ตอนที่ 26 น้องจะหาผัวใหม่

เสือขบกรามกรอด ฟาดฟันกับเจ้าหญิงผ่านสายตาที่จิกใส่กัน จนแทบจะมีประกายไฟแล่บออกมา

“ไม่มีสถานะก็ไม่มีสิทธิ์หึงนะคะคุณพี่เสือขา” เจ้าหญิงเชิดหน้าใส่เสือ พลางยกแขนขึ้นกอดอกท้าทายกลับ

“เหมือนใครบางคนใช่มั้ยที่หึงมันกับเมียเก่า” เสือก็ไม่ยอมเธอเหมือนกัน เล่นเอาปมเรื่องความรักโต้กลับไป

“เค้าไปหึงตอนไหนไม่ทราบยะ ไม่กรองข่าวนะ”

“ต้องให้ไปถามเจ้าตัวมั้ยว่างอนมันเรื่องอะไร”

คนหน้าสวยอึกอักขยับยุกยิกเถียงไม่ออก ได้แต่กัดฟันแน่นงุดหน้าลงแล้วช้อนตามองขวางใส่อีกฝ่าย

“แล้วเธออยู่ในฐานะอะไรถึงไปหึงมัน” เสือยักคิ้วแล้วยกยิ้มมุมปาก ตอนนี้เขาน่าจะเกทับเธอได้สำเร็จ เพราะเจ้าหญิงอ้าปากพะงาบเถียงไม่ทันเรียบร้อย

“เค้าไม่ได้หึงใครทั้งนั้นแหละ”

“นั่นไง ไอ้สิงห์มาโน่นแล้ว”

“อย่ามาโกหกซะให้ยาก ไปหลอกเด็กอมมือเถอะค่ะ”

เจ้าหญิงลอยหน้าลอยตา ทำเหมือนเด็กแปดขวบที่แลบลิ้นปลิ้นตาใส่เพื่อนตัวเอง กระทั่งส้มหวานที่ยืนข้างๆ เขย่าแขนแล้วเรียกชื่อคนคุ้ยเคย เธอก็ตัวค้างแข็งเป็นหุ่นขี้ผึ้งทันที

“พี่สิงห์...” ส้มหวานโบกมือให้สิงห์ แต่พี่ชายเธอก็ดันเดินเลี่ยงไปอีกทางเหมือนกัน

เสือพ่นลมขำพรืดออกมา เมื่อเจ้าหญิงเผ่นแนบแบบไม่ทิ้งไรฝุ่น มองจากดาวพระศุกร์โน่นก็รู้ สองคนนี้คงมีอะไรในกอไผ่จนหน่อไม้เต็มต้น

แต่เสือคือคนที่กุมความลับ ส้มหวานไม่รู้เรื่องก็ยืนงงเป็นไก่ตาแตก พี่ชายเดินหนีแถมเจ้าหญิงก็หายตัวไปอีก

“อ้าว เจ้าหญิงไปไหนแล้วคะ” ส้มหวานเกาหัวเบาๆ ก็ไหนบอกจะไปซื้อเครื่องสำอางด้วยกันไง

“แล้วเราจะไปกันได้หรือยัง” เสือดึงหน้าตึงใส่คนตัวเล็ก

เธอมองตาเขาแล้วเบะปากน้อยๆ ทำหน้าตึงขึงฟอร์มโหดอยู่ได้ ทำอย่างกับเธอเป็นคนผิดก่อนซะงั้น

“นี่เราทำอะไรให้พี่โกรธหรือเปล่า”

“เปล่า”

“ก็จริง พี่เสือมีสิทธิ์อะไรมาโกรธเราล่ะ”

พอโดนพูดแบบนั้นเสือก็หน้าชาขึ้นมา วันนี้ส้มหวานดูดื้อรั้นกว่าทุกวัน ไม่รู้เพราะคลุกคลีกับเจ้าหญิงมากไปหรือเปล่า

“บอกแล้วหนิจะพาไปกินราเมง” เขาพูดแล้วยื่นถุงพลาสติกไปให้เธอด้วย

“แล้วนี่อะไรคะ”

“กระโปรงให้เธอเปลี่ยน”

เธอรับมาแล้วเปิดถุงดู ถึงได้รู้ว่ามันคือกระโปรงพลีทยาวคุมเข่า พักหลังมานี้ส้มหวานใส่กระโปรงทรงเอมากกว่า แต่ไม่ถูกใจเสือร้ายถึงขั้นลงทุนไปซื้อตัวใหม่ให้เธอเปลี่ยน

“ทีหลังเลิกใส่สั้นขนาดนี้ได้มั้ย ไม่ชอบ”

“บอกเราดีๆ ก็ได้ ทำไมต้องดุด้วยล่ะ”

“แล้วพูดดีๆ เคยฟังกันปะ”

ส้มหวานถอนหายใจใส่แล้วกำถุงแน่น เสือมุ่นคิ้วมองเธอที่ไม่ยอมเปลี่ยนก็เลยต้องย้ำคำสั่งอีกรอบ

“เปลี่ยน”

“แต่ว่า...”

“ถ้าไม่เปลี่ยนจะไม่พาไปกินราเมง”

คนตัวเล็กทำหน้างอใส่ พลางใช้มือดันกรอบแว่นบนหน้าขึ้นเล็กน้อย เจ้าหญิงก็แนะนำให้ใส่คอนแทคเลนส์ แต่ส้มหวานตาแห้งบ่อยก็เลยชอบใส่แว่นมากกว่า

“งั้นเราไม่ไปก็ได้ค่ะ วันนี้จะกลับไปนอนแล้ว” เธอตัดใจไม่กินของโปรดแล้วเดินหนีเขา

“ทำไมวันนี้ดื้อจังวะ ไหนเป็นอะไรพูดดิ” เสือยื่นมือไปรั้งแขนเธอไว้ หัวคิ้วขมวดเครียดหนักแทบผูกเป็นโบอยู่แล้ว

“หมวยจิ๋วตอบพี่”

“สนใจด้วยเหรอ”

“ถ้าไม่สนใจจะถามเหรอเธอ”

ใจเขามันร้อนรนแทบบ้า ตอนส้มหวานทั้งเมินหน้าแล้วพูดจาไม่เข้าหู ออกจะต่อต้านเขามากกว่าทุกวัน ราวกับว่าเขานั้นทำอะไรผิดใหญ่หลวงมา

“พี่ไม่อยากทะเลาะนะ เดี๋ยวพาไปกินราเมงแต่ไปเปลี่ยนกระโปรงก่อน”

“ไม่ค่ะ เราจะใส่ตัวนี้”

ยื่นคำขาดจบก็สะบัดแขนออก ก่อนที่เธอจะเดินไปขึ้นรถเสือไม่รอเขา ปล่อยเขาให้ยืนงงเป็นไก่ตาแตก เกาหัวแกรกกลบอาการหัวร้อนของตัวเองอยู่คนเดียว

เสือพาส้มหวานไปกินราเมงตามที่บอก ระหว่างกินก็แทบไม่ได้คุยกัน ส้มหวานใส่หูฟังบอกว่าดูคลิปสอนย้อนหลัง แล้วก็เอาแต่ก้มหน้าก้มตากินท่าเดียว

พอกลับมาที่ห้องก็เอาแต่เล่นโทรศัพท์ เธอนอนบนโซฟาเขี่ยมือถือแล้วก็พิมพ์ยุกยิกอยู่คนเดียว

“คุยกับใคร” เสือนั่งอยู่ที่เก้าอี้ทำงานเธอมุ่นคิ้วถาม

“ไม่มีอะไรค่ะ” เธอตอบแต่ไม่ละสายตาจากหน้าจอด้วยซ้ำ

“ก็เห็นพิมพ์ยิกๆ อยู่จะโกหกทำไม”

“เราตอบข้อความเพื่อน”

“คนไหน”

“หื้อ”

“เพื่อนคนไหน”

เสือร้อนใจจนเขย่าขารอให้เธอตอบ แต่ส้มหวานกลับเงียบไปหลายวินาทีกว่าจะตอบกลับมา

“ก็เพื่อนเรานี่แหละ พี่จะเซ้าซี้เราทำไมคะ”

“เธอหาว่าพี่เซ้าซี้เหรอ”

คราวนี้ส้มหวานละสายตาจากหน้าจอ เธอสบตาเสือไม่ได้ตอบ แต่ไม่ตอบนี่แหละคือชัดเจนว่าเธอหมายความยังไง พอถูกเสือจ้องตาอย่างกดดันส้มหวานก็จะเดินหนีเข้าห้อง

เสือไม่ปล่อยให้เธอเดินหนีไปง่ายๆ แต่จัดการรวบเอวบางแล้วยกขึ้นไปนั่งบนโต๊ะทำงาน ก่อนจะเท้าแขนล็อคตัวเธอไว้ไม่ให้ขยับหนี

“เธองอนอะไรพี่” เขาถามเสียงจริงจังหน้าก็เครียดมาก

“เรางอนได้ด้วยเหรอ”

“ได้ดิ ทำไมจะไม่ได้วะเธอ แต่พี่ไม่รู้ว่าพี่ทำอะไรผิด เธอถึงเมินพี่ทั้งวันแบบนี้”

“เราไม่มีสิทธิ์ไปงอนพี่หรอกค่ะ...”

“เป็นอะไรไหนบอกพี่หน่อย”

เสือจับคางเธอให้หันมามองกัน ก่อนจะแย่งโทรศัพท์ไปวางไว้ไกลตัว ไม่ให้เธอเอาไปเล่นตอนปรับความเข้าใจกัน

“ไม่ได้เป็นอะไร”

“ไม่เอาดิส้มหวาน”

คำว่าไม่เป็นอะไรของผู้หญิง สำหรับเสือแล้วแค่ฟังก็ขนลุกวาบ ไม่เป็นก็แปลว่าโคตรจะเป็นเลยต่างหาก

“ไหนบอกหน่อยเป็นอะไรคะเธอ”

“เป็นได้แค่น้องสาว...”

เธอเลื่อนสายตาสบมองเขาแล้วหันหน้าหนี เสือก็รู้ทันทีว่าตัวเขาไปทำอะไรผิดมา ภาพเมื่อกลางวันไหลย้อนกระแทกหัวให้รู้สึกผิดไม่ทัน

“ที่พี่พูดแบบนั้นเพราะผิงก็รู้จักไอ้สิงห์... เธอเป็นเพื่อนพี่นะส้มหวาน ไม่ได้จะพูดเพราะผิงมันเป็นคนคุยซะหน่อย”

“งั้นเรา... เราจะไปหาผัวใหม่”

“หะ”

“เราจะหาผัวใหม่แล้วค่ะ พี่ก็ห้ามไม่ได้ด้วย”

ส้มหวานจิกปลายเท้าแน่น เธอทำเป็นใจกล้าไปอย่างงั้นแหละ ความจริงคือใจสั่นจนเหงื่อออกชื้นไรผมหมดแล้ว

“ใครสอนให้พูดวะ เจ้าหญิงใช่มั้ยที่ให้พูดเนี่ย”

เสือผ่อนปรนลมหายใจฉุนเฉียว หัวเขาร้อนผ่าวราวกับไฟโทสะมันสุมให้ลุกไหม้ อยากจับอีกฝ่ายนอนคว่ำแล้วฟาดก้นให้เข็ด พูดได้ไงว่าจะหาผัวใหม่ต่อหน้าเขา

“ไม่ใช่สักหน่อย... อื้อ”

เสือโฉบริมฝีปากบดขยี้กลีบปากเธออย่างแรง ก่อนจะใช้ฟันขบกัดเบาๆ โทษฐานที่พูดจาไม่เข้าหู บอกจะหาผัวใหม่ทั้งที่ผัวตัวจริงยืนหัวโด่ทนโท่

ส้มหวานสะบัดหน้าหนีเพราะเจ็บปาก เด็กดื้อก็ต้องโดนจูบให้ปากแตก เพราะเสือตั้งท่าจะจู่โจมอีกรอบแล้ว

“คืนนี้เราจะไปร้านเพลย์กราวนด์กับเจ้าหญิง...” เธอยังคงใช้ไม้แข็งกับเขา ซึ่งเป็นคำแนะนำจากเจ้าหญิงที่พิมพ์แชทคุยกันเมื่อครู่

“ไม่ให้ไป” เสือออกคำสั่งเสียงเข้ม คิ้วขมวดตั้งแต่นาทีก่อนยังไม่มีวี่แววจะคลายออก

“พี่ไม่มีสิทธิ์มาสั่งเรา”

“บอกว่าไม่ให้ไปก็คือไม่ให้ไป”

ส้มหวานทำหน้าดื้อ และเขาก็รู้ว่าคงห้ามเธอไม่ได้ เพราะงั้นก็ขอไปร้านเหล้าด้วยกันมันเลยนี่แหละ

“งั้นพี่ไปด้วย”

“ไปได้ แต่อย่ามาอยู่ใกล้เรา”

“ทำไมจะใกล้แฟนตัวเองไม่ได้วะหมวยจิ๋ว”

“เพราะเราจะหาแฟนใหม่แล้ว... ห้ามมาใกล้เด็ดขาด”