ตอนที่ 3 กลิ่นไอความขัดแย้งที่เริ่มก่อตัว

ตอนที่ 3 กลิ่นไอความขัดแย้งที่เริ่มก่อตัว

เช้าวันอังคารที่สดใส แสงแดดอ่อนๆ สาดส่องเข้ามายังโถงทางเดินของคณะวิศวกรรมศาสตร์ แต่บรรยากาศภายในห้องประชุมใหญ่กลับเต็มไปด้วยความตื่นเต้นและกระแสฮือฮา

อาจารย์ผู้ทรงคุณวุฒิจากทั้งคณะวิศวกรรมศาสตร์และคณะนิเทศศาสตร์ยืนอยู่บนเวที สายตาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น "นักศึกษาทุกคน" เสียงของอาจารย์ผู้ประสานงานจากวิศวะดังขึ้น "ผมมีความยินดีอย่างยิ่งที่จะประกาศโปรเจกต์พิเศษประจำปีการศึกษา นั่นคือ 'งานแฟร์นวัตกรรมมหาวิทยาลัย' ที่จะเป็นความร่วมมือครั้งสำคัญระหว่างสองคณะของเรา!"

เสียงปรบมือดังเกรียวกราว นักศึกษาหลายคนกระซิบกระซาบกันด้วยความสนใจ เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่สองคณะใหญ่จะทำงานร่วมกันอย่างจริงจัง วิศวะจะนำเสนอสิ่งประดิษฐ์ล้ำสมัย ส่วนนิเทศฯ จะเป็นผู้รังสรรค์ให้งานดูน่าตื่นตาตื่นใจและเข้าถึงผู้คน

"สำหรับโปรเจกต์นี้" อาจารย์นิเทศฯ กล่าวเสริมด้วยรอยยิ้ม "เราจะคัดเลือกหัวหน้าทีมจากนักศึกษาปี 3 ของแต่ละคณะ เพื่อเป็นแกนหลักในการขับเคลื่อนงานนี้ให้ประสบความสำเร็จ!"

ไม่นานหลังจากนั้น ชื่อของ ภาคภูมิ ก็ถูกประกาศในฐานะ หัวหน้าทีม จากฝั่งวิศวกรรมเครื่องกล เขายืนขึ้นรับตำแหน่งด้วยสีหน้าเรียบเฉย แต่แววตาคมกริบแสดงออกถึงความพร้อมที่จะแบกรับความรับผิดชอบอันใหญ่หลวงนี้ การเป็นผู้นำไม่ได้ทำให้เขารู้สึกตื่นเต้น แต่เป็นความท้าทายที่ต้องทำให้ดีที่สุด

ในเวลาเดียวกันที่ตึกคณะนิเทศศาสตร์ ปรายฟ้า ก็ยืนขึ้นด้วยรอยยิ้มสดใสเปล่งประกาย เมื่อเธอได้รับเลือกให้เป็น หัวหน้าทีม ออกแบบและประชาสัมพันธ์ ด้วยความคิดสร้างสรรค์ที่ล้นเหลือและทักษะการนำเสนอที่เหนือชั้น ปรายฟ้ารู้สึกตื่นเต้นกับความท้าทายใหม่ เธอจินตนาการถึงงานแฟร์ที่เต็มไปด้วยสีสัน ความแปลกใหม่ และการสื่อสารที่เข้าถึงใจผู้คน

หลังจากได้รับการแต่งตั้ง ทั้งภาคภูมิและปรายฟ้าก็ได้รับแจ้งให้เข้าร่วมการประชุมกลุ่มย่อยของหัวหน้าทีม ที่ห้องประชุมกลางของมหาวิทยาลัย ที่นี่จะเป็นจุดเริ่มต้นของการทำงานร่วมกันระหว่างสองโลกที่แตกต่างอย่างสิ้นเชิง

ภาคภูมิเดินเข้ามาในห้องประชุมที่ยังคงมีนักศึกษาหัวหน้าทีมคนอื่นๆ นั่งรออยู่บ้าง เขาเลือกนั่งที่เก้าอี้ตัวหนึ่งริมหน้าต่าง วางแฟ้มเอกสารลงบนโต๊ะอย่างเป็นระเบียบ และเปิดอ่านรายละเอียดของโครงการอีกครั้งเพื่อทบทวนความเข้าใจในภาพรวม ความเงียบสงบคือสิ่งที่เขาชอบที่สุดก่อนการประชุมจะเริ่มต้น

เพียงไม่กี่นาทีต่อมา ประตูห้องประชุมก็ถูกผลักเข้ามาเบาๆ พร้อมกับร่างเล็กๆ ที่คุ้นตาของปรายฟ้าที่เดินเข้ามาอย่างร่าเริง เธอยิ้มให้เพื่อนหัวหน้าทีมคนอื่นๆ อย่างเป็นมิตร ก่อนจะเหลือบไปเห็นเงียบๆ ของภาคภูมิที่นั่งอยู่ริมหน้าต่าง

ทันทีที่สายตาของปรายฟ้าปะทะเข้ากับดวงตาคมใต้กรอบแว่นของภาคภูมิ รอยยิ้มบนใบหน้าของเธอก็แข็งค้างไปชั่วขณะ ดวงตากลมโตเบิกกว้างเล็กน้อย ราวกับเห็นสิ่งที่ไม่อยากเห็นที่สุด

"ตาบ้าวิศวะนี่เอง! ซวยจริงๆ!" ปรายฟ้าคิดในใจ ใบหน้าพยายามเก็บอาการไม่ให้แสดงความตกใจและหงุดหงิดออกมา เธอเลือกที่นั่งที่ห่างจากภาคภูมิให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ ก่อนจะแอบถอนหายใจออกมาเบาๆ

ด้านภาคภูมิเอง เมื่อเห็นปรายฟ้าเดินเข้ามา ก็รู้สึกเหมือนโดนน้ำเย็นสาดใส่ ความสงบที่เขามีมาตลอดทั้งวันมลายหายไปในพริบตา "ผู้หญิงคนนี้อีกแล้วหรือเนี่ย...งานนี้คงวุ่นวายน่าดู" เขาถอนหายใจในใจอย่างเอือมระอา เขานั่งนิ่งๆ แสดงสีหน้าเรียบเฉยอย่างที่เคยเป็น แต่ภายในใจกลับรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อยกับความบังเอิญที่ไม่น่าอภิรมย์นี้

เมื่อหัวหน้าทีมคนอื่นๆ มากันครบ การประชุมก็เริ่มต้นขึ้นอย่างเป็นทางการ อาจารย์ผู้ประสานงานจากทั้งสองคณะเริ่มต้นอธิบายวิสัยทัศน์และเป้าหมายของงานแฟร์นวัตกรรมอย่างกระตือรือร้น