บทที่ 3 ทุบตีสองแม่ลูก

"หยุดนะ!!! ข้าไม่เคยรู้มาก่อนว่าเจ้าจะกล้าทำร้ายลูกของข้าเช่นนี้!!!"

"ท่านแม่!!!"

เสี่ยวหงปรายตามองฮูหยินหลิวเฟยปราดหนึ่ง ใบหน้าเรียบเฉยเหมือนไม่รู้สึกผิดของนาง ยั่วโมโหจนฮูหยินหลิวเฟยโกรธจนตัวสั่น

"ท่านแม่ออกเรือนไปเพียงครึ่งวัน เจ้าก็เลิกเสแสร้งทำตัวอ่อนแอแล้วรึ!!!"

"ขออภัยฮูหยิน ข้ามิได้เสแสร้งอันใด!!!"

"นี่เจ้า!!! เจ้าเรียกข้าว่าอะไรนะ?"

"ฮูหยิน"

ฮูหยินหลิวเฟยขมวดคิ้วแน่น เมื่อก่อนเสี่ยวหงเรียกนางว่าท่านแม่มาตลอด เป็นเด็กหัวอ่อนว่าง่าย อยู่ในกำมือนาง แต่เหตุใดตอนนี้ถึงได้เปลี่ยนไปเป็นคนละคนเช่นนี้

"เจ้าไม่ใช่เสี่ยวหง เจ้ามันนังปีศาจ!!!"

"ฮูหยินพูดจาอัปมงคลอันใดเจ้าคะ ข้าก็คือข้าจะเป็นปีศาจมาจากไหนกัน!!!"

"เสี่ยวหงที่ข้าเลี้ยงดูมาไม่มีนิสัยเช่นนี้"

เสี่ยวหงหัวเราะเยาะออกมาอย่างอดไม่ได้

"คงเป็นเพราะสามวันที่ข้าอดข้าวอดน้ำ พระโพธิสัตว์ท่านทรงเมตตา ทำให้ข้ารอดมาได้ ทำให้ข้าเข้าใจโลกมากกว่าเก่า เข้าใจว่าใครดีใครชั่วเจ้าค่ะ!!!"

"เสี่ยวหงนี่เจ้ากล้าว่าข้ารึ!!!"

"ฮูหยินเห็นว่าเป็นเช่นไรเล่า"

"ท่านแม่จัดการมันเลยเจ้าค่ะ!!! ทำให้มันลุกขึ้นมาพูดไม่ได้อีก!!!"

ฮูหยินหลิวเฟยมองจ้องเสี่ยวหงอย่างโกรธเคือง ก่อนจะหันไปส่งสายตาให้สาวรับใช้ด้านหลัง 

สาวใช้เหล่านั้นตรงเข้ามาหาเสี่ยวหง ยังไม่ทันจะได้แตะต้องตัวนางก็ถูกนางถีบกระเด็นออกไปไกล

เสียใจด้วยนะยะ!!! สมัยเรียนฉันเป็นดาวถีบมหาประลัย

ฮูหยินหลิวเฟยมองสาวใช้ที่ลอยกระเด็นออกไปอย่างตกตะลึง ก่อนที่จะเดินเข้ามาฟาดฝ่ามือลงไปที่ใบหน้าข้างขวาของเสี่ยวหง นางรู้สึกเพียงแค่ใบหน้าด้านขวาชา ของอุ่นๆ เหลวๆ คาวเลือดไหลออกมาจากริมฝีปาก

ใครกล้าตบหน้าข้ามันผู้นั้นรนหาที่ตายชัดๆ!!!

ฮูหยินหลิวเฟยยกยิ้มมุมปากอย่างผู้อยู่เหนือกว่า แต่เพียงไม่นานเท่านั้นหมัดหนักๆ หมัดหนึ่งก็ลอยมากระแทกใส่จมูกของนางจนนางหงายหลัง

วิ้ง วิ้ง วิ้ง

กลุ่มดาวลอยเคว้งคว้างตรงหน้าของฮูหยินหลิวเฟย

"ท่านแม่!!!"

"นายหญิงขอรับฮูหยินผู้เฒ่าลืมของเอาไว้ที่เรือนกำลังจะกลับมาเอาขอรับ"

เสี่ยวหงยกยิ้มมุมปาก หันไปมองตามเสียงก็พบว่ามู่มู่กำลังขดตัวนอนหลบอยู่บนกิ่งไม้ที่ลับตาคน มันสื่อสารทางจิตกับนางได้ เดิมทีนางคิดว่าหลังจากย้ายมาอยู่ร่างนี้แล้วพลังนั้นจะไม่สามารถใช้ได้ แต่ทว่ามันยังใช้ได้ เยี่ยมยอดจริงๆ

"มู่มู่ สั่งสอนเสี่ยวชิงกับฮูหยินป้ามหาภัยนี่ที!!!"

"ขอรับ"

มู่มู่รับคำอย่างเบื่อหน่าย นิสัยของนายหญิงเป็นเช่นไรมันย่อมรู้ดี สองแม่ลูกคู่นี้ก็ช่างรนหาที่ยิ่งนัก

เสี่ยวชิงที่กำลังจะเดินเข้ามาหาเสี่ยวหงพลันหยุดชะงักลง ก่อนที่นางจะยกมือขึ้นอย่างเหม่อลอยและตบไปที่ใบหน้าของตัวเอง

ตบซ้ายตบขวา ตบซ้ายตบขวา

ฮูหยินหลิวเฟยที่ตั้งสติได้ยังไม่ทันมองไปที่เสี่ยวชิงนางก็รีบวิ่งเข้ามาหาเสี่ยวหงก่อนทันที

"นังปีศาจข้าจะฆ่าเจ้า!!!"

เสี่ยวหงจับข้อมือทั้งสองข้างของฮูหยินหลิวเฟยเอาไว้ก่อนจะแสยะยิ้มออกมาทำให้ฮูหยินหลิวเฟยสั่นสะท้านไม่น้อย

"เจ้า เจ้าจะทำอะไร!!!"

"ท่านอยากตบตีข้าไม่ใช่หรือ"

"แล้ว แล้วยังไง!!!"

ฮูหยินหลิวเฟยเอ่ยถามเสี่ยวหงออกไปอย่างตะกุกตะกัก เสี่ยวหงไม่พูดพร่ำทำเพลง จับมือของฮูหยินหลิวเฟยฟาดตีมาที่นางไม่ยั้ง

"นังเด็กบ้านี่เจ้าจะทำอะไร!!!"

"โอ๊ยยย!!! ท่านแม่เจ้าคะ ข้าเจ็บเจ้าค่ะ ท่านแม่ ฮือออ"

ฮูหยินหลิวเฟยมึนงงไม่ได้สติไปชั่วขณะทำอะไรไม่ถูกได้แต่มองเสี่ยวหงยกมือนางตบตีไปที่ใบหน้าตนเอง

"ท่านแม่ไว้ชีวิตพี่ใหญ่ด้วย ท่านแม่!!!"

ฮูหยินหลิวเฟยหันไปมองเสี่ยวชิงที่ตบหน้าตัวเองไปมาและพูดประโยคเดิมๆ วนไปซ้ำมาจนนางงงเป็นไก่ตาแตก

"หยุดเดี๋ยวนี้นะหลิวเฟย!!!"

เพียะ!!!

"ท่านแม่!!!"

ฮูหยินผู้เฒ่าใช้ด้ามพัดฟาดไปที่ใบหน้าของลูกสะใภ้ตนจนใบหน้าทั้งซีกขวาของนางเป็นรอยบวมแดง 

"จิตใจช่างอำมหิตนัก เสี่ยวหงไปทำสิ่งใดให้เจ้าแค้นเคืองกัน"

"ท่านแม่นางตีเสี่ยวชิงเจ้าค่ะ"

"หุบปาก!!! ตอนข้าเดินเข้ามายังเห็นเสี่ยวชิงตบหน้าตัวเองเพื่อขอร้องแทนเสี่ยวหงจนตอนนี้นางสลบไปแล้ว นางเป็นลูกแท้ๆ ของเจ้ายังรู้จักสำนึกผิดชอบชั่วดี แต่เจ้าเล่าจิตใจอำมหิตทำร้ายแม้กระทั่งเด็กสาวที่ไร้ทางสู้!!!"

หลิวฮูหยินปรายตามองเสี่ยวหงที่ร่ำไห้ล้มลงไปกองกับพื้น ตามใบหน้าบวมแดง รอยเลือดเกรอะกรังดูน่าสงสาร

"นางเสแสร้งเจ้าค่ะ ไม่เชื่อท่านแม่ลองถามเด็กๆ รับใช้ดูสิเจ้าคะ!!!"

สาวใช้ต่างก้มหน้างุดไม่พูดไม่จา นางเห็นการกระทำของคุณหนูใหญ่เมื่อครู่แล้วรู้สึกสั่นสะท้านจนพูดไม่ออก

"หึ แม้แต่สาวใช้ยังไม่เข้าข้างเจ้า!!! เจ้าเตรียมรอรับโทษตระกูลได้เลย!!!"

"ท่านแม่!!!"