ตอนที่ 3 กลิ่นไอความขัดแย้งที่เริ่มก่อตัว

ตอนที่ 3 กลิ่นไอความขัดแย้งที่เริ่มก่อตัว

ในช่วงเริ่มต้นการประชุม เมื่อถึงคราวที่แต่ละหัวหน้าทีมต้องเสนอแนวคิดเบื้องต้น ภาคภูมิเป็นคนแรกที่ได้รับโอกาส เขาเสนอแนวคิดด้วยน้ำเสียงราบเรียบแต่หนักแน่น ทุกประโยคล้วนอ้างอิงถึงข้อมูลที่แม่นยำและเหตุผลที่สามารถพิสูจน์ได้ "สำหรับฝั่งวิศวกรรมศาสตร์ เราจะเน้นที่ฟังก์ชันการใช้งานและความแม่นยำของนวัตกรรมเป็นหลักครับ การนำเสนอจะเป็นการสาธิตประสิทธิภาพจริงของผลงาน โดยมีงบประมาณที่จำกัดแต่จะใช้ให้เกิดประโยชน์สูงสุด" เขากล่าวพร้อมฉายกราฟและตัวเลขประกอบ

จากนั้นก็ถึงตาของปรายฟ้า เธอลุกขึ้นยืนด้วยรอยยิ้มสดใส แต่ภายในใจกลับแอบถอนหายใจให้กับความแห้งแล้งของแนวคิดที่ภาคภูมินำเสนอ เธอเริ่มพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยพลังและจินตนาการ "ในส่วนของนิเทศศาสตร์ เราจะเน้นการสร้างสรรค์บรรยากาศให้งานแฟร์เป็นเหมือนเทศกาลที่น่าตื่นตาตื่นใจค่ะ เราต้องการนำเสนอในรูปแบบที่สวยงาม แปลกใหม่ และสามารถดึงดูดผู้คนทุกเพศทุกวัยให้เข้ามาสัมผัสประสบการณ์ได้อย่างเต็มที่ค่ะ" เธอโบกมือประกอบท่าทางราวกับกำลังวาดภาพงานแฟร์ในจินตนาการออกมาให้ทุกคนเห็น

เมื่อปรายฟ้านำเสนอจบลง การถกเถียงเบื้องต้นก็เริ่มต้นขึ้นทันที

"ผมคิดว่าการเน้นความสวยงามมากเกินไปอาจทำให้เราบานปลายเรื่องงบประมาณนะครับ" ภาคภูมิเปิดประเด็นทันทีที่ปรายฟ้านั่งลง "แล้วการสาธิตประสิทธิภาพของเครื่องจักร อาจไม่เหมาะกับแนวคิด 'เทศกาล' อย่างที่คุณปรายฟ้าว่า"

"แต่ถ้าบูธดูน่าเบื่อ ไม่มีอะไรดึงดูด ใครจะอยากเดินเข้ามาดูประสิทธิภาพของเครื่องจักรล่ะคะภาคภูมิ" ปรายฟ้าสวนกลับทันควัน ใบหน้ายิ้มแย้มแต่แววตาคมกริบ "เราต้องทำให้คนสนใจก่อนสิคะ ถึงจะพาเขาไปดูแก่นแท้ของนวัตกรรมได้"

"ความสนใจควรมาจากคุณภาพของนวัตกรรม ไม่ใช่แค่ภาพลักษณ์ที่ฉาบฉวยครับ" ภาคภูมิแย้งกลับอย่างใจเย็น แต่น้ำเสียงเริ่มมีแววหงุดหงิดเล็กน้อย

"แต่การนำเสนอที่ดีก็เป็นส่วนหนึ่งของ 'คุณภาพ' นะคะ" ปรายฟ้าไม่ยอมแพ้ "บางทีนวัตกรรมที่ดี แต่การนำเสนอไม่ดี ก็อาจไม่มีใครเห็นคุณค่าก็ได้ค่ะ"

เพื่อนๆ หัวหน้าทีมคนอื่นๆ เริ่มมองหน้ากันเลิ่กลั่ก บรรยากาศเริ่มตึงเครียดขึ้นเรื่อยๆ

นอกห้องประชุม ชัยวัฒน์และณัฐพลที่เดินผ่านหน้าห้องประชุมพอดี แอบชะโงกหน้ามองเข้าไปด้านใน เห็นภาคภูมิทำหน้าเหนื่อยหน่าย ส่วนปรายฟ้าก็กำลังถกเถียงอย่างออกรสออกชาติ

"ดูท่าภูมิจะปวดหัวกับปรายน่าดู" ณัฐพลหัวเราะเบาๆ

"ก็แหงสิ! ปรายเขานิเทศฯ จ๋าขนาดนั้น ภูมิก็วิศวะจ๋า ถ้าไม่ทะเลาะกันนี่สิแปลก" ชัยวัฒน์หัวเราะคิกคัก "แต่ก็ดีนะ ชีวิตภูมิจะได้มีสีสันขึ้นมาบ้าง"

ด้านมีนากับกัสที่แอบมองมาจากอีกฝั่งของห้องประชุม ก็เห็นท่าทีของปรายฟ้าที่พยายามควบคุมอารมณ์ แต่แววตากลับเต็มไปด้วยความไม่ยอมแพ้เมื่อถกเถียงกับภาคภูมิ

"ดูสิปราย! สู้ๆ นะ! อย่าให้คุณชายวิศวะมันข่มได้" มีนากระซิบกับกัส

"ท่าทางจะต้องปวดหัวไปอีกนานแน่ๆ" กัสส่ายหน้ายิ้มๆ

การประชุมดำเนินไปอย่างตึงเครียด ต่างฝ่ายต่างยืนยันในแนวคิดของตนเอง ไม่มีใครยอมใคร ท้ายที่สุด อาจารย์ผู้ประสานงานต้องเข้ามาไกล่เกลี่ยและขอให้ทั้งคู่กลับไปคิดแนวทางที่จะผสมผสานแนวคิดของทั้งสองฝ่ายเข้าด้วยกันให้ได้

การประชุมจบลงด้วยบรรยากาศที่ยังคงตึงเครียด ทุกคนในห้องรับรู้ได้ถึงความขัดแย้งทางความคิดที่หนักหน่วงระหว่างหัวหน้าทีมวิศวะและนิเทศฯ

ภาคภูมิเก็บเอกสารของเขาอย่างเงียบๆ ใบหน้าเรียบเฉยแต่ในใจกลับรู้สึกเหนื่อยหน่ายอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เขาไม่เข้าใจว่าทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงได้มีแนวคิดที่ขัดกับทุกหลักการที่เขายึดมั่นได้ขนาดนี้

ส่วนปรายฟ้าก็เดินออกจากห้องประชุมด้วยใบหน้าที่ยังคงติดจะบึ้งเล็กน้อย เธอรู้สึกว่าภาคภูมิเป็นคนที่ไม่รู้จักคำว่า "ยืดหยุ่น" เอาเสียเลย แต่ลึกๆ แล้ว เธอก็รับรู้ได้ว่าความแข็งกร้าวของเขานั้นมาจากความจริงจังและรับผิดชอบ

นี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้นของการทำงานร่วมกันระหว่างภาคภูมิและปรายฟ้า และเป็นสัญญาณที่ชัดเจนของการปะทะกันในอนาคตระหว่างโลกแห่งเหตุผลกับโลกแห่งอารมณ์ที่กำลังจะตามมาอย่างแน่นอน