ตอนที่ 5 หัวใจเต้นระริก

หัวใจเต้นระริก

(หนึ่งสัปดาห์ผ่านไป)

สัปดาห์ที่ผ่านมางานของฉันหนักหนาสาหัสมาก แทบไม่ได้ออกไปไหนแม้แต่กับยัยแพรวก็ไม่ได้เจอหน้า ทำเอาล้าไปจนเข้ากระดูกปวดร้าวไปทั้งตัว เหนื่อยจนแทบบ้า...กว่าจะเคลียร์คิวจองทำฟันให้เบาบางก็เล่นเอาแทบอยากหนีไปพักสักระยะ

ในขณะที่ฉันกำลังนั่งพักในห้องพักแพทย์ นอนเหยียดตรงบนเตียงทั้งแบบนั้นก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมาไถ่เล่น ๆ จนสะดุดตาชื่อน้องเขาในไลน์

“ตั้งแต่วันนั้นที่ขอไลน์กับเบอร์ไป น้องเขาไม่เห็นจะติดต่อมาบ้างแฮะ หรือว่าฉันควรเป็นฝ่ายทักไปก่อนดี”  ฉันพิมพ์ ๆ ลบ ๆ อยู่นาน แต่สุดท้ายดันมือลั่นไปกดส่งอิโมจิหัวใจซะอย่างนั้นโอ๊ย จังหวะนรกสุด ๆ

“ลบทันมั้ยนะ แต่ช่างมันเถอะ แค่อิโมจิหัวใจเอง”

ฉันวางมือถือลงข้างเตียงพยายามเลิกสนใจมือถือ ก่อนจะหลับตาลงเพียบงีบสักพัก

‘Line!!!’ เสียงข้อความตอบกลับดังขึ้น

“ไม่จริงมั้ง ฉันเพิ่งจะส่งข้อความไปเอง” ฉันหยิบมือถือขึ้นมาดูและพบว่าเสียงข้อความที่ดังมาจากน้องเวย์จริง ๆ

WAY :  [อิโมจิ ?]

Oi : ขอโทษทีส่งผิด

WAY : อ่อ...

ฉันนิ่งมองจอสักพัก และมองอยู่แบบนั้น

“อะไรกัน ตอบแค่ ‘อ่อ’ จริง ๆ เหรอเนี่ยทำไมน้องเขาไม่พิมพ์อะไรอีกหน่อยชิส์ น่าหงุดหงิดชะมัด” ฉันปิดเสียงมือถือพร้อมโยนลงข้างตัวไปอย่างอารมณ์เสีย ก่อนจะงีบหลับนอนไปทั้งอย่างนั้น ตื่นมาอีกทีก็จวบค่ำมืดฉันจึงถอดเสื้อกาวน์แขวนไว้ก่อนจะเดินออกจากโรงพยาบาล

ตอนแรกก็ว่าอยากจะนัดยัยแพรวให้ออกไปทานมื้อค่ำด้วยกัน แต่เจ้าตัวดันปลีกตัวมาไม่ได้เพราะพี่เจเดนไม่ยอมให้มันออกมา สงสัยเพราะโดนจับได้ว่าไปบาร์โฮสต์กับฉันคราวก่อนจึงโดนคาดโทษจากคนที่มันรัก

ความสัมพันธ์ของยัยแพรวกับพี่เจเดนมันดูอิรุงตุงนังดีนะ ปากยัยแพรวบอกจะทำเป็นไม่สนใจเขา แต่พอพี่เขาพูดอะไรนิดหน่อยก็ยอมหมด แล้วที่ผ่านมาตั้งใจจะทำเมินเอาคืนพี่เขาที่เคยทำให้หัวใจดวงน้อย ๆ ของมันเสียใจ ดูท่าคงล้มเหลวไม่นานนี้แล้วล่ะ

ส่วนฉันนะเหรอ ชีวิตโสดสบายไม่มีใครจะมาคอยห้าม หรือคอยเอาใจอยู่แล้ว พูดไปเหมือนจะดี แต่พอมาคิด ๆ พอเอาแต่ทำงานไปวัน ๆ อย่างเหนื่อยล้า มันก็แอบเหงามาก ๆ อยู่เหมือนกันนะ

“สงสัยคืนนี้ต้องฉายเดี่ยว หาหนุ่มน้อยมาเอาอกเอาใจอีกสักวัน” แน่นอนว่าจุดหมายปลายทางคือบาร์โฮสต์ของพี่กาน  ไป ๆ มา ๆ ตอนแรกโดนลากไป แต่ตอนนี้ดันติดใจเองซะแล้วสิ

ฉันกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่คอนโดของตัวเองก่อนจะขับรถมุ่งหน้ามายังบาร์โฮตของพี่กาน ไม่นานนักฉันก็ยืนอยู่ตรงหน้านี้แล้ว

ชายหนุ่มยืนต้อนรับตั้งแต่ทางเข้าดุจเจ้าหญิง และวันนี้ก็เป็นอีกวันที่บรรดาหญิงสาวที่ต้องการถูกเอาอกเอาใจมาใช้บริการกันเนื่องแน่น รวมไปถึงฉันด้วย หนุ่ม ๆ หลายคนพยายามที่จะเข้ามาส่งยิ้ม พรีเซนต์ตัวเองให้ฉันเลือก แต่ไม่ล่ะฉันมีเป้าหมายเดียวเท่านั้น นั่นคือน้องเวย์

พีอาร์ของร้านเดินเข้ามาต้อนรับฉัน ก่อนจะพาฉันไปนั่งโต๊ะ VIP โต๊ะหนึ่ง (บัตรคราวก่อนที่ยัยแพรวยังทิ้งไว้ให้อีก 1 ใบไงล่ะ) จากนั้นพีอาร์จึงได้สอบถามว่าฉันมีหนุ่มที่สนใจเป็นพิเศษรึเปล่า แน่นอนว่าฉันมี

“น้องเวย์ เรียกน้องเวย์ให้หน่อยได้รึเปล่าคะ” ฉันพูดแบบนั้นไป แต่พีอาร์ตรงหน้ากลับเงียบก่อนจะเอ่ยถามฉันอีกครั้ง

“น้องเวย์เหรอครับทางร้านไม่มีชื่อน้องคนนี้นะครับ”

“เอ๋ แต่คราวก่อนฉันเลือกน้องคนนี้จริง ๆ นะ ถามพี่กานได้เลย”

“คุณผู้หญิงรอสักครู่นะครับ” พีอาร์เดินลับตาไปสักพักก่อนจะมาพร้อมกับพี่กานที่เดินมาพร้อมรอยยิ้มเป็นมิตร

“ว่าไงน้องออย วันนี้มาร้านพี่คนเดียวเหรอคะ น้องแพรวล่ะ”

“รายนั้นแฟนดุคะพี่ ว่าแต่น้องเวย์ไม่อยู่เหรอคะ ทำไมพีอาร์ถึงเรียกให้ไม่ได้ หรือว่าน้องเขาติดลูกค้าคนอื่นอยู่”

“หืม...น้องออยต้องการเวย์เหรอ”

“ค่ะ...รอบก่อนบริการดีมาก ๆ เลย”

“วันนี้น้องเวย์ ไม่ได้มาร้านพี่น่ะ น้องออยสนใจคนอื่นแทนมั้ยคะ” ฉันที่พอรู้ว่าน้องเวย์ไม่อยู่ก็พลอยทำเอาเซ็ง ๆ และดูเหมือนพี่กานก็คงดูออก

“วันนี้ให้น้องคนอื่น ๆ บริการก่อนดีมั้ย ไว้ถ้าน้องเวย์มาไว้พี่ค่อยแจ้งน้องออยไป”

“ก็ได้ค่ะ ขอเด็ด ๆ ไม่แพ้น้องเวย์นะคะ”

“ได้เลยค่ะ” พี่กานยิ้มให้ฉันก่อนจะให้พี่อาร์จัดการต่อ คราวนี้พี่อาร์เรียกหนุ่ม ๆ ในร้านที่ขึ้นชื่อว่าดาวเด่นมายืนเรียกเป็นตับให้เลือก อื้อหื้อ ก็หล่อสมคำว่าดาวเด่นแหละ แต่ว่า....ทำไมหัวใจจึงไม่เต้นตึกตักเอาซะเลย

ฉันเลือกหนุ่ม ๆ มาสองคน แน่นอนว่าทั้งคู่คอยเอาอกเอาใจ เอนเตอร์เทนดีมาก บอกให้นวดไหล่ก็นวดให้ บอกให้ร้องเพลงก็ร้องไห้ฟัง ใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส่ พูดจาเสนาะหูสุด ๆ ชงเหล้าให้กันไม่หยุด มันก็สบายใจอยู่หรอกแต่ทำไมกันกลับนึกถึงใบหน้าบึ้งตึกนั้นมากกว่า

ดื่มเยอะความเมาเริ่มคืบคลาน แต่ฉันก็ยังพอยั้งตัวเองให้ไม่เมาจนสติเลอะเลือนมากกว่านี้ แต่ไม่นานนักพี่กานก็เดินเข้ามาเรียกหนุ่ม ๆ ทั้งสองคนออกไป

“น้องออย พี่ขอตัวเด็กทั้งสองคนนี้ก่อนนะ ไม่งั้นจะเกิดเรื่องใหญ่”

“ทำไมคะ หรือว่าลูกค้าประจำต้องการตัวน้อง ๆ ” ฉันเอนหลังพิงพนักพิงโซฟานั่งไขว้ห้างพาดแขนไปตามพนักพิงก่อนจะมองพี่กานด้วยความไม่เข้าใจ มันมีด้วยเหรอที่เรียกเด็กโฮสต์คืนจากลูกค้า

“...” พี่ออยเอาแต่ยิ้ม แต่ไม่พูดอะไรให้ฉันเข้าใจเลยสักนิด แถมยังพาออกไปดื้อ ๆ ปล่อยให้ลูกค้าอย่างฉันงงฉ่ำ เออเอาเข้าไป

ฉันปล่อยตัวทิ้งร่างบนโซฟา ความเหนื่อยล้ายังมี  ความรู้สึกโดดเดี่ยวคืบคลานเข้ามาภายในความนึกคิด และหนาวเย็นไปจนขั้วหัวใจ เพราะเมาเหรอฉันถึงมีความรู้สึกอ่อนไหวขนาดนี้ เมนส์ก็ไม่ได้มานิหว่า

ฉันแหงนหน้าหลับตาสักพัก จู่ ๆ ก็รู้สึกเหมือนมีคนกำลังเดินเข้ามา ก็คงพี่กานแหง ๆ ฉันเลยพูดทั้งที่ยังหลับตาแหงนหน้าไปแบบนั้น เพราะเริ่มหนักหัวหน่อยๆ ก่อนจะรับรู้ได้ว่าคนที่เข้ามานั้นนั่งลงโซฟาข้าง ๆ ฉัน

“ว่าไงคะพี่กาน จะพาหนุ่มมาให้เลือกใหม่เหรอคะ ออยว่าออยกลับดีกว่ายังไงก็คงไม่มีคนที่ถูกใจแล้ว”

“แน่ใจว่าจะกลับ”  นั่นคือเสียงที่ตอบฉันกลับมา เดี๋ยวนะนี่ไม่ใช่เสียงพี่ออย ฉันเงยหน้ามองไปยังคนต้นเสียง

“นี่..น้องมาตั้งแต่เมื่อไหร่” ฉันดีดขึ้นนั่งตัวตรง ก่อนจะมองตาโตไปที่คนข้าง ๆ

“ทำไมเสียใจเหรอที่เป็นผม”

“เปล่า ก็พี่กานบอกว่าน้องไม่ได้เข้าร้านวันนี้นินา”

“แล้วไง พอผมไม่มาพี่ก็เลยเรียกเด็กคนอื่น”

“ก็มันช่วยไม่ได้ เข้ามานั่งเสียเงินไปแล้ว”

“เหอะ...เป็นใครก็ได้สินะ”

“แต่พี่มาถึงร้าน พี่ก็เรียกหาน้องเวย์คนแรกเลยนะคะ แต่พีอาร์ที่นี่เหมือนจะไม่รู้จัก ทำไมเหรอไม่ค่อยมีลูกค้าเรียกน้องเวย์เหรอ”

“คงงั้น ทำไมอยากให้ผมรับแขกเยอะ ๆ” น้องเวย์ยื่นหน้ามาใกล้ฉัน เพียงแค่นี้หัวใจฉันมันก็ระริกแล้วแกเอ่ย สมแล้วที่เขาบอกว่า คนที่ใช่แค่นั่งเฉย ๆ มันก็ใช่

“ไม่ใช่ซะหน่อย คนหล่อ แถมหยิ่ง ๆ ดุ ๆ แบบนี้พี่จองได้คนเดียวก็พอ หมดตัวก็ย่อมได้”

“เหอะ นี่ก็จะอวดรวยไปไหน”

“ก็รวยจริง ทำงานมาเหนื่อย ๆ อยากมีเวลาใช้เงินบ้างนะสิ” พอพูดเรื่องงานที่ไรฉันก็พานเหนื่อยอ่อนทุกที

“คราวหน้าไม่ต้องมาร้านนี่อีก”

“อ้าว...ไม่มาแล้วจะเจอน้องเวย์สุดหล่อได้ยังไงคะ”

“อีกอย่างเบอร์ก็ได้ไปแล้วไม่ใช่เหรอ ไลน์ก็มี”

“ชิส์ ถามคำตอบคำนะเหรอ”

“ดูมือถือตัวเองก่อนจะพูด” เสียงเข้มของน้องเขาดูจริงจังจนฉันหยิบมือถือตัวเองขึ้นมา โอ้โห...ของจริง ทั้งไลน์มา ทั้งโทรมา แต่เพราะฉันปิดเสียงมือถือไปก็เลยไม่ได้ดูเลย

“ขอโทษพี่ลืมเปิดเสียงมือถือ”

“เหอะ...”

“งอนเหรอ เดี๋ยวพี่ง้อ”

“เมาแล้วเรื้อนจังฟ่ะ กลับเถอะผมไปส่ง”

“คอนโดพี่ หรือคอนโดน้องดีคะ”

“พูดมาก ระวังตัวหน่อยเป็นผู้หญิง”

“ค่ะ ผู้หญิงอายุ 27 ปีแล้วค่ะ มีเงิน มีความรับผิดชอบ พร้อมแต่ง”

น้องเวย์ทำหน้าเอือมพลางส่ายหน้าไปมา ทำเอาฉันหลุดอดยิ้มไม่ได้ นี่แหละสเปกที่หามานาน ก็แค่อยากแหย่ให้กระชุ่มกระชวย