ตอนที่ 17 ทริปทัศนศึกษา

ตอนที่

17

ทริปทัศนศึกษา

แม้ว่าปรายฟ้าจะมีอาการที่ดีขึ้นแต่เมื่อเธอกลับถึงหอพักร่างกายของเธอก็อ่อนเพลียมาก ๆ เธอรีบอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วทิ้งตัวลงบนเตียงนอนอย่างหมดแรง วันนี้อาการป่วยยังไม่หายสนิท เธอหลับตาลงอย่างอ่อนล้าแต่แล้วเสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น

ปรายฟ้าลืมตาขึ้นมาอย่างงัวเงีย หยิบมือถือขึ้นมาดูเห็นชื่อภาคภูมิปรากฎอยู่บนหน้าจอเธอรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย ปกติเขาไม่ค่อยโทรหาเธอ ปรายฟ้าจึงกดรับสายของเขา

“ฮัลโหล” เสียงของปรายฟ้าแหบเล็กน้อยจากการไอ

“ปรายฟ้าคุณดีขึ้นหรือยัง” เสียงของภาคภูมิดังมาตามสายฟังดูเป็นกังวลเล็กน้อย

“ก็ดีขึ้นเล็กน้อย แต่ก็ยังเพลีย ๆ ปวดหัวแล้วก็ยังไอ มีอะไรหรือเปล่า” ภาคภูมิพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งแต่แฝงไปด้วยความห่วงใยที่สัมผัสได้

“กินยาหรือยังไ

ปรายฟ้าได้ยินอย่างนั้นเขาก็รู้สึกอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูก ไม่คิดว่าเขาจะสังเกตเห็นและเป็นห่วงเธอมากขนาดนี้

“กินแล้วล่ะ ไม่ต้องห่วงหรอก นายเองก็ตากฝนเหมือนกันระวังจะไม่สบายเหมือนฉัน” ปรายฟ้าพูดขึ้นมาแล้วก็แอบอมยิ้มอยู่คนเดียว

“ไม่มีทางคนอย่างผมแข็งแรงกว่าที่คุณคิดมาก” ภาคภูมิพูดขึ้นมาแล้วก็ยิ้มคนเดียวเช่นเดียวกัน

“จ้าพ่อคนเก่ง” ปรายฟ้าพูดขึ้นมาแล้วก็ยิ้มอยู่คนเดียวในหอพัก ทั้งสองนอนคุยมือถือกันอยู่สักพักอย่างไม่รู้จักเบื่อ ภาคภูมิเองก็ไม่ได้มีอะไรพูดคุยมากนักแต่ก็สามารถคุยกับปรายฟ้าได้นานกว่าคุยกับเพื่อนซะอีก ปรายฟ้าเองก็อยากคุยกับเขาไปเรื่อย ๆ ไม่อยากวางสายไปจากเขาแม้แต่นิด

“แค่นี้แหละ เธอนอนเยอะ ๆ นะปรายฟ้า จะได้หายป่วยเร็ว ๆ” ภาคภูมิพูดขึ้นมาแล้วก็อมยิ้มอยู่คนเดียว

“ทำไมเป็นห่วงฉันขนาดนั้นเลยหรือไง” ปรายฟ้าเอ่ยถามภาคภูมิแล้วก็อมยิ้มอยู่คนเดียว แต่เมื่อได้ฟังคำตอบของภาคภูมิก็ทำให้เธอหน้าบึ้งขึ้นมาทันที

“ไม่ได้ห่วงมากแต่ห่วงงานมากกว่า เดี๋ยวงานไม่เสร็จสักที” ภาคภูมิพูดขึ้นมาแล้วก็หัวเราะออกมาเบา ๆ ที่ได้แกล้งปรายฟ้า

“แค่นี้เลย ไม่คุยกับนายแล้ว นายมนุษย์น้ำแข็ง” ปรายฟ้าพูดขึ้นมาแล้วก็กดวางสายไปแม้จะทำหน้าบึ้งแต่ก็อมยิ้มอยู่คนเดียวเมื่อวางสายไป ส่วนภาคภูมิเองก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ที่ได้พูดแกล้งปรายฟ้าออกไปอย่างนั้น

เช้าวันรุ่งขึ้นที่ห้องเรียนรวม อาจารย์ประจำโปรเจกต์มหาวิทยาลัยสีเขียวเดินเข้ามาด้วยสีหน้ายิ้มแย้มท่ามกลางเสียงพูดจอแจของนักศึกษา

“เอาล่ะนักศึกษาทุกคน เงียบหน่อยนะคะ” อาจารย์พูดขึ้นด้วยเสียงที่ดังฟังชัด ทำให้ห้องเรียนเงียบลงทันที

ปรายฟ้าที่ยังคงมีอาการอ่อนเพลียเล็กน้อยนั่งอยู่ข้างมีนาและกัส เธอพยายามฝืนตัวเองให้ตื่นตัวเต็มที่

“อย่างที่พวกเราทราบกันดีว่าโปรเจกต์ของเรามีกิจกรรมทัศนศึกษาดูงานนอกสถานที่” อาจารย์เริ่มพูดขึ้นมาด้วยท่าทีจริงจัง

“ซึ่งเดิมทีเราจะไปกันอาทิตย์หน้า แต่เนื่องจากเรามีเหตุขัดข้องบางประการ ทำให้เราต้องเลื่อนกำหนดการเดินทางมาเป็นพรุ่งนี้เช้า”

เสียงฮือฮาดังขั้นทั่วห้อง นักศึกษาหลายคนเริ่มบ่นอุบอิบเพราะเป็นการแจ้งที่ค่อนข้างกระทันหัน

“อาจารย์ครับ ทำไมกะทันหันอย่างนี้ล่ะครับ” เสียงของนักศึกษาชายคนหนึ่งถามขึ้นมา

“เป็นเรื่องสุดวิสัยจริง ๆ ครับ ทั้งเรื่องตารางกิจกรรมของทางมหาวิยาลัยด้วย ทำให้ต้องเลื่อนไปทัศนศึกษาเร็วขึ้น” อาจารย์ตอบกับนักศึกษาด้วยท่าทางใจดี

“รายละเอียดการเดินทางและสิ่งที่ต้องเตรียมตัว อาจารย์ได้ส่งไฟล์เข้าไปในกลุ่มแล้วนะคะ ขอให้นักศึกษาอ่านให้ละเอียดและเตรียมตัวให้พร้อม”

ปรายฟ้าหันไปมองมีนาและกัสสลับไปมาด้วยความตกใจ “พรุ่งนี้เลยเหรอเนี่ย ฉันยังไม่ได้เตรียมอะไรเลย”

“ฉันก็เหมือนกัน” มีนาทำหน้าเหวอ” 

“ตายแล้ว แกก็ยังไม่หายดีเลยนะปราย” กัสพูดขึ้นมาด้วยความกังวลและความเป็นห่วงเพื่อน

ภาคภูมิที่นั่งอยู่แถวหน้า หันมามองปรายฟ้าเล็กน้อย ใบหน้าของเขายังคงเรียบเฉยไร้การแสดงความรู้สึกออกมาเช่นเคยแม้จะมีความกังวลเล็กน้อย เขากำลังคิดเป็นห่วงปรายฟ้ากลัวเธอเหนื่อยที่ต้องเดินทางทั้ง ๆ ที่ยังไม่สบายอยู่

“เอาล่ะค่ะทุกคนแยกย้ายกันไปเตรียมตัวได้เลยนะคะ พรุ่งนี้เจอกันที่ลานจอดรถมหาวิทยาลัยเวลาเจ็ดโมงเช้า” อาจารย์กล่าวปิดท้ายแล้วก็เดินออกไปเหลือแค่นักศึกษาที่เริ่มสนทนากันเสียงดังด้วยความตื่นเต้นและกังวลเล็กน้อยเพราะกลัวเตรียมของไม่ทัน

นักศึกษาต่างพากันลุกขึ้นและเดินออกจากห้องด้วยความเร่งรีบ ปรายฟ้าและมีนาก็เช่นกัน พวกเธอรีบเก็บของและเดินออกมาจากห้อง

“ทำไงดีมีน ฉันยังไม่รู้เลยว่าจะมีเสื้อผ้าไหมเนี่ย แถมยังไม่หายป่วยดีเลย” ปรายฟ้าบ่นอย่างกังวล

“ไม่เป็นหรอกปรายเดี๋ยวฉันดูแลแกเอง” มีนาพูดขึ้นมาปลอบใจเพื่อน

“ถ้าอย่างนั้นเรารีบกลับหอก่อนดีกว่าจะได้รีบเตรียมของแล้วจะได้เช็กว่าอะไรมีอะไรไม่มี” กัสพูดขึ้นมาเพื่อเร่งให้เพื่อนเลิกกังวลแล้วก็กลับหอพักกันดีกว่า

“คุณจะไปไหวเหรอปรายฟ้า” ภาคภูมิเดินมากับเพื่อนของเขาอีกสองคนแล้วก็ถามปรายฟ้าด้วยความเป็นห่วง

ปรายฟ้าช้อนตามองภาคภูมิ ใบหน้าที่ยังซีดเซียวเริ่มมีสีแดงระเรื่อขึ้นมาเล็กน้อย เธอพยายามทำท่าทางมั่นใจ

“ไหวสิ แค่นี้สบายมาก นายไม่ต้องห่วงหรอก” 

“แน่ใจนะ เดี๋ยวเป็นอะไรขึ้นมางานพังทำไง” ภาคภูมิที่เป็นห่วงปรายฟ้าแต่ก็ทำทีเป็นห่วงงานไปอย่างนั้น

“นายนั่นแหละที่น่าห่วง เชื้ออาจจะเพาะอยู่ก็ได้ ระวังไปเป็นภาระของอาจารย์ซะเองนะ” เธอแกล้งแซวภาคภูมิกลับเช่นกัน

ชัยวัฒน์ที่ยืนอยู่ตรงนั้นได้ยินก็หัวเราะออกมา “โห ปากคอเราะร้ายไม่เปลี่ยนเลยนะปรายฟ้า ป่วยแล้วยังเอาไอ้ภูมิไม่ลง เยี่ยมมาก!!!” 

“ฉันก็เป็นของฉันอย่างนี้แหละ” ปรายฟ้าเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อย

ภาคภูมิเพียงแค่พยักหน้าไม่ได้ต่อปากต่อคำกับปรายฟ้าต่อ “งั้นก็เตรียมตัวให้ดี ๆ แล้วกัน” เขาพูดแล้วก็เดินเลี่ยงไปกับเพื่อน ๆ ของเขา

ปรายฟ้ามองตามหลังภาคภูมิไปจนลับสายตา ก่อนจะถอนหายใจออกมาเล็กน้อย

“ดูสิ ยังไงเขาก็ห่วงแกนั่นแหละปราย” มีนาพูดขึ้นมาแล้วก็มองเพื่อนยิ้ม ๆ

“นั่นสิเห็นหน้าเฉย ๆ นิ่ง ๆ อย่างนั้นน่พ แต่ก็ไม่วายถามไถ่แกไม่หยุด” กัสพูดเสริมแล้วก็มองตามหลังกลุ่มของภาคภูมิ

“ก็กลัวงานล่มแหละ จะมาห่วงอะไรฉัน” ปรายฟ้าพูดแล้วก็ส่ายหน้า แต่เธอก็รู้ว่าเขาเป็นห่วงเธอแต่แค่ไม่อยากบอกความจริงเพราะปากของเขาไม่ตรงกับใจ