ตอนที่ 3 กลิ่นไอความขัดแย้งที่เริ่มก่อตัว

ตอนที่ 3 กลิ่นไอความขัดแย้งที่เริ่มก่อตัว

“ตาบ้าวิศวะนี่เอง ซวยจริงๆ” ปรายฟ้าคิดในใจ ความหงุดหงิดแล่นเข้าสู่ใจอย่างรวดเร็ว มือเรียวของเธอจิกเข้าที่ฝ่ามือเบาๆ เพื่อระงับอารมณ์ ใบหน้าพยายามเก็บอาการไม่ให้แสดงความตกใจและหงุดหงิดออกมา เธอเลือกที่นั่งที่ห่างจากภาคภูมิให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ ก่อนจะแอบถอนหายใจออกมาเบาๆ

ด้านภาคภูมิเอง เมื่อเห็นปรายฟ้าเดินเข้ามา ก็รู้สึกเหมือนโดนน้ำเย็นสาดใส่ ความสงบที่เขามีมาตลอดทั้งวันมลายหายไปในพริบตา

“ผู้หญิงคนนี้อีกแล้วหรือเนี่ย งานนี้คงวุ่นวายน่าดู” เขาถอนหายใจในใจอย่างเอือมระอา กรามของเขาขบเข้าหากันแน่นจนเป็นสันนูน เขานั่งนิ่งๆ แสดงสีหน้าเรียบเฉยอย่างที่เคยเป็น แต่ภายในใจกลับรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อยกับความบังเอิญที่ไม่น่าอภิรมย์นี้

การประชุมเริ่มต้นขึ้นด้วยความพยายามที่จะหาข้อสรุปเบื้องต้นสำหรับทิศทางของงานแฟร์ แต่ดูเหมือนทุกอย่างจะติดขัดตั้งแต่ต้น เมื่อแนวคิดของสองหัวหน้าทีมต่างกันอย่างสิ้นเชิง

“ในส่วนของนิเทศศาสตร์ เราจะเน้นการสร้างสรรค์บรรยากาศให้งานแฟร์เป็นเหมือนเทศกาลที่น่าตื่นตาตื่นใจค่ะ เราต้องการนำเสนอในรูปแบบที่สวยงาม แปลกใหม่ และสามารถดึงดูดผู้คนทุกเพศทุกวัยให้เข้ามาสัมผัสประสบการณ์ได้อย่างเต็มที่ค่ะ” เธอโบกมือประกอบท่าทางราวกับกำลังวาดภาพงานแฟร์ในจินตนาการออกมาให้ทุกคนเห็น ดวงตาของเธอเป็นประกายด้วยความมุ่งมั่นและเปี่ยมด้วยชีวิตชีวา

“ความสนใจควรมาจากคุณภาพของนวัตกรรม ไม่ใช่แค่ภาพลักษณ์ที่ฉาบฉวยครับ” ภาคภูมิแย้งกลับอย่างใจเย็น แต่เสียงที่เปล่งออกมาก็เริ่มหนักแน่นขึ้นทีละน้อย บ่งบอกถึงความหงุดหงิดที่เริ่มก่อตัว

“ผมไม่เห็นด้วยกับการใช้สีสันที่ฉูดฉาดเกินไป เพราะมันจะบดบังสาระสำคัญของสิ่งประดิษฐ์ งานของเราควรสะท้อนถึงความน่าเชื่อถือและความล้ำหน้าทางเทคโนโลยี ไม่ใช่งานวัด”

เพื่อนๆ หัวหน้าทีมคนอื่นๆ เริ่มทำหน้ากระอักกระอ่วน บรรยากาศเริ่มตึงเครียดขึ้นเรื่อยๆ จนแทบจะจับต้องได้ การถกเถียงดำเนินไปอย่างดุเดือด ไม่ต่างจากการปะทะกันครั้งแรกของพวกเขา แต่คราวนี้เป็นเรื่องของโปรเจกต์ใหญ่ที่ทั้งสองต้องรับผิดชอบร่วมกัน

ท้ายที่สุดอาจารย์ผู้ประสานงานต้องเข้ามาไกล่เกลี่ย และขอให้ทั้งคู่กลับไปคิดแนวทางที่จะผสมผสานแนวคิดของทั้งสองฝ่ายเข้าด้วยกันให้ได้

การประชุมจบลงด้วยบรรยากาศที่ยังคงตึงเครียด ทุกคนในห้องรับรู้ได้ถึงความขัดแย้งที่ยังคุกรุ่น

ภาคภูมิเก็บเอกสารของเขาอย่างเงียบๆ ใบหน้าเรียบเฉยแต่ในใจกลับรู้สึกเหนื่อยหน่ายอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ราวกับกำลังเผชิญหน้ากับความโกลาหลที่เขาเกลียดที่สุด เขาไม่เข้าใจเลยว่าทำไมแนวคิดของเธอมันถึงได้ขัดกับทุกหลักการที่เขายึดมั่นได้อย่างสิ้นเชิง

ส่วนปรายฟ้าก็เดินออกจากห้องประชุมด้วยใบหน้าที่ยังคงติดจะบึ้งเล็กน้อย เธอรู้สึกอึดอัดกับความไม่ยืดหยุ่นของภาคภูมิ แต่ลึกๆ แล้ว เธอก็รับรู้ได้ว่าความแข็งกร้าวของเขานั้นมาจากความจริงจังและรับผิดชอบมากกว่าจะเป็นเพียงแค่ความดื้อรั้น