ตอนที่ 4 หนี้คือจุดเริ่มต้น

เสียงโทรศัพท์ดัง

"ฮัลโหล…มึงเป็นไงบ้างกูโทรหามึงไม่ติดเลยว่ะว่าจะไปหามึงที่บ้านกันอยู่" เสียงของมะขามพูดขึ้นมาทันทีที่ไอรินรับสายด้วยความเป็นห่วงเพื่อน

"แบตโทรศัพท์กูหมดน่ะ...กูไม่ได้เป็นไรปลอดภัยดี" ไอรินตอบกลับไปเพื่อให้เพื่อนคลายความกังวลลง

"แล้วมึงรู้ไหมใครไปส่งมึง?"

"ก็คนขับรถยัยฟ้าใสไง" ไอรินตอบพร้อมขมวดคิ้วสงสัยในสิ่งที่มะขามถาม

"ไม่ใช่มึง…กูดูรถผิดคันคนนั้นใครก็ไม่รู้กูขอโทษนะที่ทิ้งมึง" มะขามพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่รู้สึกผิดและถามเพื่อนด้วยความเป็นห่วง

ไอรินเงียบไปสักพักนึกถึงเมื่อคืนนี้ว่าทำอะไรลงไปบ้าง…โอ้ยยยย บ้าจริงฉันไม่หน้าดื่มเยอะจนไม่ได้สติเลย แต่จะว่าไปแล้วฉันก็ไม่ได้เมาจนขาดสติขนาดนั้นนะ…ฉันยังรู้สึกตัวทุกอย่างเลย ดีแล้วที่ไม่ใช่คนขับรถยัยฟ้าใสไม่งั้นต้องได้เจอกันอีกแน่ๆ ฉันคงอายจนไม่กล้าสู้หน้า แล้วตาลุงคนนั้นเป็นใครกัน ช่างเถอะ คงไม่ได้เจอกันแล้วล่ะเธอครุ่นคิดในใจ

"ฮัลโหลไอริน...ยังอยู่ไหม" ปลายสายเงียบไปจนทำให้มะขามใจหาย

"อ๋อ ไม่เป็นไรมึง ตาลุงคนนั้นก็มาส่งกูที่บ้านเลย" ไอรินแสร้งตอบเพื่อนไปไม่ให้มะขามต้องรู้สึกผิดและเป็นห่วง

"ถ้างั้นกูค่อยสบายใจหน่อย" มะขามถอนหายใจและพูดออกมาอย่างโล่งอกเพราะถ้าหากไอรินเป็นอะไรตนจะต้องรู้สึกผิดอย่างมากแน่ๆที่เป็นต้นเหตุทำให้เพื่อนเดือดร้อน

"โอเคมึง" ไอรินวางสายจากมะขามแล้วเดินเข้าบ้านมาจู่ๆ ก็มีชายฉกรรจ์สามสี่คนอยู่ในบ้านของเธอพวกเค้ากำลังขนของตู้เย็น ทีวี ของบ้านเธอไป

“นี่พวกนายทำไรกันขนของบ้านฉันไปไหน” ไอรินพูดด้วยน้ำเสียงและสีหน้าที่ตกใจ

“ก็แม่ของเธอเป็นหนี้ไม่จ่ายมาหลายเดือนแล้วนี่ถือว่าใจดีมากแล้วนะ…ว่าแต่ลูกสาวบ้านนี้สวยใช้ได้เลยเนอะพวกมึง” ชายฉกรรจ์คนนึงพูดกับเพื่อนที่มาด้วยกัน พลางมองไปที่ไอรินและทำหน้าตาเจ้าเล่ห์

“จะเอาอะไรก็รีบเอาไปไม่ต้องมายุ่งกับลูกฉัน” แม่เธอรีบพูดแทรกเพราะชายฉกรรจ์กำลังมองไอรินลูกของเธอและทำหน้าเจ้าเล่ห์ใส่ ไอรินงงว่าแม่ของเธอนั้นไปกู้เงินนอกระบบมาตอนไหน ต้องเป็นเพราะเธอแน่ๆ ที่ทำให้แม่ต้องเป็นหนี้

"แม่คะ…เพราะหนูใช่ไหมแม่ถึงเป็นหนี้" ไอรินถามแม่ด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือเล็กน้อย

"ลูกอย่าคิดแบบนั้นเลย ที่แม่ต้องยอมกู้เพราะแม่ไม่อยากเสียบ้านหลังนี้ไป… แค่เงินประกันของพ่อที่มีอยู่มันไม่พอแม่เลยต้องจำใจ" แม่ตอบไอรินด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือไม่แพ้กัน

"แต่แม่รู้ไหมว่าหนี้นอกระบบดอกมันแพงแค่ไหน…คิดถึงพ่อเนอะถ้าพ่อยังอยู่คงไม่เป็นแบบนี้" ไอรินพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือและน้ำใสๆไหลคลออยู่ที่ดวงตา

"แม่จำได้ว่าพ่อมีรุ่นพี่อยู่คนนึงที่บอกว่าถ้าเราลำบากให้โทรบอกเค้าได้เลยเค้าพร้อมช่วยเหลือเราตอนที่มางานศพพ่อเค้าให้เบอร์แม่ไว้"

แม่นึกขึ้นมาได้และรีบไปหาเบอร์ที่เธอเก็บไว้ทันที ไอรินไม่ได้พูดต่อแล้วเดินขึ้นบันไดไปห้องของเธอ ในขณะที่ แม่กำลังหาเบอร์รุ่นพี่ของพ่อไอรินอยู่

เสียงโทรศัพท์ดัง

"สวัสดีค่ะ ดิฉันเป็นภรรยาของพิชิต นี่ใช่เบอร์ของคุณกิตติโชจน์ไหมคะ" แก้วทิพย์พูดด้วยน้ำเสียงที่ร้อนรน

"สวัสดีค่ะ ได้นัดท่านไว้หรือเปล่าคะ ถ้าไม่ได้นัดรบกวนแจ้งชื่ออีกรอบค่ะ" ปลายสายพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่นิ่งสนิท

"ดิฉันชื่อแก้วทิพย์เป็นภรรยาของพิชิต...ช่วยบอกคุณกิตติโชจน์ด้วยค่ะว่าฉันมีธุระกับท่าน" แก้วทิพย์ยังพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ร้อนรนบ่งบอกว่าเป็นเรื่องสำคัญ

"รบกวนถือสายรอสักครู่นะคะ" ปลายสายพูดแล้วเงียบไปสักพัก

"สวัสดีครับ...มีธุระอะไรจะคุยกับผมว่ามาได้เลยครับ" คุณกิตติโชจน์กล่าวทักทายและพูดเข้าเรื่องทันที

"เอาตรงๆ เลยนะคะพอดีมีเรื่องเดือดร้อนเรื่องเงินน่ะค่ะ...ฉันนึกถึงใครไม่ออกแล้วจริงๆ ขอโทษด้วยนะคะที่มันดูเหมือนไม่มีมารยาทฉันไม่อยากอ้อมค้อม" แก้วทิพย์พูดพลางรู้สึกระอายใจที่ต้องมายืมเงินคนที่ไม่รู้จัก

"ถ้างั้นเดี๋ยวผมแจ้งสถานที่วันเวลาไปให้แล้วกัน" คุณกิตติโชจน์ตอบรับคำขอของแก้วทิพย์โดยทันที

"ขอบคุณ…คุณกิตติโชจน์มากๆ นะคะคุณเป็นคนดีเหมือนที่พิชิตพูดไว้ไม่มีผิด" แก้วทิพย์พูดขอบคุณพร้อมถอนหายใจโล่งอก

สองวันต่อมา…

ณ ร้านกาแฟ แก้วทิพย์มาพบกับคุณกิตติโชจน์เพื่อจะขอความช่วยเหลือแก้ไขปัญหาชีวิตที่เจออยู่ในขณะนี้

“มาแล้วหรอนั่งสิ…ทานอะไรมาหรือยังสั่งอะไรมากินไหม" คุณกิตติโชจน์ทักทายและถามแก้วทิพย์ด้วยความเป็นห่วง

“ไม่เป็นไรค่ะ แค่คุณออกมาพบฉันก็เกรงใจแย่แล้ว” แก้วทิพย์พูดพร้อมทั้งแสดงสีหน้าเกรงใจ

“เกรงใจอะไรกัน…ผมบอกจะช่วยคุณกับลูกเองเลี้ยงลูกคนเดียวมันเหนื่อยมากนะแล้วต้องการเท่าไหร่ละ” คุณกิตติโชจน์พูดพร้อมยิ้มให้แก้วทิพย์เล็กน้อยเพื่อแสดงว่าตนนั้นเต็มใจช่วยเหลือแก้วทิพย์และลูก

“ฉันเป็นหนี้นอกระบบอยู่คราวๆ สามล้าน รวมทั้งต้นและดอก แต่ฉันไม่ได้มาขอนะคะฉันขอยืมไปจ่ายพวกมันก่อนฉันเป็นห่วงความปลอดภัยของไอรินน่ะค่ะ ลูกสาวฉันพึ่งเรียนจบยังไม่ได้ทำงาน ฉันก็เป็นแค่แม่บ้านอยู่แต่บ้านเลี้ยงลูกพิชิตเค้าไม่ให้ฉันทำงานจน…พิชิตเสีย เสาหลักที่บ้านเลยต้องเป็นฉัน ฉันไม่มีทางเลือกแล้วจริงๆ” แก้วทิพย์ร้องไห้ออกมาด้วยความน้อยใจตัวเองที่เธอนั้นคิดว่าตัวเองเลี้ยงลูกได้ไม่ดีพอต้องแบกหน้ามาขอความช่วยเหลือจากคนอื่น

“เอาล่ะ…ไม่เป็นไรเธอเก่งมากนะแก้วทิพย์ที่เลี้ยงลูกจนเรียนจบ ที่เธอบอกว่าลูกเธอยังไม่มีงานทำให้หนูไอรินมาลองทำงานที่บริษัทผมไหม ตอนนี้ผมให้ลูกชายดูแลต่อจากผมอยู่ ไอ้เรามันก็แก่แล้วอยากจะเลี้ยงหลานอยู่บ้านแต่ทำไงได้มันไม่มีแฟนกับเค้าสักทีชาตินี้คงไม่ได้เจอหน้าหลานละมั้ง ฮ่าๆ" คุณกิตติโชจน์พูดพลางหัวเราะเพื่อให้อีกฝ่ายสบายใจ

“ขอบคุณท่านมากนะคะที่ช่วยเราสองแม่ลูกไว้ฉันลองไปคุยกับไอรินดูก่อนถ้าได้เรื่องยังไงแล้วเดี๋ยวฉันโทรติดต่อไปหาท่านนะคะ” แก้วทิพย์รีบกล่าวขอบคุณที่คุณกิตติโชจน์ช่วยเหลือตนและลูก

บ้านไอริน

"แม่ออกไปไหนมาตั้งแต่เช้า" ไอรินพลางถามแม่ด้วยความเป็นห่วง

"ไปคุยกับคุณกิตติโชจน์รุ่นพี่พ่อมาน่ะ เค้าบอกจะช่วยเราเออ…แม่บอกไปว่าไอรินยังไม่มีงานทำเค้าเลยให้ลองไปทำที่บริษัทเค้าดู" แม่ตอบและพูดสิ่งที่คุณกิตติโชจน์เสนอให้ไอรินฟังทันที

"ก็ดีเหมือนกัน หนูจะได้ใช้หนี้ให้แม่…แม่จะได้ไม่ต้องลำบากแบกหน้าไปขอยืมใครอีก" ไอรินพูดเสียงอ่อนพลางมองหน้าแม่แล้วรู้สึกผิด

สัปดาห์ต่อมา…

บริษัทคุณกิตติโชจน์

“สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่าจะติดต่อเรื่องอะไรคะ” พนักงานสาวถามพร้อมทั้งมองสาวน้อยที่อยู่ตรงหน้าที่ไม่ได้สวยโดดเด่นอะไรแต่หน้าตาออกไปทางน่ารักจิ้มลิ้ม ดวงตากลมโต ขนตายาวงอนที่มองแล้ววชวนสะกดให้หลง ผมยาวสีดำขลับถึงกลางหลัง

“สวัสดีค่ะ ฉันมาสมัครงานค่ะ" ไอรินตอบพร้อมยิ้มให้อีกฝ่ายเล็กน้อยพนักงานสาวยื่นใบสมัครให้กับเธอ

“กรอกใบสมัครได้เลยค่ะ…แนบเอกสารมาพร้อมกับใบสมัครด้วยนะคะ” พนักงานสาวพูดแล้วยิ้มตอบสาวน้อยที่อยู่ตรงหน้า

“ขอบคุณค่ะ”

บ้านไอริน

"แม่คะรินไปสมัครงานที่บริษัทของคุณลุงเพื่อนพ่อมาแล้วนะ" ไอรินบอกแม่ถึงเรื่องที่เธอไปสมัครงานมาแล้ว

"ไปสมัครมาแล้วทำไมไม่บอกแม่ก่อนจะไปวันไหนแม่จะได้โทรบอกท่านไว้ก่อนตอนนี้ท่านให้ลูกชายท่านดูแลบริษัทเองแล้ว" แม่ตอบและตกใจเล็กน้อยที่ลูกสาวไปสมัครงานโดยไม่บอกเธอ

"ก็ไม่เห็นเป็นไรเลยนิแม่…ดีซะอีกจะได้ไม่ต้องมีคนว่าเป็นเด็กเส้น" ไอรินพูดพลางยักไหล่เล็กน้อย

ณ บริษัท

พนักงานยกเอกสารกองโตไม่ทันระวังชนเข้ากับพนักงานอีกคนเอกสารกระจัดกระจายไปทั่วห้องโถงทางเดิน คุณกรณ์ที่กำลังลงลิฟต์มาพบเข้ากับข้าวของกระจายตามพื้น พนักงานทุกคนต่างมองหน้ากันแล้วเงียบไม่พูดอะไรเลยเพราะทุกคนกลัวว่าคุณกรณ์ลูกชายคุณกิตติโชจน์ประธานคนใหม่ที่มารับช่วงต่อจากพ่อตัวเองนั้นจะว่าเอาได้

เพราะพนักงานทุกคนต่างบอกต่อๆ กันมาว่าเป็นคนที่เย็นชาดูเข้าถึงยากแต่กลับกันคุณกรณ์ก้มลงไปเก็บเอกสารที่ตกอยู่บนพื้นช่วยพนักงานทำเอาพนักงานสาวๆ พากันตกหลุมรักความมีน้ำใจของคุณกรณ์กันยกใหญ่ เพราะนิสัยและหน้าตา ที่คิ้วหนาดำสนิท จมูกโด่งเป็นสันเหมือนลูกครึ่ง พร้อมทั้งผมที่ดำสนิทและสันกรามที่รับกับ ตา จมูก และปากได้เป็นอย่างดี

“นี่เอกสารครับเดินระวังๆ ด้วยนะครับ” คุณกรณ์พูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบนิ่ง สิ้นเสียงพูดของคุณกรณ์พนักงานสาวๆ ต่างพากันยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ คนอะไรไม่รู้ หล่อแถมยังใจดีอีกอะสาวๆ ในบริษัทชมคุณกรณ์ไม่ขาดปาก

บ้านคุณกิตติโชจน์

“โอ้ยยย…ฉันปวดหัวกับลูกชายคุณจริงๆ เมื่อสองวันก่อนฉันนัดหลานสาวเพื่อนฉันสมัยเรียนด้วยกันมาทานข้าวกับเจ้ากรณ์ นี่คุณรู้ไหมคะเจ้ากรณ์ผิดนัดไม่ยอมมา บอกว่าติดงานมีประชุม ฉันต้องแบกหน้ายิ้มแย้มทานข้าวจนเสร็จ…รู้ไหมว่าฉันขายหน้ามากแค่ไหนที่เป็นคนนัดเองแล้วมาผิดนัดกับเพื่อนของฉันและหลานสาวเค้า น้องหนูดี จำได้ไหมคะคุณที่ตอนเด็กๆ เคยมาบ้านเราตอนนี้โตเป็นสาวแล้วสวยมากๆ กิริยามารยาทดีจริงๆ ฉันละเสียดายทำไมเจ้ากรณ์ถึงได้เป็นแบบนี้ไปได้…เพราะคุณคนเดียว”

เสียงคุณอุไรภรรยาคุณกิตติโชจน์ แม่ของคุณกรณ์ ที่บ่นน้อยใจลูกและสามีซะยกใหญ่ที่ไม่เป็นอย่างที่หวังไว้ พลางเอามือจับที่หัวเพื่อบ่งบอกว่าตนทั้งเหนื่อยใจและหมดแรงกับลูกคนนี้ซะจริงๆ

“นี่คุณจะมาโทษผมคนเดียวไม่ได้หลอกนะลูกชายคุณเองฟังอะไรที่ไหนละ พ่อแม่จะแก่ตายอยู่แล้วป่านนี้ยังไม่มีเมียแล้วจะให้ผมทำไงได้” คุณกิตติโชจน์เถียงภรรยากลับทันที พร้อมทั้งเปรยว่าตนเองก็เหนื่อยและหมดหนทางเหมือนกัน

“เพราะคุณนั่นแหละ ฉันบอกแล้วไงว่าให้เจ้ากรณ์แต่งงานมีลูกก่อนงานทำตอนไหนก็ได้ทีนี้เป็นไงสนใจแต่งานไม่คิดจะหาเมียแล้ว… แล้วเมื่ออาทิตย์ที่แล้วคุณไปไหนมาคะ” คุณอุไรยังคงโทษสามีไม่เลิกและเปลี่ยนไปคุยเรื่องอื่นทันที

“อ๋อ…ผมไปพบภรรยาพิชิตมานะ เค้ามีเรื่องเดือดร้อนให้ช่วย”

“ใช่ที่สามีเค้าเกิดอุบัติเหตุไหมคะรุ่นน้องคุณ สงสารเค้านะคะต้องอยู่กันสองคนแม่ลูก” คุณอุไรพูดพลางนึกสงสารสองแม่ลูกขึ้นมาทันที

“ลูกสาวเค้าพึ่งเรียนจบนะ ผมเลยชวนมาทำงานที่บริษัทเราดูไม่รู้ว่าจะยังไงต้องรอเค้าติดต่อมา” คุณกิตติโชจน์พูดตอบภรรยา

“ฉันเคยเจอลูกสาวเค้าตอนเด็กหน้าตาน่ารักจิ้มลิ้มที่พิชิตเคยพามาบ้านเราป่านนี้คงโตเป็นสาวสวยแน่ๆ ฉันอยากเห็นตอนโตจัง…นัดเค้าสองคนแม่ลูกทานข้าวกันไหมคะคุณ” คุณอุไรพูดกับสามีด้วยความสงสัยว่าเด็กสาวน่ารักที่เคยเจอตอนเด็ก ป่านนี้โตมาจะเป็นสาวสวยสะพรั่งขนาดไหน พร้อมทั้งมีความคิดที่จะจับคู่ให้ลูกชายผุดขึ้นมาในหัว

“ผมรู้นะ…คุณคิดอะไรอยู่” คุณกิตติโชจน์พูดพร้อมทั้งมองหน้าภรรยาว่ารู้ทันนะว่ากำลังคิดอะไรอยู่

“อะไรคะคุณแค่ทานข้าวกันเฉยๆ ถ้าเด็กๆ จะชอบกันฉันก็ไม่ติดอะไรฉันก็อยากอุ้มหลานเหมือนกันใครก็ได้ที่ทำให้เจ้ากรณ์สนใจ ถ้าคนนี้เจ้ากรณ์ไม่สนใจฉันก็จะหาคนใหม่ๆ มาให้ลูกฉันไปทานข้าวให้ได้คอยดูเถอะคุณ คุณไปนัดสองแม่ลูกไว้เลยฉันจะไปคุยกับเจ้ากรณ์เอง…ถ้ารอบนี้ไม่ไปฉันจะโกรธลูกชายคุณแล้วก็คุณด้วย" คุณอุไรตอบเบี่ยงเบนสามีว่าตนไม่ได้คิดอะไรเพราะสามีตนรู้ทันทุกเรื่องจริงๆ

“อ้าว…แล้วผมเกี่ยวอะไรด้วยละ” คุณกิตติโชจน์พูดกับภรรยา พลางคิดว่าเจ้าลูกชายหาเรื่องเดือดร้อนให้ตนอีกแล้ว

“ไม่รู้ละฉันจะโกรธ” คุณอุไรพูดกับสามีแล้วเบือนหน้าหนีเล็กน้อยว่าตนจะโกรธ

เสียงโทรศัพท์ดัง

“สวัสดีครับ…ใช่คุณแก้วทิพย์หรือเปล่า” เป็นเสียงของคุณกิตติโชจน์ที่เป็นคนโทรหาแก้วทิพย์ก่อน

“ใช่ค่ะ คุณท่านมีธุระอะไรกับฉันคะหรือว่าคุณเปลี่ยนใจจะไม่ช่วยเราสองคนแม่ลูกแล้ว” แก้วทิพย์ตอบรับหลังรู้ว่าเป็นคุณกิตติโชจน์ที่โทรมาหาตนก่อนจึงตกใจคิดว่าคุณกิตติโชจน์จะเปลี่ยนใจ

“ไม่ใช่อย่างนั้นหรอก แค่จะถามดูที่ให้ไปคุยกับลูกสาวเรื่องมาทำงานที่บริษัทผมนะสนใจไหม” คุณกิตติโชจน์รีบปฏิเสธทันทีว่าไม่ได้เป็นแบบที่แก้วทิพย์คิด

“คือ…ลูกสาวฉันไปสมัครไว้แล้วน่ะค่ะ”

“งั้นหรือดีเลยเอาอย่างนี้ไหมเรานัดทานข้าวกันดีกว่าภรรยาผมเค้าชวนน่ะ เค้าบอกว่าเคยเจอหนูไอรินตอนเด็กๆ พิชิตเคยพามา เค้าเอ็นดูเลยอยากเห็นตอนโตผมก็ไม่ได้เจอนานมีอะไรจะได้ช่วยเหลือกัน สนิทกันเข้าไว้” คุณกิตติโชจน์พูดด้วยน้ำเสียงอันอ่อนนุ่มที่แสนใจดีชวนสองแม่ลูกมาทานข้าวตามความต้องการของภรรยาทันที

“ฉันโชคดีจริงๆ ที่เจอท่านและภรรยาที่เอ็นดูเราสองคนแม่ลูกแต่ฉันเกรงใจน่ะค่ะที่ท่านช่วยใช้หนี้ให้ก่อนก็มากพอแล้วไม่รู้จะตอบแทนบุญคุณยังไงหมด” แก้วทิพย์ดีใจที่มีคนช่วยเหลือและรักเอ็นดูลูกสาวตนขนาดนี้

“ไม่ต้องมาเกรงอกเกรงใจหรอก คนกันเองทั้งนั้น พิชิตมันก็เป็นรุ่นน้องที่ผมรัก ถ้างั้นก็ถือว่าตกลงมาทานข้าวด้วยกันนะเดี๋ยวผมจะให้คนขับรถไปรับ”

คุณกิตติโชจน์พูดเพื่อให้อีกฝ่ายสบายใจและคลายความเกรงใจลง...แก้วทิพย์ไม่ทันได้ตอบอะไรสายของคุณท่านก็ว่างไปเสียแล้วคงจะต้องไปเกลี้ยกล่อมไอรินให้รู้ถึงความหวังดีของคุณกิตติโชจน์และภรรยาของเขา

"พรุ่งนี้ทำไรหรือเปล่าลูก?" แม่แสร้งถามไอริน

"ไม่ได้ทำไรค่ะแม่…แล้วแม่ถามทำไมมีไรหรือเปล่า" ไอรินตอบพลางสงสัยในสิ่งที่แม่ถามตน

"แม่ก็แค่ถามดูเฉยๆน่ะเห็นพักนี้อยู่ติดบ้านพวกเพื่อนๆไม่ชวนไปไหนเหรอ" แม่แสร้งถามอีกรอบเพื่อดูปฏิกิริยาไอริน

"ก็ชวนนะ แต่หนูไม่ออกเองไม่อยากไปไหน" ไอรินตอบออกมาเฉยๆและคิดในใจที่ไม่ออกไปไหนเพราะเรื่องที่ผ่านมาคืนนั้นทำให้ไอรินลืมไม่ลงคิดอยู่ในหัวตลอดเวลา

"ถ้างั้นพรุ่งนี้ไปทานข้าวเป็นเพื่อนแม่หน่อยคุณกิตติโชจน์กับภรรยาเค้าอยากเจอลูกน่ะ ไอรินลูกหนูก็ถือโอกาสขอบคุณท่านเค้าเลยนะลูกท่านช่วยเราไว้เยอะเลย ถ้าไม่ไปมันก็ดูเป็นการไม่ให้เกียรติท่านและภรรยาที่เอ็นดูเราสองคน" แม่รีบพูดเข้าประเด็นทันทีโดยไม่ให้ลูกสาวได้มีสิทธิ์ปฏิเสธเลย

"ถ้าแม่พูดมาขนาดนี้แล้วหนูจะเลือกอะไรได้ละยังไงก็ต้องไปอยู่ดี" ไอรินตอบตกลงพร้อมทั้งคิดและถอนหายใจว่าตนไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธนอกจากรับปากตกลง