บทที่ 7 ทำให้เธอขายหน้า

ลินด์ซีย์ จูลมั่นใจว่าชายคนนี้ไม่ได้จู่ ๆ ก็เกิดสนใจในตัวเธอขึ้นมา ในเมื่อเขาเพิ่งพูดไปว่าการแตะต้องเธอเป็นสิ่งที่น่าสะอิดสะเอียน เขาทำอย่างนี้ก็เพื่อทำให้เธอขายหน้า

เธอจะทำอะไรได้? ตระกูลจูลที่เลี้ยงเธอมาเกือบ 20 ปีและมอบทุกอย่างให้กับเธอ เธอจะกลายเป็นสาเหตุที่ทำให้พวกเขาจบสิ้นลงไม่ได้

เซน กุกเกนไฮม์ดูจะใจร้อน มือของลินด์ซีย์ซีดขาวจากการกำหมัดของเธออย่างแรง เธอกัดปากของเธอในขณะที่มือของเธอค่อยไต่ ๆ ไปปลดกระดุมเสื้อของเธอ

“พอแล้ว!”

เซนบ่นในขณะที่เขาดึงเสื้อที่ปลดออกครึ่งหนึ่งของเธอกลับขึ้นและต่อว่า “เธอมันง่ายจริง ๆ ! เธอคิดว่าฉันจะสนใจเธอเหรอ? อย่าทำให้ฉันขยะแขยงไปหน่อยเลย!”

หลังจากที่เขาพูดจบ เขาเดินกลับขึ้นไปด้านบนโดยไม่หันหลังกลับมามอง

ด้านหลังเขา ลินด์ซีย์ค่อย ๆ จัดเสื้อผ้าของตัวเองเงียบ ๆ และกลั้นน้ำตาของเธอ

ภายในห้องนอน เซนที่กำลังสูบบุหรี่มวนแล้วมวนเล่า ดูเหมือนจะพยายามอดกลั้นความกระสับกระส่ายในหัวใจของเขาอยู่ตอนนี้

ผู้หญิงหลายต่อหลายคนต้องการขึ้นเตียงกับเขาด้วยชุดที่เซ็กซี่กว่าใคร แต่ท้ายที่สุด พวกเธอกลับถูกเขาไล่ออกไปทุกคน

เขาคิดว่ามันต้องเป็นเพราะเขาไม่ได้ทำมันมาเป็นเวลานานจนทำให้เขามีความคิดเหล่านั้นกับเธอ

เซนปลอบใจตัวเองพร้อมกับสูดหายใจ

จากหางตาของเขา เขาเหลือบไปเห็นกรอบรูปที่ตั้งอยู่บนโต๊ะและเดินเข้าไปดู

กรอบรูปที่ตั้งอยู่เป็นภาพของเขากับเจนนี่ ลานิคตอนที่พวกเขาเรียนอยู่มหาวิทยาลัย เมื่อเขามองภาพของทั้งคู่ สายตาของเขาค่อย ๆ อ่อนโยนขึ้นเล็กน้อย

ณ ท่าอากาศยานแคปิตอล

ผู้หญิงผมน้ำตาลหยิกยาวที่สวมแว่นตาขนาดใหญ่และชุดเดรสยาวหรูหราเดินก้าวออกมาจากสนามบินพร้อมกับกระเป๋าเดินทางของเธอ

ภายในโถงผู้โดยสารขาเข้ามาคนมากมายสัญจรไปมา เจนนี่ ลานิคถอดแว่นตาของเธอออกและมองไปยังป้ายขนาดใหญ่ตรงหน้าเธอที่อ่านว่า “ท่าอากาศยานแคปิตอล” จากนั้นรอยยิ้มค่อย ๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอ

“เซน ฉันกลับมาแล้ว! คุณ…คิดถึงฉันบ้างไหม?”

......

ลินด์ซีย์เหนื่อยมาทั้งวัน

ตอนที่เธอกำลังทำรายงาน เธอทำข้อมูลผิดพลาดหลายต่อหลายครั้งจนสร้างความหงุดหงิดให้กับลิเดีย รุ่นพี่ของเธอ เธอถูกลิเดียดุทันทีที่การประชุมจบลง

“ลินด์ซีย์ จูล วันนี้เธอเป็นอะไร? เธอทำข้อมูลบนรายงานง่าย ๆ แบบนี้ผิดได้ยังไง? ในฐานะที่ปรึกษา เธอรู้หรือเปล่าว่าแค่ความผิดพลาดครั้งเดียวก็สามารถสร้างปัญหามากมายต่อโครงการของลูกค้าได้น่ะ?”

ลินด์ซีย์รู้สึกผิดและพูดขึ้น “ลิเดีย ฉันขอโทษค่ะ ฉันแค่รู้สึกไม่ค่อยดีเลย…”

“เอาล่ะ พอแล้ว ไม่ต้องอธิบายอะไรแล้ว ฉันกำลังจะบอกเธอว่าตระกูลจูลไม่ได้เป็นอย่างที่พวกเขาเคยเป็นแล้ว และถ้าเธอยังอยากทำงานในวงการนี้อยู่ เธอก็ควรเอาทัศนคติแบบเจ้าหญิงผู้ร่ำรวยของเธอออกไป!”

“ทราบแล้วค่ะ ฉันจะปรับปรุง”

ในท้ายที่สุด ลินด์ซีย์ยอมแพ้ที่จะเถียงเพื่อตัวของเธอ ลิเดียดุเธออีกเล็กน้อยก่อนที่เธอจะโบกมือและยอมให้เธอกลับ

หลังจากที่ในที่สุดวันทำงานของเธอก็เสร็จสิ้น ลินด์ซีย์กำลังจะกลับไปพักผ่อนแต่กลับมีสายโทรเข้าจากที่บ้านอีกครั้ง

เมื่อมองไปที่เบอร์ที่คุ้นเคยและนึกถึงเรื่องที่เซนทำให้เธอขายหน้าและท่าทีที่แน่วแน่ของเขาที่มีต่อเธอเมื่อวานนี้ ทำให้ลินด์ซีย์กัดปากของเธอและรู้ว่าเธอไม่สามารถซ่อนมันไว้ได้ต่อไปแล้ว

“แม่ ตอนนี้ยังไม่พักผ่อนอีกเหรอคะ?”

“พักผ่อนเหรอ? ลินด์ซีย์ จูล เธอลืมเรื่องที่สำคัญที่สุดไปแล้วเหรอ?”

น้ำเสียงของสเตฟานี่หยาบกระด้างอย่างเคยและยังไม่มีแม้แต่ร่องรอยของความอบอุ่นของความเป็นแม่ในขณะที่เธอกล่าวเสริม “อีกอย่าง เธอกำลังปิดบังฉันหรือเปล่า?”

ลินด์ซีย์ชะงักและถาม “แม่คะ หนูจะปิดบังอะไรแม่ได้ล่ะคะ?”

“บอกมาตามตรง เธอแต่งงานมาแล้วสามปี แต่เธอยังไม่ประสบความสำเร็จในชีวิตแต่งงานเลยใช่ไหม?”