บทที่ 6 หย่าเหรอ ฝันไปเถอะ

เซน กุกเกนไฮม์หยุดชะงัก เขาดูประหลาดใจที่ผู้หญิงคนที่ดูจะหลงเขา อยู่ ๆ จะขอหย่า

“ตระกูลจูลเลี้ยงฉันมาหลายปี ฉันจะกลายเป็นสาเหตุที่ทำให้พวกเขาถูกทำลายไม่ได้”

“ฉันรู้ว่าคุณเกลียดฉันที่ฉันทำลายความสัมพันธ์ระหว่างคุณกับเจนนี่ เลนิค จนคุณต้องมาลงที่ครอบครัวของฉัน ฉันขอโทษจากใจจริง ๆ สำหรับเรื่องนี้”

“ในเมื่อคุณรู้สึกว่าการแต่งงานกับฉันเป็นเรื่องที่ทรมาน อย่างนั้นเรามาหย่ากันเถอะ ฉันจะปล่อยคุณไปและคุณก็จะปล่อยตระกูลจูลไปด้วย และจากนี้ต่อไป เราจะไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก คุณคิดว่ายังไง?”

ลินด์ซีย์ จูลพูดรวดเดียวจบ พร้อมกับก้มหน้าลงและรอคำตัดสินใจของเซนอย่างเงียบ ๆ

เธอแอบรักเขามา 20 ปี เมื่อก่อนเซนเคยอยู่ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ที่ที่พวกเขาเจอกันเพื่อหลีกเลี่ยงการแย่งชิงอำนาจภายในตระกูล ตอนที่พวกเขายังเด็ก พวกเขาเคยให้คำมั่นสัญญากัน

แต่หลังจากนั้น ลินด์ซีย์ถูกตระกูลจูลรับมาเลี้ยง เธอมีความสุขมากเมื่อเธอรู้ว่าคนที่เธอจะแต่งงานด้วยคือเซน จนทำให้เธอนอนไม่หลับไปหลายวัน

แต่เมื่อพวกเขากลับมาเจอกันอีกครั้ง เขากลับจำเธอไม่ได้

และตอนนี้ก็ถึงเวลาที่ควรจบความรัก 20 ปีที่ไม่มีวันสมหวังลงแล้ว

“ลินด์ซีย์ จูล เธอเหมือนจะลืมที่ฉันบอกไปเมื่อวานนะ”

เซนเยาะเย้ยและค่อย ๆ เดินลงจากบันไดมายืนข้างเธอ จากนั้นเขาก็เอื้อมมือไปเชยคางเล็ก ๆ ที่เปราะบางขึ้น

มันเป็นการเคลื่อนไหวที่น่าเสน่หา แต่สายตาของเซนกลับมีเพียงแค่แววตาเยาะเย้ยและความเกลียดชัง

“ฉันบอกเธอแล้วว่าฉันไม่ปล่อยเธอไปง่าย ๆ หรอก เป็นเพราะเธอตั้งแต่ต้นที่เกือบทำให้เจนนี่ตายเพราะโรคซึมเศร้า และมันเป็นเพราะเธออีกที่บังคับให้เจนนี่ออกจากประเทศนี้ไปคนเดียว! เธอมีสิทธิ์อะไรที่มาขอให้ฉันปล่อยเธอไป?!”

เขาเพิ่มแรงไปที่มือของเขาที่จับคางของเธออยู่จนกระตุกและพูดเสริม “ลินด์ซีย์ จูล เธออยากแต่งงานตอนที่ฉันไม่ต้องการ และตอนนี้เธออยากจะหย่าเหรอ? ฝันไปเถอะ!”

“ฉันขอโทษเรื่องเจนนี่ ลานิค แต่ตอนนั้นฉันไม่รู้จริง ๆ ว่าเธอมีตัวตนอยู่ ไม่อย่างนั้น ฉัน…”

“พอแล้ว! เธอยังกล้าพูดถึงชื่อของเธออีกเหรอ?”

ลินด์ซีย์ตื่นตระหนกและส่ายหน้า น้ำตาของเธอเริ่มไหลลงมาทันทีในขณะที่เธออ้อนวอนขอร้อง “ฉันขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะทำร้ายเธอ…คุณระบายความโกรธทั้งหมดที่ฉันแทนก็ได้นะ…ฉันขอร้อง แต่อย่าเอาตระกูลจูลมาพัวพันเลย…”

“ระบายความโกรธเหรอ?”

สายตาของเซนเริ่มมืดมิดลงช้า ๆ ในขณะที่เขาจ้องมองดวงตาที่เต็มไปด้วยน้ำตาตรงหน้าเขา

เมื่อเห็นว่าใบหน้าของเซนเริ่มเยือกเย็นลง ลินด์ซีย์เริ่มตัวสั่นและถามขึ้น “ฉันต้องทำยังไงคุณถึงจะเว้นตระกูลจูลไว้?”

“เธอจะต้องทำอะไรน่ะเหรอ?”

ลินด์ซีย์ค้างในขณะที่มือที่จับคางของเธออยู่คลายออก

“อะไรเหรอ?”

“อะไร? ไม่เข้าใจรึไง? ในฐานะที่เป็นภรรยาที่ชอบธรรมตามกฏหมายของฉัน เธอควรจะทำอะไรล่ะ?”

ใบหน้าของลินด์ซีย์ค่อย ๆ แดงขึ้นทันที

“ฉัน..ฉันไม่รู้…”

“เธอไม่รู้เหรอ? ฉันจะสอนเธอให้…”

เซนจ้องมองเธอด้วยความคาดหวัง