ตอนที่ 16 ไม่สบาย

ตอนที่

16

ไม่สบาย

หลังจากวันนั้นปรายฟ้าที่ตากฝนมาเต็ม ๆ ก็เริ่มมีอาการป่วย ไอค่อกแค่กตั้งแต่เช้า แถมยังปวดหัวจนแทบจะคิดงานไม่ออก ใบหน้าซูบเซียวผิดปกติ แต่ก็ยังฝืนมาทำงานโปรเจกต์ของมหาวิทยาลัย

“แค่ก ๆ ๆ โอ๊ย!!! ทำไมมันปวดหัวอย่างนี้นะ” ปรายฟ้าพึมพำกับตัวเองพยายามจะเพ่งมองตัวเลขบนหน้าจอ

ภาคภูมิที่นั่งทำงานอยู่ไม่ไกล ได้ยินเสียงไอและเสียงบ่นของเธอ เขาสังเกตเห็นว่าปรายฟ้าดูหน้าแดง ๆ ซึม ๆ ผิดปกติ

ปกติปรายฟ้าจะเสียงดังฟังชัดและร่าเริงกระตือรือร้นกว่านี้มาก ๆ เขามองเธออยู่สักพักแต่ไม่ได้พูดอะไรออกไป ใบหน้ายังคงเรียบเฉยแต่ในใจกลับเริ่มเป็นห่วงขึ้นมาอย่างเงียบ ๆ

“นี่ปรายฟ้าไหวไหม” ณัฐพลที่ทำงานช่วยภาคภูมิเองก็เห็นอาการของปรายฟ้าจึงเดินเข้าไปถามด้วยความเป็นห่วง

“ไหวสิไอนิดหน่อยเอง” ปรายฟ้าพยายามยิ้มแต่ก็ไอออกมาอีกครั้ง

ภาคภูมิชำเลืองมองปรายฟ้าที่ยังคงฝืนตัวเองทำงานหนัก ๆ ทั้ง ๆ ที่ไม่สบายเอามาก ๆ เขารู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อยแต่ไม่ได้พูดอะไรออกไปตรง ๆ

ช่วงพักกลางวันปรายฟ้าแทบไม่อยากกินอะไรเลย เธอเอาหน้าฟุบกับโต๊ะด้วยความอ่อนเพลีย

“ปรายไม่กินข้าวเหรอ เดี๋ยวไม่มีแรงหรอก” มีนาที่เห็นอาการเพื่อนก็ถามขึ้นมาด้วยความเป็นห่วง

“ไม่ค่อยหิวเลยอ่ะมีน” ปรายฟ้าตอบมีนาเสียงอ่อย ๆ

สักพักภาคภูมิเดินเข้ามาในห้องทำงาน ในมือถือถุงพลาสติกสีขาว เขาวางถุงนั้นลงบนโต๊ะของปรายฟ้าโดยไม่พูดอะไร

“นี่อะไร” ปรายฟ้าถามขึ้นมาแล้วก็มองภาคภูมิ

“ข้าวต้ม ผมซื้อมาให้เห็นไม่ค่อยสบาย” ภาคภูมิตอบเสียงเรียบ

“แล้วก็นี่ยาพารา ผมเห็นว่าคุณดูไม่ค่อยสบาย” เขาวางแผงยาลงข้างถุงข้าวต้มที่มีชามช้อนพร้อมทาน

ปรายฟ้ามองข้าวต้มกับยาแล้วก็เงยหน้ามองภาคภูมิ ใบหน้าของเธอมีรอยยิ้มเล็ก ๆ ปรากฎขึ้น เธอมองเข้าไปในดวงตาของเขาที่ยังคงนิ่งเฉย แต่ก็สัมผัสได้ถึงความห่วงใยที่ซ่อนอยู่ข้างใน

“ขอบใจนะ” ปรายฟ้าพูดเบา ๆ แต่ก็ยังแกล้งทำเป็นไม่ใส่ใจนัก

“แต่นายไม่เห็นต้องลำบากซื้อมาให้ฉันเลย”

“ไม่ได้ลำบากหรอก ก็แค่ซื้อมาเผื่อ” ภาคภูมิตอบพลางหันไปทำท่าจะเดินหนี

“เดี๋ยวสิ!!!” ปรายฟ้ารีบเรียกเขาไว้

“มานั่งกินด้วยกันสิ” 

ภาคภูมิชะงักเล็กน้อย ก่อนจะถอนหายใจเบา ๆ แล้วกลับมานั่งลงตรงข้ามปรายฟ้า

มีนาและกัสที่อยู่ตรงนั้น พวกเธอยิ้มให้กันอย่างรู้ความหมายโดยไม่ต้องพูดอะไรออกมา

“โอ๊ย!!! ดีจังเลยนะปรายมีคนดูแลใกล้ชิดขนาดนี้” มีนาแซวปรายฟ้าพลางมองไปที่ภาคภูมิที่กำลังกินข้าวต้มอย่างเงียบ ๆ

“ดูแลอะไรกัน ก็แค่ซื้อข้าวต้มมาฝาก” ปรายฟ้ารีบแก้ตัวแต่ใบหน้าก็เริ่มแดงระเรื่อ

กัสยื่นทิชชู่ให้ปรายฟ้า “รีบกินข้าวต้มนะปรายแล้วกินยาด้วยจะได้หายเร็ว ๆ ไม่ไหวก็กลับหอไปนอนก่อนก็ได้เดี๋ยวพวกเราช่วยกันทำงาน” เธอพูดพลางแอบชำเลืองมองภาคภูมิแล้วพยักหน้าให้เล็กน้อยเป็นการขอบคุณ ภาคภูมิพยักหน้ารับเล็กน้อย

ไม่นานนักชัยวัฒน์และณัฐพลก็เดินเข้ามาในห้องทำงาน ทั้งคู่เห็นภาพภาคภูมินั่งกินข้าวต้มอยู่กับปรายฟ้าก็อดไม่ได้ที่จะแซวทันที

“โอ้โห!!! อะไรกันเนี่ยไอ้ภูมิ ข้าวต้มรอบดึกเหรอวะ” ชัยวัฒน์พูดแซวเสียงดัง

“นี่มันกลางวันนะชัย” ณัฐพลแก้ให้เพื่อนแต่ก็เหมือนแซวเพื่อนไปด้วย

“อ๋อเหรอว่ะ ฮ่า ๆ ๆ ก็แค่แซวเล่นไง” ชัยวัฒน์หัวเราะร่วน

“ว่าแต่เป็นห่วงปรายขนาดนั้นเลยเหรอวะ ไม่บอกรักไปเลยล่ะไอ้ภูมิ”

ภาคภูมิชะงักช้อนข้าวต้มในมือเล็กน้อย เงยหน้ามองชัยวัฒน์ด้วยท่าทีเคอะเขินเล็กน้อย

“พูดมาก” 

“แหม!!! มีเขินด้วยเว้ย ฮ่า ๆ ๆ” ชัยวัฒน์ยังคงแซวไม่เลิก

“ถ้ายังไม่เลิกพูดมากแกไปไกล ๆ เลยไอ้ชัย” ภาคภูมิที่เขินจนต้องทำทีเป็นโมโหให้เพื่อน

ส่วนปรายฟ้าเองก็นั่งกินข้าวต้มเงียบ ๆ แต่หัวใจของเธอตอนนี้เต้นแรงมากเพราะการกระทำของภาคภูมิทำให้เธอรู้แปลก ๆ ไป

เมื่อสิ้นสุดวันปรายฟ้ารู้สึกดีขึ้นมากเธอกลับหอพักกับเพื่อน ๆ พร้อมกับความคิดที่วนเวียนอยู่ในหัวตลอดทั้งวัน

ภาคภูมิไม่ได้เย็นชาอย่างที่เธอคิดเลย เขาดูเป็นห่วงเธอมากจริงๆ แม้จะปากแข็งไม่ยอมพูดออกมาตรง ๆ แต่การกระทำของเขาก็ชัดเจนมากพอ

ปรายฟ้าเริ่มรู้สึกว่าภาคภูมิไม่ใช่แค่เพื่อนร่วมงานแต่เขาเป็นคนดีคนหนึ่งที่เธออยากอยู่ใกล้ๆ

ขณะเดียวกันภาคภูมิขับรถกลับหอพักอย่างเงียบ ๆ เขานึกถึงภาพ ปรายฟ้าที่กินข้าวต้มที่เขาซื้อมาแล้วดูดีขึ้นภาพที่เธอไอแล้วเขารู้สึกเป็นห่วงจนต้องรีบหายาให้

ภาคภูมิไม่ได้ชอบความวุ่นวายแต่เขากลับรู้สึกดีที่ได้ดูแลปรายฟ้า ยามที่เธอไม่สบาย เขายอมรับกับตัวเองแล้วว่าเขาไม่อยากให้เธอไม่สบายเลยและเขาก็อยากเห็นเธอยิ้มและสดใสเหมือนเดิม

ความสัมพันธ์ระหว่างปรายฟ้าและภาคภูมิกำลังค่อย ๆ พัฒนาไปอีกขั้น ความห่วงใยที่ซ่อนอยู่ภายใต้ความนิ่งเฉยกำลังเริ่มเผยตัวออกมาอย่างช้า ๆ ทำให้ความรู้สึกที่ทั้งคู่มีให้กันชัดเจนขึ้นเรื่อย ๆ โดยที่ทั้งสองคนต่างก็ยังไม่ยอมรับกับตัวเองอย่างเต็มที่