวาห์ร้างใจ ตอนอวสาน
หลายปีต่อมา... สี่หนุ่มเพื่อนซี้ก็สามารถหาเวลาว่างตรงกันและนัดมาสังสรรค์กันได้ในที่สุดอเล็กซิสยกแก้วเหล้าขึ้นจิบ ขณะทอดสายตามองไปยังทุ่งกว้างที่บรรดาเด็กน้อยวิ่งเล่นกันอย่างสนุกสนาน โดยมีสาวๆ ซึ่งเป็นภรรยาของพวกเขาทั้งสี่คนปูเสื่อนั่งคุยกันอยู่ไม่ห่างจากจุดที่เด็กๆ วิ่งเล่นอยู่เขาไม่เคยมีความสุขแบบนี้มาก่อนเลย การมีครอบครัวคือสิ่งที่เขาไม่เคยปรารถนามาก่อน แต่หลังจากที่เตยหอมเข้ามาในชีวิต เขาก็ได้รู้จักกับความสุขที่แท้จริง...ความสุขที่เงินมากเท่าไรก็ซื้อหาไม่ได้...“ในท้องเมียนายกี่คนวะ เห็นท้องใหญ่ๆ” แม็กซิมัสเอ่ยถามอเล็กซิส ซึ่งเป็นหนุ่มหล่อคนสุดท้ายที่เพิ่งได้แต่งเมีย“แฝดสามว่ะ” อเล็กซิสยืดอกตอบอย่างภาคภูมิใจ “น้ำยาฉันมันแรง เห็นไหมล่ะ”เสียงหัวเราะของอีกสามหนุ่มดังกระหึ่ม ก่อนจะรีบเกทับกันยกใหญ่“แค่แฝดสามทำมาคุยไอ้อเล็ก ฉันนี่ลูกหกคนแล้วโว้ย ยังไม่เห็นคุยเลย ถึงจะไม่ใช่แฝดก็ตาม” เคลวินยืดอกบ้างด้วยความภูมิใจในเชื้อพันธุ์ของตนเองไม่ต่างกัน“ให้มันน้อยๆ หน่อยน่ะพวกแก” ชาร์ลีแย้งขึ้นพร้อมกับจิบเหล้า แต่ก็ทำให้เพื่อนอีกสามคนหันมาทับถมกันใหญ่โต“นายน่ะอ่อนสุดเลยรู้ไหมไอ้ชาร์ล พวกเร
วิวาห์ร้างใจ ตอนที่ 57
Mackenzie, New Zealandสถานที่ตรงหน้ามันสวยเหลือเกิน สวยงามน่าอัศจรรย์จนหล่อนไม่สามารถบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้เลย รู้แต่ว่ามันคือแดนสวรรค์ที่ไม่น่าเชื่อว่าจะมีอยู่จริงบนโลกรอยยิ้มละไมเปื้อนดวงหน้างามตลอดเวลา เมื่อนึกถึงภาพของทะเลสาบสีฟ้าเทอร์ควอยซ์ที่อยู่ท่ามกลางเทือกเขาสูงใหญ่ และรอบๆ ก็มีดอกไม้สีสันสดใสประดับประดาอย่างลงตัวคล้ายกับดินแดนในเทพนิยายที่เคยหยิบยืมของเจนจิรามาอ่านตอนเด็กไม่มีผิด“ชอบไหมทูนหัว...”คนที่นอนหลับตาอยู่ก่อนหน้าขยับเปลือกตาลืมขึ้น และมองหน้าหล่อน ดวงตาของเขาระยิบระยับสวยแข่งกับดวงดาวบนท้องฟ้ากว้างเหลือเกินมือเล็กยกลูบแก้มสากที่มีตอหนวดขึ้นประปรายแผ่วเบา “ชอบมากค่ะ มันสวยเหลือเกิน...”คนตัวโตยิ้มกว้างจนเห็นฟันขาวสะอาดสะท้อนกับแสงของดวงดารานับหมื่นบนท้องฟ้า“ผมดีใจนะที่คุณชอบ...”“ขอบคุณมากนะคะที่พาเตยมาที่นี่ มันสวยมาก สวยเหมือนสวรรค์เลยค่ะ”คนที่นอนพักอยู่ลุกขึ้นนั่ง ยกมือใหญ่ขึ้นโอบประคองแก้มนวลของภรรยาเอาไว้ ก่อนจะจุมพิตกลีบปากอวบอิ่มนุ่มนวล จากนั้นก็กระซิบแผ่วเบา“แล้วที่นี่คุณชอบอะไรที่สุดล่ะ ทะเลสาบ ดอกลูพิน หรือว่าดวงดาวบนฟ้าในตอนนี้”หล่อนฉีกยิ้มกว้าง
วิวาห์ร้างใจ ตอนที่ 56
และนับตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ความสุขคือสิ่งที่เตยหอมพบเจอเป็นประจำจนเคยชิน หล่อนไม่เคยพบประสบกับความทุกข์ใจใดๆ อีกเลย เมื่อมีอุ้งมือของอเล็กซิสคอยโอบประคอง จนหล่อนอดคิดไม่ได้ว่าตนเองคือผู้หญิงที่โชคดีที่สุดในโลก“อุ้ยยย...” หล่อนสะดุ้งตกใจเมื่อถูกสวมกอดจากทางด้านหลัง แต่สัมผัสและกลิ่นหอมที่คุ้นเคยทำให้อมยิ้มกว้างในเวลาต่อมา อ้อมแขนที่แสนอบอุ่นนี้จะเป็นของใครไปได้ล่ะ นอกจาก...อเล็กซิส โอคอนเนอร์ สามีดีเด่นของหล่อนนั่นเอง...หล่อนหมุนตัวกลับไปเผชิญหน้ากับสามีสุดหล่อที่ตัวสูงใหญ่ มองจ้องตาสีฟ้าสวยของเขาด้วยความรักหมดหัวใจ“น้องปิ่นหลับแล้วเหรอคะ”“หลับแล้วครับทูนหัว...” คุณพ่อคนเก่งก้มลงจูบแก้มภรรยาอย่างแสนรัก จากนั้นก็เลยมาอ้อยอิ่งที่กลีบปากหวานราวกับหยาดน้ำผึ้งป่าของภรรยา “กว่าจะหลับได้ ผมหมดนิทานในสต็อกไปเกือบห้าเรื่องแน่ะ” เขาพูดและก็หัวเราะอย่างอารมณ์ดี ดวงตากวาดมองหน้าหวานของเตยหอมตลอดเวลา“ตอนเด็ก คุณจ้อเก่งแบบน้องปิ่นหรือเปล่าเนี่ย”หล่อนหัวเราะร่วน “เปล่านะคะ ตอนเล็กๆ เตยไม่ค่อยจะพูดด้วยซ้ำไปค่ะ”“อ้าว งั้นก็คงเหมือนผมน่ะสิ” เขาหัวเราะก๊าก ซึ่งหล่อนเองก็อดที่จะหัวเราะออกมาอีกครั้
วิวาห์ร้างใจ ตอนที่ 55
“ที่แท้ก็อยากมีลูกเพิ่มใช่ไหมคะเนี่ย”เขาผงกศีรษะตอบรับด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์น้อยๆ “ก็ฉันกลัวน้องปิ่นจะเหงา ก็เลยอยากมีน้องๆ ให้มาเป็นเพื่อนวิ่งเล่น ว่าแต่ตกลงไหมทูนหัว”เตยหอมยิ้มเอียงอาย ก่อนจะซบหน้าลงกับแผ่นอกกว้างอย่างแสนรัก“ค่ะ”“น่ารักจังทูนหัว”เสียงหัวเราะพึงพอใจของอเล็กซิสดังกระหึ่มขึ้น ก่อนที่มือใหญ่จะเริ่มต้นซุกซน“อุ้ยยย... จะทำอะไรเหรอคะ”“ก็เร่งมือทำน้องให้น้องปิ่นไงจ๊ะทูนหัว”“ตะ... ตอนนี้เลยเหรอคะ” มือของเขาซุกซนมาก สัมผัสลูบไล้ไปทั้งบั้นท้ายทำเอาหล่อนสยิวเสียวซ่าน“ไม่ทำตอนนี้จะทำตอนไหนล่ะทูนหัว...”“ก็... ตอนค่ำไงคะ” หล่อนอ้อมแอ้มตอบด้วยความขัดเขิน“รอไม่ไหวจ๊ะที่รัก... ได้โปรดขอตอนนี้เลย... นะ...”น้ำเสียงของอเล็กซิสทั้งกระเส่าทั้งแปร่งพร่า ทำเอาหล่อนไม่กล้าที่จะขัดใจเลย“ก็... ได้ค่ะ”กายสาวร้อนผะผ่าว เลือดในกายก็เดือดพล่าน ยิ่งอเล็กซิสมือไม่อยู่สุขแบบนี้ หล่อนก็ยิ่งร้อนฉ่าราวกับจับไข้สูง“ทูนหัว... อวบใหญ่ไปทั้งตัวเลย... อืมมม”มือใหญ่ทั้งขยำทั้งบีบเต้านมอย่างเมามัน ก่อนจะฉีกทึ้งเสื้อผ้าที่หล่อนสวมอยู่จนกระเด็นหวือลงไปนอนแอ้งแม้งอยู่กับพื้นห้อง ส่วนกายสาวก็ล่อนจ้อน
วิวาห์ร้างใจ ตอนที่ 54
ในที่สุดช่วงเวลาที่น่าหวาดหวั่นก็เดินทางมาถึงจนได้ อเล็กซิสพาหล่อนกับปิ่นงามกลับมายังบ้านของเขา เพื่อที่จะได้พบเจอกับเจสสิก้ามารดาของเขานั่นเองเขาบอกกับหล่อนว่าได้เล่าเรื่องทุกอย่างให้มารดาและบิดาฟังหมดแล้ว ซึ่งตอนนี้มารดาของเขาก็ต้องการที่จะพบหล่อนกับปิ่นงาม“มือเย็นเชียว ไม่มีอะไรหรอก เชื่อฉันสิ” คนตัวโตเอื้อมมือมากุมมือเล็กเอาไว้ และก็บีบให้กำลังใจ“ค่ะ... เตย... เชื่อคุณอเล็กค่ะ”อเล็กซิสระบายยิ้มหวาน เขาย่อตัวลงวางปิ่นงามให้ลงยืนกับพื้นห้อง เมื่อพาหล่อนกับลูกสาวเข้ามาในห้องรับแขกหรูแล้ว หล่อนเห็นเจสสิก้านั่งอยู่บนโซฟาตัวยาว จับจ้องมองมาที่หล่อนและปิ่นงามไม่วางตาสมัยตอนที่หล่อนอยู่ที่บ้านของปิยนุช ก็มีโอกาสได้เจอะเจอกับเจสสิก้าหลายครั้ง แต่ไม่มีโอกาสได้ใกล้ชิดมาก่อน“สวัสดีค่ะคุณเจสสิก้า”หล่อนยกมือไหว้สตรีสูงวัยที่ยังสวยไม่สร่างตรงหน้าด้วยความนอบน้อม ก่อนจะหันไปบอกลูกสาวให้ยกมือไหว้เช่นกัน ซึ่งปิ่นงามก็ทำตามอย่างว่านอนสอนง่าย เรียกรอยยิ้มเอ็นดูของเจสสิก้าได้อย่างมากมายเลยทีเดียว“หลานย่า... มาให้ย่ากอดหน่อยลูก”ปิ่นงามมองหน้าหล่อนเล็กน้อยราวกับขอความเห็น และเมื่อหล่อนพยักหน้าอน
วิวาห์ร้างใจ ตอนที่ 53
หลังจากที่หล่อนบอกความจริงกับยายฟองจันทร์และตาคำสาย ทั้งสองตายายก็เต็มไปด้วยความตื่นเต้นตกใจ ก่อนที่ยายฟองจันทร์จะพูดออกมา“ยายว่าแล้วเชียวว่ามันต้องมีอะไรในกอไผ่”“ทำไมแกพูดอย่างนั้นล่ะยายฟองจันทร์ หรือว่าแกเดาออกว่าคุณอเล็กกับหนูเตยเป็น...” ตาคำสายเอ่ยถามภรรยายังไม่ทันจบก็ถูกแทรกขึ้นเสียก่อน “ก็แกไม่เห็นสายตาที่คุณอเล็กมองหนูเตยในงานศพคุณเจนหรือไงล่ะ มองตาเชื่อมจนมดกัดแบบนั้น แล้วยังที่บุกมาถามวันเดือนปีเกิดของน้องปิ่นอีก”ตาคำสายผงกศีรษะรับหงึกๆ ก่อนจะหันไปถามอเล็กซิสที่ยืนอุ้มปิ่นงามเอาไว้ในอ้อมแขน“นี่ถ้าผมเป็นคุณอเล็กนะ ผมคงไม่ยอมปล่อยให้เมียหนีไปนานถึงสี่ปีหรอกครับ แค่สี่วันผมก็อกจะแตกตายอยู่แล้ว”อเล็กซิสอมยิ้ม ทอดสายตามองเตยหอมที่ยืนหน้าแดงระเรื่ออยู่ข้างกาย“ใครว่าผมยอมปล่อยกันล่ะครับ หนูเตยของคุณตาคุณยายหนีไปต่างหาก ผมตามหาแทบพลิกแผ่นดินก็ไม่เจอ จนเกือบถอดใจอยู่แล้วล่ะครับ”“ที่เตยหนีไปก็เพราะเตยจำเป็น คุณอเล็กก็รู้นี่คะ ยังมาว่าเตยอีก” สาวน้อยอ้อมแอ้มตัดพ้อสามีเสียงอ่อยอเล็กซิสมองภรรยาด้วยความเอ็นดูก่อนจะก้มหน้าลงมาจูบแก้มแดงๆ โดยไม่มีปี่มีขลุ่ย สองตายายเห็นเข้าก็อมยิ้มฟิ
Anda juga akan menyukai
เกิดใหม่อีกครั้งกับยัยขี้เหร่
เฉียวเหมย63.7K Dibacaบทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน
เซียงปู้อี๋79.1K Dibacaในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน
แสงอรุณฤดูใบไม้ผลิ47.8K Dibacaพิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย
เจ้าหน่อไม้น้อยแห่งตระกูลกู่228.7K Dibacaพ่ายรัก เมียอุปถัมภ์
โอชิม่อน99 DibacaFake Friend เพื่อนเล่น (ต้อง) เล่นเพื่อน
Sherlina152 Dibacaไอติมของเพื่อนน่ากินจังเลย
SexyRed/Lucifer95 Dibacaดอกบัวในเพลิงมาร
สุรารักษ์147 Dibaca
