Ep.8 ตอนนี้เราเป็นอะไรกัน

Ep.8 ตอนนี้เราเป็นอะไรกัน

ยังไม่ได้เป็นอะไรกันก็หวงน้องขนาดนี้ อาการน่าเป็นห่วง

แอลและพอร์ชมองตากันก็รู้ใจ เรื่องแบบนี้ผู้ชายด้วยกันมองออกอยู่แล้ว

“สะ สวัสดีค่ะ / สวัสดีค่ะ”

มิเกลและแคนดี้ต่างก็ยกมือไหว่รุ่นพี่พร้อมกัน

“ไม่ต้องไหว้พวกพี่ขนาดนั้นก็ได้ แค่ทักทายกันก็พอ”

“ค่ะ / ค่ะ”

“งั้นเกลขอตัวไปเรียนก่อนนะคะ”

“เรียนเสร็จแล้วก็โทรมา”

“เกลกลับเองก็ได้นะคะ”

“...”

เมื่อเจอสายตาคมดุมองราวกับตำหนิที่ขัดใจเขา มิเกลเองก็ไม่มีทางเลือกอื่นใด

“ก็ได้ค่ะ เกลขอตัวก่อนนะคะ”

“อืม”

.

.

“ยังไงวะไอ้พอล มีกง มีกลับด้วยกัน”

“ไม่เสือกสักเรื่องจะตายไหม”

“ไม่ตาย แต่จะเสือก”

“กูคุ้นๆ นะ ไอ้พอล”

“คุ้นอะไร”

“กูว่าน้องเขามีแฟน ชื่อไอ้โฬม คณะบริหาร”

“อืม คนนี้ แต่เลิกกันแล้ว”

“เพื่อนผมก็เลยรอเสียบเลยสินะครับ”

“ว่าแต่ที่เลิกกัน ตรงกับคืนนั้นหรือเปล่า”

“ใช่”

“เพื่อนผมไม่ธรรมดา เก็บน้องคนสวยเอาไว้ข้างตัวด้วย ไอ้แอล สงสัยเราต้องไปคอนโดไอ้พอลบ่อยๆ แล้วล่ะ”

“มึงก็ขี้เสือกเรื่องของมันเกินไป”

“เอ้า ไอ้นี่”

“สมน้ำหน้า”

~~~

ทุกอย่างเป็นเหมือนเคย ไปเรียนพร้อมกัน กลับมาก็ทานมื้อค่ำด้วยกัน เป็นกิจวัตรประจำวันซ้ำๆ แบบนี้ จนเวลาร่วงเลยมาสามสัปดาห์แล้ว

วันนี้พอลป่วย แต่ก็ฝืนตื่นไปส่งและไปรับมิเกล สถานะไม่ชัดเจน แต่ทำอะไรๆ ให้กันราวกับเป็นคนรัก ต่างคนต่างก็รับรู้ได้ว่าทั้งสองต่างก็มีความรู้สึกดีๆ ให้แก่กัน ช่วงเวลาสามสัปดาห์ที่ผ่านมาพอลมักพูดจาหยอดคำหวานในแบบที่มิเกลเองก็หวั่นไหว และพอลก็มักจะถึงเนื้อถึงบ่อยๆ ในแบบที่ไม่คุกคามมากนัก บางครั้งก็หลอกจับมือ ซึ่งมิเกลเองก็ไม่ได้รู้สึกกลัวหรือไม่ชอบ ต่างกันเธอเองก็ชอบที่โดนสัมผัสจากพอลเช่นกัน เขามักจะเอาตัวเองไปอยู่ใกล้ๆ เพื่อสูดกลิ่นหอมอ่อนๆ จากตัวมิเกล ที่ไม่ว่าเขาสูดดมยังไงก็รู้สึกผ่อนคลายทุกครั้งอย่างหาเหตุผลไม่ได้ เขาติดกลิ่นเธอ

มิเกลเองก็ไม่อยากปฎิเสธตัวเองว่าไม่ได้รู้สึกอะไรกับพอล เพราะเขาเป็นดั่งพระเอกขี่ม้าขาวมาช่วยเธอในคืนนั้น ทั้งยังคอยช่วยเหลือเธออีกตั้งหลายอย่าง เจอแบบนี้ใครจะไม่หวั่นไหว ใครจะไม่รู้สึกดีด้วย แน่นอนว่าเธอเองก็มั่นใจไม่น้อยว่าพอลก็ชอบเธอเหมือนกัน ครั้นจะให้เธอเป็นฝ่ายเอ่ยถามก่อนก็ไม่กล้าพอ ถึงแม้ว่าพอลทำให้เธอค่อนข้างวางใจมากพอสมควร แต่เธอค่อนข้างเจียมตัวเองเหมือนกัน หากให้เปรียบเทียบกันเรื่องฐานะของบ้านเธอกับบ้านพอล แน่นอนแตกต่างกันราวฟ้ากับดิน

“พี่พอล ลุกมาทานข้าวทานยาก่อนค่ะ”

“ฉันไม่หิว เธอกลับห้องไปเถอะ เดี๋ยวจะป่วยอีกคน”

“เกลไม่ป่วยง่ายๆ หรอกค่ะ เกลถึกมาก”

“...”

“ไม่ดื้อนะคะ ยิ่งพี่พอลหายช้า เกลนี่แหละที่จะยิ่งเหนื่อย”

พอลพ่นลมหายใจเบาๆ เมื่อได้ฟังแบบนั้นก็จริงตามที่มิเกลบอก การดูแลคนป่วยมันเหนื่อยมากจริงๆ

“ป้อนหน่อย”

“ทานเองค่ะ โตแล้ว”

“งั้นไม่กิน”

“เด็กชายพอลงอแงเหรอคะ”

ฉันถามพลางเอามืออังตรงหน้าผาก ซึ่งก็ยังตัวร้อนอยู่มาก

“...”

ประโยคธรรมดาๆ แต่พอลฟังแล้วรู้สึกชอบใจ การที่มิเกลสัมผัสตัวเขา เขาใจเต้นแรงทุกที เต้นแรงจนบางทีก็อยากทำอย่างอื่น

“นั่งดีๆ ค่ะ รีบทานข้าว จะได้ทานยาต่อเพราะตอนนี้พี่พอลตัวร้อนมาก”

“เช็ดตัวให้ฉันด้วย”

อยู่ๆ ก็รู้สึกอยากอ่อย 

“มะ ไม่สะดวกค่ะ”

ฉันไม่สะดวกที่จะเห็นในร่มผ้านะ

“ฉันไม่มีแรง”

“ไม่ต้องเช็ดก็ได้มั้งคะ ตัวยังร้อนอยู่เลย”

“มิเกล ฉันไม่ได้อาบน้ำมาหนึ่งวันเต็มๆ แล้วนะ เธอจะไม่เช็ดตัวให้ฉันอีกเหรอ”

“แล้วเกลเลือกอะไรได้ไหมเนี่ย” แล้วฉันเลือกอะไรได้ไหม พูดมาซะขนาดนี้

มิเกลป้อนข้าวพอลเรียบร้อยแล้ว จากนั้นก็ทานยาและเมื่อเช็ดตัวเรียบร้อยจะได้นอนหลับพักผ่อนทันที  เมื่อคืนเขาดื่มเบียร์สองกระป๋องก่อนนอนอย่างที่เคยทำเพราะเขาหลับยาก เช้ามามิเกลเห็นกระป๋องเบียร์ในถังขยะ เธอลืมตัวเผลอบ่นเขาชุดใหญ่ จนโดนพอลแซวเล่นว่า ‘บ่นเหมือนเป็นเมียเลยนะ’

แค่นั้นก็ทำเอามิเกลเขินจนวิ่งหนีเข้าครัวไปทำอาหารเช้าทันที

มิเกลเดินไปเตรียมน้ำอุ่นเพื่อจะเช็ดตัวให้พอล แต่เมื่อเดินกลับเข้ามาในห้องนอนก็พบว่าพอลถอดเสื้อผ้ารอแล้ว มีเพียงผ้าห่มเท่านั้นที่ปกปิดเรือนร่างหนาเปลือยเปล่าเอาไว้

“...”

“มาเช็ดสิ ยืนเอ๋ออะไรอยู่”

“ค… ค่ะ”

“ นั่งลง ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอก จะยืนเช็ดตัวให้ฉันหรือไง”

“ห้ามทำอะไรเกลนะคะ”

“ฉันจะเอาเรี่ยวแรงจากไหนมาทำอะไรเธอ”

ความหมายคือพูดให้เชื่อใจ แต่แววตาคู่นั้นที่มองฉันมามันไม่น่าไว้ใจเลยสักนิด เอาก็เอาวะ เขาคงไม่ทำอะไรแบบที่พูดนั่นแหละ ป่วยขนาดนั้น แต่เอ๊ะ ถ้าหากมีเรี่ยวแรงก็จะทำงั้นเหรอ เกือบจะไว้ใจได้อยู่แล้วเชียว

มิเกลเริ่มเช็ดตัวให้พอล เริ่มจากใบหน้า หน้าอกแกร่ง ลำคอ และแขน ส่วนอื่นท่อนล่างให้พอลเป็นคนเช็ดเอง เธอประหม่าและมือสั่นจนเห็นได้ชัด ส่วนพอลก็นั่งจ้องมองใบหน้าสวยหวานของคนที่กำลังเช็ดตัวให้เขาอย่างไม่ละสายตา แต่เป็นสายตาที่มองแล้วใจเต้นแรง เป็นสายตาที่คลั่งรักและปรารถนา มุมปากประดับรอยยิ้มเล็กๆ จากที่หล่ออยู่แล้วก็ดูหล่อขึ้นไปอีก คนที่ถูกจ้องมองรู้สึกเขินอายจนแทบจะมุดแผ่นดินหนี เพราะตอนนี้เธอไม่สามารถหลบหนีสายตาคู่นั้นได้ มือก็สั่น ใจก็เต้นแรงไม่เป็นจังหวะ แอร์ก็หนาวนะแต่กรอบใบหน้าสวยหวานกลับชื้นไปด้วยเหงื่อเล็กน้อย

“หันหลังให้เกลหน่อยค่ะ”

ฉันจะเช็ดหลังให้พี่พอล เพราะส่วนอื่นในร่างกายเช็ดเรียบร้อยแล้ว แต่จู่ๆ พี่พอลก็ทำในสิ่งที่ฉันไม่คาดคิด พี่เขาไม่ได้หันหลังให้ แต่กลับโน้มตัวลงมา ใบหน้าของพี่พอลที่อยู่ใกล้ฉัน ทั้งยังเอาคางเกยไว้ที่ไหล่ของฉัน ส่วนมือสองข้างของเขาสอดใต้รักแร้และโอบกอดฉันไว้ ฉันรู้สึกตกใจและประหม่ามาก เกร็งจนไม่กล้าหายใจ เกร็งจนปากเม้มเป็นเส้นตรงเพราะตอนนี้ร่างกายของเราสองคนแนบชิดกันมาก มากจนไม่รู้ว่าพี่พอลจะได้ยินเสียงหัวใจเต้นแรงของฉันไหม แต่ฉัน… ได้ยินรับรู้ได้ว่าพี่พอลเองก็ใจเต้นแรงเหมือนกัน

“เช็ดสิ”

“เกลหนักนะคะ”

“ขอพิงหน่อย”

“อย่าทิ้งน้ำหนักมาเยอะสิคะ เกลจะล้ม”

ฉันเช็ดตัวให้พี่พอลอย่างเบามือ ค่อยๆ เช็ดจนทั่วทั้งแผ่นหลัง แต่พี่พอลเงียบผิดปกตินะ ด้วยความสงสัยฉันจึงหันไปมอง แต่เงียบแบบนี้..

“หลับงั้นเหรอ”

… “พี่พอล”

… “พี่พอลคะ”

… “ถ้าจะนอนก็นอนดีๆค่ะ”

ไม่มีเสียงตอบรับจากคนข้างกาย แต่ทว่า…

ตุ๊บ!

“อ๊ะ”

ฉันดันไหล่พี่พอลให้ค่อยๆ นอนลง ไม่รู้ว่าพี่พอลตั้งใจไหม แต่เขาก็หลับอยู่ เขาไม่ปล่อยมือออกจากกันยังคงสวมกอดอยู่อย่างนั้น พอผลักลงที่นอนกลายเป็นว่าตอนนี้ฉันกำลังนอนทับตัวพี่พอลอยู่

… “พี่พอล ปะ ปล่อยเกลก่อนค่ะ”

“อืม…”

พี่พอลพูดในลำคอราวกับคนละเมอ แต่เมื่อฉันขยับตัวจะผละออกจากอ้อมกอด เขาก็ยิ่งกอดแน่นขึ้นเรื่อยๆ 

สามชั่วโมงผ่านไปที่พอลรู้สึกตัวและตื่นขึ้นมา เขาแอบตกใจเล็กน้อยที่เห็นว่าตอนนี้มิเกลกำลังนอนทับบนตัวเขาอยู่ ในมือยังถือผ้าขนหนูผืนเล็กอยู่เลย แต่พอเขาตั้งสติคิดดีๆ เขาเองที่เผลอหลับไปก่อน เพราะยาที่ทานเข้าไปเริ่มออกฤทธิ์และทำให้ง่วง 

พอลจับมิเกลให้นอนในท่าทางที่สบาย ส่วนเขาเองลุกจากเตียงไปสวมชุดนอนแล้วกลับมานอนอีกครั้ง ครั้งนี้พอลรั้งร่างบางให้เข้ามาอยู่ให้อ้อมกอดของเขา ความรู้สึกสุขล้นจนอธิบายไม่ได้ เขามีความสุขมากที่มีมิเกลอยู่ในชีวิตของเขา จากที่ไม่เคยสนหัวใคร ไม่สนผู้หญิงคนไหน แต่กับมิเกลเขารู้สึกอยากปกป้อง อยากดูแล อยากให้เธอสบายไม่ต้องลำบากอีกแล้ว

สองร่างหนุ่มสาวนอนกอดกันราวกับเป็นคู่รัก นอนกอดกันแนบแน่นไปแบบนั้นจนถึงเช้าของอีกวัน

แสงแดดสาดส่องเข้ามายังหน้าต่างในห้องนอน มิเกลตื่นมาด้วยความตกใจ ส่วนอีกคนที่ตื่นก่อนแล้วแต่ก็แกล้งหลับ เมื่อมิเกลขยับตัวเพื่อจะลุกออกจากเตียง แต่คนที่นอนสวมกอดเธอจากด้านหลังไม่ยอมปล่อย เขายังคงรั้งเธอมากอดจนแผ่นหลังบางสัมผัสกับหน้าอกแกร่ง

“มิเกล”

“คะ เอ่อ พี่พอล ตะ ตื่นแล้วเหรอ”

“ตอนนี้เราเป็นอะไรกัน” 

พอลไม่สนใจประโยคที่มิเกลถาม เขาเลือกที่จะถามสิ่งที่ติดอยู่ในใจมากกว่า เขานอนคิดเรื่องนี้มาทั้งคืนแล้ว

… “นอนกอดกันทั้งคืนขนาดนี้ เราสองคนเป็นอะไรกัน”

✨✨✨