บทที่ 8 แผนการพ่อแม่บุญธรรม

“แม่คะ ทำไม…อยู่ ๆ ถึงพูดเรื่องนี้คะ?”

ลินด์ซีย์รู้สึกประหม่า

“อะไร? ฉันพูดไม่ถูกรึยังไง?”

สเตฟานี่ ลินด์เปล่งเสียงและกล่าวเสริม “ฉันจะบอกว่าฉันรู้เรื่องแล้ว! ตลอดหลายปีที่ผ่านมา เซนไม่แม้แต่จะกลับบ้าน แล้วเธอจะทำให้ชีวิตแต่งงานของเธอสำเร็จได้ยังไง! ถ้าเขามีความรู้สึกให้กับเธอ ในฐานะที่เป็นลูกเขยของเรา เขาจะยืนดูและไม่คิดทำอะไรกับเรื่องใหญ่ที่เกิดขึ้นกับครอบครัวของเราเลยเหรอ?”

“ไม่ใช่อย่างนั้นค่ะ แต่ช่วงนี้เซนคงยุ่ง…”

สเตฟานี่หัวเราะอย่างเยือกเย็นและพูดขึ้น “ยุ่งเหรอ? โธ่ ลินด์ซีย์…ครอบครัวของเราเลี้ยงเธอมาหลายปีนะ ฉันไม่คิดว่าเธอจะปิดบังเรื่องใหญ่อย่างนี้กับเรา! ฉันแค่มีเรื่องจะขอเธอแค่เรื่องเดียว เซนมีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องที่เกิดขึ้นกับเราหรือเปล่า?”

เธอตรงไปตรงมาจนหัวใจของลินด์ซีย์เกือบหยุดเต้น

“ไม่ค่ะแม่ อย่าเดาสุ่มสี่สุ่มห้าสิคะ…”

“อย่าเดาสุ่มสี่สุ่มห้าเหรอ? ก็เซนบอกเรื่องนี้กับเราเอง! เขาจะโกหกเรื่องนี้กับเราทำไม?”

บอกพวกเขาเองเหรอ? หรือว่า…เขาจะยื่นคำขาดให้กับตระกูลจูล?

หรือเป็นเพราะว่าตลอดสองวันที่ผ่านมาเธอสร้างความรำคาญให้กับเขา? เขาเลยอยากจะตัดความหวังในการวิงวอนขอความเมตตาของเธอ?

ลินด์ซีย์เสียพลังงานในตัวจนหมด

“คืนนี้กลับมาบ้าน ฉันอยากจะคุยกับเธอต่อหน้า!”

เวลา 20:00 น.

ลินด์ซีย์ก้าวเข้าไปในประตูบ้านของตระกูลจูล

“กลับมาแล้วเหรอ?”

สเตฟานี่เงยหน้าเพื่อมองดูลูกสาวบุญธรรมของเธอที่เธอเลี้ยงดูมากว่า 20 ปี ในตอนนี้สายตาของเธอเต็มไปด้วยการดูถูก

“อืม”

ลินด์ซีย์เม้มปากและเดินเข้าไปนั่งบนโซฟาอย่างเงียบ ๆ

“พ่อคะ แม่คะ ขอโทษนะที่หนูไม่มีความสามารถ…”

ห้องรับแขกปกคลุมไปด้วยความเงียบ ผู้ใหญ่ทั้งสองคนที่ยังคงมีความหวังอันน้อยนิดอยู่ ตอนนี้พวกเขากลับหมดคำพูด

“อย่างนั้นก็หมายความว่าเซนไม่ได้โกหกเรา เขาทำอย่างนี้จริง ๆ เหรอ?”

“ค่ะ…”

ลินด์ซีย์ก้มหัวลงและกำลังโทษตัวเอง

“มันเป็นความผิดของหนูเองค่ะ ตอนนั้นหนูไม่รู้ว่าเขามีแฟนอยู่แล้วและเลือกแต่งงานกับเขา เขายังคงแค้นใจหนูเพราะเรื่องนี้…แต่ไม่ต้องห่วง หนูจะพยายามโน้มน้าวให้เขาหยุดวุ่นวายกับครอบครัวของเรา!”

“เธอจะโน้มน้าวเขาเหรอ? เธอจะทำอะไรเพื่อโน้มน้ามใจเขาล่ะ? เธอจะใช้วิธีเดิมที่ทำให้ไม่ประสบความสำเร็จในชีวิตแต่งงานตลอดสามปีเหรอ? เธอ…”

สเตฟานี่อยากจะพูดต่อ แต่เธอกลับถูกขัดจังหวะเสียก่อน

“พอ! พอได้แล้ว! จะไปโทษเธอเพราะผู้ชายคนนั้นไร้ความรู้สึกทำไม!”

เฮนรี่ จูลตะโกน จากนั้นเขาพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “ลินด์ซีย์ เธอคงเหนื่อยจากวันยุ่ง ๆ ขึ้นไปพักผ่อนก่อนเถอะ อย่าคิดเรื่องอื่นเลย แม่เธอกับฉันจะหาวิธีแก้ไขปัญหาครอบครัวของเราเอง”

เมื่อเผชิญหน้ากับพ่อบุญธรรมที่เอาใจใส่เธอ สายตาของลินด์ซีย์สัมผัสได้ถึงความอบอุ่น

ลินด์ซีย์เม้มปากและพยักหน้า เธอกลัวว่าเธอจะแสดงความอ่อนแอและความเปราะบางของเธอ เธอจึงรีบขึ้นไปด้านบน

เธอนอนลงบนเตียงและนึกถึงเรื่องทุกอย่างที่เธอเจอมาก่อนหน้านี้ จากนั้นเธอซ่อนตัวอยู่ใต้ผ้าห่มและร้องไห้ออกมาจนเธอรู้สึกผ่อนคลายมากขึ้น

ลินด์ซีย์เอื้อมไปหยิบโทรศัพท์ของเธอเพื่อดูเวลา แต่ในตอนที่เธอกำลังยกมือของเธอขึ้น อยู่ ๆ เธอก็นึกได้ว่าเธอทิ้งมันไว้บนโซฟาในห้องรับแขก เธอจึงรีบลุกขึ้นและวิ่งไปข้างล่าง

เธอหยิบโทรศัพท์ของเธอและกำลังจะมุ่งหน้ากลับไปข้างบน เธอบังเอิญได้ยินชื่อของเธอในบทสนทนาที่ดังออกมาจากห้องนอนใหญ่

ลินด์ซีย์คิดว่าเธอคงทำให้พ่อแม่ของเธอผิดหวังจริง ๆ ครั้งนี้ เธออดไม่ได้ที่จะเข้าไปฟังใกล้ ๆ

แต่สิ่งที่เธอได้ยินต่อไปเป็นราวกับเธอกำลังถูกน้ำเย็นในถังน้ำสาดใส่บนตัวของเธอ และดูดกลืนเธอจนหมดแรง

“ลินด์ซีย์ไร้ประโยชน์จริง ๆ ! ตอนนั้นเราจงใจเลือกผู้หญิงที่สวยที่สุดในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้ามาเพื่อที่เราจะจัดการเรื่องการแต่งงานได้ แต่เราไม่ได้คาดคิดว่าหลังจากที่เราลงทุนเอาอกเอาใจตาเฒ่าจากตระกูลกุกเกนไฮม์ได้ เธอกลับจัดการกับเซนไม่ได้!”

“เอาล่ะ เอาล่ะ อย่าโกรธไปเลย ผมได้ติดต่อผู้นำของตระกูลวอลต์แมนไว้แล้ว พวกเขาบอกว่าตราบใดที่เราส่งลินด์ซีย์ไป พวกเขาจะช่วยเรา ตระกูลวอลต์แมนเป็นรองเพียงตระกูลกุกเกนไฮม์ในบรรดาตระกูลที่ร่ำรวยที่สุดทั้งสิบ ด้วยการช่วยเหลือของพวกเขา แม้แต่เซนก็ไม่มีทางทำให้เราล้มละลายได้…”

“ผู้นำตระกูลวอลต์แมนเหรอ? ใช่คนที่อยู่ในช่วงอายุ 50 และที่ภรรยาของเขาเพิ่งเสียไปเดือนที่แล้วใช่ไหม?”

“ใช่ ถึงแม้ว่ามันค่อนข้างน่าโมโหสำหรับลินด์ซีย์ที่จะแต่งงานกับเขา แต่เราเลี้ยงดูเธอมา 20 ปีแล้ว คิดเสียว่าเป็นการทดแทนบุญคุณแล้วกัน”

“มันจะน่าโมโหยังไง? ฉันคิดว่าเธอเหมาะสำหรับคุณวอลต์แมนแล้ว!”