LOGINเมื่อเดินออกจากห้องพักครู ไอมิเอะกำสายกระเป๋าแน่นกว่าเดิม ความกลัวไม่ได้หายไป มันแค่เปลี่ยนรูปจากความกลัวเรื่องคนอื่น กลายเป็นความกลัวเรื่องปากท้องและภาระที่เธอแบกไว้คนเดียว @อีกด้าน “เขาควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ จะปล่อยให้โตไปแบบนี้ไม่ได้ เขาจะต้องถูกดัดนิสัย” คุณปู่ของจินเอ่ยเสียงเรียบ แต่แฝงแรงก
คำว่าย้ายผู้หญิง ทำให้บรรยากาศในห้องเปลี่ยนไปทันที จินชะงัก มือที่วางอยู่บนโต๊ะกำแน่นจนเส้นเอ็นปูด “ถ้าไม่เซ็นก็ลาออกจากโรงเรียนนี้ไปซะ นี่คือคำสั่งจากเบื้องบน” คำว่าเบื้องบน ไม่ต้องอธิบายต่อ ทุกคนในห้องรู้ดีว่าหมายถึงใคร เสือเหลือบหางตามองจิน ก่อนที่มุมปากจะยกขึ้น แล้วหยิบปากกาขึ้นมาเซ็นชื่ออย่าง
(ตั้งแต่ท่านพ่อส่งแกกลับไทย แกปากดีขึ้นเยอะเลยนะ สงสัยลงโทษน้อยไป) “พี่ไม่อยากรู้เหรอว่าผมต่อยกับใคร” (…ไม่จำเป็น) ปลายสายเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบกลับ น้ำเสียงนั้นยังเรียบเหมือนเดิม จากนั้นสายก็ถูกกดวางไปทันที แม้จะโดนตัดสายใส่ไปแล้ว เสือก็ยังไม่วางโทรศัพท์ลงทันที เขานั่งนิ่งจ้องหน้าจอมืดๆ อยู
เหมือนคนที่ไม่แยแสว่าใครจะมองยังไง แต่ในความเงียบนั้น มือของเขากลับสั่นเล็กน้อยตอนหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา เขากดต่อสายโทรหาพี่ชาย รอสายอยู่นานพอสมควรกว่าที่ปลายสายจะกดรับ “พี่ครับ” ทันทีที่ปลายสายรับ เสือก็ยิ้มออกมาเบาๆ อย่างไม่รู้ตัว ซึ่งเป็นรอยยิ้มที่ต่างจากตอนอยู่ต่อหน้าคนอื่น (….) ปลายสายเงี
บทที่ 178 “วอนตีนกูเหรอ” จินกดคอเสือลงอย่างรวดเร็ว แรงมหาศาลจากช่วงแขนและไหล่ทำให้ร่างอีกฝ่ายทรุดฮวบ จินเอาแขนงัดคอเสือไว้แน่น ตอนนี้เขาคุมเกมได้เด็ดขาด ก่อนจะยกเข่าขึ้นแทงใส่ใบหน้าของเสืออย่างรุนแรงและต่อเนื่อง “อย่าๆๆๆ!” ทำให้เสียงโวยวายแตกฮือห้ามปรามดังขึ้นรอบทิศในเวลาเดียวกัน “มึงพอแล้ว! มั
“เฮ้ย!” จู่ๆ เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นจากด้านหลังอย่างหาเรื่อง ทำให้จินชะลอฝีเท้า ก่อนจะหันขวับไปมองด้วยสายตาแข็งดุ ก็เห็นว่าเป็นเสือยืนอยู่ ร่างกายยังมีผ้าก๊อซพันบาดแผลจากการโดนจินต่อยก่อนหน้า เสื้อยับ ผิวซีด แต่แววตากลับไม่ถอยแม้แต่นิดเดียว “ทำร้ายผู้หญิงแบบนี้ยังเรียกตัวเองว่าลูกผู้ชายอีกเหรอ ขำว่ะ”







