บทที่ 2 น้องสาวต่างสายเลือด

เสี่ยวหงรู้สึกว่าพลังปราณภายในที่มู่มู่ส่งมาให้นั้นดีไม่น้อย สามวันที่ร่างกายนี้ไม่มีอาหารตกถึงท้องแต่กลับมีเรี่ยวแรงจนน่าประหลาดหลังจากที่ได้รับพลังปราณจากมู่มู่

อิ๋งเอ๋อร์สาวน้อยที่อายุน่าจะรุ่นราวคราวเดียวกับนางนั้น มีท่าทีสดใสไม่สงสัยอะไรนางเลยแม้แต่น้อย

"อิ๋งเอ๋อร์"

"เจ้าคะคุณหนูใหญ่"

"มาพยุงข้าไปที"

"เอ๋? แต่คุณหนูใหญ่"

"ชู่ว์"

เสี่ยวหงยกนิ้วชี้ขึ้นมาแตะไปที่ริมฝีปากของอิ๋งเอ๋อร์ ก่อนจะยกยิ้มที่มุมปาก

"เจ้ารอดูเรื่องสนุกได้เลย"

อิ๋งเอ๋อร์เกาศีรษะไปมาอย่างไร้เดียงสา ก่อนจะเดินเข้ามาช่วยพยุงเสี่ยวหงตรงไปที่เรือนฮูหยินเฒ่า

เมื่อเดินทางมาถึงหน้าประตูจวน เสียงเกรี้ยวกราดที่ทรงอำนาจก็ดังออกมาจนเหล่าสาวใช้ด้านนอกที่เฝ้าประตูจวนตัวหดเล็กลง

"ถึงแม้หงเอ๋อร์จะไม่ใช่บุตรแท้ๆ ของพวกเจ้า!!! แต่พวกเจ้าไม่สมควรทำกับนางเช่นนี้ นางถือเป็นผู้มีบุญคุณต่อตระกูลเสี่ยว หากไม่มีนางคงจะไม่มี เสี่ยวชิง ในวันนี้!!!"

เสนาบดีเสี่ยวเถียนกับฮูหยินหลิวเฟย ต่างแสดงสีหน้าไม่พอใจออกมา ก็แค่เด็กที่เก็บมาเลี้ยงคนหนึ่งเท่านั้น ท่านแม่จะห่วงใยรักใคร่นางไปทำไมกัน!!! ตั้งแต่นางโตขึ้นมาก็คิดแก่งแย่งชิงดีกับเสี่ยวชิง น่ารังเกียจยิ่งนัก!!!

"ฮูหยินผู้เฒ่าเจ้าคะ คุณหนูใหญ่มาแล้วเจ้าค่ะ"

"รีบพาหงเอ๋อร์เข้ามา!!!"

ฮูหยินหลิวเฟยเบะปากอย่างไม่พอใจ คุณหนูใหญ่อะไรกัน ตำแหน่งนี้ควรจะเป็นของเสี่ยวชิงด้วยซ้ำ!!! นังเด็กชั้นต่ำไม่มีหัวนอนปลายเท้าผู้นี้คิดจะเทียบกับบุตรสาวของนางไม่มีทางที่นางจะยอมเด็ดขาด

สายตาหันไปเห็นอิ๋งเอ๋อร์ที่พยุงเสี่ยวหงที่หน้าตาขาวซีดแทบจะไร้เรี่ยวแรงเข้ามาภายในเรือน สองผัวเมียมหาภัยแทบอยากจะฉีกนางเป็นชิ้นๆ

แต่ก่อนพวกเขาสองคนก็รักใคร่นางเอ็นดูนางไม่น้อย แต่พอนางโตมา ทั้งหน้าตา ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนเด่นกว่าเสี่ยวชิงไปเสียหมด ซ้ำท่านแม่ก็ดูจะรักและเอ็นดูนางยิ่งกว่าหลานสาวแท้ๆ ของตนด้วยซ้ำ

ตามคำโบราณว่าไว้ บุตรที่มิใช่สายเลือดอย่างไรก็ไม่สามารถรักใคร่จากใจจริงได้อยู่วันยังค่ำ

"หงเอ๋อร์ของย่า!!! ย่าไปไหว้พระเพียงแค่สามวันเหตุใดเจ้าจึงน่าสงสารเพียงนี้"

ฮูหยินผู้เฒ่ารีบจับมือของเสี่ยวหงด้วยความรักใคร่เอ็นดู นางเองก็สัมผัสได้ถึงความจริงใจนี้ของนาง สายตาที่มองฮูหยินเฒ่าผู้นี้ก็อ่อนลงไปหลายส่วน

"ท่านย่า"

"ไป!!!ไปเอาโสมพันปีที่ฝ่าบาทประทานให้ออกมาต้มให้หงเอ๋อร์ได้กิน"

"ท่านแม่!!!"

"ใครกล้าขัดใจ ข้าจะลากมันออกไปโยนนอกประตูจวน!!!"

เสนาบดีเสี่ยวเถียนกับฮูหยินหน้าดำคล้ำ เสี่ยวหงลอบยกยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย ในสถานการณ์ที่เลวร้าย ก็ไม่นับว่าโหดร้ายเกินไปนัก นางยังพอจะมีที่พึ่งพิงที่ดีไม่น้อย

"ท่านย่าเจ้าคะ ข้าไม่เป็นอะไรแล้วเจ้าค่ะ อย่าลำบากเลย โสมพันปีเป็นสิ่งของล้ำค่านัก"

"เจ้าไม่ต้องพูด ย่าอยู่นี่ทั้งคนเจ้าไม่ต้องกังวลใจไป ใครก็ไม่กล้ารังแกเจ้า"

เหล่าสาวใช้ไม่รอช้ารีบแยกย้ายทำตามคำสั่งทันที ไม่นานเสี่ยวชิงก็เดินนวยนาดเข้ามาภายในเรือน ก่อนจะปรายตามองเสี่ยวหงด้วยแววตาชิงชัง

ยังไม่ตายอีกหรือ ดวงแข็งยิ่งนัก!!!

"คารวะท่านย่า ขออภัยที่หลานมาสายเจ้าค่ะ เผอิญว่าท่านชินอ๋องหยางเทียนฉี มอบของหมั้นหมายมาเพิ่ม หลานมัวแต่ตรวจดูจึงมาสายไปเจ้าค่ะ"

เสี่ยวชิงปรายตามองเสี่ยวหงด้วยแววตาเย้ยหยัน ดูสิ ว่านางจะทนได้อีกนานแค่ไหน ข้าจะทำให้เจ้าเจ็บใจจนอกแตกตายไปเลย

เสี่ยวหงลอบบิดเบ้มุมปากตน เฮอะ! มุกนี้ใช้กับนางไม่ได้ผลหรอก แย่งของรักไปแล้วพูดจาเสียดแทงใจนางงั้นรึ อ่อนหัดชะมัด นางเองก็มองพิจารณาเสี่ยวชิงผู้นี้เช่นกัน ใบหน้าอ่อนหวานน่าทะนุถนอมนั่นแท้จริงแล้วซ่อนนิสัยโหดร้ายยิ่งนัก

"เสี่ยวชิง ข้าได้ยินมาว่า เจ้าขังเสี่ยวหงไว้ในเรือนท้ายสวน ให้นางอดข้าวสามมื้อ สาเหตุเพราะนางคร่ำครวญที่ชินอ๋องถอนหมั้น เจ้าคิดว่าเจ้าไม่ทำรุนแรงเกินไปหน่อยรึ"

"ท่านย่าเจ้าคะ นางทำตัวน่าอับอายยิ่งนัก แขกเหรื่อที่มาส่งของหมั้นหมายต่างเห็นกับตาว่านางอ้อนวอนขอเป็นชายารอง หากเป็นชายารองไม่ได้ก็ยอมเป็นอนุ ข้ากับท่านพ่อท่านแม่อับอายยิ่งนัก!!!"

เสี่ยวหงพอปะติดปะต่อเรื่องราวได้รางๆ ที่แท้แล้ว เสี่ยวหงผู้นี้ไปขอร้องอ้อนวอนนางเรื่องที่ชินอ๋องถอนหมั้น อยากขอร้องให้รับนางเป็นชายารองหรือไม่ก็อนุ 

เจ้าของร่างเดิม เจ้าช่างโง่ยิ่งนัก!!!

"แม้จะเป็นเช่นนั้นเจ้าก็ไม่มีสิทธิ์ทรมานนางเช่นนี้ หรือว่าเจ้าจำไม่ได้ว่านางเคยเป็นคู่หมั้นของชินอ๋อง และเป็นพี่สาวของเจ้า!!!"

"นางไม่ใช่พี่สาวข้า!!! ข้าไม่นับคนชั้นต่ำเช่นนางเป็นญาติ!!!"

"เสี่ยวชิง!!!"

"ที่นางถูกถอนหมั้นก็เป็นเพราะนางเองที่ไม่คู่ควร ไม่เกี่ยวอันใดกับข้า!!! ท่านย่าอย่ามาโทษข้านะเจ้าคะ!!!"

"ดี ดี พวกเจ้าสองคนช่างเลี้ยงลูกได้ดียิ่งนัก ไสหัวไปให้หมด อย่ามาให้ข้าเห็นหน้า!!!"

"ท่านแม่/ท่านย่า!!!"

สามคนพ่อแม่ลูกปรายตามองเสี่ยวหง ทุกครั้งหากเกิดเรื่องขึ้น นางจะเป็นคนยอมรับความผิดทั้งหมดด้วยตนเอง แต่วันนี้นางกลับทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ มองเห็นความทุกข์ของผู้อื่นเป็นเรื่องสนุก

หลังจากที่ครอบครัวมหาภัยจากไปแล้ว ฮูหยินเฒ่าหันมามองเสี่ยวหง สองมือเหี่ยวย่นลูบที่เส้นผมของนางอย่างอ่อนโยน

"เจ้าอดทนอีกนิดเถิดนะหงเอ๋อร์ ย่าสัญญาว่าจะหาคู่ครองที่ดีให้เจ้า เจ้าจะได้ไม่ต้องทนกับเรื่องเช่นนี้อีก"

เสี่ยวหงยิ้มออกมาเล็กน้อย ก่อนจะยื่นมือไปจับมือของฮูหยินผู้เฒ่าไว้

"ข้ามีแค่ท่านย่าก็พอแล้วเจ้าค่ะ"

"ย่าแก่แล้ว ไม่อาจปกป้องเจ้าได้ตลอด ดูอย่างวันนี้สิ หากย่าไม่เกิดลางสังหรณ์ไม่ดี กลับมาช้ากว่านี้ย่าคงไม่ได้เห็นหน้าเจ้าแล้ว"

"ท่านย่า"

"จำไว้นะ ไม่ว่าเจ้าจะเป็นใคร ย่าก็รักและเอ็นดูเจ้าเหมือนหลานแท้ๆ ของย่า"

เสี่ยวหงพยักหน้าด้วยความยินดี อย่างน้อยท่านย่าผู้นี้ก็ยังดีกับนางแม้ว่าจะไม่ใช่สายเลือดเดียวกัน

"ท่านย่าไปไหว้ขอพรที่วัดมารึเจ้าคะ"

เสี่ยวหงเปลี่ยนเรื่องเพื่อให้บรรยากาศดูดีขึ้น ฮูหยินเฒ่าพยักหน้าน้อยๆ ก่อนจะถอนหายใจออกมา

"ใช่แล้ว ไม่นานมานี้มีไต้ซือทำนายว่าย่าสุขภาพไม่ดี ต้องไปไหว้พระขอพรเจ็ดวันเพื่อแก้เคล็ด แต่นี่เพิ่งผ่านไปแค่สามวันเท่านั้น ย่าเป็นห่วงเจ้าจึงรีบกลับมา"

เสี่ยวหงลอบมองฝ่ามือของฮูหยินเฒ่า ก่อนจะยิ้มออกมาน้อยๆ

"ท่านย่าไม่ต้องกังวลไปนะเจ้าคะ ท่านย่าใจดี ย่อมอายุยืนยาวเป็นร้อยปีเจ้าค่ะ"

ฮูหยินผู้เฒ่าหัวเราะชอบใจออกมาไม่น้อย อันที่จริงเสี่ยวหงไม่ได้พูดเพื่อปลอบใจ แต่เท่าที่นางแอบลอบดูลายมือของท่านย่าผู้นี้ พบว่านางจะมีอายุที่ยืนยาวจริงๆ

"หงเอ๋อร์ ไม่สู้พรุ่งนี้เจ้าเดินทางไปไหว้ขอพรกับย่าดีหรือไม่"

ฮูหยินผู้เฒ่ามองเสี่ยวหงด้วยแววตาห่วงใย

"หลานยังรู้สึกไม่ค่อยสบายเจ้าค่ะ เกรงว่าจะเป็นภาระของท่านย่า ท่านย่าไปไหว้ขอพรให้สบายใจเถิดเจ้าค่ะ หลานมีอิ๋งเอ๋อร์อยู่ด้วยทั้งคนไม่เป็นอะไรหรอกเจ้าค่ะ"

"เจ้าแน่ใจหรือ"

"แน่ใจเจ้าค่ะ"

ฮูหยินผู้เฒ่าพยักหน้าก่อนจะหันไปกำชับอิ๋งเอ๋อร์อีกหลายประโยค 

รุ่งเช้าที่แสงอาทิตย์สาดส่อง อากาศชวนให้นอนหลับพักผ่อนอย่างสบายใจ เสี่ยวหงที่กำลังหลับอยู่บนเตียงอย่างมีความสุขต้องตื่นขึ้นมาอย่างหัวเสียเพราะเสียงเอะอะโวยวายด้านนอก

"นังตัวดี!!! ออกมาเดี๋ยวนี้ ท่านย่าไม่อยู่แล้วข้าจะตีเจ้าให้ตาย!!!"

เสียงโวยวายของเสี่ยวชิงดังเข้ามาเป็นระยะๆ เสี่ยวหงสบถออกมาอย่างเอือมระอา กล้ามาแหกปากตะโกนโวยวายเช่นนี้ ท่านย่าคงออกจากเรือนไปแล้วเป็นแน่

"คุณหนูใหญ่เจ้าคะ ทำเช่นไรดี คุณหนูรองต้องมาหาเรื่องท่านอีกแน่ๆ"

"ก็ให้นางมาสิ!"

เสี่ยวหงยกยิ้มมุมปาก หยิบเสื้อคลุมลายดอกเหมยสีชมพูขึ้นมาสวมใส่ก่อนจะค่อยๆ เดินนวยนาดออกไป

"ออกมาแล้วเหรอนังตัวดี!!! มานี่ข้าจะสั่งสอนเจ้าให้หลาบจำ!!"

เสี่ยวชิงพูดจบนางก็พุ่งตัวมาหาเสี่ยวหง เสี่ยวหงส่ายหน้าอย่างจนใจก่อนจะเบี่ยงตัวหลบ เสี่ยวชิงที่ไม่ทันระวังจึงล้มหน้ากระแทกพื้น นางจับลูบจมูกตนเองก่อนจะพบกับหยดเลือดที่ไหลออกมาไม่น้อย!!!

"เสี่ยวหง!!! เจ้า เจ้ากลั่นแกล้งข้ารึ"

"ชู่ว์!!! น้องหญิงอย่าได้กล่าววาจาว่าร้ายข้าเช่นนี้ ทุกคนในที่นี้ต่างเป็นพยานให้ข้าได้ว่าเจ้าล้มลงไปเองข้าไม่ได้กลั่นแกล้งเจ้าเลยแม้แต่น้อย!!!"

"หุบปาก!!! อย่ามานับญาติกับข้า ในจวนแห่งนี้ข้าใหญ่ที่สุด ไหน!!! ใครกล้าเข้าข้างนังตัวดีนี่ข้าจะโบยและขายพวกเจ้าให้หมด!!!"

เหล่าสาวใช้ต่างก้มหน้าตัวสั่นไม่กล้าส่งเสียง เสี่ยวหงปรายตามองเสี่ยวชิงก่อนจะยิ้มเยาะออกมาอย่างไม่ปิดบัง

"เจ้ามีนิสัยไม่ดีเช่นนี้ชินอ๋องทราบรึไม่?"

"เจ้าหมายความว่าอย่างไร"

เสี่ยวชิงมีสีหน้าที่เปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด ในสายตาของท่านอ๋องนางเป็นสตรีที่บอบบาง เงียบสงบ น่าทะนุถนอม

เสี่ยวหงยิ้มตาหยีก่อนจะมองเสี่ยวชิงอีกครั้ง

"น่าดีใจนักที่ท่านอ๋องตาบอดนั่นถอนหมั้นกับข้า จะว่าไปแล้วพวกเจ้าก็เหมาะสมกันดีนี่ ดูชั่วช้าเสมอกันดี"

"เสี่ยวหง!!! เจ้ากล้าว่าร้ายท่านอ๋องรึ!!!"

"ข้ามิได้ว่าร้ายผู้ใด ข้าพูดความจริงต่างหาก หนึ่งหญิงยั่วยวนคู่หมั้นพี่สาวตน หนึ่งชายมักมากหลายใจ คนเช่นนี้ข้าไม่อยากได้มาเป็นสามีหรอก เจ้าเอาไปเถิด!!!"

"เสี่ยวหง!!!"

เสี่ยวชิงง้างฝ่ามือเตรียมจะตบเสี่ยวหง แต่ทว่า เสี่ยวหงคว้าแขนนางไว้ก่อนจะใช้เท้าถีบเข้าไปที่ยอดอกของเสี่ยวชิงจนนางกระเด็นล้มลง