Mag-log inShare
บทที่ 8 ผีหลอก
Huling Na-update:
2025-06-24 12:00:44“เจ้า…นี่เป็นเจ้าเองหรือ” หลีซงประหลาดใจ
คิ้วทรงกระบี่ปลายหนาเลิกขึ้น ไป๋เฉินเซียงพบความฉงนปรากฏบนใบหน้าของชายหนุ่มตรงหน้า มิใช่หลีซงที่ช่วยนางไว้ แต่กลับเป็นนายของเขาต่างหากที่รั้งแขนนางเมื่อครู่ ทั้งที่ดวงตาอีกฝ่ายมองไม่เห็นกระนั้นเขายังสามารถคว้าแขนของไป๋เฉินเซียงไว้ได้อย่างแม่นยำ
ไป๋เฉินเซียงหัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออก “ทะ…ที่แท้เป็นพวกท่าน ดูเหมือนว่าเรามีวาสนาต่อกันจริง”
นักพรตน้อยเกาจวิ้นสาวเท้าเข้ามา “พวกท่านรู้จักกันหรือ”
ไป๋เฉินเซียงหลุบเปลือกตามองมือหยาบกร้านที่ยังกุมข้อมือของนางไว้แน่น จึงค่อย ๆ ขยับออกอย่างแนบเนียน
ริมฝีปากได้รูปกระตุกแผ่ว “อ่า…น้องชายผู้นั้นสินะ”
นักพรตเกาจวิ้น “น้องชาย?” เขาเหลียวมองไป๋เฉินเซียง
ไป๋เฉินเซียงยิ้มแหย “ศิษย์พี่ ไว้ข้าอธิบายให้ท่านฟังทีหลังนะเจ้าคะ” ไป๋เฉินเซียงย้ายสายตากลับไปยังบุรุษตรงหน้า “ไม่คิดเลยว่าพวกท่านจะมารับการรักษาที่นี่ ตอนนี้พวกเราถือว่าลงเรือลำเดียวกันแล้ว เช่นนั้นข้าน้อยขอเสียมารยาทถาม คุณชายทั้งสองมาจากที่ใดกันจึงได้เกียรติรับการ
Pinakabagong kabanata
วิวาห์ลวงรักแม่ทัพตาบอด บทที่ 8 ผีหลอก
“เจ้า…นี่เป็นเจ้าเองหรือ” หลีซงประหลาดใจคิ้วทรงกระบี่ปลายหนาเลิกขึ้น ไป๋เฉินเซียงพบความฉงนปรากฏบนใบหน้าของชายหนุ่มตรงหน้า มิใช่หลีซงที่ช่วยนางไว้ แต่กลับเป็นนายของเขาต่างหากที่รั้งแขนนางเมื่อครู่ ทั้งที่ดวงตาอีกฝ่ายมองไม่เห็นกระนั้นเขายังสามารถคว้าแขนของไป๋เฉินเซียงไว้ได้อย่างแม่นยำไป๋เฉินเซียงหัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออก “ทะ…ที่แท้เป็นพวกท่าน ดูเหมือนว่าเรามีวาสนาต่อกันจริง”นักพรตน้อยเกาจวิ้นสาวเท้าเข้ามา “พวกท่านรู้จักกันหรือ”ไป๋เฉินเซียงหลุบเปลือกตามองมือหยาบกร้านที่ยังกุมข้อมือของนางไว้แน่น จึงค่อย ๆ ขยับออกอย่างแนบเนียนริมฝีปากได้รูปกระตุกแผ่ว “อ่า…น้องชายผู้นั้นสินะ”นักพรตเกาจวิ้น “น้องชาย?” เขาเหลียวมองไป๋เฉินเซียงไป๋เฉินเซียงยิ้มแหย “ศิษย์พี่ ไว้ข้าอธิบายให้ท่านฟังทีหลังนะเจ้าคะ” ไป๋เฉินเซียงย้ายสายตากลับไปยังบุรุษตรงหน้า“ไม่คิดเลยว่าพวกท่านจะมารับการรักษาที่นี่ตอนนี้พวกเราถือว่าลงเรือลำเดียวกันแล้ว เช่นนั้นข้าน้อยขอเสียมารยาทถาม คุณชายทั้งสองมาจากที่ใดกันจึงได้เกียรติรับการ
วิวาห์ลวงรักแม่ทัพตาบอด บทที่ 7 คุ้นตา
ไป๋เฉินเซียงเพิ่งได้ทราบเดี๋ยวนี้เองว่าแท้จริง ที่นางเดินทางมายังวัดเฉินหลิงได้โดยง่ายเป็นเพราะกำไลข้อมือที่มารดาทิ้งไว้ให้ดูต่างหน้า อีกทั้งมารดาของนางยังฝากฝังไป๋เฉินเซียงไว้กับนักพรตติงรุ่ยฉีตั้งแต่สิบปีก่อนแล้วในกำไลมีส่วนผสมของไม้กฤษณาหายาก ซึ่งสามารถใช้ทลายค่ายกลพรางตาและนำทางมาจนถึงที่นี่ได้ คาดไม่ถึงว่าชาติก่อนไป๋เฉินเซียงไม่เคยคิดโผล่มายังวัดแห่งนี้เลยสักครั้ง ล่าสุดที่เคยเข้ามาก็ช่วงที่ตนอายุเพียงห้าหนาว ก้าวเท้ามาหนแรกก็ฝันถึงภาพของตนกับพี่ชายปริศนาในวัยเด็กเสียอย่างนั้นจะว่าไปแล้วคงเป็นเพราะสถานะของไป๋เฉินเซียงที่เกิดมาต่ำต้อยด้อยกำลัง ชาติก่อนนั้นจึงยินยอมก้มหัวให้ผู้อื่นรังแกและเหยียบย้ำดั่งเศษธุลี ในเมื่อสวรรค์มอบชะตาชีวิตใหม่ให้แก่นาง เช่นนั้นไป๋เฉินเซียงจึงมาดมั่นจะใช้มันแก้ไขอดีตและทวงคืนความเป็นธรรมให้จงได้ในที่สุดไป๋เฉินเซียงก็ได้กราบไหว้นักพรตติงรุ่ยฉีเป็นอาจารย์ ไป๋เฉินเซียงนับเป็นศิษย์หญิงคนที่สองของเขา แน่นอนว่าศิษย์หญิงคนแรกก็คือมารดาของไป๋เฉินเซียงนั่นเองนักพรตน้อยผู้นั้นแม้อายุน้อยกว่าไป๋เฉินเซียงหนึ่
วิวาห์ลวงรักแม่ทัพตาบอด บทที่ 6 ความหลังเมื่อครั้งวัยเยาว์
ฤดูฝนสิบปีก่อน หยาดน้ำฝนกำลังตั้งท่าจะร่วงหล่นจากฟากฟ้า เป็นเหตุให้อากาศร้อนอบอ้าว ที่หน้าศาลาของวัดร้างบนหุบเขาปรากฏร่างเด็กหญิงกำลังยืนตัวสั่นระริก ริมฝีปากบางซีดขาวไร้เลือดฝาดเพราะความหนาวเหน็บ ตอนนี้เวลาล่วงเข้าใกล้ยามโหย่ว [1] เสียงหรีดหริ่งเรไรกังวานก้องทั่วทั้งบริเวณ พริบตาผืนฟ้าที่ย้อมสีหม่นก็เทกระหน่ำหยาดพิรุณให้ร่วงหล่นลงมาอย่างบ้าคลั่งซ่า…ละอองฝนซะสาดเข้าใบหน้าจนรู้สึกไม่สบายตัว นัยน์ตากลมกลอกมองไปยังทางเข้าโถงกราบไหว้ที่ห่างออกไปอย่างนึกลังเล เพราะเพียงก้าวเท้าออกจากที่กำบัง ก็สามารถทำให้เปียกชุ่มไปทั้งร่างเด็กหญิงอายุห้าหนาวจดจ้องเป้าหมายไม่วางตา ก่อนถอนหายใจออกมาอย่างนึกปลดปลง หากเปียกโชกไปทั้งตัวจะต้องถูกมารดาดุเป็นแน่ ทั้งที่ถูกกำชับแล้วว่าอย่าออกมาเล่นนอกโถงกราบไหว้ ทว่าเด็กน้อยกลับไม่เชื่อฟัง ความรั้นเป็นเหตุเด็กตัวเล็กทรุดกายลงเกาะเข่าหน้าสลด มือเล็กเขี่ย ๆ ใบไม้ที่ปลิวเข้ามาเพื่อฆ่าเวลา ริมฝีปากบางขยับแผ่วบ่นให้ตัวเองขมุบขมิบ “ช่างเถิด ทนอีกหน่อยแล้วกัน เดี๋ยวฝนก็
วิวาห์ลวงรักแม่ทัพตาบอด บทที่ 5 นักต้มตุ๋นน้อย
ธรณีทางเข้าวัดเฉินหลิงสูงตระหง่านตั้งอยู่ท่ามกลางหุบเขาเงียบสงัด เพราะอากาศชื้นอยู่ตลอด อีกทั้งยังผ่านร้อนผ่านลมฝนมาหลายร้อยปี เสาและขอบธรณีจึงเกิดตะไคร้สีเขียวขุ่นเกาะอยู่ บริเวณโดยรอบโอบล้อมด้วยไม้ยืนต้นทั้งใหญ่และเล็กงอกเงยรวมกันประหนึ่งกำแพงพรางตาวัดเฉินหลิงแต่เดิมก็เป็นวัดที่ปลีกวิเวกตัดขาดจากโลกภายนอก สภาพโดยรอบจึงดูทรุดโทรมลงไปมาก แม้จะเก่าคร่ำคร่าทว่ากลับเปี่ยมด้วยกลิ่นอายแห่งความสงบและอ่อนโยนดุจดั่งธารานิ่งไร้ระลอกคลื่น ผู้ที่บังเอิญพบเห็นอาจคิดว่าน่าหวาดกลัว แต่สำหรับไป๋เฉินเซียงแล้ว นางรู้สึกว่าที่แห่งนี้เปี่ยมล้นไปด้วยความอบอุ่นไป๋เฉินเซียงแหงนหน้ามองป้ายชื่อวัดซึ่งสลักอยู่บนแผ่นศิลาผุพังพลางทรุดตัวนั่งด้วยความอ่อนระโหยโรยแรง เสียงหอบหายใจหนักหน่วงสะท้อนก้องไร้จังหวะ ริมฝีปากบางเฉียบยกโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มที่ส่งไปจนถึงดวงตาวัดเฉินหลิง ข้ามาถึงแล้วสินะไป๋เฉินเซียงไร้ซึ่งกำลังขาให้ก้าวต่อ นางจึงพักเอาแรงอยู่หน้าประตูชั่วครู่ เพราะเมื่อหลายชั่วยามก่อนต้องวิ่งเท้าเป็นระวิง ทั้งที่กระโดดลงจากรถม้าซึ่งวิ่งเร็วปานลมก
วิวาห์ลวงรักแม่ทัพตาบอด บทที่ 4 อำมหิตเกินกว่าจินตนาการ (2)
ไป๋เฉินเซียงกระชับห่อผ้าแน่นเมื่อถูกหลีซงไต่สวน นางคว้าเอาข้อแก้ต่างที่คิดได้ออกมาจนหมด “พี่ชายทั้งสอง เช่นนั้นบอกตามตรงว่าข้าน้อยไม่มีเงิน ฐานะบ้านข้าน้อยยากจนข้นแค้นยิ่งนัก เพราะข้าน้อยต้องเร่งเดินทางระยะไกลมากหากให้เช่ารถม้าเองเงินก็ไม่พอ ดังนั้นข้าน้อยเห็นรถม้าของพวกท่านทั้งวิ่งเร็วและน่าค้นหา ซ้ำยังออกจากเมืองเป็นคันแรก ก็เลยคิดว่าอยากลองขอความช่วยเหลือดูสักหน่อย บางที่พวกท่านอาจมีน้ำใจให้ข้าน้อยติดรถไปสักครึ่งทางเผื่อได้ทุ่นแรง แต่หากพวกท่านไม่สะดวก...เช่นนั้นข้าน้อยจะไม่รบกวนพวกท่านแล้ว ข้าน้อยจะเร่งลงไปบัดเดี๋ยวนี้”ไป๋เฉินเซียงโกหกหน้าไม่เปลี่ยนสี พลางขยับร่างเพื่อออกจากความอึดอัด แต่แล้วเมื่อแหงนหน้าก็ถึงกับตาถลนเพราะกระบี่ดันพาดใกล้ลำคอเข้ามามากกว่าเก่า“เจ้าคิดอยากมาก็มา คิดอยากไปก็ไปง่ายดายเพียงนี้เชียวรึ” หลีซงขบฟันแน่นแสงสะท้อนจากกระบี่สาดประกายวาววับปะทะเข้าดวงตาจนเกือบมืดบอด“หลีซง อย่าเสียมารยาท” บุรุษผู้น่าเกรงขามยังสาดน้ำเสียงใจเย็นประหนึ่งหุบเขาน้ำแข็งออกมา“แต่หากคนผู้นี้มีปัญหาขึ้นมาจะทำอย่างไรขอรับ”“จากที่เขาพูด เขา
วิวาห์ลวงรักแม่ทัพตาบอด บทที่ 4 อำมหิตเกินกว่าจินตนาการ (1)
ไป๋เฉินเซียงนิ่งอึ้งไปชั่วขณะ กะพริบเปลือกตาสองสามหน พลางกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ กระทั่งสำรวจใบหน้าของอีกฝ่ายก็ยิ่งสร้างความประหลาดใจขึ้นไม่น้อยบุรุษผู้นี้หล่อเหลาเป็นอย่างมาก โครงหน้าของเขาช่างคลับคล้ายว่านางเคยพานพบมาก่อน นัยน์ตาสีนิลแข็งกร้าวดุดันกระนั้นยังคล้ายกับท้องฟ้าในคืนไร้ดาว ไป๋เฉินเซียงจ้องมองเขาไม่ขยับ จมูกโด่งเป็นสันรับกับโครงหน้าคมเข้ม รูปปากหยักระบายสีแดงระเรื่อ ทว่าเส้นผมของเขากลับมีสีเงินยวงแซมประปรายหน้ายังดูเด็กทำไมผมหงอกแล้ว“มองพอหรือยัง ข้าถามว่าเจ้าเป็นใคร หากไม่พูดข้าจะปิดปากเจ้าเสียตอนนี้” เสียงทุ้มถามย้ำไป๋เฉินเซียงได้สติมือทั้งสองฝั่งชูขึ้นแช่มช้าเพื่อส่งสัญญาณให้อีกฝ่ายรับรู้ว่านางมาดี ไป๋เฉินเซียงกระแอมปรับน้ำเสียงให้ทุ้มกว่ายามปกติ“ขออภัยคุณชายท่านนี้ ข้าน้อยเสียมารยาทแล้ว ข้าน้อยแค่บังเอิญขึ้นรถม้าผิดเพราะเห็นว่ารถม้าของท่านคล้ายกับรถม้าลูกพี่ลูกน้องข้าน้อยที่นัดกันไว้ ข้าน้อยไม่ได้ตั้งใจรบกวนท่านจริง ๆ นะขอรับ”คิ้วเข้มเลิกขึ้นหนึ่งฝั่ง “ขึ้นผิด...เช่นนั้นเจ้าก็ลงไป”ม
Maaari mong magustuhan
หวนคืนอีกครา ไม่ขอเป็นพระชายาที่โง่เขลา Ver.01
ชาไทยเย็น17.3K viewsยอดหมอหญิงมหัศจรรย์
จูน416.6K viewsนักฆ่าล่าหัวใจองค์ชายสายรุก
ชาไทยเย็น9.2K viewsหวนคืนอีกครา ไม่ขอเป็นพระชายาที่โง่เขลา Ver.02
ชาไทยเย็น12.7K viewsข้าเป็นนางร้ายที่คุณชายไม่รัก
เทียนสื่อ2.8K viewsพ่อสามีและตัวร้ายข้าหมายครองรักทั้งคู่
บ้านเขมปัณณ์3.9K viewsกรุ่นรักผลิบาน
Shine-Month2.7K viewsชะตารักฮูหยินจำเป็น
Shine-Month7.1K views
