ตอนที่ 15 ความห่วงใยที่ซ่อนอยู่  

ตอนที่

15

ความห่วงใยที่ซ่อนอยู่

ช่วงบ่ายแก่ ๆ หลังเลิกเรียนภาคภูมิและปรายฟ้ากำลังช่วยกันขนอุปกรณ์และเอกสารเข้าห้องทำโปรเจกต์ ลมพัดแรงมาก ๆ และพัดแรงขึ้นเรื่อย ๆ ท้องฟ้าที่เคยสดใสเมื่อเช้าตอนนี้กลับมืดครึ้มอย่างรวดเร็ว

“โอ๊ย!!! ทำไมอากาศมันเปลี่ยนเร็วอย่างนี้เนี่ย” ปรายฟ้าบ่นอุบเงยหน้ามองท้องฟ้า

“ท่าทางฝนจะตกแน่เลย”

“รีบขนของดีกว่าครับ” ภาคภูมิพูดเสียงเรียบแต่ก็เร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น เขาช่วยเธอถือกล่องอุปกรณ์หนัก ๆ โดยไม่บ่น

ไม่ทันที่ทั้งคู่จะไปตึกทำงานเม็ดฝนเม็ดใหญ่ก็เริ่มโปรยปรายลงมา ก่อนจะหนักขึ้นเรื่อย ๆ จนกลายเป็นพายุฝนกระหน่ำอย่างรวดเร็ว เสียงฟ้าร้องครืน ๆ ดังสนั่น

“กรี๊ด!!! ฝนตกหนักเลย” ปรายฟ้าร้องเสียงดัง เธอพยายามวิ่งหลบฝนแต่ไม่ทัน เสื้อผ้าเปียกปอนไปหมดในพริบตา

ภาคภูมิเองก็เปียกไปทั้งตัวเช่นกัน เขาไม่ได้บ่นอะไรเพียงแต่ใช้ตัวบังปรายฟ้าไว้เล็กน้อย พยายามให้เธอเปียกน้อยที่สุดเท่าที่จะทำได้ เขารีบดึงมือของปรายฟ้าให้เข้าไปในอาคารด้วยกันเพื่อหลบฝน

ทั้งคู่ยืนสั่นเทาด้วยความหนาวอยู่ใต้อาคาร สายตาของปรายฟ้ามองไปที่ภาคภูมิที่ยืนเปียกโชกไปทั้งตัวเช่นกัน ผมของเขาเปียกแนบใบหน้า เสื้อเชิ้ตสีขาวที่เคยเรียบตอนนี้แนบไปกับร่างกายจนเห็นเป็นรูปร่างชัดเจน

“ทำไมต้องมาตกตอนนี้ด้วยเนี่ย” ปรายฟ้าพูดขึ้นมาอย่างอารมณ์เสีย ดวงตาคู่สวยหงุดหงิดเต็มที่

เขามองเธอที่ตอนนี้เสื้อนักศึกษาเปียกจนบางทำให้เห็นเสื้อข้างในตัวเล็ก ๆ ของเธอ ซึ่งเมื่อเขามองหน้าก็แดงขึ้นมาแต่เขาก็รีบหันไปทางอื่น

ภาคภูมิเอาเสื้อแจกเก็ตของเขายื่นให้กับปลายฟ้า “เอาไปคลุมก่อนเผื่อจะอุ่นขึ้น” ภาคภูมิพูดเสียงเรียบสีหน้ายังคงนิ่งเฉยแต่ก็ดูอบอุ่นขึ้นกว่าแรก ๆ ที่ปรายฟ้าได้เจอเขา

ปรายฟ้ามองเสื้อแจ็กเกตที่เปียกชื้นในมือของภาคภูมิแล้วก็มองหน้าของเขา ก่อนจะรับมาคลุมไว้เพราะเสื้อนักศึกษาของเธอบางมากเมื่อโดนฝน ใบหน้าของเธอแดงขึ้นเล็กน้อยจากความเขินอาย

“ขอบใจนะ” เธอรู้สึกถึงความอบอุ่น ๆ ที่แผ่ออกมาจากเสื้อของเขา

“ฝนหยุดแล้วกลับหอเถอะ แล้วก็รีบเปลี่ยนเสื้อผ้าด้วยนะเดี๋ยวไม่สบาย หออยู่ที่ไหนเดี๋ยวผมไปส่ง” 

ปรายฟ้าชะงักเล็กน้อยไม่คิดว่าเขาจะอาสาไปส่ง เธอรู้สึกประหลาดใจแต่ก็แอบดีใจและอบอุ่นใจ

“ไม่เป็นไรหรอก ฉันกลับเองได้” เธอพูดปฏิเสธออกไปเพื่อรักษาท่าทีแต่ใจจริงก็อยากให้เขาไปส่งจะแย่

“ไม่ต้องเกรงใจหรอก เดี๋ยวผมไปส่ง รอผมตรงนี้เดี๋ยวเดินไปเอารถมารับ” ภาคภูมิพูดเสียงนิ่ง ๆ แต่แววตาของเขาจริงจัง ปรายฟ้าปฏิเสธไม่ได้เธอจึงยอมพยักหน้าเบา ๆ

ภาคภูมิเดินออกไปทิ้งให้ปรายฟ้ายืนรออยู่คนเดียวภายใต้อาคาร เธออดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาบาง ๆ ความรู้สึกดี ๆ ที่มีต่อภาคภูมิมันก่อตัวขึ้นเงียบ ๆ และยิ่งรู้จักเขาก็ยิ่งไม่ได้เย็นชาเป็นมนุษย์น้ำแข็งอย่างที่เธอว่าเขา ไม่นานนักรถยนต์สีดำของภาคภูมิก็ขับมาจอดเทียบ ปรายฟ้ารีบเปิดประตูขึ้นไปนั่ง เขาปรับแอร์ให้เบาลงและหยิบผ้าผืนเล็ก ๆ ให้กับเธอ

“เช็ดผมหน่อยเดี๋ยวจะไม่สบาย” ภาคภูมิพูดพร้อมกับยื่นผ้าผืนเล็ก ๆ ให้กับปรายฟ้า แล้วเขาก็ขับรถออกไปอย่างช้า ๆ

ปรายฟ้ารับผ้ามาเช็ดผมเบา ๆ กลิ่นน้ำหอมอ่อน ๆ ของภาคภูมิลอยเข้ามาในจมูกของเธอ ทำให้หัวใจเต้นรัวขึ้นไปอีก บรรยากาศในรถเงียบสงบมีเพียงเสียงเครื่องยนต์และเสียงเพลงเบา ๆ ที่เปิดคลอ

“หอคุณอยู่ตรงไหน” ภาคภูมิเอ่ยถามขึ้นมา ท่าทางของเขาดูผ่อนคลายขึ้น

“หอที่อยู่ข้าง ๆ ร้านกาแฟตาชัย นายรู้จักไหม” ปรายฟ้าบอกตำแหน่งหอพักของเธอ

“อ๋อ รู้จัก” ภาคภูมิพูดแล้วก็พยักหน้าเบา ๆ เขารู้จักหอนั้นเพราะเขาก็แวะซื้อกาแฟร้านนั้นอยู่บ่อย ๆ เขาขับรถไปตามเส้นทางที่คุ้นเคย จนกระทั่งมาถึงหน้าหอพักหญิง

“ถึงแล้ว” ภาคภูมิพูดขึ้นพลางจอดรถเทียบฟุตบาท

ปรายฟ้าถอดแจ็กเกตที่คลุมตัวคืนให้เขา

“ขอบใจมากนะภาคภูมิ” ปรายฟ้าพูดด้วยรอยยิ้ม “นายก็รีบกลับหอแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าด้วยนะ เดี๋ยวจะไม่สบายเหมือนกัน” 

ภาคภูมิพยักหน้า “ครับ พักผ่อนเยอะ ๆ นะ” 

“นายก็เหมือนกันเดี๋ยวไม่มีแรงมาเถียงฉัน” ปรายฟ้าพูดจบก็เปิดประตูลงจากรถแล้วก็เดินเข้าหอพักไปแล้วก็อมยิ้มออกมาอย่างเขิน ๆ ภาคภูมินั่งมองร่างบางเดินไปจนลับสายตาก่อนที่เขาจะขับรถออกไป

“ใครมาส่งเหรอคะคุณเพื่อน” กัสกับมีนาที่นั่งอยู่หน้าหอพักเห็นเพื่อนเดินมาก็อดแซวไม่ได้

ปรายฟ้าสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงกัส เธอรีบซ่อนรอยยิ้มเขิน ๆ บนใบหน้า

“อะไรของพวกเธอเนี่ย นั่งอยู่ตรงนี้ทำไม” 

“ก็มารอแกไง ดูสภาะสิเนี่ย ไปทำอะไรมา” มีนาพูดพลางจ้องสำรวจตั้งแต่หัวจรดเท้า ปรายฟ้าที่ตอนนี้ยังคงสภาพเปียกปอนเล็กน้อย

“ไม่มีอะไรหรอก” ปรายฟ้าพูดเสียงอ่อย ๆ

“กำลังเก็บของแล้วฝนตกก่อนก็เลยเปียก” 

“ว่าแต่เปียกฝนทำไมมีคนมาส่งด้วยนะ” กัสแซวปรายฟ้ายกใหญ่ “แถมเป็นรถหรูด้วยนะเนี่ย” 

“อะไรไม่ใช่ใครที่ไหนก็นายภาคภูมิมาส่ง” ปรายฟ้าพยายามพูดให้เป็นเรื่องปกติที่สุดแต่หน้าของเธอก็แดงขึ้นมาอย่างไม่อาจห้ามได้

กัสกับมีนาหันมามองหน้ากันแล้วก็ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

“มนุษย์น้ำแข็งก็มีหัวใจเหมือนกันนะเนี่ย แกเห็นหัวใจเขาหรือยังปราย” มีนาพูดขึ้นมาแล้วก็ยิ้มกรุ้มกริ่มใส่เพื่อน

“พูดอะไรของแกมีน ไม่เอาไม่คุยด้วยแล้วฉันไปอาบน้ำดีกว่า” ปรายฟ้าพูดแล้วก็เดินไปที่ห้องของเธอ

“รีบ ๆ อาบน้ำนะเดี๋ยวไม่สบายเผื่อมีคนเป็นห่วง” กัสได้แต่แซวตามหลังของเพื่อนแล้วก็หัวเราะคิกคักกับมีนา