บทที่ 4 คู่ที่แท้จริง

หลังจากมื้อค่ำ

“ปู่ครับ ดึกแล้ว ปู่ควรพักผ่อนได้แล้วนะครับ”

เซนพูดขึ้นในระหว่างที่เขากำลังยืนขึ้นเพื่อเตรียมตัวกลับ แต่เขากลับถูกตาเฒ่าดึงลงมา

ตาเฒ่าทำใบหน้าเคร่งเครียดและพูดขึ้น “นั่งลง! แกกลับมาทุกสิบวันหรือครึ่งเดือนและตอนนี้แกกำลังจะกลับหลังจากที่เราไม่ได้เจอกันมานานเหรอ? คืนนี้กลับไม่ได้ อยู่ที่นี่กับลินด์ซีย์สิ ฉันขอให้คุณโจนส์ช่วยทำความสะอาดห้องนอนให้พวกเธอทั้งคู่แล้ว!”

เซนทำหน้าบึ้งตึงพร้อมกับพูดขึ้น “ไม่ครับ ผมอยู่ไม่ได้จริง ๆ ผมมีงานต้องทำให้เสร็จที่บริษัทครับ”

“ใครสำคัญกว่ากัน? บริษัทหรือว่าตาเฒ่าของแก?”

สายตาของตาเฒ่าเบิกกว้างด้วยความโกรธในขณะที่เขาพูดต่อ “ดูแกสิ! ทุกวันนี้แกรู้แค่วิธีทำงานและละเลยภรรยาของหลานมาโดยตลอด! ปู่ได้ยินมาว่าแกออกไปอยู่ข้างนอกและแทบไม่กลับบ้าน นี่มันพฤติกรรมอะไรกัน?”

“เธอเป็นคนบอกปู่เหรอ?”

สายตาเย็นชาจ้องมองลินด์ซีย์อีกครั้ง ซึ่งทำให้ร่างกายของเธอสั่นในขณะที่เธอก้มหน้าลงเพื่อซ่อนท่าทีของตัวเอง

ลินด์ซีย์สาบานได้ว่าเธอไม่ได้พูดอะไรเลย เธอเพียงแค่วางแผนที่จะใช้โอกาสตอนที่พวกเขากำลังกลับพร้อมกันเพื่อคุยกับเขา แต่เธอกลับแปลกใจเมื่อได้ยินตาเฒ่าขอให้พวกเขาอยู่ต่อ

ถ้าเรื่องนี้ดำเนินการต่อไป เธอคงเสียโอกาสที่จะเข้าหาเขาและอย่าว่าแต่คุยกับเขาเลย!

“คุณปู่คะ เซนยุ่งกับการทำงานมากเลยค่ะ และพรุ่งนี้หนูก็มีบางอย่างต้องทำที่ทำงานด้วย ดังนั้นดูเกรงว่าหนูจะอยู่ไม่ได้จริง ๆ แต่ไม่ต้องห่วงนะคะ หนูจะกลับมาเยี่ยมอีกสองวัน ตกลงไหมคะ?”

“ไม่มีทาง!”

ตาเฒ่าที่รักลินด์ซีย์มาเสมอ อยู่ ๆ ก็กลายเป็นคนดื้อรั้นขึ้นมาทันที เขาออกคำสั่ง “คืนนี้ทั้งคู่ห้ามกลับ! พวกเธอต้องอยู่ที่นี่ คุณโจนส์ ล็อกประตูเดี๋ยวนี้!”

“คุณปู่…”

แรงกดอากาศที่ต่ำจนน่ากลัวแผ่ออกมาจากใครบางคนจากอีกฟากหนึ่งของปลายโซฟา ลินด์ซีย์กลัวว่าเขาจะกลับถ้าเขาไม่พอใจ แต่เธอยืนขึ้นเพื่อพูดบางอย่างออกมา แต่เธอกลับถูกขัดจังหวะเสียก่อนที่เธอจะพูด

“ลินด์ซีย์เธอควรขึ้นไปข้างบนก่อนนะ เซน มานี่หน่อย ปู่มีเรื่องที่จะคุยด้วย!”

เซนจ้องลินด์ซีย์อย่างเย็นชา เขาลุกขึ้นและเดินตามตาเฒ่าไป

ลินด์ซีย์นั่งอยู่ปลายโซฟาอย่างวิตกและไม่กล้าที่จะขยับตัวแม้แต่นิดเดียว

หลังจากผ่านไปสิบนาที เซนก็ได้เดินออกมาจากห้องของตาเฒ่า ลินด์ซีย์สังเกตเห็นได้ทันทีและลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว

“เรา…เราไปได้หรือยังคะ?”

เซนเดินเข้ามาและคว้าข้อมือของเธอพร้อมกับลากเธอไปทางบันไดโดยไม่พูดจา

ลินด์ซีย์ร้องด้วยความเจ็บปวด

“หุบปาก! ในเมื่อเธอขอให้ปู่บังคับฉันให้อยู่ ก็ไม่จำเป็นต้องมาทำเป็นไร้เดียงสา!”

“ปัง!”

เซนเตะประตูห้องนอนและในนาทีต่อมา เขาก็โยนลินด์ซีย์ลงบนเตียงอย่างโหดเหี้ยม

“ฉันไม่ได้…”

ประตูห้องนอนถูกล็อก ในความมือ ลินด์ซีย์เห็นเพียงแค่ร่างกายของเซนที่กำลังเข้าหาเธอราง ๆ ทีละก้าวในขณะที่ร่างกายของเธอสั่นและกำลังจะอธิบาย

“ไม่ได้ทำเหรอ? ฮะ!”

เซนกำลังเข้ามาใกล้เตียง เขากัดฟันและพูดขึ้น “ลินด์ซีย์ จูล ฉันขอพูดว่านั่นเป็นแผนการที่ดีมาก ในตอนนั้นเธอทำให้ปู่บังคับให้ฉันแต่งงานกับเธอและทำให้เจนนี่ซึมเศร้าจนเธอเกือบฆ่าตัวตาย! แล้วตอนนี้เธอกำลังพยายามทำเหมือนเดิมโดยบังคับให้ฉันอยู่ร่วมห้องเดียวกับเธอเหรอ? อะไรกัน? นี่เธอราคาถูกและสิ้นหวังขนาดนั้นเลยเหรอ?”

ลินด์ซีย์ขมวดคิ้ว บังคับให้อยู่ร่วมห้องเดียวกันเหรอ?

เธอไม่เคยคิดอย่างนั้นมาก่อนเลย!

“ไม่นะ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะทำอย่างนั้น ฉันแค่ต้องการคุยกับคุณ…”

“เธอไม่ได้ตั้งใจเหรอ?”

เซนอยู่สูงตระหง่านเหนือลินด์ซีย์ เขาบีบคอของเธอและกดเธอลงกับเตียงในขณะที่เขาพูดต่อ “ถ้าเธอไม่ไปบ่นกับเขา แล้วปู่จะรู้ได้ยังไงว่าฉันไม่เคยแตะต้องเธอเลยตลอดสองปีที่ผ่านมา? ฉันวางแผนที่จะไล่เธอออกหลังจากที่ตระกูลจูลล้มละลาย แต่ตอนนี้ฉันเปลี่ยนใจแล้ว!”

“ลินด์ซีย์ จูล เธออยากจะเป็นภรรยาของฉันมาโดยตลอดใช่ไหม? งั้นฉันจะทำตามสิ่งที่เธอต้องการแล้วกัน! แต่จำไว้ อนาคตของเธอในตระกูลกุกเกนไฮม์จะเหมือนตกนรกจนเธอหวังว่าเธอไม่ควรคิดที่จะวางแผนทำแบบนี้ตั้งแต่แรก!”

มือของเธอถูกตรึงไว้อยู่เหนือหัวของเขาแล้วตามมาด้วยความเจ็บปวดที่แสนทรมานจนทำให้เธอเกือบเป็นลม!