บทที่ 14 วิชาพิสดาร (2)

หนึ่งสัปดาห์ผันผ่าน สตรีร่างระหงสวมอาภรณ์สีขาวสะอาดตา คาดผ้าแพรปิดใบหน้าครึ่งล่างเยื้องย่างเข้ามาหยุดยืนบริเวณประตูหน้าจวนสกุลวูซึ่งมีหมอทั้งชายและหญิงเดินกระทบไหล่เข้าออกไม่ขาดสาย

เสียงใสเอ่ย “ข้าหมอหญิงจากต่างถิ่น ได้ยินว่าคุณหนูวูเกิดป่วยด้วยโรคประหลาด จึงเดินทางมาเพื่อทำการรักษานางเจ้าค่ะ”

บ่าวชายที่เฝ้าหน้าประตูกวาดตามองเรือนร่างสตรีผู้มาเยือนตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า “เจ้าแน่ใจรึว่าเป็นหมอ”

หญิงสาวยิ้มกว้างไปจนถึงดวงตา แม้เผยรูปโฉมเพียงครึ่งบนของใบหน้าทว่านัยน์ตาสว่างใสของนางก็ทำเอาบุรุษใจสั่นระทวย หญิงสาวกล่าวต่อ “พี่ชาย ข้าเป็นหมอเจ้าค่ะ หากไม่เชื่อท่านอยากให้ข้าช่วยจับชีพจรหรือไม่” เปลือกตาบางหลุบต่ำลงกว่าสะดืออีกฝ่ายเป็นเชิงเย้าแหย่

บ่าวนายนั้นมองแววตากระจ่างใสดั่งน้ำค้างด้วยความเลื่อนลอย ความคิดสกปรกผุดขึ้นเต็มศีรษะ ครั้นสังเกตเห็นสายตาของนางที่ลดมองต่ำ บ่าวรับใช้นายนั้นก็ถึงขั้นตัวงอ ชายหนุ่มพยายามขับไล่ความคิดฟุ้งซ่านทิ้ง ตอบกลับด้วยท่าทีเสียอาการ “ชะ...เช่นนั้นท่านหมอรอสักครู่”

ชายหนุ่มผละห่างไปพร้อมเหงื่อเย็นที่หลั่งเต็มหน้าผาก เสียงใส