บทที่ 3 กลับมาที่คฤหาสน์อีกครั้ง

ณ ศูนย์การเงินระหว่างประเทศ

หลังจากที่เซน กุกเกนไฮม์ประชุมทางไกลผ่านระบบวิดีโอในวันนั้นเสร็จ เลขาของเขาก็มาเคาะประตูและเข้ามาด้านในห้อง

“ท่านประธานคะ คุณมีสายเข้าจากคฤหาสน์ค่ะ พวกเขาบอกว่าคุณไม่ได้กลับไปนานแล้ว เขาเลยอยากให้คุณกลับไปทานมื้อค่ำคืนนี้ค่ะ”

มือของเซนที่กำลังพลิกเอกสารหยุดกลางคัน ในขณะที่เขานึกถึงครั้งสุดท้ายที่เขากลับไปเมื่อครึ่งเดือนที่แล้ว

ในเมื่อไม่มีการพูดถึงลินด์ซีย์ จูลจากคฤหาสน์ เขาจึงยอมรับคำเชิญ

ผู้หญิงคนนี้คงไม่ได้อยู่รอบ ๆ อีกนาน ทำให้ไม่จำเป็นต้องแสดงละครต่อหน้าคุณปู่อีก

ในเวลาค่ำ รถไมบัคสีดำสนิมจอดลงที่ทางเข้าของคฤหาสน์

สิ่งแรกที่เซนเห็นคือร่างของลินด์ซีย์ที่กำลังนั่งอยู่บนโซฟาและหัวเราะไปพร้อมกับปู่ของเขา เขากำลังจะรีบหันหลังกลับแต่เขากลับถูกปู่ของเขาหยุดไว้ก่อน

“เซนกลับมาแล้ว! นั่งลงสิ มาคุยกัน”

เซนไม่มีทางเลือกนอกจากทำตามคำเขา เขายื่นของที่เขาซื้อมาให้กับแม่บ้านและนั่งลงข้าง ๆ ปู่ของเขา

“พวกเธอ…ไม่ได้มาเยี่ยมฉันมาครึ่งเดือนแล้ว แถมยังไม่โทรหาฉันด้วย! แต่ลินด์ซีย์ เธอยังน่ารักเหมือนเดิมเลยนะ ฉันเป็นตาเฒ่าขี้เหงาและฉันรู้สึกดีที่เธอมาอยู่เป็นเพื่อนฉัน”

หลังจากที่ตาเฒ่าพูด สายตาคมกริบของเซนจ้องมองไปที่ลินด์ซีย์

หัวใจของลินด์ซีย์รู้สึกแน่นขึ้นในขณะที่เธอเมินสาตาของเขาพร้อมกับตอบกลับ “อย่าพูดอย่างนั้นสิคะคุณปู่ หนูชอบมาเยี่ยมปู่ค่ะ”

“ในเมื่อเธอชอบ ทำไมเธอถึงไม่อยู่เป็นเพื่อนเขาอีกสักสองสามวันล่ะ” เซนกล่าว คำถามที่ซ่อนอยู่ในคำพูดไม่ได้ทำให้เธออับอาย แต่ลินด์ซีย์กลับรู้ความหมายที่แท้จริงของคำพูดเขา หลังจากนี้อีกไม่กี่วัน เธอคงไม่มีโอกาสมาที่คฤหาสน์แห่งนี้อีก

ลินด์ซีย์แกล้งทำเป็นไม่สนใจความหมายที่ซ่อนอยู่ในคำพูดของเซน เธอเงยหน้าและฝืนยิ้มพร้อมกับพูด “ก็ได้”

“คุณปู่คะ คุณปู่บอกไม่ใช่เหรอคะว่าได้แผ่นเสียงมาใหม่? หนูอยากไปดูกับเซนค่ะ”

“ได้สิแน่นอน! ฉันเตรียมไว้ให้เธอแล้ว!”

ชายชรายิ้มอย่างเป็นกันเอง จากนั้นเขาหันไปหาเซนพร้อมกับออกคำสั่ง “ไป! พาภรรยาของหลานไปที่ห้องหนังสือสิ!”

เซนเหลือบมองไปที่รอยยิ้มและความเรียบร้อยของลินด์ซีย์ เขาลุกขึ้นและเดินขึ้นไปด้านบนโดยไม่พูดจา จากนั้นลินด์ซีย์ก็รีบเดินตามหลังเขาไป

ประตูห้องหนังสือถูกเปิดออก เซนเดินเข้าไปในห้องก่อน

ห้องหนังสือมืดมาก แต่เมื่อลินด์ซีย์เข้าไปในห้องเธอก็เอื้อมมือของเธอเพื่อเปิดไฟ

แต่ในตอนนี้ไฟถูกเปิดออก เซนกลับปิดมันอีกครั้ง ในความมืด มือหนึ่งเอื้อมมาจับแขนของเธอและเหวี่ยงเธอไปที่โต๊ะ!

“ลินด์ซีย์ จูล! เธอกำลังวางแผนอะไรอยู่?”

เซนบีบคอเธออย่างโหดเหี้ยม ร่างสูงของเขายืนอยู่ตรงหน้าเธอในขณะที่เขาพูดต่อ “เธอลงทุนสร้างปัญหาพวกนี้เพื่อให้ฉันกลับมาหาปู่ และตอนนี้เธอยังใช้เขาเพื่อกดดันฉันเหรอ?”

ลินด์ซีย์หายใจไม่ออก เธอพยายามที่จะอธิบายแต่เธอไม่สามารถพูดออกมาได้

เมื่อมองใบหน้าของเซนที่อยู่ในระยะใกล้ ทำให้หัวใจของเธอเต้นไม่เป็นจังหวะเพราะความใกล้ชิดของพวกเขา หลังจากที่แต่งงานกันมาสองปี ครั้งแรกที่พวกเขาอยู่ใกล้กันขนาดนี้คือตอนที่เขาอยากจะบีบคอเธอให้ตาย!

“ให้ฉันบอกเธออีกครั้ง นาทีที่ฉันตัดสินใจทำลายตระกูลจูล ฉันได้คำนวณทุกอย่างไว้หมดแล้ว! ไม่มีใครสามารถช่วยเธอได้ แม้กระทั่งปู่ของฉัน! ถ้าเธอยังเอาแต่กดดันฉันอย่างนี้ ฉันพูดได้เลยว่าจุดจบของตระกูลจูลจะอนาถมากกว่านี้อีก!”

หลังจากที่เขาพูดจบ เซนก็ปล่อยเธอและหันหลังเพื่อเดินจากไป

ลินด์ซีย์หมดแรงจนเธอล้มลงกับพื้นในขณะที่น้ำตาของเธอไหลอาบใบหน้าของเธอ…

เรื่องนี้กลายเป็นแบบนี้ได้อย่างไร?

เขาต้องการพบเขาเพราะหวังว่าเขาจะฟังคำขอร้องของเธอ แต่เธอกลับถูกขู่อย่างนี้จนเธอไม่มีโอกาสได้พูดอะไรเลย…

ไม่ ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม คืนนี้เธอจะต้องพูดมันเพื่อครอบครัวของเธอ แม้ว่าถ้ามันจะทำให้พวกเธอต้องแยกทางกันก็ตาม!